Katoomba (Katoomba YHA), donderdag 9 april 1998
De ochtend na de BBQ van gisterenavond was geen gemakkelijke! Vooral de afgelopen nacht heeft me laten nadenken over het verdienmodel van een hotel. Een kamer moet altijd hetzelfde opbrengen om winstgevend te zijn! Een of meer personen maakt niets uit. Het gaat om de opbrengst per vierkante meter!
Ik realiseer me nu wel dat het delen van de kosten voor een kamer ook grote nadelen heeft. Zo zijn er altijd wel kamergenoten die vroeg vertrekken of heel laat arriveren. Ook de zweetvoeten kunnen tot een probleem leiden. In de vorm van schaamte voor de veroorzaker of in de vorm van overlast voor de slachtoffers. Persoonlijke hygiëne is ook een ding maar het niet vaak genoeg wassen van je kleding kan hier ook aan bijdragen!
In ieder geval werd ik wakker met een tong van leer en veel later dan ik had verwacht. Ik ben tenslotte niet naar Australië gekomen om elke avond te drinken en elke ochtend uit te slapen. Dat kan ik in Zaltbommel ook!
In de keuken is het al opvallend leeg en de “Free Food” plank is zo goed als leeg. Er liggen nog enkele kontjes witbrood die ik met plezier rooster om toch maar wat binnen te krijgen. Oploskoffie zal altijd wel wennen zijn! Is dat Brits? Met lange tanden werk ik de krokante sneetjes naar binnen, nadat ik ze eerst in de koffie heb gedoopt.
Ik kijk weer eens goed om me heen en eigenlijk is zo’n grote jeugdherberg een treurige gebeurtenis. Twintig verschillende soorten kopjes staan in de afwasbak onder het geplastificeerde A4tje “Clean your own dishes and Cutlery”. Een prima advies dat bij de jonge gasten niet werkt. Door de beslagen glazen deuren van de enorme wand koelkasten zie ik een doolhof van in elkaar overlopende kleuren. Elk artikel achter die deuren heeft een naam en een datum. Boven de deur hangen bordjes met weekdagen. Dat is de dag waarop die koelkast helemaal wordt geleegd, de inhoud gaat rechtstreeks in de vuilnisbak, en grondig wordt schoongemaakt. Hygiene ook bij het voedsel is niet vanzelfsprekend.
Met een aan de kraan gevulde fles water ga ik maar weer op pad. Mijn “vrienden” van gisteren zijn in geen velden of wegen te bekennen. Navraag aan de receptie levert op dat ze vanochtend in alle vroegte zijn vertrokken. Voor een moment bekruipt een gevoel van eenzaamheid me. Maar niet voor lang! "It’s fun at the YMCA", klinkt er in mij hoofd en vol goede moet ga ik weer op pad.
Aangekomen bij “Echo Park” ben ik een beetje verbaasd wat ik te zien krijg. De lucht is dichtgetrokken en er dreigt regen. En dat in mijn tweede week? Met regen heb ik helemaal geen rekening gehouden. Ik heb zelfs geen regenkleding! Wie gaat er nu op reis met de negatieve gedachte dat je regen krijgt onderweg? Nou, ik niet!
Onderaan de trappen loop ik door het park bijna weer hetzelfde pad als gisteren. Het blijft fascinerend en de regen, die waarschijnlijk afgelopen nacht is gevallen, voed de waterval met het broodnodige water.
Ik voel me een beetje verloren! Haast filosofisch vraag ik mezelf af of dit de essentie van het backpacken is? Had ik niet beter drie maanden naar Griekenland kunnen gaan? Ik loop rustig door en met elke stap verlies ik wat van mijn onzekerheid.
Op een van die paden ontmoet ik een Israëliër die de foto met de hoed op mijn dijbeen heeft gemaakt. Het is niet eens uit een vorm van eenzaamheid maar meer in een vorm van beleefdheid dat je samen verder wandelt. Heel oppervlakkige gesprekken doorspekt met af en toe een onschuldige vraag. De privacy wordt zeer gerespecteerd en niemand verteld ook maar een woord meer dan dat de persoon over zichzelf kwijt wil. De anonimiteit is een plaats waar iedereen die alleen onderweg is zich helemaal veilig kan voelen. Het weer wordt langzaam slechter en het wordt tijd om terug naar de jeugdherberg te gaan.
Bovenaan de trappen maken we de haast verplichte foto van ons samen. Namen en email adressen worden uitgewisseld. We weten beiden dat we elkaar aan een aan zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid nooit meer zullen zien. Beleefdheid en etiquette onder de rugzakkers blijkt groot.
