Katoomba (Katoomba YHA), woensdag 8 april 1998
Gelukkig heb ik goed geslapen maar de eerste momenten van deze nieuwe dag ben ik toch een beetje verdwaald. Door een smalle kier tussen de gordijnen kruipt er zonlicht naar binnen en binnen enkele momenten weet ik weer waar ik ben. Het beeld op mijn netvlies wordt langzaam scherper terwijl mijn ogen wennen aan de duisternis. Een bed tegenover me is al leeg en zo te zien is de slaper al vertrokken. De lakens en deken zijn weg, ook onder het bed staat weinig meer. Jeugdherbergen! Mijn toekomstige woningen voor de komende drie maanden.
Nog voordat ik helemaal wakker ben zwaait de deur open en mijn bovenbuurman komt al fris als een hoentje de kamer binnen. Hij fluistert dat we straks samen kunnen ontbijten wanneer ik een beetje opschiet. Ik ben geen man van uitgebreid toilet in de ochtend, tanden poetsen en een beetje water in mijn gezicht is voldoende. ‘Van slapen wordt je niet vuil!’, was altijd een lijfspreuk van me.
In de keuken lijkt het wel een mierenhoop! Oploskoffie en theezakjes blijken gratis en daar wordt dan ook met veel enthousiasme gebruik van gemaakt. Ik moet wennen aan mijn eerste bakkie oploskoffie onderweg met zoveel mensen om me heen. Van de etenswaren die op de tafels verschijnen heb ik niet zo’n hoge hoed op. Potten jam en pindakaas zijn duidelijk in de meerderheid. Ik kan het moeilijk geloven dat ik me daarbij ga aansluiten. Een plakje kaas en wat vleeswaren op een paar sneetjes brood en af en toe een gebakken ei hebben toch wel mijn voorkeur.
Voorzichtig neem ik een slokje van mijn loeihete oploskoffie en volg met verbazing het hele schouwspel dat er zich voor mijn ogen in de keuken afspeelt. Ik ben zo gefascineerd dat ik niet eens in de gaten heb dat mijn kamergenoot zich aan de lange tafel naast mij heeft genesteld. Zonder een vraag te hebben gesteld begint hij het een en ander aan mij uit te leggen.
‘Kijk’, vervolgt hij. Als eerste verklaard hij waarom het in die hoek van de keuken. Bij die enorme kast zo druk is. “Free Food”, staat er met een vrouwelijk handschrift op een A4-tje geschreven dat met twee punaises op de bovenste plank is bevestigd. Hier staat het eten dat de vertrekkende reizigers niet mee in hun rugzak willen nemen en achterlaten voor de hongerige medereizigers. In de koelkast blijkt er ook nog zo’n plank te zijn!
Ik neem me voor om dat goed in de gaten te houden. Alle kleine beetjes helpen tenslotte! Mijn gedachten gaan terug naar gisterenavond en ik probeer al hoofdrekenend een schatting te maken over het bedrag dat ik gisteren heb uitgegeven. Zodra ik in gedachten op de “=“ heb gedrukt schrik ik van het totaal. Onbewust begin ik het te bagatelliseren en goed te praten dat je in het begin altijd wat meer geld uitgeeft. Een ding is in ieder geval zeker: Wanneer ik zo doorga met uitgeven dan zal ik halverwege deze reis al financieel droog staan.
Zodra de keuken leeg is gestroomd ga ik maar eens kijken wat er in de kast met “Free Food” is achtergebleven. De kast is ontdaan van alles dat eetbaar is alsof er een leger tropische mieren door de kast is getrokken! Enkele halve flessen plantaardige Canola-olie zijn achter gebleven. Dat is te begrijpen want niemand wil een lekkende fles olie in zijn rugzak meezeulen. Voor de rest is er weinig meer, tenzij je interesse hebt in droge goedkope muesli.
Een vriendelijk verlegen meisje spreekt me aan in een Iers accent en ze vraagt of ik misschien een boterham wil eten. Zij heeft nog wat brood over en voordat ze vertrekt wil ze het zoveel mogelijk opmaken. Overrompeld en ook een beetje verlegen neem ik haar aanbod aan. Ik moet tenslotte toch wat eten voordat ik op weg ga!
