San Antonio (bij Mamsi), vrijdag 7 oktober 2022
Om middernacht, de tijd in Manilla, ben ik klaarwakker en bang dat ik de slaap nooit meer zal kunnen pakken. Ik heb enkele slechte, of zware, jetlag’s meegemaakt in het verleden en weet dat alcohol de jetlag alleen maar kan versterken of verlengen. De twee grote literflessen “Red Horse Beer” hebben me bijzonder goed gesmaakt maar ik kijk toch uit naar het lichtere “San Miguel Beer”. Vanavond hoop ik er twee koud te hebben in de koelkast.
Mijn slaap van middernacht tot half zes is me niet tegengevallen. Ik heb wel de ventilator uitgezet wat de luchtstroom was te sterk en de verkoeling te groot. Vreemde dromen uit fantasiewerelden, ongeloof dat ik echt hier ben. De onbekende geluiden tijdens de nachtelijke rust van het vissersdorp aan de zee. Ga ik hier de innerlijke rust vinden die ik hoop te vinden?
Om iets voor zes uur krijg ik mijn eerste Filipijnse ontbijt geserveerd. Gebakken knoflookrijst met een gebakken ei en twee “Tender ’n Juicy” knakworsten, vergezeld door een mok Nescafé en een glas water. Ik heb direct het gevoel dat ik weer ver van huis ben.Onze eerste dag staat geheel in het teken van de eerste keer boodschappen doen en natuurlijk moeten we een simkaart halen zodat we internet hebben. Bijna alles in het vissersdorp gaat moeizaam. Iedereen moet geld verdienen en het weinige geld dat van buiten het dorp binnenkomt gaat door heel veel handen voordat het geld het vissersdorp weer verlaat. Het dorp heeft een eigen micro economie. De volgende, iets grotere, micro economie is Pilar. Een groot dorp dat financiële voorspoed kent door de vertrekkende veerboten naar de omliggende eilanden. Er is zelfs een modern hotel gebouwd met een prijs per nacht dat menige inwoner van Pilar niet per week verdiend en dat toeristen in Manilla voorbij zouden lopen!
Ik kijk vanaf mijn plekje aan de muur naar de overkant van de straat. Een bamboe hutje van minder dan acht vierkante meter is de beschutting tegen de elementen voor een vrouw van begin zeventig jaar oud. Mijn gedachten dwalen af naar de “onmenselijke opvang” van asielzoekers in Nederland. Ik druk deze gedachte snel weer uit mijn gedachten! Onmenselijk is subjectief voor de Nederlandse moraalridders in “de orde van de Geitenwollen Sok”!Beeldscherm reizigers die de ideale wereld via Google op hun ultra dunne beeldscherm toveren! Mensen die dromen van een Utopia tot aan het einde van hun straat. Randstedelingen met vooroordelen over het platteland van Nederland. Een gebied dat al sinds de jaren tachtig eens meer bestaat! Randstedelingen hebben het platteland overstroomd om hun missie, gelijk de getuigen van Jehova, aan de gelukkige inwoners op te dringen en het platteland om te vormen naar hun idealen in de dichte bebouwing van de Randstad! En de meeste Randstedelingen hebben ook geen enkel idee over de verre werelden die ze nooit zullen zien. Vijf sterren hotels in derdewereldlanden!
Vooroordelen zijn slechte raadgevers! En met die vooroordelen in hun achterhoofd leiden onze zogenaamde democratisch gekozen politieke leiders het volk als lemmingen naar de afgrond! Achter de moderne rattenvangers van Harmelen dansen de minderheden zoals dierenactivisten, milieuactivisten en klimaatredders. Op jacht naar de ontkenners en iedereen die niet onder hun eigen glazen gedachten stolp leeft! Omring jezelf met gelijk denkende en gelooft nog sterker in je eigen gelijk! Deze mensen worden dan uitgesloten, dat is dan weer gelijk aan discriminatie?
Wanneer je ziet hoe een bejaarde in dit verre land zichzelf moet redden begrijp je twee dingen bijzonder snel. Er zijn hier geen vluchtelingen en de stand van zaken met de rechten van dieren! Ik kan me nog goed herinneren dat een man in Zuid-Korea mij vroeg of het echt waar is dat wij in Nederland een “Partij voor de Dieren” hebben in Nederland. Hij kon het maar moeilijk geloven dat die mensen niet in een psychiatrische kliniek zaten!
