San Antonio (bij Mamsi), zaterdag 29 oktober 2022
We zijn alweer ruim over de helft van ons verblijf in de provincie en ik begin er zo langzamerhand naar uit te kijken om terug te keren naar de bewoonde wereld.
Na enkele dagen met hevige regenbuien zingen de kikkers elke avond in de plassen en poelen van provinciaal Bicol. Het concert van de kikkers noemen ze het hier. De uitbundige lokale natuur laat zich horen en zien.
Ik kijk elke avond naar een of twee afleveringen van “A Handmaid’s Tale” en realiseer hoe ziek en angstaanjagend de samenleving is geworden. De grens tussen de werkelijkheid en de fictie vervaagd zienderogen. De strijd om de macht is haast surrealistisch geworden en 1984 komt met rasse schreden dichterbij. Totale controle van “het Volk”! Crisis na, door onze vertegenwoordigers zelf veroorzaakte (fictieve) crisis, worden ons opgedrongen.
Controle over het dagelijks leven en totale controle over de (elektronische) financiën en een CO2-budget van het “gewone volk” is de belangrijkste agenda van de politici! Met of zonder geweld, dat maakt de niet democratisch gekozen leiders van de Europese Unie in Brussel en Straatsburg niets uit! Zij voelen zich aangewezen door de zielen in de nieuwe sektes van de eenentwintigste eeuw. U gaat leven in een wereld van beloningen voor goed gedrag!
De werkende bevolking accepteert het omdat ze druk zijn met het gevecht om te overleven. Het oerinstinct waar de nieuwe leidende elite dankbaar gebruik van maakt. De nieuwe randstedelijke WOKE en klimaat elite aanbidden de nieuwe Neon-goden en dompelen zich onder in macht en machtsmisbruik. Simon and Garfunkle hadden vijftig jaar geleden al visioenen in “The Sound of Silence” over deze samenleving.
Staat de wereld een nieuwe (elektronische) revolutie van het volk te wachten? Kunnen de, naar de nieuwe sektes afgegleden, linkse volkspartijen het werkende volk motiveren om het juk nog een keer af te werpen? Politiek gezien is het democratische systeem failliet omdat politieke beloftes niet meer geacht te worden nagekomen. De Arabische lente om de democratie naar de Afrikaanse islamitische landen te brengen heeft gefaald. Waarom is het “Democratische Systeem”, al dan niet door de kapitalistische landen nog niet afgeserveerd?
Komt er een tijd in de toekomst dat de kliek van (beroeps)ambtenaren gelijk wordt gesteld met de orde van Mussert tijdens de bezetting? Komt er een tijd dat de ambtenaren die het volk jarenlang hebben onderdrukt en uitgeknepen onder druk worden gezet om hun werkelijke drijfveren en agenda te openbaren? Onderdrukkers moeten worden bestreden en uitgeroeid! Vergeet nooit dat de bewakers van de kampen oorspronkelijk ook onschuldige mensen waren die elke ochtend met plezier naar hun werk gingen?
Er wordt gesuggereerd dat de verzorgingsstaat op instorten staat? Nou, als je het de mensen op straat vraagt dan is de verzorgingsstaat op sterven na dood. Op het aanwijzen van de schuldigen in de politiek rust een taboe. Hun volgers binnen de politieke sekte zien tegenwoordig alleen wat ze willen zien, het klimaat- en stikstofprobleem.
Het enige dat nog ontbreekt is de officiële schriftelijke verklaring van de overheid dat een persoon te oud is om nog zorg te ontvangen. Dat het niet langer efficiënt, en te kostbaar, is om het mensenleven te rekken. Daar zijn in Den Haag al plannen voor! Met D66 en Groenlinks als aanjagers. Oversterfte is een prima gereedschap om ruimte te scheppen? Binnen de kliek van de overheden zal de corruptie welig tieren. Ambtenaren hebben nu al de hoogste levensverwachting binnen de beroepsbevolking! Zorg vooral voor jezelf lijkt het motto van de overheden. Laat de anderen je luxe leven van je pensioenjaren betalen.
Je eigen (fictieve) problemen bedenken en later een beloning ontvangen voor het probleem dat je hebt bedacht en ogenschijnlijk ook hebt opgelost. Voor elk probleem dat de (lokale) overheid bedenkt poogt ze de oplossing al klaar te hebben. Soms gaat het mis en loopt het heel anders dan verwacht!
