Na een redelijke nachtrust in een pikdonkere kamer stond ik een uurtje later op dan gepland. Buiten op de parkeerplaats lagen grote plassen regenwater, de overblijfselen van de machtige tropische regenbuien die de afgelopen nacht waren gevallen. De lucht was nog donkerder dan gisteren en stond niet alleen op regen maar schreeuwde regen. “Taiping” is niet al te groot maar als je wordt overvallen door een tropische regenbui heb je maar weinig tijd om een schuilplaats te vinden. We zullen wel zien wat het brengt vandaag.
Na het gebruikelijke ontbijt met een krant slenterde ik het dorp in om eens te onderzoeken wat er hier allemaal te zien was. Ik had een route uitgestippeld die langs alle bezienswaardigheden, zoals beschreven in de gratis toeristenkrant voor “Perak”, van Taiping zou gaan. Met de klok mee welteverstaan en beginnend bij weer een klokkentoren. Die vreemde Engelsen toch met al die klokkentorens over de wereld. Op zich was het niet al te bijzonder maar wat mijn aandacht meer trok was een echt oude vuurrode Engelse gietijzeren telefooncel. Schitterend in het Knalrood in originele staat. Een klein bordje net boven de grond vermeldde dat de telefooncel was vervaardigd door de “Carron Company” uit Stirlingshire. Helaas is de klokkentoren, vroeger een onderdeel van de brandweerkazerne, nu omgeven door lelijke Chinese hoogbouw.
Vanhier ging het richting een paar shophouses van de kapitein” Chung Keng Kooi”, misschien was de persoon belangrijk voor Taiping geweest maar van zijn shophouses gaan er dertien in een dozijn. Na de Taiping regeringsgebouwen, die gewoon zijn overgenomen van de Engelsen na de verklaring van de onafhankelijkheid in 1957, liep ik tegen een oud kerkje aan dat rustig verscholen lag tussen de kokospalmen en bananenbomen.
Dit was een plaats van aanbidding voor de leden van het
Anglicaanse kerkgenootschap in Taiping. Het is tevens een sprekend voorbeeld hoe de hogere (moslim) ambtenaren misbruik maken van hun macht. Deze kerk wordt in het geheel niet vermeld in de toeristen brochures, waarom? Heel eenvoudig, het is geen moskee! Wel jammer, want deze kerk is gebouwd in 1886 en was de eerste Anglicaanse kerk in Maleisië. Binnen straalt het de rust uit die je van een kerk verwacht, met de namen van de verdwenen notabelen gegraveerd in messing plaatjes op de banken geschroefd. Grote messing platen aan de zijkant op de houten wanden vertellend over het leven en de dood van de grote onderzoekers, pioniers en soldaten die hier ver van huis het leven voor het eeuwige hadden gewisseld. Buiten op het kerkhof waren de grafstenen ook als een geschiedenisboek te lezen. Kinderen van vier maanden die aan tropische ziekten waren gestorven. Jonge politiemannen die waren vermoord tijdens de bloedige “Larut Oorlogen”. En hele oude mannen en vrouwen die nooit naar Europa waren teruggekeerd omdat het leven hier zo rustig en aangenaam was in den verre. Één van die stenen vertelde over een scheepsramp met de “S.S. Vyner Brooke” in de “Banka Straights” op 14 februari 1942 en over zijn vrouw die was gestorven op 22 april 1945 in een 
