San Antonio (bij Mamsi), vrijdag 21 oktober 2022
Alweer twee weken zijn we hier in een uithoek van deze provincie in de Filipijnen. Mijn ogen staan wijd open en ik observeer alles om me heen. Elke keer zie ik weer is er een zaak die er met kop en schouders bovenuit steekt. Een zaak die hier in de Filipijnen anders wordt benaderd dan in Nederland en de rest van de westerse wereld.
Wij westerlingen realiseren ons niet dat we vanaf onze jeugd jarenlang geestelijk zijn geprogrammeerd voor de dagelijkse ratrace en dat we elke dag zoveel als mogelijk moeten produceren om de overheden, met hun leger van managers en ambtenaren, te dienen. Effectiviteit en efficiëntie zijn voor het werkvolk heel belangrijk. Maar niet voor de managers en ambtenaren die voor zichzelf, en hun eigen kliek, klusjes bedenken en parasiteren op het gedeelte van de bevolking dat elke dag noeste arbeid verricht.
Belasting is onze opdracht en de sigaar uit eigen doos de beloning!
Als er een ding is waar ik tegenwoordig heel efficiënt in ben dan is het het legen van grote flessen bier vanaf het einde van de middag of de vooravond. Ik doe het met veel smaak en veel plezier. Het is mijn inspiratie en mijn moment van gelukzaligheid, sommigen denken dat ik een alcohol probleem heb. Het is maar net hoe je het wil noemen. Ik zie het in ieder geval niet als een probleem. Ik ga graag met de lokale bevolking om maar wanneer het op drinken aankomt schuif is graag aan bij westerlingen. Drinken met autochtonen loopt meestal uit op problemen. Haantjesgedrag gevolgd door ruzie en soms ook geweld. Het hoeven voor mij niet speciaal Nederlanders te zijn om mee te drinken omdat ik over voldoende talenkennis beschik om een redelijk gesprek te voeren met de helft van de wereldbevolking.
Het is voor mij als een van de grootste raadsels van de mensheid! Je verlaat je vaderland, bijvoorbeeld Nederland, een land waar “burn-out” een officiële ziekte is. Een goede vriend heeft er zelfs een boek over geschreven! En dan wil de immigrant (onbewust) het land van zijn dromen veranderen in het land dat hij met veel plezier heeft verlaten!
Kijken naar een ander die aan het werk is is een heerlijke rustgevende bezigheid! Probeer het maar niet ontkennen? Zodra er een busje voor de deur verschijnt en en stappen een paar grondwerkers uit zit de hele buurt, met een bakkie koffie en een koekje, voor het raam om alles wat ze doen nauwkeurig te volgen en ze daarna te veroordelen dat het allemaal veel beter en efficiënter had gekund. Of niet soms?Elke dag tijdens mijn wandelingen passeer ik een groepje mensen die de zijkanten van de betonnen weg tussen het vissersdorp San Antonio en de brug “Ogod Dawitan” vrijmaken van de kruipende plantengroei die de weg steeds smaller maakt. Er verschijnt een brede grijns op mijn gezicht op het moment dat ik deze zin op mijn scherm tover. Dat stikstof probleem stopt gelukkig aan de Nederlandse grens.
Ik moet denken aan het vele onzinnige werk in Nederland om de omgeving netjes en opgeruimd te houden. De dorre bladeren die in de herfst van de bomen op het grasveld vallen zijn absoluut geen gezicht. Dat ze als bescherming dienen tegen de winterkou voor insecten en kleinere zoogdieren is maar een bijzaak. De natuur en het milieu moeten worden beschermd en tot in de perfectie gemaakt worden door de witte boorden criminelen wanneer het hun uitkomt en wanneer er geld aan kan worden verdient. Het MAAK-MILIEU en de MAAK-NATUUR zijn het verdien- en belastingmodel voor de 21ste eeuw!
Elke dag loop ik langs een huisje dat de enorme problemen en crisis in Nederland duidelijk weergeeft! Door de enorme stikstof uitstoot in de Filipijnen overwoekeren de planten de bouwplaats sneller dan de bouwvakkers huizen kunnen bouwen! Daar krijgen de Nederlandse ministers en milieu-terroristen toch de wildste dromen van? Als klimaatpaus Franske Timmermanske dit ooit te weten komt dan is hij snel weg uit Brussel om de hele wereld te gaan redden! Misschien kan hij wel trouwen met Greta? Die enge vrouw uit Scandinavië.Hier is er niets van al die onzin over het klimaat en stikstof. Hier vecht het grootste gedeelte van de bevolking voor hun dagelijkse bestaan. De enige belasting die de mensen om mij heen kennen is de 12% BTW. De rest van hun karige inkomsten gaat naar de wil en kunst om te overleven. Een maandelijkse elektriciteitsrekening van twintig euro brengt hier echt geen glimlach op de gezichten.
Terug naar mijn verhaal!
Het is een groepje arbeiders dat in grote varieert, soms vier maar ook wel eens vijf personen. Mannen en vrouwen. Hier doen ze niet zo moeilijk over gender, hier werkt iedereen wanneer ze de kans krijgen. Gewapend met twee Filipijnse kapmessen (Bolo), een grote kolenschop, een hak (trekschop) en een handbezem gemaakt van de nerven van een palmboom nemen ze de twee kilometer weg, dus vier kilometer berm voor hun rekening. Er staat er altijd een zonder gereedschap die bezig is met onduidelijke werkzaamheden. Het is niet de voorman van de groep want het is steeds een ander persoon wanneer ik ze passeer.
