Om zeven uur sta ik alweer naast mijn bed en kan ik met genoegen constateren dat mijn jetlag eindelijk weg is. Zeven uur! Een boterham met plastic kaas en een bekertje oploskoffie op de kamer om deze dag te beginnen. Het klinkt niet best maar voor mij is het dichtbij het paradijs. Buiten is het haast onbewolkt maar de schijn bedriegt! Iedereen die in de tropen is geweest weet dat de bewolking zich in de loop van de dag zal gaan opbouwen en aan het einde van de middag het verdampte water weer uit de hemel zal laten neerdalen.
Als eerste maak ik het verhaal van gisteren af en schenk nog een kop oploskoffie voor me in. Ik heb vandaag helemaal geen haast, er is ook niemand anders in de buurt waar ik rekening mee dien te houden. Nadat het verhaal van foto’s is voorzien wordt het gepubliceerd op dit weblog.
En dan is het tijd voor een wandeling gevolgd door de lunch. Ook dit laatste wordt een stuk gemakkelijker wanneer je niet steeds met een ander hoeft te overleggen en/of compromissen te sluiten waar je wil gaan eten. Mijn keuze voor vandaag is een niet zo voor de hand liggende maar wel een gemakkelijke.
Elke hypermarkt - zeer grote supermarkt - in Thailand heeft een foodcourt, zeg maar een bonte verzameling van kleine onafhankelijke restaurants met gemeenschappelijke zitplaatsen, waar van alles en nog wat te verkrijgen is, oriëntaalse en westerse gerechten. Mijn keuze valt op dunne noedels met varkensvlees.
Het is heerlijk, de saus is afgemaakt met anijs en dat geeft een heel speciale smaak die je in Nederland niet snel zal tegenkomen. Alleen het “Chinese vijfkruidenpoeder” komt erbij in de buurt.
En dan weer lekker terug naar de kamer om in de wind van de ventilator een boek op mijn Kobo te lezen. “De Boekendief” gaat over een jong weesmeisje in Duitsland tijdens de tweede wereldoorlog. Het is niet zielig maar wel boeiend. Terwijl buiten de zon fel schijnt geniet ik binnen van de koelte van de schaduw en een koude Coke Zero, wat kan een eenvoudige zondagmiddag toch mooi zijn. De enige drie beslissingen die ik vandaag nog moet nemen zijn: Hoe laat ga ik eten? Waar ga ik eten? Wat zal ik eten?
En na de zonneschijn kwam dus echt de regen, niet zo heel veel deze middag! Een uurtje later is het alweer droog en ik maak me op voor het avondeten. Voor een moment speel ik nog met het idee om wat eten op de kamer te laten bezorgen. Er is een mooie aanbieding bij Oishi Japanse restaurants. Na wat wikken en wegen hou ik die aanbieding maar tot het een keer slecht weer is en ik niet de straat op wil, dus ik kleed me aan en ga op pad.
Echt ver wil ik vanavond niet gaan dus ik hou de honderden reclameborden langs de weg maar in de gaten of ik iets van mijn gading zie. Ik ben nog niet eens zo heel ver in Soi Leng Kee wanneer een reclamebord van de “Jolly Friar” mijn aandacht trekt. “Fish and Chips” voor 169 baht. Nu is het vaak dat het eten op je bord in geen velden of wegen op de foto buiten lijkt. Maar in dit geval ziet het er prima uit.
Het gaat hier om een filet van een Dory, een vis waarvan ik eerlijk gezegd nog nooit heb gehoord en me afvraag of het misschien een fantasienaam is. Maar dat doet niets af aan de smaak! De maaltijd smaakt me uitstekend en ook de zelfgemaakte dikke patat is heerlijk. Ik krijg mijn bord niet eens leeg!
Op de weg naar de kamer koop ik nog een kleine kersen yoghurt en mijn dag zit er alweer op. Een beetje lezen, vier afleveringen van de tv-serie “Homeland” en het licht kan uit. Morgenvroeg begint er weer een nieuwe week.
