Het is niet iedere dag dat je onderweg bent is een avontuur! En dat kan ook niet, daar hebben we teveel externe factoren voor die van alles kunnen verstoren! Het was al vroeg duidelijk dat het vandaag een regenachtige dag zou gaan worden. De weersverwachting was niet al te best en ze zitten er hier niet vaak naast met die weersvoorspelling.
Ik ben nog steeds niet gewend om alleen wakker te worden hoewel ik wel weer mijn eigen ritmes van voor mijn huwelijk weet op te pakken. Een paar bekers oploskoffie met een paar boterhammen met Thaise boterhamworst op bed smaken me weer als vanouds.
Tijdens de ochtendwandeling zie ik in de lucht boven Pattaya hoe de wolken zich volzuigen met het door de felle zon verdampte water. Dit voorspelt niet veel goeds voor deze middag. Vroeger dan normaal ga ik weer richting mijn kamer omdat ik met de D600 onderweg ben ik die wil ik niet nat laten regenen!
En dan uit het niets een eerste bericht uit de Filippijnen op mijn iPhone!
‘Send me money quick! I have no more money and ATM card no work! Contact me on facebook?’
Nou, dat bericht verbaast me ten zeerste, er zou toch voldoende geld op haar rekening moeten staan? Mijn hersenen schakelen meteen naar de overdrive en binnen enkele seconden weet ik wat er aan scheelt! Dom! Dom! Dom!
Op de kamer heb ik op mijn MacBook meteen contact met Lyka die helemaal in paniek is. Ik merk het aan de manier waarop ze schrijft, haar taalgebruik.
‘Geen paniek! Geef me 30 minuten? Dan kom ik bij je terug!’
Direct bel ik naar Nederland, Interhelp om precies te zijn, want we zijn hoogstwaarschijnlijk vergeten om haar bankpas “aan te zetten” voor gebruik in het buitenland! Niet zo slim maar toch lastig, en ik kan tenslotte ook niet overal aan denken. Ik typ weer op mijn toetsenbord om te zien of ze daar nog is.
‘Probleem opgelost! ATM kaart zou nu moeten werken, zo niet, probeer het over een uur nog een keer? Laat het me weten wanneer het werkt?’
‘OK’, is het korte antwoord.
Een bedankje kan er al niet meer af terwijl buiten het verwachte noodweer in alle hevigheid is losgebarsten.
En daar lig ik dan te wachten totdat het droog wordt en opklaart. Na een half uur is de lucht nog steeds zo grijs als toen de bui begon en ratelen de druppels nog steeds met een ongekende kracht op de gegalvaniseerde golfplaten daken. Het roffelend geluid van een tropische regenbui.
Mijn maag knort als teken dat zij gevoerd moet worden en er staat alleen nog een noodrantsoen in de vorm van een beker instant noedels op de plank.
‘Honger maakt rauwe bonen zoet!’, en met veel smaak verorber ik de Mama noedels met varkensgehakt smaak.
Terwijl ik van de instant noedels geniet dwalen mijn gedachten af naar Narathiwat, een slaperig stadje in zuid Thailand. Een stadje waar ik soms wel weken bleef hangen en mijn dagelijkse lunch bestond uit instant noedels en een blikje haring in tomatensaus. Colonel Kurtz, een oude Amerikaan die lijkt op Marlon Brando uit de film “Apocalypse now” op het balkon van de kamer naast me rookt zijn derde joint van de dag. De tijd staat hier stil en het water in de Bang Nara stroomt langzaam naar de zee. Tijd heeft geen betekenis meer, alleen de literatuur in je handen die langzaam, pagina na pagina, in je hooft verdwijnt.
Half vier en nog steeds geen antwoord uit de Filippijnen dus het zal allemaal wel goed zijn gegaan. Wanneer ze geld op zak hebben hoor je ze niet, alleen wanneer de zakken leeg zijn! Om vier uur besluit Pluvius dat het genoeg is geweest voor vandaag en gunt de zon de laatste twee uurtjes van de dag. Ik heb geen zin om nog een paar uur te wachten en ga meteen op pad om wat te eten. Opnieuw scoor ik een pareltje!
In een zoete kerrie heel langzaam gestoofde kipkarbonade met gele rijst en een stuk aardappel, een moslim kerrie uit zuid-Thailand. Het bijzondere aan dit gerecht is de licht overheersende smaak van kruidnagel. Een specerij die je niet snel zal aantreffen in de Thaise keuken maar die door de moslims in het zuiden wel wordt gebruikt.
Na het eten besluit ik om ook vanavond weer rustig aan te doen en mijn lichaam wat rust te gunnen. Voor de late trek scoor ik nog twee donuts, die gaan er straks lekker bij de koffie wel in, en mijn dag zit er op.
Om acht uur zet ik de airconditioning aan en trek ik de dekens over me heen. Lekker in bed op de laptop een paar afleveringen van “Homeland” kijken en dan slapen.
Laten we hopen dat het morgen wat beter weer is.
