San Antonio (bij Mamsi), dinsdag 11 oktober 2022
Het is alweer een week geleden dat we uit Nederland zijn vertrokken. Het voelt hier in de Filipijnen nog steeds een beetje onwennig en ik besef steeds meer hoe de Covid-19 samenzwering de wereld voorgoed heeft veranderd. Niet verbeterd, dat besef ik ook! De wereld die we voor de “Corona” kenden komt voor de meesten mensen ook nooit meer terug. We zijn terecht gekomen in een slechte B-film waarin we zelf een hoofdrol spelen en die wordt geregisseerd door de overheid. Kijk nog maar eens goed hoe China de vrijheid van haar inwoners heeft beperkt en hoogstwaarschijnlijk nooit meer teruggeeft. In Hong Kong is de democratie in de kiem gesmoord, en op Taiwan kijkt men met argusogen naar de grote broer op het vasteland. Ook in Europa trekt de Europese Unie steeds meer de regie naar Brussel toe. Het is wachten op federale belastingen uit Brussel die uw portemonnee nog dunner gaan maken en waar u niets voor terug krijgt.
En het is juist die overheid, een samengeraapt zooitje van ambtenaren die nooit fysiek een steek hebben gewerkt, die we in leven moeten houden voor zaken die wij, het volk, ook zelf kunnen regelen voor veel minder kosten. Er zou marktwerking voor ambtenaren moeten komen! Dan staan er binnen de kortste keren een heel leger opvreters op straat! Of zou het bedrijfsleven geen taken van de overheid kunnen overnemen? Waarom wordt er elk jaar voor honderden miljoenen externe kennis ingekocht? Falende ambtenaren worden nooit ontslagen, die worden hoogstens weggepromoveerd!
Een overheid met een kabinet aan het hoofd die een excuus gaat maken voor de slavernij die ze gefaciliteerd zouden hebben en in 1863 alleen symbolisch in Suriname hebben afgeschaft. Slavernij? Moderne slavernij? Kijk eens goed om u heen en ook kritisch naar uw eigen situatie? Bent u en zijn de mensen om u heen echt vrij? Welke vrijheid hebben ze dan? De vrijheden toegestaan door de overheid? Dat is hetzelfde als in Noord-Korea, Afghanistan en Iran. Bent u vrij om morgen te stoppen met werken en uw eigen leven in te delen?
De afgelopen week heb ik me meer en meer gerealiseerd dat ons definitieve vertrek uit Nederland met grote snelheid dichterbij komt. Gelukkig bevinden wij ons in een situatie om te ontsnappen. De komende acht maanden zijn bepalend voor de rest van ons leven. Het gras aan de andere kant van de muur behoeft niet groener te zijn, wanneer het minder geel is dan is het ook al voldoende! Wanneer je kan leven met minder en tevreden bent met de gewone dingen van het leven kun je overal gelukkig zijn.
Nog maar een keer gekeken naar die heerlijke film: “Nomadland” Dan wordt je toch helemaal warm van binnen? Een vrij leven zonder ambtenaren die je vertellen wat je moet doen en wat je absoluut niet mag doen op straffe van een boete! Ambtenaren? Denk maar aan de kindertoeslagaffaire en Groningen? Ik heb zelf ook mijn portie gehad!
We zijn hier in de Filipijnen omringt door armoede maar er is nog steeds geluk en hoop. Mensen lachen, drinken, roken en dansen in een samenleving die door de rijke westerse landen als hartverscheurend wordt gezien. Maar er zijn op aarde voldoende mensen die medelijden hebben met de loonslaven in de westerse wereld. Opgesloten in een dwangbuis en onder het juk dat de zogenaamde democratisch gekozen overheid hun heeft opgelegd. Welke belasting door de overheid opgelegd is er recentelijk afgeschaft? Een nieuwe belasting heeft nog nooit een probleem opgelost!
Ook is er onder de arme mensen nog voldoende humor en liefde, dat maakt het leven dragelijk. Zoals dit kleine kunstwerkje langs de openbare weg gemaakt van een lege eierschaal.
De titel van dit verhaal is oogsten omdat ik een nieuw fenomeen heb gezien tijdens mijn dagelijkse wandelingen. Er worden overal in het dorp kleine moestuintjes aangelegd. Soms wordt er samengewerkt door een groep mensen uit het dorp en soms is het naast een klein huisje waar een groot gezin woont. Het is een interessante ontwikkeling omdat het eten van groente nagenoeg onbekend is in de Filipijnen. Groente is schreeuwend duur op de markt maar de groente zelf verbouwen kost natuurlijk maar een schijntje. De vulkanische grond is hier zo vruchtbaar dat wanneer je ’s avonds een bezemsteel in de grond steekt de bezemsteel de volgende ochtend bladeren heeft. We zijn hier omringt door kokospalmen, bananenstruiken en papajaplanten. Het fruit groeit hier letterlijk aan de bomen.
Naast het huis heeft de bananenstruik van mamsi een mooie tros bananen geproduceerd. En het is tijd om te oogsten. De tros heeft een grote afmeting dan mijn torso en ik verwacht dat het een kilo of tien aan bananen is.
Moeder en dochter hakken de struik in handzame trossen die een plaatsje onder de keukentafel krijgen om de bananen te laten rijpen. Wij kunnen onmogelijk met z’n drieën tien kilo bananen opeten!De bananen worden verdeeld onder de familie, de buren en enkele mensen die het allemaal wat moeilijker hebben. Er zit hier nog een sociale kant aan de samenleving. In Nederlands regeert het individualisme en het egoïsme. Misschien zijn er mensen die het niet met mij eens zijn. Dat mag in een vrije wereld.
Die avond komt het laatste van de modderkrab met Chinese kool op tafel. Eten wordt hier nooit verspild of weggegooid. Elke dag staan er kliekjes van de vorige dag op tafel. Ik spoel het weg met een liter San Miguel bier. Het mag een kleine maaltijd lijken maar ik verbrand ook niet veel. Twee keer per dag vier kilometer wandelen. Wanneer het weer het toelaat denk ik erover om drie keer per dag die wandeling te gaan doen.Ik eindig met een kleine anekdote: Aan het einde van mijn middagwandeling kwam een kleine oude kromme man mij tegemoet.
Ik heb hem tijdens mijn wandelingen al verschillende keren ’s morgens en ’s middags begroet met een ferme: ‘Good Morning en Good Afternoon.’
Hij stapt kordaat op mij af en zegt: ‘Happy Birthday’.
Vanzelfsprekend ben ik verbaasd maar ik begrijp ook op dat moment dat dat waarschijnlijk de enige Engelse woorden zijn die de oude man kent, en natuurlijk “Merry Christmas”.
Hij kijkt me met vragende ogen aan en ik zeg zachtjes: ‘Happy Birthday Good Afternoon’.
Met een glimlach van oor tot oor draait hij zich om en beent over een zandpad in de richting van een paar bamboe hutjes. Zo eenvoudig is het om geluk te verspreiden!
