woensdag 16 januari 2008

Maleisië, een ijzige nacht

Ipoh, 15/01/2008

Vergeten we onze onaangename en slechte, of onbelangrijke herinneringen het eerst? Volgens mij wel. Zo kon ik niet eens herinneren waar we hadden geslapen ruim zeven jaar geleden. Een stukje winkelstraat waar we hadden gegeten kwam wel terug maar het belangrijkste was een zwart gat in mijn, toch al slechte, geheugen. Had ik een trui of een fleece bij me gehad? Ik denk het niet maar het zou best kunnen.
Nadat ik in bed was gekropen kon ik niet in slaap komen. Het was koud en de microscopisch dunne deken van acryl bood niet voldoende isolatie tegen de kou. De twee dunne kussens waren net voldoende voor onder mijn hoofd en konden geen extra warmte geven. Ik had de avonddouche ook al overgeslagen wegens de intense kou. Ik kon de slaap maar niet pakken en toen de wekker om half acht afliep was ik nog steeds klaar wakker. Misschien heb ik wel een paar hazenslaapjes gedaan maar veel waren het zeker niet. Ik probeerde nog even wat langer te blijven liggen maar dit was zeker geen goed idee.
Ik kleedde me snel aan en zelfs de katoenen kleding gaf me weinig extra warmte. De ochtenddouche was niet echt aantrekkelijk omdat ik geen idee had of er wel warm water was. Eenmaal buiten onder het afdak was het nog kouder dan in de kamer! Ik moest eten en wat warms drinken, ik stierf het af van de kou.
Als een reptiel probeerde ik mij op te warmen in de eerste stralen van de opkomende zon. Mijn ontbijt arriveerde en samen met de kop hete thee werd mijn binnenste opgewarmd. Jammer van die koude witte bonen in tomatensaus. Zo kwam ik langzaam bij mijn positieven. Nu kwamen ook de eerste gesprekken op gang. Ik had dus helemaal geen trek om op pad te gaan en door die kou een berg op te lopen. Wat wel interessant was dat ik een goed gesprek had met een oudere man uit Oostenrijk. Hij had de hele wereld bereisd maar wat belangrijker was: Hij kende Indonesië erg goed. Ik luisterde naar zijn verhalen over Oost-Java en vooral over de buurt van “Mount Bromo”. En interessant en tegenstrijdig met wat ik eerder had gehoord. De mensen waren er wel heel vriendelijk, vooral in de dorpen.
Er was helaas te weinig tijd voor een lang gesprek want ik wilde de bus van tien uur naar het warme laagland halen. “Tapah” of “Ipoh”, het kon me niets schelen. Zolang ik maar uit de kou was. Na een laatste gesprek met de mensen van het “Twin Pines” guesthouse was ik een stuk wijzer, ik had namelijk net zoveel dekens kunnen krijgen als ik had gewild. Daar was het nu te laat voor! Mijn plannen waren veranderd en ik ging naar “Ipoh”. Ik moet eerlijk zeggen dat het guesthouse er best leuk uitziet maar echt aanbevelen zou te ver gaan. Alleen als je warme kleding en een slaapzak bij je hebt zou je er een goede tijd kunnen hebben.
Voor mij lonkte de bus naar de warmte. Omdat de bus van tien uur niet verscheen kocht ik om half elf een kaartje voor de bus rechtstreeks naar “Ipoh”. Enkele minuten later zag ik de bus naar “Tapah” het reisbureautje passeren. Op de heenweg was ik over de oude weg gekomen en ik zou de “Cameron Highlands” over de nieuwe weg verlaten. Onderweg zag ik in “Brinchang” nog wel plaatsen die ik mij herinnerde van zeven jaar geleden maar daar bleef het bij.
Net als de vorige keer verliet ik de “Cameron Highlands” met een nare smaak in mijn mond. Waarom?
Het landschap was er niet echt mooi
De wandelingen zijn erg kort en over kaal gelopen paden.
Commercie speelt de hoofdrol.
Des te verder je komt des te lelijker alles wordt.
Nee, ik kan me niet voorstellen dat ik hier ooit nog een keer terug kom. Zeker nu die nieuwe vierbaans autoweg klaar is heeft de toekomst geen verbetering in petto. De bus slingerde naar beneden en terwijl ik van het onontgonnen oerbos links en rechts van de nieuwe autoweg genoot vielen af en toe mijn ogen dicht. Ik vocht tegen de slaap en we wonnen om de beurt. Over een paar jaar zal het oerwoud hier ook ontgonnen en gecultiveerd zijn. Geen prettig vooruitzicht maar de vooruitgang in de arme landen van de wereld is nu eenmaal niet te stoppen. Ik was blij dat we in “Ipoh” waren en dat ik mijn benen kon strekken.
Nog voordat ik bij het hotel van mijn keuze was zat ik al in een Chinese tent achter een dampend bord Mee Goreng met een groot glas thee. Het eten was erg welkom. Het eerste hotel van mijn keuze, het “Grand View Hotel” RM 73, was een juweeltje en binnen tien minuten was ik in een kamer geïnstalleerd. Eerst even liggen in de verkoelende lucht uit de airconditioning.
Na een half uurtje ging ik op eerste ontdekkingstocht in de stad en geloof het of niet maar ik had alweer trek. Die kou had misschien wel al mijn reserves voor de verwarming van mijn lichaam gebruikt. Een bord met rijst, kerrie en groente werd gevolgd door een banaan en een groot glas thee. Zo, ik voelde me nu weer een stuk beter. “Ipoh” voelde meteen aan als een vriendelijke stad en ik ben van plan om hier drie nachten te slapen.
Nadat ik een uurtje aan mijn verhalen had gewerkt liep ik nog even de stad in voor een avondwandeling. Met een chocolademilkshake in de hand slenterde ik een rondje door het oude gedeelte van de stad. Het viel me op hoe rustig het hier is zo vroeg in de avond.
Morgen ga ik eerst de stad verkennen en donderdag kijken we of we de grotten kunnen bezoeken.
Vanavond in ieder geval vroeg onder de wol.

Copyright/Disclaimer