Het afgelopen weekend hebben we samen in alle rust op de hotelkamer doorgebracht. Voor zolang ik me kan herinneren heb ik geen Formule 1 of MotoGP race gemist wanneer ik in de gelegenheid was om die te zien. Maar gisteren stond mijn hoofd er gewoon niet naar.
De teleurstelling dat ik de moderne gladiatoren op hun motoren in Maleisië niet aan het werk kon zien is nog steeds heel groot. Die teleurstelling zal alleen nog maar groter worden wanneer Valentino Rossi bekend maakt om na dit seizoen te stoppen met racen. Ik hoop met grote hopen dat hij het laatste jaar bij Yamaha nog uitdient maar ik heb mijn bedenkingen. Er staat een hele nieuwe generatie nieuwe jonge racers te popelen om het stokje van de oude garde over te nemen.
Ik heb nog nooit zoveel nagedacht in een weekend! Mijn problemen stapelden zich in de afgelopen weken maar op en ik probeer ze een voor een op te lossen, onderbroken door gezellige middagen met mijn vriend Jan. Lekker een koud biertje bij de apotheek tegen haast een weggeefprijs.
De inkoopprijs van het bier is in Thailand weer stevig omhoog gegaan maar de verkoopprijs is gedaald of gelijk gebleven. Bijna overal in Soi Buakaow zie je nu de grote borden voor de bar staan die goedkoop bier adverteren. Je kan bijna praten over een bieroorlog! 55 tot 60 Baht voor een grote Beer Leo is geen uitzondering meer en voor de echte bierdrinkers een geschenk uit de hemel.
Twee euro voor een klein flesje bier was natuurlijk stevig aan de prijs voor een land als Thailand! Maar over het hoogseizoen zal er waarschijnlijk wel een wapenstilstand worden gesloten. Met een knipoog! Want de Thai die geen hoge huren hoeven te betalen kunnen die lage prijzen wel eens handhaven. Het is niet niet moeilijk om een bar met goedkope alcohol te vinden! Wanneer je na tien uitgestorven horeca gelegenheden plotseling een bar tegenkomt waar het bomvol is dan is het doel gevonden!
Om zeven uur loopt de wekker voor de eerste keer af en ik voel me depressief, brak en moe. De laatste sporen van de vijf uur tijdverschil doen in mijn hoofd en over heel mijn lichaam pijn, dus draai ik me nog maar eens om in de richting van mijn vrouw. Haar selectieve gehoor heeft alle apparaten die haar uit haar slaap kunnen halen uitgeschakeld!
Tien seconden later, voor mijn gevoel dan, loopt de wekker opnieuw af. Acht uur, later dan ik wilde maar we moeten nu ècht uit bed stappen! Je weet namelijk nooit hoe lang de busreis naar Bangkok duurt. Ik schud voorzichtig aan haar arm en wek haar wreed uit haar slaap. Gelukkig realiseert ze zich al snel dat ze deze opoffering niet kan ontlopen!
Terwijl Lyka onder de douche staat zoek ik naar mijn ontbijt dat is gisteren in de 7-11 heb gekocht. De kleine croissants met ham en kaas zijn nergens te vinden! Navraag in de douche wijst uit dat Lyka ze gisterenavond heeft opgegeten toen ik al lag te slapen. Ze had trek en dacht dat het wel goed was. Dat is dus een tegenvaller dat ik met slechts twee bekers koffie in mijn maag op pad moet. Ik koop nog wel wat te eten bij het busstation.
‘Motortaxi’s! Twee! Naar het busstation!’
’60 Baht for one?’
‘Ja, dat weet ik zo ondertussen wel. Opschieten met die geit en rijden maar!’
Achterop de motortaxi scheuren we door het stille ochtendverkeer van Pattaya. Om negen uur ‘s ochtends slaapt zeker nog 70% van de bevolking en de toeristen. Pattaya is een stad van de nacht die pas tot leven komt wanneer de lichtjes ‘s avonds aan gaan. Het is geen stad voor cultuurliefhebbers! Een beetje klein beetje slecht strand en veel uitgaansleven, dat is wat de toeristen hier vinden.
‘Twee kaartjes naar Ekkamai?’
Dat is dan wel weer een koopje! Voor drie euro per persoon sta je met de bus in Bangkok. 09:50 depart! Een mooie tijd, da’s over twintig minuten. Nog even snel wat te eten halen! Maar ik ben vandaag niet de enige met die gedachte, de koeling in de kleine Family Mart is al helemaal leeggeroofd door de troep hongerige wolven die met de bus reist en er zijn alleen nog maar van die onsmakelijke broodjes te vinden met taro of rode bonen pasta. Ik schakel mijn verstand op oneindig en neem plaats op een stoel om te wachten tot de bus vertrekt.