Ze is in ieder geval niet mijn type en ze zal aan het einde van de middag wanneer ik terugkom van mijn ontdekkingstocht verdwenen zijn. Die gedachte van binding en aanklampen door vreemden zet ik al snel uit mijn hoofd.
We eten wat boterhammen met pindakaas en keuvelen over niets en van alles. Zij is de tijd tot haar vertrek aan het doden en om eerlijk te zijn begin ik ook wel van haar aanwezigheid en aandacht te genieten. Ik voel me in ieder geval voor enkele momenten niet meer zo eenzaam als gisteren. Ik heb ook nog zoveel te leren dat het haast een meester en leerling situatie lijkt. We nemen afscheid en wisselen adressen uit. Voor een moment staar ik naar haar kleine briefje met vrouwelijke krullen. Een adres in een vreemd land waar ik waarschijnlijk nooit zal komen. Het is natuurlijk erg onbeleefd om het adres niet aan te nemen dus stop ik het snel weg. ‘Tot ziens’, en een zachte vluchtige kus op beide wangen. Ik ben weer alleen.
Op weg naar buiten attendeert de receptie medewerker mij op de YHA BBQ van vanavond. Music en een show, BBQ burgers voor AU$ 5,- en BYO beers. Een hele mond vol maar ik begrijp meteen wat hij bedoeld.
Onderweg naar “Echo Point” denk ik diep na wat er gisteren en vanochtend is gebeurd. Het is allemaal nieuw voor me en aan de andere kant ook heel ongemakkelijk. Ben ik wel geschikt voor dit backpacken?
Wanneer ik voor de tweede keer aan de rand van het plateau boven de Blue Mountains sta wordt ik overmand door emoties. Mijn geliefde grootmoeder stond hier ongeveer twintig jaar geleden ook. Twintig jaar geleden! Man, dat is bijna mijn halve leven geleden. Ik vecht tegen de tranen en tegen de warmte.
Ik ben hier om te wandelen en ik ben helemaal alleen en niet voorbereid. Twijfels zijn er genoeg maar doorzettingsvermogen wint. We gaan er aan beginnen en of we het allemaal gaan afmaken dat zien we wel. Nu omdraaien is geen optie want er zou er eeuwig spijt van hebben wanneer ik nu zou opgeven.
Australië is een vreemd land, de mensen zijn vreemd, de natuur is vreemd en de seizoenen zijn vreemd. April is het begin van de herfst en daar heb ik al enkele keren diep over moeten nadenken. Onderaan de “The Giant Stairway” kom ik in een wereld die haast prehistorisch lijkt. Vreemde manshoge varens en ranke schilferende bomen die ze “Gum Trees” noemen.
Maar ook vandaag heb ik weer mijn twijfels. Twijfels over mijn bagage bijvoorbeeld. Australië is een enorm groot land en in mijn rugzak zit winterkleding en ook wat zomerkleding. Die spijkerbroek die ik nu draag is een vreemde verschijning in de jeugdherbergen. Haast iedereen draagt hier van die comfortabele dunne trainingsbroeken. Allemaal stretch kunststof waar ik een zo’n hekel aan heb. Toch kan een heel leger van die rugzak artiesten toch niet fout zijn? Voor mij is het in ieder geval te laat om nog het een en ander te veranderen. Ik zal gewoonweg moeten proberen om zover mogelijk te komen met wat ik heb. Misschien kan ik onderweg nog wat kleding kopen maar kleding is hier zeker niet goedkoop en zeker niet modieus.
Tijdens het wandelen dagdroom ik over wat me de komende twee maanden allemaal te wachten staat. Het dringt langzaam tot me door dat ik veel te gemakkelijk over deze reis heb gedacht. Ik heb nog steeds mijn momenten van depressiviteit en daar wil ik zeker anderen niet mee opzadelen. Vanochtend heb ik maar weer eens de boekhouding gedaan en ik ben binnen een week tot de conclusie gekomen dat wat ik in harde Hollandse guldens had begroot zeker niet gerekend in nog hardere Australische dollars kan worden gehaald. Simpel gezegd kom ik ongeveer 35 tot 40% tekort. Ik zal daar snel een oplossing voor moeten vinden! Anders kan ik over een paar weken weer naar huis.
Het wandelen in een natuurpark mag dan wek gratis zijn maar een ritje met de “Katoomba Scenic Railway” is zeker niet gratis. Maar nu ik hier toch ben moet ik het maar doen. Ik wil tenslotte later niet alleen maar verhalen vertellen over de dingen die ik niet heb gedaan.