Dit plaatje geeft duidelijk aan hoe de waarheid werkt.
De waarheid kan meerdere kanten hebben?
Het voorbereiden voor het boodschappen doen duurt allemaal wat langer dan je zou verwachten dus maak ik van de gelegenheid gebruik om een ochtendwandeling te maken. Het is voor mij een bekende wandeling van een kleine vijf kilometer naar de nieuwe brug genaamd “Dawintan”. Ik probeer de wandeling, mits het weer het toelaat, twee keer per dag te doen. In de vroege ochtend om gebruik te maken van de relatieve koelte van de nacht en aan het einde van de middag om mijn lichaam helemaal leeg te zweten in de zinderende middaghitte van de tropische zon. San Antonio is een bijzonder kleine gemeenschap dus iedereen kent iedereen en ook al op onze tweede dag wordt ik door iedereen die ik passeer of tegenkom uitbundig en vriendschappelijk begroet.‘Hello Joe!’ Klinkt het vanaf elk voertuig.
Wandelen doen ze hier niet aan, of alleen wanneer ze straatarm zijn.
Wanneer ik na ruim een uur weer terug ben ligt de boodschappenlijst op tafel. Er staat werkelijk niets op dat niet nodig is. Het verschil tussen geld goed besteden en geld verspillen is voor iemand die enkele dagen per week in een lege portemonnee zit te kijken moeilijk te begrijpen. Mamsi gaat op pad en komt vijf minuten later terug met een tricycle, een brommer met een zijspan. De voertuigen zijn gebouwd op kleine mensen dus ik moet me als accordeon opvouwen om in het kleine bakje te passen. Mamsi gaat achter op de buddyseat en zo zijn we snel op weg naar Pilar. Het commerciële centrum van deze uithoek van de provincie.Als eerste moeten we naar het Palawan wisselkantoor! Ik voel me altijd ongemakkelijk met deze, voor de lokale bevolking, astronomische bedragen zichtbaar in mijn hand. Ik wissel vijfhonderd en vijftig euro voor Filipijnse Peso en dat is waarschijnlijk voldoende om de eerste twee weken door te komen. We hebben in het begin van deze reis enkele stevige uitgaven maar daarna is het alleen maar voedsel en een koud biertje.
Ik voel, misschien onterecht, alle ogen in mijn rug priemen en iedereen met een mobiele telefoon kan een potentiële spotter zijn voor een slachtoffer van een overval. Die zijn hier op het platteland jammer genoeg niet zeldzaam. Hou wel in gedachten dat ik net meer dan drie maandsalarissen voor veel van deze mensen heb gewisseld! Misschien helpt het dat ik met de moeder van Lyka onderweg ben. Zij kent in de hoedanigheid als medewerker van de burgemeester op het gemeentehuis heel veel mensen en nog meer gezichten! Maar het is nog beter, iedereen kent Marit Reverente!
Eenmaal in de LCC-Marketsavers, een kleine provinciale versie van een supermarkt maar veel groter dan een 7-11, komen er veel herinneringen op. Hoe vaak heb ik hier in het verleden al gestaan? Alles wat je hier op de planken ziet is een luxeproduct voor meer dan de helft van de bevolking van Pilar. Toch vallen ze bijna allemaal voor de marketing van de meeste dure, en vaak onzinnige, producten. Zoals de speciale melkpoeder die volgens de advertenties, en TV-reclames, hyper intelligente kinderen oplevert. Daar droomt toch elke straatarme moeder van? Een zoon of dochter die schatrijke dokter of advocaat word in het verre Manilla.
Alles wat ik hier in de winkel zie is duurder dan in Nederland! Het is moeilijk te geloven maar ook hier zijn de prijzen door de voortwoedende oorlog in de Oekraïne stevig verhoogd. Er is nog een tegenvaller! De slager in de LCC heeft het bijltje erbij neer gegooid omdat varkensvlees gewoonweg voor de meeste mensen te duur is geworden. Dat wordt dus geen speklappen, karbonades en varkenshaasjes meer op onze bordjes! Een gemiddelde tas boodschappen sleep ik naar buiten voor ongeveer vijftig euro. Nog twee kratjes bier en vier diepgevroren Bapao’s van de 7-11 erbij en de negentig euro is al gepasseerd!
