Het had gisterenavond geen nut meer om vroeg naar bed te gaan. Nadat ik klaar was met het pakken van mijn rugzak besluit ik dus om nog maar een paar biertjes te gaan drinken. Dat gezellig een paar biertjes drinken loopt in de “Diana Dragon” gemakkelijk uit de hand. Het is heel gezellig en al snel heb je een half dozijn flesjes bier in je kraag. Ik zat er na het gezellig samenzijn met mijn vrienden al helemaal doorheen toen ik om twee uur in de ochtend het huisje binnen stapte.
‘Taxi om drie!’, dacht ik nog.
Nog even snel onder de douche en een paar broodjes voor onderweg smeren. Ik moet wel wat te eten meenemen want aan boort van het vliegtuig van die prijsvechters, ook hier in Azië, wordt niets gratis geserveerd. Nog geen plastic bekertje water is gratis! Maar dat kan ook niet in het nieuwe verdien model.
De taxi staat om half drie precies voor de deur, er wordt niet getoeterd en de motor wordt afgezet. Het licht uit de woonkamer met een bewegend silhouet er achter is voldoende om de chauffeur gerust te stellen dat zijn klant klaar is voor het ritje naar de luchthaven in Bangkok. Beter te vroeg dan te laat! Zo denken de meeste taxichauffeurs gelukkig hier in Pattaya ook.
Ik loop nog rond in mijn blote kont wanneer de chauffeur aanbelt. Ik schiet snel in een zijden boxer en laat de aardige man binnen. Ik ben nu bijna klaar en na een laatste wandeling door het huis, ter controle dat alles uit is, zitten we samen in de ijskoude taxi. We rijden de stille donkere Thaise nacht in. Voordat we Sukhumvit Road hebben bereikt zie ik ook enkele voorbeelden van de duistere zijde van Pattaya. Twee meisjes ondersteunen een dronken toerist op weg naar zijn hotelkamer. Hij verwacht misschien een hete nacht maar voor hetzelfde geld wordt hij morgen eenzaam wakker met een lege portemonnee. En groepje kinderen van een jaar of veertien is op jacht naar eenzame mannen. Twee oudere animeermeisjes zitten te eten in het licht van een oude koplamp, hun dag zit er ook weer op. Een bewaker staat tegen de muur te slapen. Hij wordt alleen maar wakker wanneer de muur achter hem wordt weggehaald. Pattaya, je moet er ècht van houden, anders zal je het hier niet overleven.
Ik heb erg veel moeite om tijdens het schudden en wiegen van de taxi mijn ogen open te houden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik een onafgebroken serie van hazenslaapjes in de taxi produceer. Ik ben blij wanneer we eindelijk op de luchthaven arriveren. Het inchecken gaat gelukkig op dit vroege tijdstip erg snel. Geen computers achter deze incheck balie maar het ouderwetse potlood en papier. Dat werkt ook wanneer de elektriciteit op de luchthaven weer eens uitvalt. We worden door een sacherijnige omroeper via de luidsprekers van de luchthaven drie keer naar een andere gate geleid voordat we in een bus kunnen stappen die ons naar het gereedstaande vliegtuig brengt.
Met vele andere passagiers beklim ik de oude trap die tegen het spiksplinternieuw vliegtuig is aangereden. Noem het vermoeidheid, noem het slaap, maar ik kan mijn stoelnummer niet vinden op de boardingpass! De oplossing voor dit raadsel heb ik snel gevonden! Geen vaste toegewezen stoelnummers op deze vlucht! Dus wie het eerst komt die het eerst maalt. Zoek zelf maar een plaatsje. Geen ruzie over een stoel aan het gangpad of aan het raam! Dit werkt ook zonder problemen. Zo gelijk de vlucht naar Singapore die ook probleemloos verloopt.
Ik maak maar direct van de mogelijkheid gebruik om weer een paar hazenslaapjes te doen. Maar die enkele tientallen minuten met mijn ogen dicht zijn niet genoeg. Ook zodra het vliegtuig het beton van de landingsbaan in Singapore raakt zit ik er nog steeds helemaal doorheen. De immigratie is maar een formaliteit met een Nederlands paspoort. Na een bezoek aan de ATM voor wat lokale Singapore dollars ga ik op zoek naar de bus die mij naar het centrum zal brengen.
De eerste persoon die ik vraag waar ik de bus naar de stad kan vinden kijkt me vol ongeloof aan en draait zich zonder een woord te zeggen om en loopt weg.
De tweede persoon beantwoord mijn vraag met een vraag! ‘De bus, waarom?’
‘Eh, nou, om in de stad te komen’.
‘Waarom neemt u de metro niet vanuit Terminal 2?’
‘Metro?’, vraag ik hem op mijn beurt met veel verbazing, mijn, waarschijnlijk verouderde, Lonely Planet reisgids spreekt niet over een metro.
