Changi Airport (Terminal 3), woensdag 5 oktober 2022
Vijf over half negen verliezen de banden van vlucht LX 735 het contact met het beton van de startbaan op Schiphol. Dat is vijf en dertig minuten later dan het vliegschema en dat is meer dan een slok op borrel wanneer je maar anderhalf uur hebt om uit te stappen op een luchthaven waar je nog nooit bent geweest, naar een andere gate verplaatsen en ook nog eens aan boord te gaan van de Boeing 777-300ER die je naar Singapore brengt.
Ik kan ook wel wat te drinken gebruiken maar tijdens onze eerste korte vlucht van Amsterdam naar Zurich moet er voor alles, behalve het gebruik van het toilet, aan boord worden betaald! Een klein flesje water voor vier Zwitserse Franken is me teveel van het goede dus schuif ik dat nog maar even voor ons uit! Ik drink er straks wel twee!
De zenuwen gieren me door de keel wanneer het openen van de deur van het vliegtuig op de luchthaven van Zurich, voor mijn gevoel, ook nog eens veel te lang in beslag neemt. Een kleine honderd passagiers gaan ons ook voor voordat we eindelijk in de terminal staan. Jaren geleden hebben we dit in Moskou ook een keer meegemaakt met als gevolg dat onze koffers een week later in Bangkok konden worden opgehaald. Gelukkig had de chocolade weinig van haar kwaliteit verloren in de herfstkou van Rusland.
Met de precisie van Zwitsers uurwerk gaan we door de immigratie en niet veel later staan we bij de gate die op het punt staat om te worden geopend. Er is waarschijnlijk sinds de Corona pandemie een speciale balie ingericht waar de instapkaarten en paspoorten extra worden gecontroleerd. Steekproefgewijs wordt er ook naar je vaccinatie geschiedenis gevraagd.
Zoals vaak val ik, met mijn oude rugzak en strohoed, in de prijzen en moet mijn zak met reisdocumenten uit mijn rugzak tevoorschijn halen. Ik overhandig mijn hele stapel Covid-19 documenten en daar gaat het meteen fout! Ik ben maar een keer gevaccineerd met het Janssen-vaccin. In Nederland is dat voldoende maar in heel veel andere landen wordt het Janssen-vaccin alleen maar gebruikt als booster na twee vaccins van Pfizer-BioNTech. Ik kan lullen als Brugman maar de medewerker achter de balie is en blijft onverbiddelijk. Ik voldoe volgens hem, en hij volgt de gegevens van de IATA, niet aan de eisen om naar Manilla te reizen.
‘Waarom hebben ze mij in Amsterdam wel laten reizen?’ vraag ik hem met een enigszins dwingende toon in perfect Duits. Hij kijkt op over zijn zwarte leesbril heen naar mij en ik zie twijfel in zijn ogen. Dan heb ik in ieder geval wel beet? Hij kijkt langs me heen of hij een andere passagier kan ontdekken die in angst en onzekerheid zijn handelen volgt. Gelukkig staat Lyka een stuk verderop als een emotieloos wassen beeld voor zich uit te staren. Ook daar heeft hij dus geen medestander of slachtoffer.
Hij blijkt toch niet zo zeker van zijn zaak als hij wil laten voorkomen. Terwijl ik de eisen van de Filipijnse overheid, volgens de ambassade in Den Haag, op mijn telefoon opzoek bladert hij nerveus door mijn vaccinatie papieren en roept er een collega bij voor tweede mening. Zal de negatieve PCR-test van een dag oud hun over de streep trekken?
Zijn collega heeft duidelijk veel minder twijfels en vertrouwd ook het plaatje op mijn iPhone. Of hij heeft angst dat wanneer ze mij onterecht van de vlucht houden een stevige reprimande van de baas zal volgen. Een nacht in een hotel, schadevergoeding voor de reizigers, en twee nieuwe tickets is een aanzienlijke kostenpost die niet goed in je dossier staan. Dan moet je wel zeker zijn van je zaak! Na wat heen en weer gepraat in het onverstaanbare Zwitsers valt de blauwe stempel met een klap op mijn instappas en wij kunnen aan boord. Weer een probleem opgelost! Ik hoop dat het het laatste probleem zal zijn tot aan onze bestemming. Maar ik kan dat moeilijk geloven. Er zijn nu eenmaal overal hindernissen en “Travels and Troubles”.
De enorme Boeing 777-300ER zit tot aan de rand vol en ik kan om ons heen geen enkele lege zitplaats ontdekken. Dat wordt dus geen vier stoelen naast elkaar om vannacht lekker languit te kunnen slapen! De zeventig euro die we extra hebben betaald voor de twee zitplaatsen 50J en 50K blijken een schot in de roos en uitstekende investering. Twaalf uur gaan we naast elkaar op deze stoelen doorbrengen en dan mag het toch best wel een hele goede zitplaats zijn?
De eerste maaltijd van Swiss Air is er een die ik me lang zal herinneren en niet om de uitstekende kwaliteit. Vliegtuigvoedsel heeft, in mijn ogen, onterecht een slechte naam maar er zijn toch ook nog maaltijden die onder de maat zijn. Een oranje puree met onherkenbare dood gekookte bladgroente en een stukje kip in een zoete jus is een van die ondermaatse maaltijden. Het in plastic verpakte stukje kaas met het taaie witte bolletje brood is het hoogtepunt, jammer van de margarine, roomboter had een extra halve punt opgeleverd. Het ontbijt van rösti, omelet en gestoofde paprika met meer onherkenbare dood gekookte bladgroente is ook geen winnaar. Mijn koffie is helderder en lichter van kleur dan de thee van Lyka en de zes uur tussen de twee maaltijden hebben de broodjes ook geen goed gedaan.Over de acht uur die tussen de twee maaltijden liggen kan ik kort zijn. Ik heb wat hazenslaapjes gemaakt. Ik ben een keer of vijf naar het toilet geweest. Ik heb wat heen en weer gelopen om de spierpijn uit mijn rechterbeen te verjagen. En daar is dan eindelijk Singapore! Het volgende probleem wacht daar op ons, ik moet eerst op jacht naar een instapkaart.