Aan het einde van de middag arriveer ik in een haast lege jeugdherberg. Er zitten enkele mensen te lezen, een enkeling schrijft in zijn dagboek en op een grote zitbank ligt een veel te zware jongeman met een onaantrekkelijke bilnaad te ronken. Backpacken in het kwadraat? Ik heb niet veel tijd nodig om te besluiten op zoek te gaan naar een koud biertje. De supermarkt is niet ver en ik hoop daar enkele collega drinkers/backpackers warm te kunnen maken om samen een kratje bier te kopen. Bier in de koelkast achterlaten in de jeugdherberg is het domste wat je kan doen! Alcohol wordt namelijk als eerste gestolen wanneer je omdraait, even niet oplet of de koelkast uit het oog verliest.
Op een bankje tegenover de “Coles Supermarkt” zitten twee engelse jongens waar ik gisterenavond vluchtig mee heb gesproken. Ze zwaaien al van verre en onze ideeën liggen over de dag afsluiten liggen op dezelfde lijn. Geld verwisseld van hand op hand en de oudste van de twee haalt voor ons 24 koude flessen bier. Met 375 ml inhoud zijn ze groter dan de Nederlandse flesjes maar ze zijn ook veel duurder. Nee, wanneer je van roken en drinken houdt dan is Australië zeker een dure bestemming.
Voordat we richting de jeugdherberg gaan kopen we met z’n drieën nog een krat bier voor vanavond bij de BBQ. Het is mijn eerste sociale bijeenkomst in een YHA. Ik ben benieuwd naar deze geanimeerde avonden. Ze zouden een grote toegevoegde waarde kunnen hebben tijdens de eenzame avonden.
Voor AU$ 5 krijg je aardig wat te eten! Burgers, sla en brood, patat zou ook welkom zijn geweest maar die lijkt niet erg populair in Australië. Ik heb een beetje het gevoel dat het gezondheid fanaten zijn zoals aan de noordoost kust van de Verenigde Staten. En dat terwijl het algemene gevoel meer naar het Engeland van de jaren zestig gaat.
De twee engelse jongens hebben ondertussen al contact gemaakt met een Nederlands meisje. Niet dat ik daar op zat te wachten want plotseling is de hoofdtaal aan tafel het Nederlands.
Steeds wanneer ik direct terugschakel naar het Engels begint het wicht weer over haar persoonlijke problemen in het Nederlands, haar verbroken relatie en de reden waarom ze naar Australië is gevlucht. Om zichzelf te ontdekken? Nou, dat had ze op Ameland ook kunnen doen.
Ik zit hier ook met een achtergrond en een virtuele rugzak vol emotionele en relationele bagage maar ik ben er honderd procent zeker van dat ik daar niemand anders me wil lastig vallen.
Ook voor de eerste keer, en er zullen nog veel eerste keren volgen deze reis, wordt ik voorgesteld aan het gratis vermaak. Er trekken hele hordes muziekanten, circusartiesten, goochelaars, jongleurs en god weet wat nog meer voor kunstenaars door Australië. Hun kunsten worden in het openbaar vertoont en na hun voorstelling gaan ze met de pet rond. Een moderne vorm van bedelen voor mensen die gratis willen rondreizen. Ik ben erg verbaasd dat het leger budgetterende rondreizigers zo gul is.
Ik zou het wellicht ook wel willen maar ik kan weinig anders dan werken en bier drinken. Werken mag ik niet volgens mijn visum en ik kan me moeilijk voorstellen dat er mensen zijn die betalen om mij bier te zien drinken.
Het optreden is toch wel onderhoudend en ik wrijf over mijn hart wanneer ik na beëindiging van het optreden een dollar in de pet gooi. Dat blijft niet onopgemerkt! Ik ben verbaasd hoe brutaal sommige mensen zijn! Ze vragen gewoon om een fles bier waarvan ze vinden dat ze daar recht op hebben? Jij hebt er meer dan ik dus zou je eigenlijk moeten delen! De socialistische gedachte in de meest brede uitvoering. Nou, mooi die gedachte maar nu doorlopen, èn snel! Het was een leuke dag en een gezellige avond, maar wel een kostbare. Dat probleem moet ik eerst gaan oplossen!
