Maleisië: Een dag bij de races

Kuala Lumpur (Hotel Fortuna (202), zondag 21 maart 2004

De kater die zaterdagochtend met ons wakker werd na de vrijdagavond drinken was een hele sterke. Het was me meteen duidelijk dat we niet meer zo goed kunnen drinken dan we dachten. De snelheid was er gisterenochtend meteen uit! We schrapten de kwalificatie van zaterdagmiddag op Jeff's verzoek en hingen wat rond in de stad. We keken de training in een gekoeld winkelcentrum zodat we toch nog wat van de Formule 1 hadden gezien. Jeff was duidelijk aangeslagen, hij had zelfs geen trek om te gaan eten. De zaterdagavond gingen we dan ook heel vroeg naar bed.

Ook op deze zondagochtend is mijn vriend Jeff nog steeds niet hersteld van de vrijdagavond stappen. Ik heb zelden een persoon gezien met een kater die twee dagen bleef hangen. Jeff houdt zich sterk maar van binnen heeft hij het heel erg moeilijk. Hoe dan ook, we moeten vandaag vroeg op pad om op tijd op het circuit te zijn.
Het eerste stukje van de reis naar het “Sepang F1 Circuit” is met de Mono-rail vanaf Bukit Bintang naar Stesen Sentral. Bijna alle passagiers aan boord van het bijzondere openbaar vervoer, hoog boven de straten van Kuala Lumpur, zijn op weg naar het circuit. De meesten zijn gekleed in de kleuren van hun favoriete team of coureur. Er hangt een opgewonden sfeer omdat het toch wel heel bijzondere ervaring is om een race bij te kunnen wonen in dit bijzondere land.
Mijn handen gaan automatisch van zak naar zak en dan naar mijn tas. Onbewust controleer ik mijn belangrijkste spullen. Gisteren heb ik enkele gratis kranten opgepikt omdat die een advertentie bevatten waarmee je een broodje ei met worst bij de MacDonald’s voor slechts RM 1 (€ 0,22) kan kopen! Dat is tenslotte een aanbieding die ik niet kan laten lopen. Voor vier euro heb ik vier broodjes gebakken ei en dat is voldoende eten om de hele dag langs het circuit mee door te komen. Ik weet uit ervaring dat het eten op het circuit van zo’n slechte kwaliteit is dat ik het nog niet aan de varkens zou voeren.
Het is gelukkig niet zo druk bij de gouden bogen in het nieuwe treinstation, ik bestel bij een meisje met een rode Ferrari hoofddoek 4 broodjes en een grote koffie om mee te nemen. Jeff kijkt me verbaasd aan maar volgt ondanks zijn tegenzin voor vast voedsel mijn voorbeeld. De broodjes gaan in mijn rugzak en met de enorme bekers koffie in de hand dalen we weer af naar het perron vanwaar de bussen naar het circuit zullen vertrekken.
De bussen worden tot aan de rand gevuld voordat ze vertrekken en er staan honderden mensen in een lange rij te wachten. Jeff en ik kijken elkaar verbaasd aan. Bussen zijn over het algemeen goed georganiseerd in Maleisië, maar dit slaat alles, dit leunt tegen totale chaos aan!
Toch is het vervoer van en naar het circuit beter geregeld dan het op het eerste oog lijkt. De kleur van je vervoersbewijs is de sleutel naar een snelle zitplaats. We zitten binnen tien minuten comfortabel in een oude bus die ook nog wordt aangevuld met passagiers die liever drie kwartier in de bus moeten staan dan langer op een zitplaats wachten. De bekers koffie moeten buiten blijven! Die waren toch al bijna leeg dus dat is voor ons geen probleem.
We hopen nu binnen drie kwartier tot een uur op het circuit te zijn. Althans, als de chauffeur weet waar hij heen moet. In ons geval weet de chauffeur niet welke route hij moet rijden. Een paar verkeerde afslagen en we zitten op de tolweg terug in de richting naar Kuala Lumpur. In de bus wordt er door enkele lokale passagiers gemord en de chauffeur word in het Maleis gesommeerd om om te keren. Maar waar? Deze tolweg gaat kilometer na kilometer verder naar ons beginpunt zonder een enkele afslag.
Uiteindelijk na een kilometer of vijfentwintig vindt de volgepakte bus eindelijk een afslag en kan omdraaien om weer richting het circuit gaan. Het lijkt nu ook dat de airconditioning van het oude voertuig hapert! Het begint in de bus nu aardig warm en benauwt te worden. De passagiers zweten en ook de waterdamp die wordt uitgeademd maakt het met de minuut onaangenamer. De deur gaat open en de warme tropische lucht en de rijwind geeft enige verlichting.
Na een lange omweg komen we eindelijk aan op de plaats van bestemming. Het heeft wel ruim een uur langer geduurd dan verwacht maar het belangrijkste is dat we er zijn. De organisatie heeft geleerd van de fouten in de voorafgaande jaren en ze hebben het punt van afzetten en ophalen gewijzigd. We moeten nu wel een kilometer of vier lopen naar onze plaatsen op de talud.
