We worden rond elf uur wakker in een mix van een kater met een jetlag. Het zal geen gemakkelijke dag worden want we moeten enkele vrienden gaan bezoeken om achtergebleven kleding en andere spullen van Lyka op te halen. Deze spullen zullen in twee grote tassen, samen met de twee kilo chocolade die Lyka uit Nederland heeft meegebracht, worden verpakt en haar vergezellen naar de Filippijnen.
Als eerste kijkt ze deze ochtend vol ongeloof naar haar kapotte paspoort. Dit is een duidelijk geval van jezelf neerleggen bij het noodlot! Het is niet anders!
‘We kijken wel hoe het gaat vanavond!’, fluistert ze zachtjes in mijn oor waarna ik lach als een boer met kiespijn.
‘Laten we eerst maar eens wat gaan eten zodat mijn hersenen weer opstarten voor deze dag met veel en moeilijke beslissingen?’
We hebben maar weinig trek om te eten en een enkele boterham met tonijn mayonaise moet het doen als het begin van de dag. We willen eerst ons werk klaar hebben voordat we gaan eten. Nadat de twee tassen zijn gepakt en gewogen, 31 kilogram samen, gaan we maar twee magnetron maaltijden halen bij de 7-11. En geloof het of niet maar voor die euro per stuk zijn ze best te eten!
Nu komt het lange eindeloze wachten. De minuten voelen als uren en de seconden als minuten, de tijd kruipt traag aan ons voorbij terwijl Lyka doelloos haar Facebook pagina omhoog en omlaag rolt. Wachten op de taxi die Lyka naar de luchthaven van Bangkok gaat brengen. De spanning loopt langzaam op terwijl we tientallen keren door de verschillende scenario’s lopen. Als voor een filmrol vertel ik mijn vrouw wat er van haar verwacht wordt op de luchthaven tijdens het inchecken.
‘Laat je niet overdonderen door die ambtenaren! Hou stand en geef niet snel toe! Wees zielig en als het kan ga dan huilen!’
In stilte eten we onze, en hopelijk ook laatste, avondmaaltijd samen bij een Thais restaurant in Pattaya. Ik realiseer me niet eens of het me smaakt. De spanning neemt de emoties en beleving weg en alles staat in het teken van de ontsnapping naar de Filippijnen.
En daar is de taxi! Een paar minuten te vroeg en met een bonkend hart en een brok in mijn keel neem ik afscheid van mijn vrouw. Sinds onze ontmoeting, bijna drie jaar geleden, zijn we niet zo lang uit elkaar geweest. Nu zal ik haar pas over drie maanden weer zien. Hopelijk, want in het slechtste geval zal ze over ongeveer vijf uur weer voor me staan!
De tassen gaan achterin en ik geef de laatste instructies voor Mr. Nob.
Een kus, een omhelzing en de laatste woorden, ‘Win deze Oscar voor ons vanavond?’
Een glimlach, een traan en voor de laatste keer zwaai ik naar de taxi die in de neon verlichting van de avond verdwijnt.
‘Win deze Oscar voor ons vanavond?’, fluister ik nog een keer in mezelf terwijl voor mij nu het lange wachten begint. Het wachten op een goed òf slecht bericht.