Gelukkig heb ik goed geslapen maar de eerste momenten van deze nieuwe dag ben ik toch een beetje verdwaald. Door een smalle kier tussen de gordijnen kruipt er zonlicht naar binnen en binnen enkele momenten weet ik weer waar ik ben. Het beeld op mijn netvlies wordt langzaam scherper terwijl mijn ogen wennen aan de duisternis. Een bed tegenover me is al leeg en zo te zien is de slaper al vertrokken. De lakens en deken zijn weg, ook onder het bed staat weinig meer. Jeugdherbergen! Mijn toekomstige woningen voor de komende drie maanden.
Nog voordat ik helemaal wakker ben zwaait de deur open en mijn bovenbuurman komt al fris als een hoentje de kamer binnen. Hij fluistert dat we straks samen kunnen ontbijten wanneer ik een beetje opschiet. Ik ben geen man van uitgebreid toilet in de ochtend, tanden poetsen en een beetje water in mijn gezicht is voldoende. ‘Van slapen wordt je niet vuil!’, was altijd een lijfspreuk van me.
In de keuken lijkt het wel een mierenhoop! Oploskoffie en theezakjes blijken gratis en daar wordt dan ook met veel enthousiasme gebruik van gemaakt. Ik moet wennen aan mijn eerste bakkie oploskoffie onderweg met zoveel mensen om me heen. Van de etenswaren die op de tafels verschijnen heb ik niet zo’n hoge hoed op. Potten jam en pindakaas zijn duidelijk in de meerderheid. Ik kan het moeilijk geloven dat ik me daarbij ga aansluiten. Een plakje kaas en wat vleeswaren op een paar sneetjes brood en af en toe een gebakken ei hebben toch wel mijn voorkeur.
Voorzichtig neem ik een slokje van mijn loeihete oploskoffie en volg met verbazing het hele schouwspel dat er zich voor mijn ogen in de keuken afspeelt. Ik ben zo gefascineerd dat ik niet eens in de gaten heb dat mijn kamergenoot zich aan de lange tafel naast mij heeft genesteld. Zonder een vraag te hebben gesteld begint hij het een en ander aan mij uit te leggen.
‘Kijk’, vervolgt hij. Als eerste verklaard hij waarom het in die hoek van de keuken. Bij die enorme kast zo druk is. “Free Food”, staat er met een vrouwelijk handschrift op een A4-tje geschreven dat met twee punaises op de bovenste plank is bevestigd. Hier staat het eten dat de vertrekkende reizigers niet mee in hun rugzak willen nemen en achterlaten voor de hongerige medereizigers. In de koelkast blijkt er ook nog zo’n plank te zijn!
Ik neem me voor om dat goed in de gaten te houden. Alle kleine beetjes helpen tenslotte! Mijn gedachten gaan terug naar gisterenavond en ik probeer al hoofdrekenend een schatting te maken over het bedrag dat ik gisteren heb uitgegeven. Zodra ik in gedachten op de “=“ heb gedrukt schrik ik van het totaal. Onbewust begin ik het te bagatelliseren en goed te praten dat je in het begin altijd wat meer geld uitgeeft. Een ding is in ieder geval zeker: Wanneer ik zo doorga met uitgeven dan zal ik halverwege deze reis al financieel droog staan.
Zodra de keuken leeg is gestroomd ga ik maar eens kijken wat er in de kast met “Free Food” is achtergebleven. De kast is ontdaan van alles dat eetbaar is alsof er een leger tropische mieren door de kast is getrokken! Enkele halve flessen plantaardige Canola-olie zijn achter gebleven. Dat is te begrijpen want niemand wil een lekkende fles olie in zijn rugzak meezeulen. Voor de rest is er weinig meer, tenzij je interesse hebt in droge goedkope muesli.
Een vriendelijk verlegen meisje spreekt me aan in een Iers accent en ze vraagt of ik misschien een boterham wil eten. Zij heeft nog wat brood over en voordat ze vertrekt wil ze het zoveel mogelijk opmaken. Overrompeld en ook een beetje verlegen neem ik haar aanbod aan. Ik moet tenslotte toch wat eten voordat ik op weg ga!
Ze is in ieder geval niet mijn type en ze zal aan het einde van de middag wanneer ik terugkom van mijn ontdekkingstocht verdwenen zijn. Die gedachte van binding en aanklampen door vreemden zet ik al snel uit mijn hoofd.
