zaterdag 28 april 2012

Nederland: Rock & Blues in Bommel


Zaltbommel

Wanneer april 2012 de geschiedenisboeken in gaat als één van de koudste en natste april’s van de laatste decennia heb ik toch een heel warm gevoel vanbinnen. De warme felicitaties die we de afgelopen week hebben mogen ontvangen herinnerd me er aan hoeveel vrienden en kennissen ik heb die me het beste wensen. Helaas is er ook een kleine groep die me niet heeft gefeliciteerd. Bewust of onbewust? Dat zal waarschijnlijk wel voor altijd de vraag blijven. Het heeft geen nut om hier stil bij te blijven staan, daar is het leven veel te kort voor.
Helaas hebben Lyka en ik heel veel tijd binnenshuis moeten doorbrengen wegens het slechte weer of beter gezegd de slechte weersvoorspellingen. Natuurlijk is de slechte weersverwachting koren op de molen van de van nature klagende Nederlanders.
Koninginneweekend begint onverwacht rustig als we besluiten op deze vrijdagmiddag maar niet naar de kroeg te gaan. De verkoudheid die ik vorige week tijdens het kappen van de berk uit de achtertuin heb opgelopen is nu net over zijn hoogtepunt heen. Mijn neusholtes openen zich nu langzaam en in mijn bronchiën ontwikkeld zich de gehate kriebelhoest.
Op de tv achter mij wisselen de kanalen zich eindeloos en de bijbehoren geluiden doen me nog het meest denken aan de gemeenschappelijke ruimte van een goedkoop hostel. Enkele verschillende talen afgewisseld met oude en nieuwe muziek. Het is moeilijk concentreren en misschien ook wel de reden waarom het zo moeilijk is om wat verhalen te schrijven.
(Ik zit nu op koninginnedag 2012 om 05:07:30 mijn verhaal te schrijven! Een hevige aanval van de kriebelhoest heeft me een half uurtje geleden gewekt en rechtovereind zitten is de beste remedie om niet iedereen wakker te maken!)
De rode huiswijn van de AH smaakt ons best en maakt ons slokje voor slokje een beetje duizelig en slaperig. Als de wekker op deze zaterdagochtend afgaat realiseer ik me niet direct dat het alweer negen uur is.
‘Negen uur!’
‘Over een kwartier staat Tettje voor de deur!’
Ik kleed me snel aan terwijl ik Lyka bruut uit haar slaap haal. Verbaasd kijkt ze me aan en het duurt nog een paar minuten voordat ze begrijpt wat er allemaal aan de hand is. Tettje is, zoals gewoonlijk, precies op tijd en nadat we een paar ovenverse zelf afgebakken croissants als ontbijt hebben genuttigd gaan we weer op weg naar Den Bosch voor de traditionele vlaai met koffie op “de Helftheuvel”. We hebben niets nodig maar we kijken toch wat rond.
Er is duidelijk minder winkelend publiek dan we gewend zijn en de winkelwagentjes van de C1000 en de Albert Heijn lijken minder vol dan in de vette jaren. Er heerst recessie en het zijn onzekere tijdens. Het kapitalisme en consumisme wankelen in de beschaafde wereld. Ook op dit gebied laat de klagende Nederlander zich weer eens van zijn sterkste kant zien.
In plaats van droomwerelden gemaakt in de soapopera fabrieken in Amerika en bij Joop van den Ende in Aalsmeer zouden de omroepen eens een maand documentaires moeten uitzenden over de leefomstandigheden in vele andere arme landen van de wereld.
Ik heb een lichte koorts en wil geen moraalridder zijn. Maar we moeten er toch aan wennen dat de “zeven vette jaren”, zoals mijn grootmoeder dat altijd noemde, nu écht voorbij zijn.
‘Meer met minder!’
Een goed en blij leven leiden met die spijkerbroek die toch nog maar een seizoen  langer mee moet en een platte TV die ondanks het verouderde model niet wordt vervangen. Maar goed leven, lekker eten en er op uit trekken.
‘Kijk eens goed met andere ogen naar het dorp of de stad waarin je woont?’
‘We hebben het hier helemaal zo slecht nog niet!’
Toen ik een kind was kwam de melkboer voorbij met flessen vla, een hard laagje dat ik verafschuwde bovenin de hals op de vla. Vanille, chocolade, hopjes, havermout en witte zure yoghurt die mijn grootmoeder aangezoet met een felrode limonadesiroop die me waarschijnlijk hyperactief maakte. “De vlaflip” schiet me nu te binnen! Bedacht door de marketing mensen om een fles vanillevla én een fles yoghurt te verkopen in plaats van maar één fles. Maar vandaag de dag zie ik acht meter toetjes in de supermarkt en vraag mezelf af of dat allemaal wel nodig is. Ik eet nog steeds geen toetjes want die harde stukjes die vroeger bovenop de vla lagen hebben me mijn hele leven achtervolgd. Mensen verdrinken in keuzes!
Na de droge zaterdagmiddag zijn we al vroeg in ‘t Hoekske waar vanavond een lokale band optreed. Ik ken 75% van de band persoonlijk en ik weet dat het een leuke avond zal worden. We zijn niet de eerste want er is al één bezoeker voor ons. Tijdens het wachten tot het concert begint worden we veel handen geschud en meer dan verwacht nemen we de felicitaties voor ons huwelijk in ontvangst. Lyka gloeit als nooit tevoren en ik ben blij en trots dat ze zich ze gemakkelijk heeft kunnen aanpassen aan deze voor haar nieuwe en vreemde omgeving.
Om iets over tien doorbreken de rauwe gitaargeluiden van “Bob Charles” de relatieve stilte. Een mix van Rock & Roll en Blues, de muziek is niet te beschrijven maar ik hoop dat de sfeerfoto’s toch een idee geven van deze zeer geslaagde avond.
02:00 en het licht gaat uit. Ik kan me niet herinneren dat ik zo laat naar bed ben gegaan na zo’n fijne en geslaagde avond. Bedankt Anja en welterusten.
Copyright/Disclaimer