Dat goedkoop leven in een derdewereldland is een foute veronderstelling in west-Europa! Gelukkig hoeft er hier geen kachel te branden, dat maakt dan weer een verschil! Een fles butaan van 11 Kg, om op te koken, kost twee a drie dagen salaris. Het was me al opgevallen dat er opvallend veel tricycles reden met enorme zakken houtskool. Vijftig miljoen mensen die weer op houtskool zijn gaan koken met een grote gevolgen voor de klimaatverandering! Zetten jullie in Nederland de centrale verwarming maar tien graden lager de komende winter om dat te compenseren! Alle beetjes helpen tenslotte!
We gaan weer met dezelfde tricycle op huis aan want de piloot van de vliegende driewieler heeft een uur op ons staan te wachten! De prijs voor het vervoer, heen en terug plus het wachten, is voor ons buitenlanders redelijk maar voor de lokale bevolking ook een stevige uitgave! Vijf en een halve euro, de prijs van een grote diepvries kip!
Eenmaal weer thuis worden de ingekochte boodschappen snel opgeruimd en we krijgen te horen wat het avondmaal is. Mamsi kookt een van mijn favoriete gerechten! Er is ook een teleurstelling! Wij zijn een Globe-simkaart vergeten! Dus nog steeds geen internet! En dan wordt ik blootgesteld aan een Filipijnse filosofie: Het is beter om een simkaart uit de stad mee te brengen want die is vijf Peso, tien eurocent, goedkoper dan bij het winkeltje in het vissersdorp, honderd meter bij de voordeur vandaan.
Ik schud mijn hoofd, trek mijn korte broek en overhemd aan om een simkaart bij “Magna-Mall” (Magna-Winkelcentrum), zoals ik het kleine winkeltje op de hoek liefkozend noem, te kopen. Maar eerst moet er nog tussen Lyka en Mamsi worden overlegd of het een SMART of GLOBE simkaart wordt. Ik dacht dat we dat al beslist hadden? In rap Bicol, de plaatselijke taal, hebben Lyka en Mamsi hun eigen argumenten. Na een paar minuten zijn ze het eens met elkaar. Het wordt een SMART-simkaart. In de Filipijnen zijn er twee grote providers die elkaars netwerk gesloten houden voor de concurrent. Zelfs bellen met het andere netwerk is moeilijk en soms kostbaar. Heel veel mensen hebben dan ook twee mobiele telefoons, voor elk netwerk een andere telefoon.
Een simkaart is snel gekocht en ik maak van de mogelijkheid gebruik om gelijk drie literflessen ijskoud San Miguel Beer te kopen! Op mijn tweede avond in San Antonio stop ik met het drinken uit een glas. Er gaat teveel koolzuur verloren tijdens het inschenken. De literfles pilsener ligt wat onwennig in de hand maar dat zal wel voorbijgaan. In het verleden was ik ook altijd snel gewend aan “de grip” om de literfles!
Mamsi kookt vanavond noedels die we de naam “Pancit Marit” hebben gegeven! Dikke gele noedels met een overdaad aan groente, garnalen en stukjes kip in een dikke ketjap saus. Dit gaat nooit vervelen! Dit mag van mij twee keer per week op tafel komen met de volgende dag restjes voor de lunch.En dan valt plotseling de duisternis en is de tweede avond aangebroken. Het wordt hier zo snel donker dat je het gevoel hebt dat iemand een lichtschakelaar omzet. Nog maar een grote fles bier. Ik open mijn Kobo Glow en lees een verhaal van Baantjer. Heerlijk, de rust in mijn geest lijkt terug. De laatste drie maanden van 2022 zullen heel belangrijke maanden voor ons worden. Ik droom van wat er allemaal mogelijk is, maar ik ben ook een realist, ik heb het niet in mijn eigen hand. Wat de uitkomst ook wordt, wij blijven niet veel meer in Nederland!