We eten wat boterhammen met pindakaas en keuvelen over niets en van alles. Zij is de tijd tot haar vertrek aan het doden en om eerlijk te zijn begin ik ook wel van haar aanwezigheid en aandacht te genieten. Ik voel me in ieder geval voor enkele momenten niet meer zo eenzaam als gisteren. Ik heb ook nog zoveel te leren dat het haast een meester en leerling situatie lijkt. We nemen afscheid en wisselen adressen uit. Voor een moment staar ik naar haar kleine briefje met vrouwelijke krullen. Een adres in een vreemd land waar ik waarschijnlijk nooit zal komen. Het is natuurlijk erg onbeleefd om het adres niet aan te nemen dus stop ik het snel weg. ‘Tot ziens’, en een zachte vluchtige kus op beide wangen. Ik ben weer alleen.
Op weg naar buiten attendeert de receptie medewerker mij op de YHA BBQ van vanavond. Music en een show, BBQ burgers voor AU$ 5,- en BYO beers. Een hele mond vol maar ik begrijp meteen wat hij bedoeld.
Onderweg naar “Echo Point” denk ik diep na wat er gisteren en vanochtend is gebeurd. Het is allemaal nieuw voor me en aan de andere kant ook heel ongemakkelijk. Ben ik wel geschikt voor dit backpacken?
Wanneer ik voor de tweede keer aan de rand van het plateau boven de Blue Mountains sta wordt ik overmand door emoties. Mijn geliefde grootmoeder stond hier ongeveer twintig jaar geleden ook. Twintig jaar geleden! Man, dat is bijna mijn halve leven geleden. Ik vecht tegen de tranen en tegen de warmte.
Ik ben hier om te wandelen en ik ben helemaal alleen en niet voorbereid. Twijfels zijn er genoeg maar doorzettingsvermogen wint. We gaan er aan beginnen en of we het allemaal gaan afmaken dat zien we wel. Nu omdraaien is geen optie want er zou er eeuwig spijt van hebben wanneer ik nu zou opgeven.
Australië is een vreemd land, de mensen zijn vreemd, de natuur is vreemd en de seizoenen zijn vreemd. April is het begin van de herfst en daar heb ik al enkele keren diep over moeten nadenken. Onderaan de “The Giant Stairway” kom ik in een wereld die haast prehistorisch lijkt. Vreemde manshoge varens en ranke schilferende bomen die ze “Gum Trees” noemen.
Maar ook vandaag heb ik weer mijn twijfels. Twijfels over mijn bagage bijvoorbeeld. Australië is een enorm groot land en in mijn rugzak zit winterkleding en ook wat zomerkleding. Die spijkerbroek die ik nu draag is een vreemde verschijning in de jeugdherbergen. Haast iedereen draagt hier van die comfortabele dunne trainingsbroeken. Allemaal stretch kunststof waar ik een zo’n hekel aan heb. Toch kan een heel leger van die rugzak artiesten toch niet fout zijn? Voor mij is het in ieder geval te laat om nog het een en ander te veranderen. Ik zal gewoonweg moeten proberen om zover mogelijk te komen met wat ik heb. Misschien kan ik onderweg nog wat kleding kopen maar kleding is hier zeker niet goedkoop en zeker niet modieus.
Tijdens het wandelen dagdroom ik over wat me de komende twee maanden allemaal te wachten staat. Het dringt langzaam tot me door dat ik veel te gemakkelijk over deze reis heb gedacht. Ik heb nog steeds mijn momenten van depressiviteit en daar wil ik zeker anderen niet mee opzadelen. Vanochtend heb ik maar weer eens de boekhouding gedaan en ik ben binnen een week tot de conclusie gekomen dat wat ik in harde Hollandse guldens had begroot zeker niet gerekend in nog hardere Australische dollars kan worden gehaald. Simpel gezegd kom ik ongeveer 35 tot 40% tekort. Ik zal daar snel een oplossing voor moeten vinden! Anders kan ik over een paar weken weer naar huis.
Het wandelen in een natuurpark mag dan wek gratis zijn maar een ritje met de “Katoomba Scenic Railway” is zeker niet gratis. Maar nu ik hier toch ben moet ik het maar doen. Ik wil tenslotte later niet alleen maar verhalen vertellen over de dingen die ik niet heb gedaan.
