Ook op deze tweede ochtend in Kuala Lumpur eet ik mijn ontbijt in mijn gebruikelijke luxe broodjeszaak. Een soort “Délifrance” alleen in een Aziatische stijl. Ik geniet van de lokale krant, vol met nieuws over de verkiezingen. Het is voor een in een democratie opgegroeide westerling vreemd dat er over de gewonnen verkiezingen wordt geschreven. De winnaar staat sinds het begin jaren zestig elke verkiezing bij voorbaat vast!
Ook op deze vrijdagochtend heb ik mijn kaartje voor een bezoek aan de brug op zak. Ik kan het gewoonweg niet beschrijven maar die rit in de lift naar de 45ste verdieping is een ongelofelijke rit naar de hemel. Eenmaal op de brug zie je steeds weer wat anders. De stad komt als het ware onder je tot leven en zijn aanzicht vanaf 170 meter hoogte veranderd keer op keer. 20 minuten later sta ik weer in de kelder.
Ik zoek de zo lang mogelijkste weg, om tijd te doden, naar het centraal station. Ik moet Jeff gaan ophalen deze middag. Hij komt met “Air Asia”, een nieuwe budget luchtvaartmaatschappij die vanuit Kuala Lumpur opereert. Na een wandeling door het immens grote winkelcentrum, een bezoek aan een enorme electronica winkel en een outdoor store stap ik op de LRT onder het “Suria KLCC”. Deze metro is wel heel bijzonder! Helemaal computer gestuurd! Geen machinist en dat maakt de plaats vooraan in de trein een heel bijzonder plaatstje om mee te rijden.
Het zijn vijf haltes dus het is in principe te ver om te wandelen. Helaas komt daar nog bij dat Kuala Lumpur eigenlijk geen stad is om te wandelen. Er lopen enkele brede autosnelwegen kris kras door de stad zonder veilige mogelijkheden om die over te steken. Een taxi of een oversteek met gevaar voor eigen leven zijn de enige opties. Of een kilometer of tien omlopen onder de brandende tropische zon.
Het mooiste punt van deze reis met de metro is wanneer je plotseling boven de grond komt. De flits zonlicht die je verblind wanneer je de tunnel verlaat. Enkele seconden ben je verblind en gedesoriënteerd waarna je het “LRT station Pasar Seni” binnenrijd. Bij de volgende halte, “KL Sentral” moet ik er uit.
Het loopt op rolletjes. In de aankomsthal zijn nu de eerste restaurants geopend waar ik met een goed uitzicht op de aankomst van de passagiers, die met de snelle trein van KLIA naar de stad zijn gekomen, rustig in de koelte een bakkie koffie kan drinken. Ik heb de tijd goed ingeschat en ik heb mijn laatste slokje koffie nog niet doorgeslikt en ik zie Jeff al in de verte aankomen. Ik ben blij hem te zien.
