Een route langs de grens van twee landen die officieel met elkaar in oorlog zijn bleek achteraf niet zo’n goed idee! In het begin ging het nog maar na ongeveer veertig kilometer was het toch op! Een geïmproviseerde wegversperring van dunne boompjes was een horde teveel. Een bordje in het Thais maakte ons duidelijk dat het leger de rest van de route had ingenomen en dat er geen burgers welkom waren.
Dus wij weer terug en na tweeënhalf uur waren we weer terug op de plaats waar we waren vertrokken. We moesten hier natuurlijk wel hard om lachen. We konden over onze schouder het hotel weer zien waar we vannacht hadden geslapen. Het weer was nog goed en mijn schoenen begonnen alweer droog te worden.
‘Recht toe, recht aan op Chantaburi af!’, dat was nu het plan.
De rest van het verhaal is hetzelfde als dat van gisteren. We hadden een beetje geluk en konden enkele buien ontwijken of op tijd schuilen. Totdat we bij de beruchte heuvel vlakbij Chantaburi kwamen. Het regent hier altijd! En zo ook vandaag. We aten een broodje en dronken wat koffie in de lome middagzon. Na dertig minuten begonnen we aan de laatste zeventig kilometer. En daar was de regen. Met bakken tegelijk! Mijn schoenen stonden opnieuw vol met water, ik begin er zo langzamerhand aan te wennen.
We waren alweer redelijk opgedroogd, met uitzondering van mijn schoenen, toen we het zonnige Chantaburi binnen reden. Onze eerste keuze, het “Kaseman Hotel”, was zoals gewoonlijk weer vol en we moesten op zoek naar een andere slaapplaats. Een stukje verderop in de straat is een jaar geleden het “Gems Club Hotel” geopend. Mijn eerste indrukken zijn minder dan die van Jack. Het is een aardig hotel voor de 690 Baht per nacht maar op mijn kamer schoot alles net een beetje te kort. Maar klagen helpt niet dus laten we het maar voor wat het was. Het blijft wel een goede reserve als we geen slaapplaats in Chantaburi kunnen vinden.
Een prettige avond met Jim, koude biertjes en heerlijk eten. Een ontmoeting met een landgenoot en zijn gezin, zijn dochters zijn in Tiel geboren en dat is een steenworp van mijn woonplaats. Met nog een korte etappe voor de boeg gingen we om half elf slapen want hier op het slaperige platteland sluit alles om tien uur.