Twee uur duurt de reis van Pattaya naar Bangkok op een normale dag en vandaag is het gelukkig een normale dag. We hebben alleen een klein probleem wanneer we bij het eerste BTS station (de skytrain) uitstappen. We weten geen van beiden waar de Filippijnse ambassade precies is. We weten het wel ongeveer maar ik had verwacht dat Lyka na 36 uur Facebook en internet in de afgelopen drie dagen op zijn minst had kunnen kijken waar de ambassade precies ligt. Dan maar op goed geluk en op het zicht. Vanuit de skytrain kijken we neer op een druk Bangkok. Bangkok slaapt nooit en de ochtendspits gaat naadloos over in de middag- en nog later in de avondspits.
We passeren Ekkamai, Thong Lo, en dan zien we de Filippijnse ambassade. Hij ligt ongeveer halverwege tussen twee skytrain stations dus we springen er bij het volgende station meteen maar uit.
Het is net na 12:00 wanneer we de consulaire ruimte van de Filippijnse ambassade betreden. Lunch van 12:00 tot 13:00 staat er met grote letters boven de balie aangeplakt. De moed zakt me in de schoenen maar voor deze keer hebben we geluk, het zijn Filippinos die hier werken en die hebben service hoger in het vaandel staan dan het middageten. We worden als laatste klanten voor de lunch geholpen!
‘We willen graag een nieuw paspoort aanvragen?’
‘Waarom?’
‘Nou, het oude paspoort is kapot!’
‘Dat kan niet, wanneer het paspoort kapot is kan je alleen een nieuw paspoort krijgen in de Filippijnen.’
‘En als dit nu in Nederland was gebeurt?’
‘Ook dan moet je terug naar de Filipijnen voor een nieuw paspoort!’
‘Ik kan u een verklaring voor terugreis verstrekken.’
‘Tja, dat moet dan maar’, lach ik hem toe.
‘Heeft u dit wel eens vaker gezien?’
‘Komt af en toe wel eens voor’, zegt hij emotieloos
Met een formulier in de hand staan we om tien over twaalf weer buiten in de brandende zon.
‘Eerst eten!’, schreeuwt mijn lichaam.
‘Eerst de papieren in orde maken!’, schreeuwt mijn verstand.
Wanneer het dan eindelijk zover is dat ik ook een blik op het formulier mag werpen blijkt dat er drie pasfoto’s nodig zijn. Lyka heeft er maar twee bij zich dus het maken van die pasfoto’s moet eerst maar gebeuren. Op weg naar de gouden bogen, die verder weg zijn dan ik dacht, passeren we een fotowinkel met een reclame voor pasfoto’s in de etalage.
We kijken elkaar aan en zijn het, wat niet vaak gebeurt, meteen met elkaar eens. Pasfoto’s maken in Thailand is niet even zo gedaan! Eerst moeten de haren worden gekamd, de kleding recht getrokken, de stoel klaar worden gezet, het gordijn op de achtergrond gefatsoeneerd, dan de foto genomen, even bewerkt in Photoshop, dan uitgeprint, de zes kleine foto’s worden met de hand uitgeknipt, nog even goedkeuren en afrekenen en ruim twintig minuten later staan we weer op straat met een klein zakje pasfoto’s. Zes stuks voor vijf euro, ze weten hier de prijs nu ook wel!
Tijdens het wachten heeft Lyka, op mijn advies, het formulier al ingevuld en mijn horloge geeft 12:38 aan. Ik denk nog eens diep na wat mijn volgende stap zal zijn en besluit de lunch uit te stellen totdat we het formulier hebben ingeleverd. Dus we gaan linea recta weer terug naar de ambassade waar we om iets voor een uur een overvolle geairconditioneerde wachtruimte binnen stappen. We zijn als tweede aan beurt en leveren het formulier in bij dezelfde man die het ons heeft overhandigt.
‘Een pasfoto is voldoende!’, zegt de medewerker van de ambassade en heel verbaasd en met grote ogen kijk ik hem aan.
Hij kijkt terug en kijkt nog eens naar het formulier, ‘Oh, ik bedoel drie pasfoto’s!’
Hij lacht zenuwachtig en zegt, ‘Neemt u alstublieft plaats?’
Ik schop twee dikke, op mobile telefoons videospelletjes spelende, kinderen van hun stoel en gebaar Lyka, die bloost en verontschuldigend om zich heen kijkt, dat ze naast me moet komen zitten. In veel Aziatische landen gaan de kinderen voor de volwassenen! Nou, niet in mijn belevingswereld. Lyka grijpt haar telefoon en gaat verder waar de kinderen zijn gestopt!
