Met toch wel een heel vreemd gevoel in mijn lichaam wordt ik op deze ochtend wakker. Het bed naast me is leeg en hoewel ik nog geen bericht van haar heb ontvangen ga ik ervan uit dat het allemaal goed is gegaan. Gisterenavond, of beter gezegd op deze ochtend om 00:40, is Lyka dan eindelijk naar de Filippijnen vertrokken.
Het waren een uiterst vreemde tien dagen die geheel in het vertrek van Lyka naar de Filippijnen, en mijn niet vertrekken naar Maleisië, stonden. De tassen zijn opnieuw gepakt en we gaan samen met de taxi naar de luchthaven van Bangkok. Met de juiste documenten in de nieuwe bruine envelop zou het geen probleem meer moeten zijn maar in het corrupte Thailand weet je het maar nooit.
We hebben samen nog lekker gegeten en deze keer smaakte de peultjes met varkensvlees en kip met cashewnoten heerlijk. We waren beiden gerust op een goede afloop.
Onderweg in de taxi, in alle stilte met alleen het geruis van de banden op het beton van de snelweg, denk ik na over de afgelopen dagen. De regen, die regelmatig en hard uit de lucht kwam gevallen. De regen die ik niet eens voelde of opmerkte. Het Thaise eten op de kamer, dat ik niet eens proefde en meer brandstof dan een genotmiddel was. De stress, die ons beiden op scherp zette en onze lonten liet smeulen totdat ze wel heel erg kort waren geworden. De kamer, die veel mooier is dan ik tot nu toe heb kunnen voelen. De reis naar Bangkok om het document voor Lyka te halen waarin de exotische stad aanvoelde als een kleine Nederlandse provinciestad zonder enige aantrekkingskracht. Voor mijn gevoel waren we nog niet eens in Azië aangekomen.
Maar nu is ze weg! Ik lig hier alleen in bed na te denken over wat ik de komende tijd gaan doen. Eigenlijk had ik met een vriend in Malacca moeten zijn. Maar ik lig nog steeds in Pattaya op een bed en vraag me af of het wel zin heeft om naar Maleisië te gaan. Ik lig op mijn bed en luister naar Radio 2 op het internet. Da’s een opsteker, dat snelle gratis internet waar ik gebruik van mag maken!
Maar waar ik me nog meest over verbaas is de innerlijke rust die onzichtbaar en ongemerkt over me heen is gegleden. Ik hoef, ik moet, niet zozeer al die dingen gaan doen. Ik kan rusten, lezen en genieten van de hele kleine dingen. Over 82 dagen hoop ik mijn vrouw weer in mijn armen te sluiten. Ik heb al die tijd om eens goed mezelf uit te diepen wat ik nu eigenlijk verder wil doen met mijn leven.
Plannen heb ik genoeg, daar ontbreekt het niet aan, maar aan de andere kant kijk ik er ook een beetje tegenop om alleen op pad te gaan. Mijn vriend is door de tegenslag van het afzeggen van de reis naar Maleisië afgehaakt. Depressies, hij ziet het nu helemaal niet meer zitten om met me op pad te gaan. Misschien denkt hij dat ik vervloekt ben. Ik kan er enigszins wel wat begrip voor opbrengen.
Een file van een kilometer of vijftien voor de luchthaven brengt me terug bij de werkelijkheid. De zenuwen hebben mijn nagels tot een minimum laten krimpen. Gelukkig heeft de goedlachse taxichauffeur een oplossing. Omrijden via Lat Krabang, niet dat ik weet waar hij het over heeft maar ik vindt het in ieder geval een prima idee. De ruitenwissers gaan onafgebroken heen en weer om het overtollige hemelwater af te voeren terwijl buiten de straten van de buitenwijken van Bangkok alweer blank staan. Thailand aan het einde van het regenseizoen, dan regent het ook echt. En het water kan nergens heen! De klei voor de teelt van rijst is zo vet dat er geen druppeltje regenwater doorheen sijpelt. Alles moet door de te kleine of geheel niet aanwezige riolen worden afgevoerd.
Een half uur later dan verwacht komen we aan op de luchthaven en ik wordt meteen voorgesteld aan de chauffeur van een minibus die me weer terug naar Pattaya zal brengen. Het zijn al kostbare tijden maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn vrouw na al deze gebeurtenissen alleen op reis te laten gaan. Dan kost het maar wat extra maar ze moet nu echt op weg.
Het document dat we in de ambassade hebben gekregen is bij de luchtvaartmaatschappij bekend en zonder problemen kan ze inchecken. We hebben haast en allebei weinig trek om uitgebreid en romantisch afscheid te nemen. Het afscheid valt ons beiden zichtbaar zwaar, er zijn weliswaar geen tranen maar de stilte en de relatieve afstand zegt genoeg. Een laatste zoen op haar wang, we kijken elkaar nog een keer diep in de ogen, en daar gaat ze. Ik hoop dat ze meer geluk heeft tijdens haar reis naar de Filippijnen dan ik naar Maleisië. Terwijl de roltrap haar langzaam omhoog trekt zwaait ze voor de laatste keer met de envelop nog in de hand.
En weg is ze! Ik ben alleen en het klinkt misschien vreemd maar ik voel me ook meteen alleen, niet eenzaam, maar alleen. Ik mis iets in de zichtbare, en onzichtbare wereld, om me heen.
Vijf minuten nadat ik de chauffeur van de minibus heb gebeld verschijnt hij bij uitgang nummer 7 en binnen tien seconden zijn we op de terugweg naar Pattaya. Missie geslaagd? Ja, ik ontvang niet veel later dat ze ongeschonden door de immigratiedienst is gekomen en zit te genieten van een warme chocolademelk. Kon ik maar een minuut een vlieg op de muur zijn om te zien hoe het met haar gaat? Maar ja, je moet ze laten gaan, net als ouders zich van hun kinderen moeten losweken.
Voor het eerst in anderhalve week is mijn hoofd leeg. Er vormen zich heel weinig gedachten. Het koude drinkwater zoekt zich een weg door mijn donkere slokdarm naar beneden. Ik ben tevreden! Mijn vrouw is na ruim twee jaar op weg naar haar moeder. Ze verliet het ouderlijk huis als een meisje en komt terug als een getrouwde vrouw, dat moet voor haar moeder ook een enorme verandering zijn.
Dit avontuur zit er op en ik heb om 11:37 op deze zaterdagochtend nog niets van haar vernomen. Ik onderdruk de zorgen die ik nog heb en maak me op voor een ontbijt bij Crazy Dave’s, alleen deze keer. Alleen zal het zijn wat de komende 82 dagen de klok slaat!
