Filippijnen: Weekend

San Antonio (bij Mamsi), zondag 9 oktober 2022

We hebben ons eerste weekend in de Filipijnen alweer achter de rug en ik kan niets anders concluderen dat de warmte en vochtigheid snel wennen, net als het koude douchen bij 26 graden Celsius. Dat kan ik niet van het voedsel zeggen, het blijft wrikken en breken om het naar binnen te krijgen. Gelukkig smaakt het bier, “San Miguel” en “Red Horse” me wel goed!
Er is vandaag brood in de kast en het begin van de zaterdag voelt enigszins normaal aan. Gebakken eieren met Hollandse kaas en knakworsten die in Nederland volgens de wet als “Vegan” zouden mogen worden verkocht! Volgens mij zit er niets dierlijks in. Ik mis mijn witte bonen in tomatensaus. Niet te krijgen in Pilar, ik zou er tachtig kilometer, en zes uur, voor moeten reizen! En dan wil ik het niet eens over de prijs hebben, ze zouden er zomaar een klein vermogen voor vragen. Vier euro per blikje zou me niets verbazen.
Wat me wel verbaasd is hoe snel ik me weer heb aangepast aan het leven buiten Nederlandistan. De woorden van mijn psycholoog en sociaal-werkster komen tot leven in mijn dromen.
‘Wil je de wethouder Kees Zondag, en de rest van het roedel verveelde en jaloerse ambtenaren, van de gemeente Zaltbommel je laatste gelukkige jaren laten ontnemen of neem je je verlies en kies je voor jullie geluk?’
Mijn keuze is nu definitief gemaakt, het is de laatste mogelijkheid. Ik heb gekozen voor ons geluk en toekomst. Ik weet nu honderd procent zeker dat onze toekomst niet meer in Zaltbommel, Nederland en Europa ligt. Wat de toekomst ons gaat brengen is nog niet geheel duidelijk maar het bord “Te Koop” voor het raam van ons appartement aan de Omhoeken zie ik steeds vaker in mijn dromen. Er liggen nog drie mogelijkheden voor onze toekomst op tafel. Ik hoop een antwoord op de eerste mogelijkheid binnen enkele weken, in ieder geval voordat we naar Balibago vertrekken. Daarna schakel ik over naar plan B.
Terug naar het derde wereld land waar we nu zijn.
Zoals vanaf de eerste dag begin ik mijn dag weer met de wandeling naar de brug, elke dag wandel ik met andere ogen. Je went snel aan de aanblik van armoede en je begrijpt ook steeds beter waarom er honderdtwintig duizend vluchtelingen per jaar naar Nederland komen.
Hoeveel mensen zouden Nederland voorgoed achter zich laten in de wetenschap dat er een land is waar je elke maand zesduizend euro en een huis krijgt zonder ervoor te werken? Een poging om de taal te leren is voldoende. Dat is een harde werkelijkheid, zouden je kinderen een andere taal kunnen leren? In dit huis woont een katholiek gezin met drie kinderen, zouden die ook niet graag naar Nederland willen?
Eigenlijk is er maar een ding ziek in Nederland, en dat is “BELASTING”. We worden met z’n allen dood belast en uitgeknepen door de overheden, van Den Haag tot het waterschap, en allemaal onder het credo: ‘we geven het terug aan jullie!’ Nou, dat is de grootste leugen die er is! Wij krijgen minder dan de helft terug, een sigaar uit eigen doos, omdat we een kolossaal ambtenaren apparaat, inclusief de gepensioneerde ambtenaren, in leven moeten houden. Een apparaat dat ongetwijfeld ook nuttig werk doet maar daar huren ze dure externe medewerkers voor in. En denk eens aan de riante wachtgelden voor de hoge ambtenaren in Den Haag die zelf ontslag nemen en vergelijk die met de werkeloosheid regeling voor werknemers die worden ontslagen?
Wanneer ik terug kom van mijn wandeling zijn de dames aan het badderen en opmaken omdat er op zaterdagavond een groot feest in Pilar is wegend de verkiezing van de burgemeester. Zo werkt dat hier, de democratie werkt door tot in de haarvaten van het ambtenaren apparaat. Stemmen worden gekocht door de rijken maar is dat slechter dan het “Oude makkers krentenbrood” om je vrienden en collega’s tot aan hun riante pensioen in de baantjes carrousel te laten meedraaien?
Ik neem afscheid en heb het huisje de hele avond voor mezelf. Drie ijskoude literflessen bier en wat snacks. Ik kom de avond wel door!
Om drie uur heb ik de poort voor de dames geopend die meteen hun bed opzoeken.


