San Antonio (bij Mamsi), dinsdag 18 oktober 2022Wanneer je enkele weken in een uithoek van provinciaal Filipijnen gaat doorbrengen dan weet je op voorhand dat je gedwongen afscheid gaat nemen van zaken die in je beschermende omgeving in Nederland als gewoon worden ervaren. Maar zo werkt dat niet! In je geest en lichaam werken er systemen die zich niet zomaar overgeven. Je kan je verlies nemen en er proberen mee te leven, je kan een poging wagen om lokaal een aanvaardbaar vervanging te vinden of je gaat nog een stap verder en je zoekt gewoon hetzelfde omdat je geen compromis wil accepteren voor mindere kwaliteit.
Een van die zaken die ik na mijn eerste week in de Filipijnen helemaal zat ben is de gevriesdroogde koffiekorrels uit Vietnam die je in kokend water knikkert. Het hele fenomeen Nescafé komt ondanks een tot in de eeuwigheid doorlopende marketing en reclamecampagne nog niet eens in de buurt van een vers gezet bakkie koffie. En ja, ik ben een van die personen die ’s morgens overdreven kan genieten van een vers bakkie troost. En soms ook in de middag met een zoete traktatie, zoals hier in de Filipijnen met een Donut, erbij.
Direct nadat ik het internet aan de gang heb gekregen was ik op "lazada.ph" te vinden. De lokale Amazon of bol.com in de Filipijnen. Nog morrend over de vier kilo, in Nederland achtergebleven, koffie kwam ik al snel bij een verkoper die kilo verpakkingen lokaal geoogste en gebrande koffie per post verkocht. Er was in het begin enige twijfel maar met elk kopje Nescafé dat ik met tegenzin naar binnen werkte nam die twijfel af. Bekijk zelf maar eens hoeveel verschillende soorten en smaken koffie er in een gemiddelde Nederlandse supermarkt staan? Dan mag ik toch wel aannemen dat er verschillen bestaan? Of zijn de consumenten zo gek dat ze zich een verschil laten aanpraten?
Afgelopen vrijdag heb ik de knoop maar doorgehakt en een kilo gemalen koffie besteld. Voor € 8,38 was het ook nog eens een schappelijke prijs. Een prijs die ik als verlies kan nemen voor mijn verslaving. (VOF De kunst) Alleen de maling van de koffie was een raadsel dus heb ik maar voor de fijnste gekozen. Voor € 4,17 heb ik er ook gelijk een opvouwbaar/herbruikbaar koffiefilter bijbesteld want die twee gaan wel samen en moeten straks ook nog een plekje in mijn rugzak vinden.
En toen begon het wachten. Leveringszekerheid zal hier hoogstwaarschijnlijk onbetrouwbaar zijn! Ik kan mijn verbazing niet onder stoelen of banken steken wanneer er op maandagmiddag door een postbode op een brommer het kilo pak koffie bij mijn schoonmoeder wordt afgeleverd. Het is veel sneller dan verwacht en ik kan niet wachten om aan de gemalen koffie te ruiken. Ik zal eerlijk zijn, het is heel anders dan ik had verwacht, minder zoet, maar ook heel anders dan ik gewent ben. Het is in ieder geval geen melange van verschillende koffiesoorten maar slechts een lokaal ras koffiebonen recht-toe-recht-aan gemalen.
Met mijn neus in een elektrisch boek blijf ik maar aan de koffie denken! Inspecteur de Cock, met CeeOooCeeKaa, en Vledder zijn druk met twee moorden en ik ben druk met de koffie op het aanrecht. Ik leg mijn Kobo neer en ga op zoek naar de Mokka maker die ik enkele jaren geleden zelf heb meegebracht naar dit einde van de bewoonde wereld. In die Mokka maker paste precies een senseo koffiepad! Ik moet in mezelf lachen als ik aan al die zakken koffiepads denk die onze koffers bevolkten. Nu zou ik geen zin meer hebben in die koffiemaandverbandjes, de vers gezette, met kokend water opgeschonken, koffie zoals we met veel smaak en plezier in de camper hebben leren drinken is nu de norm.
De Mokka maker is, en blijft, onvindbaar, de elektrische waterketel slaat af. Dan maar een eetlepel fijngemalen koffie in een mok en kokend water er op. Koffie zoals de cowboys die op de prairie dronken. Er stijgt een geur op uit de mok waar een Starbucks trots op zou zijn. Ik roer in het mengsel en kom tot de ontdekking dat de grove bestanddelen op de vloeistof drijven. Dat is niet het gewenste resultaat!
Zouden die grove delen na een paar minuten naar de bodem zakken? Alsof het om een scheikundig experiment op de HAVO gaat bestudeer ik de mok met het heerlijk geurende mengsel. Jack Machielsen spookt nog een moment door mijn hoofd, wat hebben we altijd bij scheikunde gelachen. Wij behoorden ook tot de besten van de klas.