Aan het einde van de middag arriveer ik in een haast lege jeugdherberg. Er zitten enkele mensen te lezen, een enkeling schrijft in zijn dagboek en op een grote zitbank ligt een veel te zware jongeman met een onaantrekkelijke bilnaad te ronken. Backpacken in het kwadraat? Ik heb niet veel tijd nodig om te besluiten op zoek te gaan naar een koud biertje. De supermarkt is niet ver en ik hoop daar enkele collega drinkers/backpackers warm te kunnen maken om samen een kratje bier te kopen. Bier in de koelkast achterlaten in de jeugdherberg is het domste wat je kan doen! Alcohol wordt namelijk als eerste gestolen wanneer je omdraait, even niet oplet of de koelkast uit het oog verliest.
Op een bankje tegenover de “Coles Supermarkt” zitten twee engelse jongens waar ik gisterenavond vluchtig mee heb gesproken. Ze zwaaien al van verre en onze ideeën liggen over de dag afsluiten liggen op dezelfde lijn. Geld verwisseld van hand op hand en de oudste van de twee haalt voor ons 24 koude flessen bier. Met 375 ml inhoud zijn ze groter dan de Nederlandse flesjes maar ze zijn ook veel duurder. Nee, wanneer je van roken en drinken houdt dan is Australië zeker een dure bestemming.
Voordat we richting de jeugdherberg gaan kopen we met z’n drieën nog een krat bier voor vanavond bij de BBQ. Het is mijn eerste sociale bijeenkomst in een YHA. Ik ben benieuwd naar deze geanimeerde avonden. Ze zouden een grote toegevoegde waarde kunnen hebben tijdens de eenzame avonden.
Voor AU$ 5 krijg je aardig wat te eten! Burgers, sla en brood, patat zou ook welkom zijn geweest maar die lijkt niet erg populair in Australië. Ik heb een beetje het gevoel dat het gezondheid fanaten zijn zoals aan de noordoost kust van de Verenigde Staten. En dat terwijl het algemene gevoel meer naar het Engeland van de jaren zestig gaat.
De twee engelse jongens hebben ondertussen al contact gemaakt met een Nederlands meisje. Niet dat ik daar op zat te wachten want plotseling is de hoofdtaal aan tafel het Nederlands.
Steeds wanneer ik direct terugschakel naar het Engels begint het wicht weer over haar persoonlijke problemen in het Nederlands, haar verbroken relatie en de reden waarom ze naar Australië is gevlucht. Om zichzelf te ontdekken? Nou, dat had ze op Ameland ook kunnen doen.
Ik zit hier ook met een achtergrond en een virtuele rugzak vol emotionele en relationele bagage maar ik ben er honderd procent zeker van dat ik daar niemand anders me wil lastig vallen.
Ook voor de eerste keer, en er zullen nog veel eerste keren volgen deze reis, wordt ik voorgesteld aan het gratis vermaak. Er trekken hele hordes muziekanten, circusartiesten, goochelaars, jongleurs en god weet wat nog meer voor kunstenaars door Australië. Hun kunsten worden in het openbaar vertoont en na hun voorstelling gaan ze met de pet rond. Een moderne vorm van bedelen voor mensen die gratis willen rondreizen. Ik ben erg verbaasd dat het leger budgetterende rondreizigers zo gul is.
Ik zou het wellicht ook wel willen maar ik kan weinig anders dan werken en bier drinken. Werken mag ik niet volgens mijn visum en ik kan me moeilijk voorstellen dat er mensen zijn die betalen om mij bier te zien drinken.
Het optreden is toch wel onderhoudend en ik wrijf over mijn hart wanneer ik na beëindiging van het optreden een dollar in de pet gooi. Dat blijft niet onopgemerkt! Ik ben verbaasd hoe brutaal sommige mensen zijn! Ze vragen gewoon om een fles bier waarvan ze vinden dat ze daar recht op hebben? Jij hebt er meer dan ik dus zou je eigenlijk moeten delen! De socialistische gedachte in de meest brede uitvoering. Nou, mooi die gedachte maar nu doorlopen, èn snel! Het was een leuke dag en een gezellige avond, maar wel een kostbare. Dat probleem moet ik eerst gaan oplossen!