Jappenkamp op Sumatra. Een vriendelijke vrouw vertelde mij nog het één en ander waarna ik een briefje van RM 10 schonk om het geheel in ere en goede staat te houden.Vanuit hier vervolgde ik mijn weg en kwam zo langs de gevangenis, die nog steeds in gebruik is na 129 jaar. Jammer dat ik alleen maar de aangepaste buitenkant kon zien en niet daar binnen een kijkje mocht nemen, ik stel me zo voor dat alleen het zien van de faciliteiten al een afschrikkend effect heeft op misdadigers in de dop. Recht tegenover de gevangenis is het “Perak Museum”, was het museum in Ipoh er één van een teleurstelling van de buitengewone categorie deze kon met zekerheid wedijveren om de titel “Slechtste Museum van Perak”. Het zou zeker een close finish worden tussen die twee als de stemmen eenmaal waren geteld. Om kwart voor twaalf stapte ik naar binnen nadat de bewaking mij had medegedeeld dat wegens de vrijdagsgebeden het museum van kwart over twaalf tot kwart over drie gesloten zou zijn. Zolang had ik niet nodig gehad, voor twaalf uur was ik alweer op weg naar de volgende attractie. “Old English Radio” had het bordje voor de “Telefunken” radio
vermeld! Ik moest er in mijzelf om lachen.We waren nu bijna aan het einde van de lijst en één de laatste bezienswaardigheden was de “Oorlogsbegraafplaats”. Pas op het laatste moment had ik deze toegevoegd aan mijn rondje, ik had hem niet eerder gezien op de kaart. Zoals ik al eens eerder in mijn verhalen heb vermeld vind ik de geschiedenis van de tweede wereldoorlog in Azië bijzonder interessant. Vooral het feit dat wij als Nederland doormiddel van Nederlands Indië in deze oorlog betrokken zijn geweest. Van school herinner ik mij dat alleen maar de oorlog in Europa is onderwezen met uitzondering van de twee atoombommen op Japan. Het bijzondere van deze begraafplaats is dat hij in tweeën wordt gesplitst door een weg. Aan de ene kant liggen de Christenen met een groot granieten kruis aan het einde van de begraafplaats en aan de andere kant liggen de Hindoes en de Moslims met een betonnen blok “Opdat wij niet vergeten”. Vreemd vanuit het broeders in de wapenen en zijde aan zijde gevochten en gesneuveld. Is dit weer de duidelijke invloed van de hogere (moslim) ambtenaren?
Ik weet het, maar het valt je wel meteen op. Het zweet gutste nu uit mijn lichaam en het werd tijd om uit de hete middagzon te gaan. Even wat te eten en dan wat rusten in de koelte van de airconditioning. Weer kon ik de gebakken noedels niet weerstaan en samen met een 100+ vormden ze een heerlijke lunch.
Na de lunch was er nog een kleine omweg en dan zat de bezichtiging van Taiping er op. Eerst werd het lokale busstation bezocht om te kijken wat de mogelijkheden waren om in Penang te komen. Dat was al snel duidelijk, drie bussen per uur voor 85 sen rechtstreeks naar het “Kemunting Busutation” vanwaar de bussen naar alle uithoeken van Maleisië vertrekken. Ik had het beste voor het laatst bewaard. De oude Indiase moskee die in 1897 is gebouwd en later door de Maleisiërs is ingepikt. Het is moeilijk te geloven dat de “Oude Kota Moskee” op de lijst staat met bezienswaardigheden. Een blik van enkele seconden was voldoende en ik wil niet eens plaats op mijn harde schijf gebruiken om een foto van dit onding op te slaan. Wat wel heel fijn was, ik vond een Indiaas restaurant waar ik vanavond zou gaan kunnen eten.
Ik kijk er nu al naar uit.Na de tocht legde ik mijn hoofd voor een uurtje op het kussen en dacht na over wat ik zou gaan schrijven over vandaag. Gemiddeld gebruik ik zo’n twee uurtjes per dag aan mijn verhalen, inclusief publiceren en de foto’s verwerken. Het is wel heel leuk en relaxend om te doen. Vroeger ging ik gewoon uit verveling bier zitten drinken. Morgen dus op weg naar Penang, het einde komt nu snel dichterbij en ik kan eerlijk zeggen dat ik weer heerlijk ben opgeknapt en uitkijk naar mijn volgende bestemming.
