Kuala Lumpur (Hotel Fortuna (202), donderdag 18 maart 2004
Deze donderdag begint goed en slecht tegelijker tijd. Ik wilde op deze ochtend met een spijker in mijn kop om een andere kamer gaan vragen. Dat zal alleen niet zo gemakkelijk zijn! Het is Formule 1 weekend en het hotel is zo goed als zeker al weken volledig volgeboekt.
Er is twijfel door die verdomde herrie van de buren die ik in Pattaya al maanden aan het bevechten ben. Ik ben kwaad op mezelf en kan maar niet bevatten en accepteren dat ik dit niet kan veranderen. Uiteindelijk geef ik de kamer nog een tweede kans in hoop dat de herrie makende buren vandaag vertrekken of erg vermoeid raken en ’s avonds vroeg gaan slapen.
Het gevoel van de eenzaamheid lijkt ook weer te hebben toegeslagen. Het is vreemd dat je in een dorp als Mersing geen eenzaamheid voelt en in de drukte van een wereldstad als Kuala Lumpur wordt overvallen door de eenzaamheid! Vorig jaar was ik hier met William en ik mis hem wel een beetje. Morgen zal Jeff komen, dan heb ik een tenminste een vriend hier en alles zal bijna weer normaal zijn. Vandaag heb ik in ieder geval een volgepakt programma!
Na de bekende bekers Nescafé oploskoffie op de kamer ga ik op pad. Als eerste ga ik op zoek naar een ontbijt en daarna met de lift omhoog door de torens op weg naar de brug tussen de twee Petronas torens.
Ook in de omgeving van “Jalan Sultan Ismael” wordt er gebouwd alsof er geen einde aan kan komen. Laagbouw maakt plaats voor hoogbouw en maandelijks verschijnen er nieuwe hotels en winkelcentra. Ik kan hier met mijn ogen dicht lopen maar ik geniet van elke stap en elk moment in Kuala Lumpur.
In de kelder van het “Suria KLCC”, het winkelcentrum onder “de Petronas Torens”, zoek ik mijn plaatsje aan het virtuele raam van een bakkerij. Tegenover in de kiosk heb ik al een Engelstalige krant gekocht. Onder het genot van een (magnetron) omelet en een grote cappuccino lees ik het laatste nieuws uit Zuidoost-Azië en kijk af en toe op naar de eindeloze stroom mensen die voorbij trekt op weg naar de torens boven me waar ze voor de nationale oliemaatschappij van Maleisië werken.
Als eerste wil ik een kaartje gaan halen voor mijn bezoek aan de brug. Bij de loketten voor de kaartjes staat de gewoonlijke rij mensen te wachten. Het is geen probleem maar het lijkt elke keer dat ik hier ben weer drukker te worden. Veel kaartjes voor een bezoek aan de brug tussen de twee torens worden tegenwoordig opgehaald door medewerkers van vier en vijf sterren hotels om de rijke gasten mee te verrassen die dan hun dankbaarheid weer tonen door een stevige fooi te geven.
Wij hebben al langer het idee dat veel van die kaartjes in de vuilnisbak verdwijnen en daarmee anderen potentiële bezoekers worden gedupeerd. Wanneer gaan ze hier invoeren dat je maximaal vier kaartjes per persoon mag vragen? Het aantal mensen dat per dag naar boven kan is tenslotte beperkt!
Zonder een probleem bemachtig ik een kaartje voor het bezoek van kwart voor elf. Dat is een heel mooie tijd! Dan kan ik eerst nog een beetje in de koelte van het enorme winkelcentrum bijkomen en na mijn bezoek aan de brug kan ik in het KLCC gaan lunchen voordat ik verder ga met mijn opdrachten.
Het is vandaag de 17e keer dat ik de lift naar boven neem en ik krijg het gevoel dat de vrouw die de lift bediend mij herkend van een vorige keer. Verontschuldigend glimlach ik naar haar onderzoekende blikken. Ze voelt zich betrapt en glimlacht verontschuldigend terug. Ik weet dat het belachelijk klinkt maar deze twee enorme torens zijn onmogelijk met woorden te beschrijven.
Na de brug tussen de twee torens te hebben bezocht is ook de verkoopbalie voor de “Grote Prijs van Maleisië Formule 1” in de kelder van het KLCC geopend. Het is moeilijk te geloven maar ze hebben precies de toegangskaartjes voor de race van zondag die ik op het oog heb! Voor een schijntje vergeleken bij de Europese prijzen koop ik twee kaartjes! Voor nog geen € 25,- per persoon zijn we zondag aanwezig bij het grootste autosport spektakel ter wereld. Het is nog niet eens twaalf uur en ik heb bijna alle taken voor vandaag alweer uitgevoerd zonder dat ik de koelte van het “Suria KLCC” winkelcentrum heb moeten verlaten.