In de supermarkt koop ik wat te eten voor vanavond, geen voedsel dat een gasfornuis nodig heeft, gewoon wat brood en beleg. Een gratis mok thee zorgt wel voor voldoende warmte. Bij gebrek aan drinkmaten laat ik het bier maar voor wat het is. Er liggen nog voldoende dagen voor me waarop ik bier kan drinken.
In de gezamenlijke woonkamer is het drukker dan dat ik tot nu toe heb gezien. Er zijn heel veel nieuwe gezichten en ik voel de ogen op mijn persoon prikken. Het aftasten begint gelijk wanneer je de ruimte betreed. Aan een lange tafel begin ik in mijn dagboek te schrijven.
Dat is ook zoiets, wanneer je geen dagboek bijhoudt dan ben je een beetje vreemd. Het wordt gewoon van iedereen verwacht, net als overigens een dikke paperback van antieke literatuur of zware science-fiction. Elke jeugdherberg heeft een uitpuilende boekenkast waar je gratis net zoveel boeken mag omruilen als je maar kan lezen. Omdat ik met lege handen ben gearriveerd druk ik mijn eerste boek maar achterover. Het blijkt een winnaar te zijn! “The Fatal Shore” van “Robert Hughes” is het boeiende verhaal over de geschiedenis van Australië vanaf de geboorte uit het leed en de brutaliteit van het Britse transportsysteem van gevangenen. Een gepast verhaal!
Mijn keuze lijkt aan te slaan want niet veel later ben ik in een verhit gesprek over de fouten die door de Britse overheersers in Australië zijn begaan. Politiek en reizen gaan absoluut niet samen dus breekt ik het gesprek een beetje bot af.
Na mijn maaltijd in de keuken en twee grote mokken thee zoek ik mijn bed op. Het leeslampje dat bij elk bed van de stapelbedden is aangebracht is heel welkom. Wanneer ik slaperig genoeg ben klik ik de schakelaar en het licht gaat uit. In de wereld tussen wakker zijn en slapen denk ik na over de dag die achter me licht. Ga ik morgen terug naar Sydney of blijf ik nog een dag? Dat blijven moet wel heel gemakkelijk zijn want niemand mag volgens de strenge reglementen langer dan zeven nachten aaneengesloten in een YHA-jeugdherberg blijven.
De ochtend na de BBQ van gisterenavond was geen gemakkelijke! Vooral de afgelopen nacht heeft me laten nadenken over het verdienmodel van een hotel. Een kamer moet altijd hetzelfde opbrengen om winstgevend te zijn! Een of meer personen maakt niets uit. Het gaat om de opbrengst per vierkante meter!
Ik realiseer me nu wel dat het delen van de kosten voor een kamer ook grote nadelen heeft. Zo zijn er altijd wel kamergenoten die vroeg vertrekken of heel laat arriveren. Ook de zweetvoeten kunnen tot een probleem leiden. In de vorm van schaamte voor de veroorzaker of in de vorm van overlast voor de slachtoffers. Persoonlijke hygiëne is ook een ding maar het niet vaak genoeg wassen van je kleding kan hier ook aan bijdragen!
In ieder geval werd ik wakker met een tong van leer en veel later dan ik had verwacht. Ik ben tenslotte niet naar Australië gekomen om elke avond te drinken en elke ochtend uit te slapen. Dat kan ik in Zaltbommel ook!
In de keuken is het al opvallend leeg en de “Free Food” plank is zo goed als leeg. Er liggen nog enkele kontjes witbrood die ik met plezier rooster om toch maar wat binnen te krijgen. Oploskoffie zal altijd wel wennen zijn! Is dat Brits? Met lange tanden werk ik de krokante sneetjes naar binnen, nadat ik ze eerst in de koffie heb gedoopt.
Ik kijk weer eens goed om me heen en eigenlijk is zo’n grote jeugdherberg een treurige gebeurtenis. Twintig verschillende soorten kopjes staan in de afwasbak onder het geplastificeerde A4tje “Clean your own dishes and Cutlery”. Een prima advies dat bij de jonge gasten niet werkt. Door de beslagen glazen deuren van de enorme wand koelkasten zie ik een doolhof van in elkaar overlopende kleuren. Elk artikel achter die deuren heeft een naam en een datum. Boven de deur hangen bordjes met weekdagen. Dat is de dag waarop die koelkast helemaal wordt geleegd, de inhoud gaat rechtstreeks in de vuilnisbak, en grondig wordt schoongemaakt. Hygiene ook bij het voedsel is niet vanzelfsprekend.
