Negen biertjes om precies te zijn maakte mijn nachtrust tot de beste van deze week. Ik was uiteindelijk toch gezwicht voor de aanbiedingen van Teng gisterenavond.
Om half elf stapte ik het felle zonlicht in, mijn ogen vochten achter de donkere glazen van mijn zonnebril tegen het licht. Bij de eerste stappen brandde de zon op mijn armen en voorhoofd. “Snel naar de McDonalds voor mijn ontbijt”, speelde er door mijn hoofd. Rustig de krant lezen en nadenken over wat ik zou gaan doen. Het ontbreken van Henk had ook voor mij onvermijdelijke gevolgen. In plaats van mij reisgenoot alle bezienswaardigheden te laten zien zou ik nu zelf alleen opnieuw naar al die plaatsen kunnen gaan. Daar kwam natuurlijk weinig van terecht. Ik heb alles al ontelbare keren gezien en verder dan een beetje rondwandelen ben ik niet gekomen.
De gebruikelijke rituelen zoals mijn maaltijden in verschillende restaurants en een koffie bij Teng in het “Discovery Café”. De tijd kruipt en ik geniet van het luie leven, volgende week wordt dat wel anders wanneer ik weer op onbekend terrein ben.
De plannen voor het nieuwe gedeelte van het guesthouse krijgen steeds meer vorm. Na wat brainstormen zijn we nu bij een “Japanse Atmosfeer” aangekomen. Schuifdeuren en matrassen op een verhoging. Veel lichte kleuren aangevuld met lichte houtsoorten, dertien nieuwe kamers in totaal. Erg leuk om zo mee te kunnen denken en straks zelf er te kunnen slapen.
In de middag was het weer tijd voor een wandeling. Een mooie gelegenheid om de vooruitgang van de verschillende bouwprojecten te bekijken. Vanaf de brug zag ik dat de sluizen nu bijna klaar waren en ik denk dat als ik hier in maart weer ben dat het project dan klaar is. Opvallend schoon is het water in de rivier nu al! Drijfnat van het zweet kwam ik terug in het guesthouse. Bierzweet, mijn vloeistofwisseling is een beetje van slag. Na Melaka ga ik in ieder geval weer een tijdje op droog.
Op weg naar Teng zag ik ook voor de eerste keer de nieuwe sfeerverlichting in de oude stad. Kosten noch moeite zijn gespaard om de sfeer te verhogen. Het lijkt nu net met al die rode lampen op de wallen in Amsterdam. Ze leren hier wel langzaam maar als ze iets fout hebben gedaan dan duurt het wel erg lang voordat het wordt hersteld of aangepast.
’s Avonds was ik eerst alleen maar Pieter was met een natte vinger om te halen en na één telefoontje stond hij binnen een kwartier in het café. We wachtte tevergeefs op Patrick en om half elf gingen we maar richting “Ringo Classic”. Het was er niet zo druk als normaal maar toch was het zo half twee, een laatste bij “Bennie Carabau” en om iets voor half drie stapte ik mijn hotel binnen. Op de terugweg realiseerde ik waarom Patrick niet was komen opdagen! Het was vrijdag en dan speelt hij darts. Als ik vannacht niet goed slaap dan slaap ik nooit meer goed.