Ik denk dat ik het, ondanks dat ik zelf een fervent gamer van het eerste uur ben, nooit zal begrijpen dat de jongeren vandaag de dag eindeloos van die simpele spelletjes zitten te spelen. En dan wil ik het niet eens over Facebook en Twitter hebben! Ik haal mijn ebook reader tevoorschijn en begin aan “De Boekendief” van Markus Zusak. Een niet zo’n vrolijk verhaal over de tweede wereldoorlog in Duitsland. Na al mijn depressies en tegenslagen van de afgelopen dagen heb ik hier dan ook weinig trek in.
‘Lyka Reverente?’, klinkt er door de wachtruimte, ‘Cashier Please?’
1050 Baht (€ 24,76) gaat me het nooddocument kosten. Het lijkt op het eerste gezicht weinig maar de kosten van de tegenslag met Lyka’s beginnen ondertussen wel flink op te lopen en een stevige beet uit mijn vakantiebudget te nemen, mijn verliezen zijn al tot ruim boven de € 500,-- opgelopen.
We worden opnieuw verzocht om te gaan zitten en de twee kinderen schieten als dikke grote bruine kakkerlakken weg wanneer ze mij weer op hun af zien komen. Ik hoor een zacht gegniffel bij de andere volwassen aanwezigen in de wachtruimte.
En dan begint het eindeloze wachten. Mensen komen en gaan. Namen worden afgeroepen. Mensen verdwijnen achter deuren. Komen terug in de wachtruimte en vertrekken weer. Tot het moment daar is dat iedereen in de wachtruimte na ons is binnengekomen. Maar nog steeds zijn we niet aan de beurt. We kijken elkaar vragend aan.
‘Lyka Reverente?’, klinkt het plotseling.
Lyka moet eerst nog een verklaring opstellen hoe en waarom het paspoort kapot is gegaan, en mag dan weer gaan zitten. En verder wachten! Net voordat ik de hoop heb opgegeven klinkt haar naam opnieuw, het is ondertussen bijna half vier en ik heb nog steeds niets gegeten. Dat is niet bevorderlijk voor een mens met diabetes! Er daar klinkt de verlossende kreet!
‘Lyka Reverente, pick up your document?’
We bekijken samen de gestempelde en ondertekende vrijgeleide naar de Filippijnen. Ik kan straks in Pattaya meteen een nieuw ticket voor haar boeken zodat ze zo snel mogelijk naar haar moeder kan die ze al ruim twee jaar niet heeft gezien.
We kijken elkaar aan en roepen, ‘Eten!’, in koor.
‘Youju!’, roep ik er achteraan en Lyka stemt daar lachend en knikkend mee in.
Het Youju restaurant zit twee deuren verderop bij de 7-11 naast het Ekkemai busstation. Mensen die bekend zijn met het busstation weten wel waar ik het over heb. We hebben daar al enkele malen lekker en voor een redelijke prijs gegeten.
Zoals bijna altijd in Thailand begint het als een topper en na een paar maanden of een half jaar begint het door zijn eigen succes af te glijden tot een middelmatig of soms zelfs een slecht restaurant. De eigenaar is vandaag in geen velden of wegen te bekennen en de bediening is overgenomen door twee jongens die duidelijk andere zaken veel belangrijker vinden dan gastvrijheid en vriendelijkheid.
De “Korean Pork” is gelukkig nog wel goed en je kan zien en proeven dat er achter in de keuken nog wel met liefde wordt gekookt. Als ik eerlijk moet zijn vindt ik de bediening zelfs een beetje onbeschoft en dat beloon ik met een dubbeltje fooi voor de twee. Verbaasd staat de slungel, die nog nat achter zijn oren is, naar de vier baht op het schoteltje te kijken.
In het station koop ik voor 248 baht (€ 5,85) twee kaartjes voor de terugreis en we lopen zo van de kassa de halfvolle bus in. Ik heb maar heel zelden meegemaakt dat de bus niet vol was rond deze tijd. Zou de crisis hier ook zijn aangebroken? Veel tijd heb ik niet om daar over na te denken want onze persoonlijke crisis is belangrijker!
Een paar hazenslaapjes verkorten de busreis aanzienlijk. Eenmaal weer op de kamer moet ik van Lyka eerst en nieuwe vlucht boeken. En dat lukt, en ook nog eens voor een redelijke prijs. Lyka vliegt zaterdag aanstaande en dit probleem is zo goed als opgelost! Met de wetenschap dat nu alles geregeld is gaan we dat maar een vieren met een heerlijke maaltijd bij Cherry’s Restaurant.
Het was een lange dag en ik val al voor elf uur in slaap. Een probleem opgelost, nog enkele te gaan.