Met een aan de kraan gevulde fles water ga ik maar weer op pad. Mijn “vrienden” van gisteren zijn in geen velden of wegen te bekennen. Navraag aan de receptie levert op dat ze vanochtend in alle vroegte zijn vertrokken. Voor een moment bekruipt een gevoel van eenzaamheid me. Maar niet voor lang! "It’s fun at the YMCA", klinkt er in mij hoofd en vol goede moet ga ik weer op pad.
Aangekomen bij “Echo Park” ben ik een beetje verbaasd wat ik te zien krijg. De lucht is dichtgetrokken en er dreigt regen. En dat in mijn tweede week? Met regen heb ik helemaal geen rekening gehouden. Ik heb zelfs geen regenkleding! Wie gaat er nu op reis met de negatieve gedachte dat je regen krijgt onderweg? Nou, ik niet!
Onderaan de trappen loop ik door het park bijna weer hetzelfde pad als gisteren. Het blijft fascinerend en de regen, die waarschijnlijk afgelopen nacht is gevallen, voed de waterval met het broodnodige water.
Ik voel me een beetje verloren! Haast filosofisch vraag ik mezelf af of dit de essentie van het backpacken is? Had ik niet beter drie maanden naar Griekenland kunnen gaan? Ik loop rustig door en met elke stap verlies ik wat van mijn onzekerheid.
Op een van die paden ontmoet ik een Israëliër die de foto met de hoed op mijn dijbeen heeft gemaakt. Het is niet eens uit een vorm van eenzaamheid maar meer in een vorm van beleefdheid dat je samen verder wandelt. Heel oppervlakkige gesprekken doorspekt met af en toe een onschuldige vraag. De privacy wordt zeer gerespecteerd en niemand verteld ook maar een woord meer dan dat de persoon over zichzelf kwijt wil. De anonimiteit is een plaats waar iedereen die alleen onderweg is zich helemaal veilig kan voelen. Het weer wordt langzaam slechter en het wordt tijd om terug naar de jeugdherberg te gaan.
Bovenaan de trappen maken we de haast verplichte foto van ons samen. Namen en email adressen worden uitgewisseld. We weten beiden dat we elkaar aan een aan zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid nooit meer zullen zien. Beleefdheid en etiquette onder de rugzakkers blijkt groot.
In de supermarkt koop ik wat te eten voor vanavond, geen voedsel dat een gasfornuis nodig heeft, gewoon wat brood en beleg. Een gratis mok thee zorgt wel voor voldoende warmte. Bij gebrek aan drinkmaten laat ik het bier maar voor wat het is. Er liggen nog voldoende dagen voor me waarop ik bier kan drinken.
In de gezamenlijke woonkamer is het drukker dan dat ik tot nu toe heb gezien. Er zijn heel veel nieuwe gezichten en ik voel de ogen op mijn persoon prikken. Het aftasten begint gelijk wanneer je de ruimte betreed. Aan een lange tafel begin ik in mijn dagboek te schrijven.
Dat is ook zoiets, wanneer je geen dagboek bijhoudt dan ben je een beetje vreemd. Het wordt gewoon van iedereen verwacht, net als overigens een dikke paperback van antieke literatuur of zware science-fiction. Elke jeugdherberg heeft een uitpuilende boekenkast waar je gratis net zoveel boeken mag omruilen als je maar kan lezen. Omdat ik met lege handen ben gearriveerd druk ik mijn eerste boek maar achterover. Het blijkt een winnaar te zijn! “The Fatal Shore” van “Robert Hughes” is het boeiende verhaal over de geschiedenis van Australië vanaf de geboorte uit het leed en de brutaliteit van het Britse transportsysteem van gevangenen. Een gepast verhaal!
Mijn keuze lijkt aan te slaan want niet veel later ben ik in een verhit gesprek over de fouten die door de Britse overheersers in Australië zijn begaan. Politiek en reizen gaan absoluut niet samen dus breekt ik het gesprek een beetje bot af.
Na mijn maaltijd in de keuken en twee grote mokken thee zoek ik mijn bed op. Het leeslampje dat bij elk bed van de stapelbedden is aangebracht is heel welkom. Wanneer ik slaperig genoeg ben klik ik de schakelaar en het licht gaat uit. In de wereld tussen wakker zijn en slapen denk ik na over de dag die achter me licht. Ga ik morgen terug naar Sydney of blijf ik nog een dag? Dat blijven moet wel heel gemakkelijk zijn want niemand mag volgens de strenge reglementen langer dan zeven nachten aaneengesloten in een YHA-jeugdherberg blijven.