De twee meiden liggen op zondagochtend nog als zombies in bed wanneer ik aan mijn ochtendwandeling begin. En dat terwijl ze vandaag nog een belangrijke missie hebben, ze gaan namelijk een bed kopen voor de logeerkamer in Legazpi. Om half negen op zondagochtend, meer dood dan levend, stappen ze deur uit voor een lange reis naar Daraga en Legazpi.
Mamsi drukt me, voordat ze vertrekken, nog even met de neus op mijn verantwoordelijkheden: ‘Er komt vandaag een man krab brengen. Die krabben moeten direct in de koelkast!’
Niet bepaald hogere wiskunde dus ik laat duidelijk weten dat dat me wel gaat lukken. Ik ben een beetje opgelucht wanneer ze eindelijk vertrekken. Ik heb het huis en de veranda voor mezelf vandaag. Lekker rustig lezen, ik ben al aan mijn tweede boek begonnen, en muziek luisteren. TV-programma’s kijken lukt me nog steeds niet. Ik kan mijn gedachten er niet bij houden.
Op deze ochtend moet ik noodgedwongen mijn eigen ontbijt op tafel zetten maar dat gaat me nog steeds gemakkelijk af. Ik heb me voorgenomen om in de toekomst niet meer te koken, maar hiervoor maak ik een uitzondering.
De dag kabbelt rustig voort en de man met de krabben verschijnt aan de poort. Hij is nog verbaasder dan ik. Hij brabbelt wat onverstaanbaar Engels maar ik begrijp waar het om gaat. Een stevige plastic tas vol met levende dikke vette modderkrab. Dat wordt smullen vanavond!
Om twee ’s uur middags verschijnen de dames, geheel onverwacht op dit vroege tijdstip, weer aan de poort met het nieuwe metalen bed bovenop een tricycle. Het blijft een indrukwekkend gezicht wat ze allemaal op die kleine driewielers kunnen vervoeren. Ik wil de chauffeur en zijn bijrijder wel helpen met sjouwen maar mijn linker schouder laat het nog niet toe. Eenmaal binnen gaat de verpakking er af en krijg ik direct het bevel dat ik het bed meteen in elkaar moet zetten.
Ik bekijk het product van de Chinese nijverheid met kritische ogen. Het is een mooi stevig metalen bed waar de termieten, die ze hier “witte mieren” noemen, hun kaken niet in kunnen zetten. De afwerking laat wat te wensen over, maar toch. Hoewel het gehele bed uit slechts zes metalen onderdelen bestaat krijgen de Chinezen het toch nog voor elkaar om de passing van de boorgaten tussen enkele onderdelen twijfelachtig te maken. Het ontbreken van gereedschap in het huisje van Mamsi maakt het er ook niet gemakkelijker op. Er is alleen een hamer en een grote kruisschroevendraaier. We monteren, en demonteren, de verschillende onderdelen totdat we een aanvaardbare constructie hebben die ook nog eens stevig genoeg is om Lyka en mij te dragen.
Opgemaakt ziet het bed er uitnodigend uit en ik weet zeker dat ik morgenochtend gemakkelijker uit bed kan komen dan vanochtend. Met een slechte schouder opstaan van een matras op de vloer is een hele toer voor een man van twee en zestig!
Lang blijft het bed niet leeg! De dames zijn nog steeds aangeslagen van het grote feest van gisterenavond en zoeken meteen hun bedjes op. Ik ben technisch gezien niet alleen in het huisje maar zo voelt het wel. Ik ga verder met de ontspannende middag in mijn boek en een oor aan de rode JBL-Go3. Oude en nieuwe muziek, rock en jazz wisselen elkaar af totdat moeder en dochter weer onder de levenden zijn teruggekeerd.
Na de middagwandeling geniet ik weer van mijn biertje en het dagelijks videogesprek met mijn broer Gerrit en mijn schoonzuster Elly. De heerlijke zoete geur van gekookte modderkrab slingert zich door het huisje. Er staat ook een pannetje groente op de warmhoudplaat want zonder groente weiger ik rijst te eten. Het klinkt raar maar groente op je bordje in de Filipijnen is niet vanzelfsprekend. Ze eten hier gewoon heel weinig groenten. Heeft het met de prijs of de cultuur te maken? Ik weet het niet, het is wel wennen voor een boer van de Hollandse klei.
‘Aan tafel!’, klinkt het vanuit het huisje. Ik sluit de deksel van mijn MacBook Air en verhuis alle elektronica van de veranda naar binnen. Dat kun je hier niet buiten laten staan want bijna iedereen kan een gelegenheidsdief worden. Je moet de kat niet op het spek binden of de kat de melk laten beschermen.
De modderkrab en de groente smaken me uitstekend. Na het eten zoek ik mijn vaste plekje op de veranda weer op en de dames gaan zich vermaken met een actiefilm die ik voor ze op een USB-stick heb gezet. Ik sip van mijn biertje en staar om me heen in de duisternis. Het is opvallend rustig vergeleken met enkele jaren geleden.
Het weekend is teneinde en morgen begint mijn eerste volledige week in het vissersdorp. Er is hier helemaal niets te doen maar ik verveel me gelukkig tot nu toe nog niet. Twee keer per dag wandelen en twee keer per week boodschappen doen met Mamsi zijn mijn belangrijkste en meest opwindende bezigheden.
Het eten is tot nu redelijk tot goed, maar dat zal vanaf nu wel langzaam slechter worden, ik ben er aan gewend en accepteer het zonder te mokken. In Balibago is het allemaal anders. Hoewel ik geen idee heb wat er voor restaurants zijn verdwenen en bijgekomen. In het algemeen kan ik daar goed eten en dat maakt je verblijf een stuk aangenamer.