Vanochtend liep om zes uur de wekker af en ik stond meteen naast mijn bed. Een douche, twee boterhammen met pindakaas en een kop koffie. Nu had ik nog een uurtje de tijd om mijn foto’s te verwerken en een verhaal te schrijven.
Klokslag half acht stapte ik uit de lift en verwachtte dat Carlos met zijn vriendin in de lobby zou staan. Helaas! Ik wachtte en sprak over koetjes en kalfjes met de man achter de receptie, steeds één oog op de verlichting boven de deuren van de twee liften. En daar waren ze dan! Carlos samen met zijn vriendin Stephanie. We omhelsden elkaar en het is moeilijk te geloven dat het pas twee maanden geleden is dat we afscheid namen. De tijd vliegt en ik maak zoveel mee in een maand dat het wel een jaar lijkt.
Met een stevig tempo liepen we al pratend naar de "Petronas Twin Towers", het regende licht maar dat baarde me weinig zorgen want hier is het zo droog als de zon eenmaal aan de hemel staat. Onder in de kelder van het KLCC waar de gratis kaartjes worden verstrekt was het zo verschrikkelijk druk dat de we al in de gang aan de zijkant moesten gaan staan. Ik heb het in al die jaren nog nooit zo druk meegemaakt, zelfs niet als het Formule 1 circus in de stad is. Het is moeilijk schatten maar ik denk dat er toch al gauw een vierhonderd mensen stonden te wachten. En het was nog geen acht uur! Ze zouden pas om negen uur open gaan.
Nog voordat het negen uur was werden de eerste potentiële bezoekers geweigerd en terug de roltrap op gestuurd. Er waren waarschijnlijk niet genoeg kaartjes meer voor vandaag. Het uur dat we nog moesten wachten ging snel voorbij omdat we aan elkaar vertelden wat we zoal de afgelopen maanden allemaal gezien hadden. Op het platte scherm liep de tijd voor de bezoeken flink op en tegen de tijd dat wij aan de beurt waren stond hij al op kwart voor twee.
“Drie kaartjes voor kwart over vijf alstublieft?”
Het meisje met het hoofddoekje overhandigde me de kaartjes en wij konden op weg naar het ontbijt. Het ontbijt bij “DeliFrance” was vroeger een favoriet van me maar tegenwoordig ga ik liever om de hoek bij de McDonald’s, ik ben een beetje lui geworden.
Na het ontbijt stonden de “Batu Caves” op het programma en als ik niet een verkeerde afslag had genomen in "Kampung Baru" dan waren we daar een klein uur eerder gearriveerd. Over de hindoe tempel heb ik al genoeg geschreven. Dus deze keer alleen een koppeling en de foto’s.
Op weg naar de volgende attractie koos ik ervoor om uit te stappen bij Chow Kit Monorail station om daar te lunchen. Indiaas natuurlijk en bij voorkeur een bananenblad (vegetarisch zuid-Indiaas). Een eethuis was snel gevonden en Carlos en Stephanie stonden open voor al het heerlijks dat uitgestald lag in de vitrine. Het was de eerste keer voor het stel en Stephanie was een beetje onwennig terwijl Carlos met flinke happen de rijst en kerrie liet verdwijnen.
Met de monorail vervolgden we onze excursie door Kuala Lumpur naar de "Thean Hou Tempel" aan de andere kant van de stad. Het was elke keer een flinke wandeling en het stukje de heuvel op naar de tempel is een echte kuitenbijter.
De dag was omgevlogen en we hadden niet genoeg tijd om via de Brickfields weer naar de stad te gaan. Je moet op tijd zijn voor het bezoek aan de brug tussen de torens want anders is je kaartje verlopen. Met nog een kwartiertje te gaan dronken we koffie in het KLCC en de twee waren zichtbaar onder de indruk van wat ze vandaag allemaal gezien hadden.
Na het bezoek aan de torens gingen we maar terug naar het hotel om ons op te frissen. De "Menara KL" werd op de lange baan geschoven en het stel zou de toren volgende week nog wel bezoeken.
Het afscheid was natuurlijk op het terras naast "Petaling Street" in China Town waar we wat aten en een paar biertjes dronken. Het was een geslaagde dag geweest met een oude bekende en zijn vriendin.