Dus dan maar naar Terminal twee en met de extra lange roltrap naar beneden de metro in. Alles is hier in Singapore hypermodern en schoon. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Al die sterke verhalen over gevangenisstraffen omdat je een wikkel van een snoepje op straat hebt gegooid kan ik maar moeilijk geloven. Het is hier mooi, het is hier veilig en het is hier schoon! De 35 minuten in een langzaam heen en weer wiegende metro zijn heel moeilijk. De overstap na tien minuten brengt me weer tot leven en het daglicht haalt me uit mijn trance. Ik voel me als een vampier. De vijfentwintig minuten daarna zijn moeilijker. Mijn ogen vallen constant dicht en ik val steeds bijna om. Ik wil eruit, ik wil bewegen en niet meer in slaap vallen!
Ik heb mijn huiswerk in Pattaya gedaan en een paar hotels van het internet af geplukt. Dat lijstje is mijn leidraad op zoek naar een slaapplaats, en naar die hotels zou ik eerst op zoek gaan. Eenmaal boven de grond in het felle zonlicht slaat de angst me om mijn hals. Ik kan geen touw vastknopen aan de omgeving en van een herkenning is helemaal geen sprake. Ik ben verloren en verdwaald midden in een betonnen jungle met miljoenen mensen. De winkelcentra gaan hier naadloos in elkaar over en een gewone straat kan ik niet vinden.
“Chinatown” dus, suf van de slaap loop ik rond in de winkelcentra en ik kan niet meer denken. Ik weet het gewoon niet meer. Eenmaal terug in koelte van de metro wordt mijn belevingswereld kleiner en weer overzichtelijker. De koelte en schemer van de ondergrondse schenkt me een innerlijke rust. Hier zou ik zo de nacht kunnen doorbrengen! Maar ik realiseer me ook dat dit niet de oplossing is. Mijn rugzakken worden met de minuut zwaarder en ik krijg het gevoel dat ik onder hun last ga bezwijken als ik niet snel met een oplossing kom. Weer omhoog, terug naar buiten en snel een taxi in. Binnen een paar minuten heb ik er een gevonden. Deze brengt mij in een flits naar het hotel dat ik voor ogen heb. Voor een paar euro lijk ik gered.
Het eerste hotel vraagt gewoon de dubbele prijs van wat ze adverteren! Ik ben geen stap verder gekomen dus moet ik weer op zoek naar een ander hotel. Mijn shirt kleeft ondertussen kletsnat op mijn uitgeputte lichaam. Ik loop richting het volgende hotel op mijn lijst wanneer ik pal naast het "New Park Hotel" een klein chinees hotel zie. Ik zal en moet het bekijken! En het was de moeite waard. Mooie, maar kleine, schone kamers. € 22,- p/n, een koopje in Singapore.
Aan de receptie van het hotel voel ik al welk gat in de markt hier wordt gevuld. Prostitutie mag dan officieel verboden zijn in Singapore maar een hotel boven twee massage salons, een Thaise en een Chinese, trekt mijn wenkbrauw omhoog. Maar óf het me wat kan schelen? Zolang ze ’s nachts niet schreeuwen vind ik alles goed. Ik sleur mezelf uit de lift naar kamer 414.
Ik lig uren op mijn bed en probeer de batterij weer op te laden voor vanavond. Gelukkig liggen er twee koude flesjes drinkwater in de kleine koelkast. De middag breng ik door half in slaap en half in trance. Ik slaap met mijn ogen open. Mijn vermoeidheid doet pijn, veel pijn. Maar het ergste is nog de twijfel, de onzekerheid. Die was nergens voor nodig! Ik moet opnieuw leren om ten aller tijden de rust te bewaren en niet in paniek te raken.
Eenmaal opgeladen slenter ik aan het einde van de middag de stad in. Het Chinese hotel ligt aan de rand van “Little India”, een naam die ik niet hoef uit te leggen. Ik ben uitgerust en geniet met volle teugen wat mijn netvliezen naar mijn hersenen sturen.Een mooi Indiaas maal met een paar blikjes frisdrank vullen mijn lege vermoeide lichaam. De batterijen zijn weer vol en ik heb zin in een avondwandeling door de zwoele avondlucht.
De geur van wierook vermengd met specerijen, de kruidnagel sigaretten en de overal aanwezige muziek van de Bollywood films. Klein India, een bijzondere wereld in een bijzondere stad.
Ik loop en loop en herken steeds meer van mijn omgeving. De stad uit mijn eerdere bezoeken wordt weer zichtbaar en is herkenbaar.
Ik slenter langs de rivier en drink een ijskoude cider in de “the Penny Black”, een lokale kroeg in het toeristengebied. Ik maak het niet te laat op deze zwoele avond. Ik ben nog steeds vermoeid en heb een goede nachtrust nodig. De taxichauffeur legt me netjes uit dat de tarieven om middernacht zullen veranderen, ze gaan wat omhoog. Dat is voor deze keer niet belangrijk. Voor nog geen tien euro sta ik weer voor mijn hotel. Morgen lekker vroeg op.