Het resultaat is, en blijft, niet bevredigend dus moet ik de oplossing gaan filtreren. Een papieren filter zou de beste oplossing zijn maar die is helaas niet voor handen. Een fijn RVS filter kan ik ook nergens vinden en mijn oog valt op een mondkapje. Er liggen hier hele pakken want Lyka’s moeder werkt op het gemeentehuis. Ze komt met veel inwoners in contact en moet twee keer per dag van mondkapje wisselen.
Ik ben tenslotte bezig met een belangrijk experiment dus alle middelen zijn geoorloofd. Ik plaats het medisch goedgekeurde mondkapje in een andere mok en schenk het mengsel langzaam in de holte van de trechter. Na enkele minuten heeft nog geen druppel van de zwarte vloeistof het textiel van het mondkapje gepasseerd! Ook geen virusdeeltjes.
Er wordt diep nagedacht. Met een eetlepel schep ik zoveel als mogelijk van de drijvende grove bestanddelen uit de mok. Ondertussen is de vloeistof op een temperatuur gekomen dat ik gelijk kan drinken. De eerste slok is nog een beetje onwennig. Bitterder dan ik gewend ben. Bij de tweede slok begin ik al te wennen aan het smaakpalet, dat komt zeker goed. Het laatste beetje koffie laat ik, wegens de drab op de bodem, maar in de mok want wanneer ik dat opdrink moet ik morgen verhalen gaan schrijven over mijn stoelgang en dat gedeelte is de “Troubles” van de titel van dit weblog! Morgen gaat het zeker beter!
Gisterenavond is de mokka maker gelokaliseerd en schoongemaakt. Het is al half zes wanneer ik wakker wordt van het daglicht en de hanen van de buren. Ik sta met plezier op om de koffie voor de eerste keer echt te testen.
Een volle eetlepel fijn gemalen koffie voor een grote mok is het uitgangspunt. Alles gaat naar wens en enkele minuten later slingert de geur van verse koffie door de natte keuken van Mamsi’s huisje.
Daar zit ik dan achter mijn MacBook verhalen te schrijven over mijn gedachten, ervaringen, ontmoetingen en belevenissen met een mok heerlijke verse koffie. Ik heb er niet lang over nagedacht en bestel nog vroeg in de ochtend een tweede kilo koffie, deze keer in de medium maling. Misschien kan ik de twee verschillende malingen met elkaar mengen voor een beter resultaat?De Cock en Vledder hebben de moorden opgelost en de daders hebben zijn/haar verdiende straf niet ontlopen. Dat is tegenwoordig wel anders in Nederland! Ik schakel alweer over naar mijn vijfde boek, binnen twee weken, waarin “inspecteur van In” weinig tijd heeft om een ontvoering te ontwarren en het slachtoffer te bevrijden.
Ondertussen denk ik ook veel meer aan eten dan gewoonlijk omdat het hier in de Filipijnen niet vanzelfsprekend is dat je lekker en goed kan eten. Denk maar eens diep na? Heb je wel eens gehoord van een Filipijns restaurant in Nederland? We zitten hier in een vissersdorp dus de aanvoer van verse vis is gewaarborgd. Kleine vrachtwagens van de vishandelaren uit de grotere steden rijden elke ochtend aan het kleine huisje voorbij. De duurdere, en vaak betere, vis gaat naar de stad waar er goede prijzen voor wordt betaald. De middelmatige vis en bijvangst blijft in en rond het vissersdorp.
Ik denk al wat langer na over het stomen van hele vissen om zo te ontdekken of er natuurlijke smaken zitten in de stukken vis die hier altijd worden ondergedompeld in uien, knoflook en limoensap. Het is wel te eten maar ik ben nu eenmaal benieuwd naar de natuurlijke smaken van de verschillende vissoorten uit deze tropische wateren. Het is geen geheim dat vis uit warmere wateren weinig vet bevatten en weinig smaak hebben.
Voor de lunch worden er moten vis gebakken en ik neem mijn kans om een moot te laten stomen. De twee dames zijn tijdens het stomen ook nieuwsgierig geworden omdat het voor hun ook nieuwe manier van bereiden is. Het resultaat: Een heel lichte vissmaak die zich uitstekend loont om te laten kruiden. Aan tafel besluiten we om de komende week enkele hele vissen te kopen en die in zijn geheel, aan de graat, te stomen. Een mengsel van vissaus, knoflook, chilipepers en limoensap zal dan als dipsaus dienen.
Na de fantastische koffies vandaag sluiten we dag af met de avondmaaltijd, “Pancit Marit”, een winnaar en een feest voor de smaakpapillen. Nog een ijskoud biertje en een film op de MacBook, het leven is nog niet zo slecht in deze uithoek van de Filipijnen.
