In een land ver ver weg lang geleden woonde een voetbalploeg die heel heel sterk was. Ze waren zo sterk dat ze in vijftien jaar (1975-1990) jaar wel eenendertig grote prijzen wonnen. Ze waren zo goed dat ze zich onverslaanbaar waanden. Maar ook de tijd stond niet stil en de ploeg werd ouder en zwakker.
De supporters bleven echter achter in deze roes en hoopten dat de gloriedagen weer snel zouden terug keren. Maar het tegendeel gebeurde! Ondanks de vele paniekaankopen van te dure spelers en de regie van de beste trainers van de wereld zijn zij al sinds 1990 niet meer tot kampioen van Engeland gekroond.
Maar wat je het meeste opvalt is dat als je met de supporters van Liverpool spreekt dat ze al het gevoel voor de realiteit verloren hebben. Ze leven nog steeds in het verleden en praten liever over hun gloriedagen en over het elftal van 1983-1984 dat de treble won. Met spelers die in Engeland speler van het jaar waren als Kenny Dalglish (1983), Ian Rush (1984) en John Barnes (1988) waren het zeker mooie dagen.
De prijzen van Liverpool
Bij Feyenoord Rotterdam is het niet anders!
Citaat van de Feyenoord website:
In de nacht van 6 op 7 mei 1970 raasden vier treinen door de nacht. Zij waren op de terugreis van Milaan naar Rotterdam. Duizenden voetbalsupporters op weg naar huis, bekaf, maar dolgelukkig. Zij waren erbij geweest! Voor het eerst in de geschiedenis van het Nederlandse voetbal was een Europacup gewonnen. Wat Ajax een jaar eerder niet lukte, daarin slaagde nu wel hun club, hun Feyenoord. Met 2-1 was de Schotse kampioen Celtic verslagen.
Zenuwslopend was het geweest. Pas na 117 minuten, toen de tegenstander al op een replay rekende, gaf Ove Kindvall met een lob over de doelman de verdiende genadeslag. Voor ruim 25.000 Feyenoord-supporters was het Milanese San Siro-stadion even een stukje van de zevende hemel. Miljoenen hadden thuis, nagelbijtend en met samengeknepen billen, de wedstrijd voor de televisie gevolgd.
Wat me in dit stukje het meest opvalt is dat ze de strijd tegen AJAX om als eerste Nederlandse voetbalclub een Europacup te winnen belangrijker vonden dan het winnen van de Europacup zelf. De rivaliteit met AJAX was groter dan de Europacup 1!
Als je bij Feyenoord over hun gloriejaren moet spreken dan moet het wel 1991 t/m 1995 zijn toen ze in vijf jaar vier keer de KNVB beker (1991, 1992, 1994, 1995) wonnen, en één maal kampioen van Nederland (1993) werden.
De prijzenkast van Feyenoord
In deze gloriejaren van Feyenoord (1991-1995) werd AFC Ajax twee keer kampioen van Nederland (1994, 1995), won één keer de KNVB beker (1993), won drie keer de Nederlandse Supercup/Johan Cruijff schaal (1993, 1994, 1995), won de eerste editie van de EUFA Champions League (1995), won de Europese Supercup (1995) en won de Toyota Cup (Wereldbeker) (1995). Maar het waren toch de gloriejaren van Feyenoord.
De prijzenkast van AJAX
Maar vandaag wanneer de huidige trainer van Feyenoord met een uitspraak na de verloren wedstrijd tegen Roda JC komt.
Citaat uit de krant van vandaag:
"We moeten één zijn met elkaar. Daar staat Feyenoord ook om bekend”, betoogde Been na de uitschakeling door Roda JC in het KNVB-bekertoernooi. "Het heeft geen zin om tegen het bestuur of tegen wie dan ook tekeer te gaan. We moeten ook niet meer zeuren over het verleden. We moeten juist allemaal achter de club blijven staan en onze rijkdom koesteren. Dat zijn de vele jonge talenten bij Feyenoord.”
En dat klopt! Want elke voetballiefhebber die met een Feyenoord supporter een gesprek aangaat is het spuugzat dat het gesprek altijd eindigt met de opmerking:
‘Maar wij waren de eerste Nederlandse ploeg die een Europacup won!’
De volgende trainer van Feyenoord?
De laatste auto’s met een sticker “Feyenoord Landskampioen” verdwijnen nu ook uit het straatbeeld want dat kampioenschap dateert alweer uit 1999.
Vanavond ga ik weer lekker een biertje drinken met mijn Feyenoord vrienden in de kantine van NIVO-Sparta in Zaltbommel. Het is altijd gezellig maar ik ben bang dat het gesprek na een paar flesjes Bavaria bier weer over de verloren wedstrijden tegen AJAX en Roda JC gaat. En ook vanavond zal de laatste zin die ik hoor zijn:
‘Maar wij waren de eerste Nederlandse ploeg die een Europacup won!’