Omdat ik ze vier keer per dag passeer bekijk ik hun voortgang per passage. Elke keer is de vooruitgang duidelijk groter, of kleiner dan de vorige keer. En dan neemt ongemerkt mijn onderbewustzijn het over en ga ik Nederlands (Westers) denken! Dat snoeien van de bomen met die Bolo is natuurlijk prima maar met een oplaadbare reciprozaag van de Lidl zou het veel netter, veiliger en sneller gaan.
Een goede scherpe schoffel zou ook een ideale vervanger zijn voor de “Bolo”. Een vrouw zwaait het ongetwijfeld vlijmscherpe mes enkele millimeter boven het ruwe beton om de planten die zich in de naden hebben vastgezet af te hakken. Dit ploegje arbeiders met hun prehistorisch gereedschap is een nachtmerrie voor de Nederlandse ARBO-wetten!
Op alle gebieden willen de immigranten, met ongetwijfeld de beste bedoelingen, de lokale bevolking helpen in de hoop dat ze het anders, sneller en misschien ook wel beter gaan doen. Of het nu gaat om verbouwen, schilderen, timmeren of installeren van water of elektriciteit. Hoe vaak hebben jullie in het buitenland hoofdschuddend naar arbeiders staan te kijken? Hoe waren jullie van mening dat ze het in je thuisland met veel beter gereedschap deden en veel sneller klaar konden zijn.
Met de elektrische bladblazers in een herfststorm in Nederland in mijn achterhoofd loop ik verder en dwing mezelf in het “Omdenken”. Het zou allemaal veel efficiënter kunnen maar daar is hier nog helemaal geen behoefte aan. Ze doen genoeg om te kunnen leven en bewaren ook nog wat werk voor morgen.
Zo ziet het er uit wanneer ze er klaar zijn. Niet perfect maar het goede nieuws is dat de weg over een half jaar, ook zonder stikstofprobleem, weer helemaal overwoekerd is!Het doet mij denken aan een verhaal dat ik al heel erg lang geleden eens heb gehoord. Een verhaal dat essentie van het reizen verklaard.
Een karavaan, met een stuk of acht kamelen, heeft haar kampement opgezet aan de rand van de woestijn voor de nacht. Morgen beginnen ze aan hun tocht naar de andere kant van de droge en hete zand- en rotsvlakte.
De volgende ochtend is de karavaan kamelen in gereedheid gebracht en de gids controleert voor de laatste keer of ze voldoende water en voedsel bij zich hebben voor de tocht. Hij controleert voor de zekerheid of de kostbare goederen goed op de ruggen van de kamelen zijn bevestigd.
Een steeds luider wordend gebrom van een motor trekt de aandacht van de kamelen drijvers. Niet veel later stopt er een grote vierwielaangedreven SUV naast de gids. Een veel te zware en kalende man stapt uit en stapt op de gids af.
‘Gaan jullie ook naar de andere kant van de woestijn?’
De verlegen, maar ook nieuwsgierige, gids knikt zonder een woord te zeggen.
De schreeuwerige dikke man vraagt: ‘Hoe lang doen jullie erover om aan de andere kant te komen?’
‘Een dag of zeven!’, antwoord de gids haast fluisterend.
De dikke man moet heel hard lachen terwijl het zweet in straaltjes van zijn bolle glanzende wangen, via zijn nek, zijn overhemd in loopt.
‘Kijk?’, zegt hij terwijl hij mijn zijn vadsige wijsvinger naar het automobiel wijst.
‘Dit is de nieuwste truck uit Detroit! Motor City! Acht cilinders, vier en een halve liter! Alles er op en er aan! Honderd liter tank voor diesel, een reservetank voor nog eens honderd liter diesel. Een GPS en een satelliet telefoon en een tent voor drie personen op het dak. Honderd liter drinkwater en een koelkast voor 24 blikken bier en frisdrank, alles op zonnepanelen!’
‘Wij doen er maar drie dagen over!’, lacht hij vernederend en betweterig.
De oude gids kijkt hem recht in de ogen en zegt: ‘Wat doen jullie dan die andere vier dagen?’
De dikke man denkt diep na en zonder een woord te zeggen stapt hij in zijn SUV en rijdt de woestijn in.
De gids lacht zachtjes en begint aan de heerlijke tocht van een week door de woestijn. Slapen onder de sterren en luisteren naar de stilte!
Voor mij kabbelt de dag ook weer rustig verder. Na mijn ochtendwandeling geniet ik van de lunch met de gebakken lange dunne aubergine, rijst en een kliekje groente van gisterenavond.Na de middagwandeling, met een korte pauze aan de reling van de brug, staat er Filipijnse spaghetti op het menu.
Ik sluit af met een foto van vijf dagen nadat de schoonmakers en opruimers zijn gepasseerd. Een sterke palm heeft zich weer opgericht en staat alweer veertig centimeter hoog in de voeg van de weg. Een duidelijke aanwijzing dat de natuur zich niet door de overheid laat maken?