Een goed voorbeeld is het weigeren van het milieu en atmosfeer vervuilende Russisch gas en nieuwe kerncentrales. Meer dan dertig jaar lang hebben de milieuclubs de angst voor het atoom aangewakkerd. Nu ze het klimaat probleem hebben gekoppeld aan fossiele brandstoffen zou atoomenergie een groene oplossing zijn. Maar toegeven dat je dertig jaar lang ten onrechte de vooruitgang hebt tegengehouden is heel moeilijk. Net als de (radioactieve) gevolgen van de kernramp in Fukushima, die zijn er namelijk niet en Japan gaat de kerncentrales weer opstarten. (https://en.wikipedia.org/wiki/Fukushima_Daiichi_nuclear_disaster_casualties)
Dus heeft de overheid een serieus probleem dat ze met weer een nieuwe belasting voor de bevolking probeert op te lossen. De figuurlijke sigaar uit eigen doos nadat de investeerders de onmogelijke astronomische winsten al hebben afgeroomd! Iedereen een boterham minder per dag en dat financiële probleem is ook opgelost.
En weten jullie een crisis of probleem dat door een extra belasting is opgelost? Juist!
Het verblijf in de provincie is niet perfect maar toch kan het enigszins bevredigend zijn. De lucht in de eilanden archipel van de Filipijnen is zo vochtig dat niemand aan de andere kant van de wereld zich kan voorstellen hoeveel water er van van een ijskoude fles bier afloopt. De hoge luchtvochtigheid is de oorzaak van veel kleine, en soms ook lichamelijke, ongemakken.
Wij zijn bekend met het hygroscopisch karakter van het keukenzout. Dat trekt vocht uit de lucht aan en vormt grotere natte klonten die zich moeilijk laten strooien. Een stuk zeep doet hier precies hetzelfde! De zeep wordt zachter, een vreemde gewaarwording omdat het blok zeep veel sneller kleiner wordt. Aangekoekt vuil op de dagelijkse gebruikte goederen neemt ook vocht op. Het wordt zacht en gaat soms kleven. Een feest voor het leger van opruimers in de tropen, genaamd “Mieren”. Mieren in de afmetingen van een millimeter tot wel twee centimeter! En allemaal met dezelfde taak, het opruimen van de rotzooi. Dat is nog eens recyclen! Maar in de westerse wereld zijn ze ongewenst verklaard en worden bestreden met het gif in de lokdoosjes. Dat staat toch haaks op al die plannen aangaande het beschermen van de natuur en het recyclen van goede grondstoffen die in Brussel worden bedacht?
Gisteren konden we de hele dag kunnen we de deur niet uit dus bracht ik de dag door met lezen en muziek luisteren. De anderen in huis spelen spelletjes op de ipad en bladeren door de verschillende apps van de sociale media. Wat er ook gebeurd, de telecommunicatie met de mobiele telefoons blijft in de lucht. Iedereen in het spoor van tyfoon Paeng is verveeld en hoopt dat de tyfoon weer snel verder is getrokken.
Ik zit ’s middags rond half vijf te wachten op een pauze tussen de regenbuien. Ik heb zin in een koud biertje en het is tenslotte ook hier vrijdag, dus weekend! De grote druppels regen slaan met kracht op het metalen golfplaten dak van de veranda. Een oorverdovend lawaai dat de muziek uit de rode JBL-go3 overstemd. Toch blijft Alison Moyet met haar zwoele donkere stem haar deuntjes zingen. Ik geniet met volle teugen.
We zijn beland in voorlopers van de tropische depressie genaamd “Paeng”. Gisteren, donderdag, heb ik voor het laatst gewandeld en hebben mijn natte sandalen de dunne huid over de blaren van de eerste week kapot geschuurd. De regenbuien worden met elke minuut die verstrijkt heviger.Wanneer het lawaai van de neerdalende regen afneemt en de stortregen over gaat in een motregen neem ik mijn kans waar om even snel bier te halen. Een tas met lege flessen in de ene hand en een paraplu in mijn andere hand. Ik heb nog steeds last van mijn schouder dus moet ik voorzichtig zijn. De schouderblessure kan me de rest van mijn leven opspelen wanneer ik er geen zorg aan besteed.