Nu nog even de combi-kaarten ophalen voor de bus naar het circuit in het "Sentral Stesen" en ik ben klaar voor vandaag. Maar zover is het nog niet! Op de eerste verdieping van het “Suria KLCC” is een foodcourt met ontelbare heerlijkheden uit heel Azië! Ik moet altijd even rondlopen voordat ik mijn keuze kan maken. Er is teveel om uit te kiezen.
Uiteindelijk wordt het een gemengde Chinese maaltijd met veel groenten en kip, ik ben tenslotte geen vegetariër. De bekende 100+ frisdrank komt deze keer uit een blikje en is ijskoud. Ook hier kan je alleen maar lachen om de prijzen! Voor ongeveer drie euro zit ik helemaal vol. Met een ijsje in de hand slenter ik weer terug naar het Hotel Fortuna.
Het is toch wel erg warm en benauwd geworden, ik weet dat er straks aan het einde van de middag een regenbui komt. Kuala Lumpur ligt in een dal tussen twee heuvelruggen waar zich gedurende de warme vochtige dag een stevige onweersbui ontwikkeld. Bijna elke dag is het raak en de inwoners van Kuala Lumpur hebben zich er helemaal op ingesteld.
Met de monorail ga ik van het “Bukit Bintang Stesen” naar het “Sentral Stesen”. Het is in het nieuwe treinstation ongelofelijk druk. Goedkoop en goed openbaar vervoer is belangrijk in Kuala Lumpur en wordt steeds belangrijker. Auto’s zijn in Maleisië voor de rijken en voor de mensen op het platteland.
Het zoeken naar de plaats waar de combibuskaarten worden verkocht is moeilijker en duurt ook langer dan ik heb verwacht. Wie ik ook aanspreek van het officiële personeel in het nieuwe centraal station van Kuala Lumpur, niemand heeft een idee waar ik naar op zoek ben. Gelukkig ben ik hier niet voor de eerste keer dus ga ik naar de plaats vanwaar de bussen naar de KLIA luchthaven in Sepang vertrekken. De zaken zijn zo gedaan en ik krijg de informatie en de aanwijzingen waar ik de kiosk voor de combibuskaarten kan vinden.
RM 20 ( € 3,80) per kaartje voor de vijftig kilometer heen en terug naar het “Sepang F1 Circuit”. Er wordt me nadrukkelijk verteld dat er speciale bussen rijden en dat we niet in de reguliere bussen naar de luchthaven moeten stappen. Dat lijkt mij in ieder geval logisch maar dat zal niet voor elke andere simpele ziel vanzelfsprekend zijn.
Mijn taken voor vandaag zitten er op en de rest van de dag zal ik me rustig houden in KL. De stilte voor de storm van het “Formule 1 weekend” in Maleisië.
Het is koel en rustig op de hotelkamer, tijd om wat te schrijven en wat te lezen. Halverwege de middag leg ik mijn hoofd voor een moment op mijn hoofdkussen. Het is nog steeds rustig bij de buren en ik slaap een paar uur. Mijn missie voor vandaag is in ieder geval geslaagd.
De avond breng ik door met wat rondslenteren door de stad. De aanblik van een wereldstad veranderd als je het meeste al hebt gezien. Als je niet bekend bent met de stad kan je nog op ontdekking uit gaan. Ik ken het centrum van KL zo ondertussen van binnen en buiten. Er schiet voor mij weinig meer over dan een overheerlijke Indiase Islamitische maaltijd bij “Restoran Yusoof Dan Zakhir”, beter bekend in de volksmond als “Yusoof” tegenover de oude “Central Market”.In het restaurant is het 24/7 druk en dat is tevens de bevestiging voor de kwaliteit van het voedsel. Het is nog vroeg op de avond dus drink ik na het eten nog een paar biertjes in Chinatown. Het lijkt me vandaag drukker dan gisteren! Aan het tafeltje naast me zitten de mensen van de Nederlandse tv. Ik moet toegeven dat ze veel magerder zijn dan ze op tv er uit zien. Olaf Mol heeft het hoogste woord en enkele blondines hangen aan zijn lippen.
Mijn plan om met de ondergrondse naar het “Suria KLCC” te gaan voor een kopje koffie gaat niet door. Het is een heerlijke zwoele avond en ik voel me weer fit. Die enkele uurtjes op bed vanmiddag hebben me goed gedaan. Ik kies ervoor om te gaan wandelen en passeer aan de rivier de “Masjid Jamek”. Overdag al mooi maar ’s avonds in de verlichting is het net een gebouw uit de sprookjes van duizend-en-een-nacht.‘De Efteling in het echt!’, zeg ik altijd.
Na de beker koffie op de trap achter het Suria KLCC, en de Petronas Twin Towers, zoek ik mijn bedje op en verheug me op het weerzien met Jeff morgen. Ik kijk er naar uit om niet meer alleen te zijn in deze wereldstad.
