Het is vreemd om op deze vertrekdag op te staan. Ik heb nog zo verschrikkelijk veel aan mijn hoofd dat het eigenlijk niet verantwoord is om te vertrekken.
Maar zoals een goede reisgenoot en vriend ooit tegen me zei: ‘Je moet geen reden zoeken om thuis te blijven maar een reden om op reis te gaan!’
En zo is het ook. Er zijn altijd wel zaken die extra aandacht verdienen maar de wereld draait gewoon door! En zo ook op onze vertrekdag. Op de lijst met belangrijke zaken wordt punt na punt weggestreept, een laatste kroket met brood als lunch en rond drie uur was ik klaar en wij samen gereed om op pad te gaan.
Onderweg naar het station namen we nog afscheid van een handvol vrienden die ons toevallig passeerden en daar zaten we dan te wachten op de trein van 16:12 naar Utrecht.
Met elke korte stop van de sprinter bij een station bleef er wat van de spanningen in mijn geest op het perron achter. Op Schiphol was mijn hoofd al zo goed als leeg. We hebben er zin in en er liggen een paar mooie maanden voor ons.
Etihad deze keer, een luchtvaartmaatschappij uit het midden-oosten met een goede reputatie, maar voor ons was de prijs belangrijker dan de reputatie! € 634,- p.p. retour Amsterdam-Bangkok voor een halfjaar ticket is een koopje.
De gesprekken over welke maatschappij dan ook zijn al honderden keren gevoerd en zullen nog wel vaker in de toekomst worden gevoerd. Zelf ben ik al met zes verschillende maatschappijen naar Bangkok gevlogen en aan het einde van de reis was het resultaat altijd hetzelfde. Ik was in een stuk op de plaats van bestemming aangekomen.
Eigenlijk zijn de passagiers in twee groepen verdeeld. De ene groep wil zo snel mogelijk naar Thailand en zo snel mogelijk weer terug naar Nederland en die vliegen non-stop, en dan ook nog vaak bij voorkeur in zo’n bredere stoel, onverkoopbare business class stoelen, met een exotische naam die wel € 100,- per enkele reis meer kost. Het geeft je een gevoel van macht over de passagiers in economy class. Ik heb het zelf ook wel eens gedaan. Maar als je echt luxe wil dan neem je toch gewoon de echte business class! Dan zit je ook tussen een heel andere groep mensen.
De andere groep wil zo goedkoop mogelijk en heeft vaak een tussenstop op de een of andere obscure luchthaven in een Arabisch of oud oostblok land. Zelf behoor ik tot deze groep! Die stop maakt me niets uit, ik kan even de benen strekken en wellicht even van het gratis internet gebruik maken. Die kop koffie van vijf euro of die pizza van tien euro deert me ook niet omdat ik uiteindelijk zo’n € 200,- goedkoper uit ben dan met een non-stop vlucht. Maar aan het einde is en blijft het een persoonlijke keuze.
We zijn nog voor half zes op Schiphol dus we hebben een flinke wachttijd voor de boeg! Dat we zo vroeg zijn op Schiphol vindt ik geen probleem. We hebben nu rust, er kan weinig meer misgaan en alles is onder controle. Voor de kleine trek delen we een hamburger menu van Burger King, niet mijn favoriet maar we hebben trek en moeten nog wat tijd doden voordat we kunnen inchecken.
De Airbus 330-200 van Etihad lijkt nagelnieuw en ik heb sinds Singapore Airlines zelden zo’n goede service genoten. Het avondeten sla ik maar over, daar kan Etihad weinig aan doen! Wanneer je pas om 22:00 vertrekt kan het zijn dat je om 23:00 geen trek hebt in het avondeten!
‘Doe mij maar een rood wijntje?’, en later nog een terwijl ik me verdiep in “Dood Tij” van Pieter Aspe op mijn Kobo-ereader. We waren op weg en er was geen wolkje aan de lucht, en dat kan ook niet op bijna twaalf kilometer hoogte! Na die twee wijntjes dommel ik langzaam in terwijl Lyka nog een film kijkt op het kleine beeldscherm in de stoel voor haar. Morgen in Abu Dhabi zijn we al bijna halverwege!
Tulpen uit Amsterdam