Ik glibber en glij op mijn flip-flops naar het kleine winkeltje waar Magna met een glimlach al op mijn aankomst zit te wachten. Ze weet dat ik elke middag mijn biertjes kom halen en dat het serieus mis is wanneer ik mijn biertjes een keertje niet kom halen.
Bij thuiskomst staat er al een bord met zelf gesneden frietjes van zoete aardappelen, camote, op me te wachten. Met veel mayonaise werk ik de dikke pinnen goudgele friet naar binnen. Na de twee mislukte diners van de afgelopen dagen prop ik me voor de derde keer vol vandaag. Ik voel me sinds geruime tijd weer eens vol.
Ik realiseer me dat ik in al mijn enthousiasme voor de geserveerde lunch, avondmaaltijd en stevige trek alleen maar een foto van mijn ontbijt heb gemaakt. Buiten, op de veranda, geniet ik van mijn eerste koude literfles bier, oude rockmuziek uit de jaren ’60 en ’70, en de rust die er tegenwoordig in het dorp heerst.Vroeg in de nacht van vrijdag op zaterdag schrik ik wakker van het geraas. Om kwart over drie op zaterdagochtend krijgen we een waarschuwing op onze mobiele telefoons dat er gevaarlijk weer in aantocht is. Ik ben meteen klaarwakker. Ik heb al enkele tyfoons in de Filipijnen meegemaakt en weet dat je alert, en op alles voorbereid, moet zijn. We zitten, op dit moment, niet in het pad van het oog de storm waar de wind, van tot wel 200 km/u, schade kan aanrichten. Er is een waarschuwing voor winden van 90/120 km/u en hevige regenval met kans op aardverschuivingen voor Bicol en de ons omringende provincies afgegeven.
De aangekondigde stormwind is gekomen en vlagen regen geselen de huizen in het dorp. Het is pikdonker in de slaapkamer en ik voel de verkoelende luchtstroom van de ventilator niet meer. Dat betekend dat de elektriciteit is uitgevallen of dat de elektriciteit uit voorzorg door de gouverneur is uitgezet. Ik kan letterlijk geen hand voor de ogen zien en zoek in het donker op de tast naar mijn mobiele telefoon. In het licht van het kleine beeldscherm loop ik voorzichtig naar het toilet om mijn blaas te legen.
Om zes uur wordt ik gewekt door het zonlicht en een enkele haan. De rest van de hanen heeft waarschijnlijk beschutting gezocht tegen de storm. De storm is wat afgenomen maar de elektriciteit is nog niet hersteld. Lyka vult de emmer in het toilet nog voordat de watertoevoer ook stopt. Geen elektriciteit en geen blauw water*, net als in een oorlogsgebied. Alleen is de vijand hier niet een agressieve buurman maar de natuur en het klimaat!
Ik schrik van mijn eigen woorden! Begrijp mij niet verkeerd, ik ben geen klimaatontkenner maar ik stel er wel kritische vragen bij, het gaat hier in de Filipijnen al eeuwen zo. De twintig tyfoons per jaar zijn er niet sinds iemand bedacht heeft dat het klimaat door een dieselauto verandert en dat er een handvol belastingen moet worden bedacht om die klimaatverandering tegen te gaan. Het klimaat veranderd al miljarden jaren om de simpele reden dat het weer op aarde, net als op alle andere planeten in ons zonnestelsel en de rest van het universum, een dynamisch systeem is! Met andere woorden: Het is altijd in beweging en aan verandering onderhevig.
Zo goed als mogelijk, en dat is op deze ochtend gelukkig goed, gaan we ontbijten met een werkende gaskookplaat tot onze beschikking. Omelet met tomaat, rode ui en “Carne Norte”, Filipijnse Corned Beef. Gelukkig smaakt het iedereen terwijl de wind nog om het huis raast. Met elke minuut die verstrijkt neemt de wind af en op mijn telefoon zie ik dat er vanochtend geen regen meer wordt verwacht. Dat is het signaal dat ik weer kan gaan wandelen.
Ik wandel door een beschadigd landschap. Er is weinig verwoest zoals bij eerdere tyfoons die ik heb beleefd. Heel veel bananenplanten liggen plat en sterke winden hebben ook onder de papajastruiken een slachting aangericht.