Natuurlijk bezoeken we eerst de markt voor de hoofdingang. We kijken onze ogen uit! Wat voor prijzen hier worden betaald voor een poloshirt van je favoriete team. Dan kun je ze beter in Pattaya kopen! Alles is hier duur! Dus laten we de souvenirs maar voor wat ze zijn en gaan snel op weg zodat we hopelijk een plaatsje in de schaduw kunnen bemachtigen. Nu ben ik een goede wandelaar zoals jullie wel weten en Jeff met een kater heeft meer moeite met de warmte, de luchtvochtigheid en de heuvels. Ik hou een beetje in om het team bij elkaar te houden.
Eenmaal op de plaats van bestemming op de talud zoeken we tussen de drukte een schaars plaatsje in de schaduw met een goed uitzicht. We wurmen ons er een beetje tussen, vriendelijk lachend tegen onze buren die allemaal een stukje opschuiven, en rusten uit van de eerste krachtinspanning van de dag.
Het wachten op de belangrijkste race van de dag duurt gelukkig niet zo lang! De races van het voorprogramma spreken mij niet zo aan. Alleen de “Porsche Carrera Cup Asia” race is redelijk interessant omdat die een beeld kan vormen over de onvoorstelbare snelheid van een Formule 1 raceauto op dit fantastisch mooie circuit. Iedereen weet dat de Porsches snelle auto’s zijn, maar het verschil met een Formule 1 raceauto is zo groot dat je meteen begrijpt hoeveel sneller deze moderne raceauto’s zijn. Met een flesje ijskoud water, en dat blijft niet zo erg lang koud in de buitenlucht, genieten we van de race.
In de verte horen we dat de motoren van de raceauto’s worden gestart en de spanning stijgt met elke motor die wordt gestart. De eerste Formule 1 auto’s passeren ons op weg naar de startopstelling. Jeff kijkt me verbaasd aan! Die Porsches waren snel maar dit is van een heel andere planeet. Vergeleken bij de Formule 1 auto’s lijken de snelle Porsches gewoon stapvoets te hebben gereden. En ze nu op halve snelheid naar de startplaats! De snelheid van een Formule 1 auto is niet voor te stellen. Je moet het in levenden lijve hebben gezien om het te kunnen bevatten!
De race op zich is niet zo spannend, Michael Schumacher in zijn Ferrari is een klasse op zich, maar om er bij te zijn is toch iets bijzonders. Alleen het brullen van de motoren is al de moeite waard! Dan moeten we weer terug naar de stad. Dat bleek in het verleden altijd de moeilijkste etappe van de hele dag in Kuala Lumpur! Er is weer paniek onder de passagiers van de verschillende bussen. De kleur van de kaartjes blijkt niet meer zo belangrijk te zijn en elke passagier is er een die ze zo snel als mogelijk terug naar Kuala Lumpur willen brengen.
We sluiten aan in een rij die ook nog eens redelijk snel blijkt te gaan. Net voordat ik de bus als een van de laatsten kan betreden besluit de controleur mij om mijn kaartje te vragen. “Slecht nieuws”, denk ik nog.
Ik kijk over mijn schouder en zeg zonder na te denken tegen Jeff, ‘Tickets?’ Jeff kijkt om beurten mij en de controleur verbaasd aan. De controleur is duidelijk onder indruk van de lengte en omvang van Jeff. Hij tikt me op mijn schouder dat ik snel moet instappen. De man na Jeff heeft pech, hij moet wachten op de volgende bus!
In de bus moeten we samen hard lachen hoe we dit voor elkaar hebben gekregen! We hebben trek als een paard en een enorme dorst. De hele dag in de hitte en de vele flesjes water hebben ons weer een beetje tot onze positieven gebracht. We spreken af om meteen met de metro naar het “Suria KLCC” onder de “Petronas Torens” te gaan om daar wat te eten.
We doen ons tegoed aan een kebab van lamsvlees met patat en enkele flesjes cola en 100+. De lichaamsvloeistoffen moeten immers weer op pijl worden gebracht.
Op de terugweg naar het hotel kijk ik nog een keer over mijn schouder. De torens zijn weer verlicht en het is een plaatje dat ik voor de zoveelste keer schiet. Het blijft nu eenmaal ongekend mooi om hier weer te zijn.
De Ierse pub blijft niet onbezocht op de terugweg want precies op het moment dat wij passeren begint de samenvatting van de bezochte race van vandaag op de tv. Jeff en ik kijken elkaar aan en besluiten zonder een woord te zeggen, een knikje is voldoende, besluiten we om een afzakkertje op deze mooie dag te drinken. Ook wanneer de race voorbij is nemen we nog een laatste pint. Maar dan gaan we toch echt naar bed! Het was een mooie dag maar we hebben nog twee dagen te gaan voordat we weer terug naar Thailand vliegen.