Het is onvoorstelbaar hoeveel regen er in een nacht kan vallen! Kijk maar eens naar het moestuintje waar ik eerder over schreef? De tweede foto is van donderdag na enkele buien en de laatste is van zaterdag. Tegen deze regenval helpt geen “tegelwippen”. De in Nederland de kop op stekende populistische oplossing tegen de overstromingen zogenaamd veroorzaakt door klimaatverandering en niet door slechte planning waar te bouwen. Er zijn hier helemaal geen betonnen tegels!Ik kan alleen maar zeggen dat het een bevredigende en ontspannende wandeling was. Ik hou nu eenmaal van wandelen en deze keer ben ik opgelucht dat de schade aan de woningen van de bewoners van het kleine vissersdorp meevalt
Lyka maakt voor mijn lunch een een dampende kom Koreaanse noedelsoep met drie dikke staven Koreaanse lunceon meat, alles gekocht op Lazada. Elektriciteit laat nog even op zich wachten maar het watersysteem, dat draait op enorme dieselaggregaten, is weer terug. We kunnen in ieder geval weer douchen. Gelukkig bestaat een koude douche niet wanneer het buiten dertig graden Celsius is!Het witte busje van de elektriciteitsmaatschappij rijdt het vissersdorp binnen en dat is een goed teken. Wij zitten in San Antonio aan het einde van het elektriciteitsnetwerk en het busje in het dorp betekend dat de bovengrondse kabels niet beschadigd lijken. Op afstand wel te verstaan.
Na een grondige visuele inspectie in het dorp komen de lampen en ventilatoren in de kleine huisjes tot leven. Een zacht gejuich klinkt uit de vele kleine (bamboe) huisjes. Drie minuten later vallen de ventilatoren weer stil en is het rode led op de elektriciteitsmeter weer gedoofd. Het witte busje verlaat in tegengestelde richting weer het dorp.
Ik maak gebruik van het moment om de sperziebonen voor mijn avondmaaltijd te doppen. De mensen in de Filipijnen hebben niet zoveel op men groente! Ik wel dus het is voor mij echt behelpen en zoeken naar vezels en vitaminen. Gelukkig hebben we twee powerbanks die de mobiele elektronica en de MacBook weer van nieuwe energie voorzien.Het ritueel met het witte busje voltrekt zich nog twee keer voordat de lampen blijven branden en de ventilatoren blijven draaien. Gelukkig staan de literflessen San Miguel bij Magna in de vrieskist! Ze zijn nog steeds ijskoud wanneer het voor mij eindelijk weer “Beer ‘o’ Clock” is. De avond valt zo snel als een steen aan de evenaar!
Mijn avondmaaltijd van “Japanse Spaghetti”, een fusie van Japanse kerriesaus met gehakt op Italiaanse spaghetti, met verse sperziebonen smaakt me uitstekend! Klein geluk aan de andere kant van de wereld. Ik voel me rijk dat ik in de gelegenheid ben om uit Nederland te ontsnappen. Volgend jaar is het jaar van de waarheid, dan hoop ik Nederland en Zaltbommel in het bijzonder, heel vaak de rug toe te keren!Noem het de vooruitgang maar de opkomst van de mobiele telefoon in de provincie van de Filipijnen heeft ook haar goede zijde. Een heel leger telefoon-zombies zit de godganselijke dag spelletjes te spelen of door de onzinnige berichten op de verschillende sociale media te bladeren. Met als gelukkige bijkomstigheid dat geen enkel persoon meer de storende slechte tot zeer slechte geluidsinstallaties populaire deuntjes door het dorp laat dreunen. Er heerst tegenwoordig ’s avonds een hemelse rust. En dat is wel eens anders geweest!
Ondertussen is de volgende tyfoon genaamd Queenie alweer op weg naar de Filipijnen. Het Filipijnse weerbureau verwacht dat ze een paar honderd kilometer zuidelijker over de archipel zal trekken. Ook hier is niets zo onvoorspelbaar als het weer! Mijn excuses voor deze opmerking? Donderdag of vrijdag weten we of de weermannen gelijk krijgen!Maar wanneer de weermannen het weer onmogelijk een week vooruit kunnen voorspellen hoe kunnen de klimaatvoorspellers dan dertig jaar vooruit voorspellen?
* Blauw water is kraanwater dat niet is geschikt voor consumptie maar wel om mee te koken en je mee te wassen.
