Het Indiase ontbijt wordt op deze zondagochtend overgeslagen. De reden daarvoor ligt voor de hand. Het restaurant gaat pas om negen uur open en sta om acht uur met een krant onder de arm voor de deur. Naast het restaurant is een 7-11 winkel die hoogstwaarschijnlijk ook wel wat te eten heeft. Dan ontbijten we maar op de kamer.
Met enkele voorverpakte sandwiches, een kartonnen beker oploskoffie en twee flesjes 100+ ga ik richting mijn kamer. De Chinees die op deze ochtend achter de receptie zit knikt vriendelijk en groet me met een ‘Goodmorning’. Hij vraagt nergens om en probeert me ook niets te verkopen. Hoeveel verschillende mensen zouden er wel niet in dit kleine (seks)hotel werken?
De tv met daarop elk half uur het nieuws uit Singapore en omstreken opent deze zondag. En zo zit alleen op mijn kamer. Een hapje brood, een slokje koffie en de krant, de tv speelt op de achtergrond. Een luie zondag ver van huis en ver van Thailand. Het alleen reizen heeft zo ook zijn nadelen. Dit is zo’n moment dat je eigenlijk wil vermijden!
Mijn ervaringen van de afgelopen twee dagen schreeuwen in mijn hoofd om verteld te worden. Maar er is niemand aan wie ik die verhalen kwijt kan, er is niemand in mijn omgeving die de verhalen wil horen. Gelukkig heb ik mijn toetsenbord en mijn website waar ik mijn ervaringen en gevoelens als in een modern dagboek kwijt kan.
Om een uur of elf ben ik het wel zat om op bed te liggen. Buiten op de gang rammelt er een karretje van de schoonmaakdienst. De kamer moet ook worden schoongemaakt en het bed opgemaakt dus moet ik wel op pad. Na een korte douche schiet ik in schone kleren en gewapend met mijn normale wandelbagage stap ik de warmte van de tropen in. Ik kan links- òf rechtsom maar uiteindelijk maakt het allemaal niets uit. Ik loop gewoon wat rond en geniet van alles wat er om me heen gebeurd. Wat ben ik toch een begenadigd en gelukkig mens dat ik dit allemaal mag meemaken en ervaren.
Vandaag is het “Formula One Day”, de opening van het seizoen in Australië. Een tv om de race te kijken is hier in Singapore niet zo vanzelfsprekend als in Thailand. In Singapore is alles gereguleerd en er moet ongetwijfeld een extra vergunning worden gekocht om de beelden in een openbare ruimte te mogen tonen. “the Penny Black” is waarschijnlijk een van mijn beste opties. Met een gemiddeld tempo, net niet snel genoeg om bezweet te raken, loop ik richting de Singapore rivier. Bij the Penny Black aangekomen tref ik een peloton schoonmakers aan die de pub van binnen helemaal ondersteboven zetten en een andere groep die de terrassen aan de rivier voor de middag en avond in gereedheid brengt.
In eerste instantie wordt ik totaal genegeerd, ook wanneer ik plaats neem aan een van de (eet)tafels op het terras langs de rivier. Als een onzichtbare klant wordt ik door een handvol personeelsleden van de Penny Black genegeerd. Totdat er een chinees meisje mij de menukaart brengt. Het is precies twaalf uur! De pub is geopend en er kunnen zaken worden gedaan. Nog voordat ik bestel moet ik me ervan vergewissen dat de tv, op het grote projectiescherm, wel aan gaat en dat er dan ook nog eens de Formula 1 race in Australië wordt getoond. Dat gaat allemaal een stuk gemakkelijker dan ik had verwacht. Binnen enkele minuten zit ik te kijken naar de voorbereidingen voor de start van de race.
Ik kies voor het volledige Engelse ontbijt met een enorm glas cola light. Ik weet wat het gaat kosten en dat bedrag slaat een groot gat in mijn budget voor vandaag. Maar ja, echt veel plannen heb ik toch niet voor deze zondag. Een beetje wandelen en een beetje luieren, dat is het zo’n beetje.
Tijdens het wachten op het ontbijt speelt mijn kies weer op. Net voor mijn vertrek is er een kies gerepareerd. Ik denk er zelfs voor een moment aan om een nagelvijl te kopen en hem zelf af te vijlen. Aan de andere kant kan ik het nog wel een weekje of twee volhouden. Maar dat ik nog terug moet naar de tandarts in Pattaya is wel duidelijk.
De race in Melbourne en het Engelse ontbijt starten haast beiden tegelijk. Ik zit op een schitterende lokatie met heerlijk eten en de Formule 1 race op de tv. Mooier kan het bijna niet worden. Nadat het bord en mijn glas leeg zijn is ook de race bijna afgelopen. De Ferraris hebben een dubbelslag geslagen en de rest van het seizoen lijkt ook al bekend.
Snel de warmte van de middagzon uit en naar de koelte van de ondergrondse! “City Hall”, dan overstappen op “Dhoby Ghaut” waarna “Farrer Park” mijn eindstation is. Op deze middag is de koelte van mijn kamer wel welkom. Mijn bed is opgemaakt en er liggen twee verse handdoeken in de badkamer. Mijn bed is mijn gastheer voor de middag. Even de ogen toe!
Zodra ik de hoek om ga weet ik niet wat ik zie! Klein India is veranderd in één grote mensenmassa. Voor “Mustafa Shopping Center” staan rijen mensen voor de openbare telefoons, rijen mensen voor de ATM's, rijen mensen bij de man die de betelnoot verkoopt. Overal lange rijen mensen. Het is zondagavond in Singapore en dat betekend voor de vele mensen uit India, Sri Lanka en Bangladesh dé avond om naar huis te bellen, om vrienden te ontmoeten of misschien wel ander, beter betaald, werk te vinden.
Alles draait vanavond om de telefoon kaarten. Letterlijk en figuurlijk, er is zelfs een rad van avontuur waar je voor een dollar een telefoonkaart van tien dollar kan winnen. En druk natuurlijk! Een gokje is snel gewaagd en er zijn veel winnaars. Door de fascinerende maar ook zeer moeilijk te passeren mensenmenigte ga ik op weg naar een enorm foodcourt dat ik gisteren al heb opgemerkt. Voor diegene die niet bekend zijn met het fenomeen foodcourt zal ik dit beknopt uit leggen:
Een food court is een verzamelplaats van restaurants met een gedeelde zitruimte. Het doel van een food court is om te voorzien in de verschillende eetbehoeftes van een groepje mensen, maar toch de mogelijkheid te bieden om gezamenlijk te eten en te proeven van verschillende keukens. De meest voorkomende plaats van food courts is binnen gelegenheden waar grote groepen mensen zich bevinden, zoals vliegvelden en grote winkelcentra.
Ik kies voor de Mee Goreng (€ 1,50), en die is van en kwaliteit waar je alleen maar gelukkig van kan worden. Een oude moslim vrouw staat in de hoek van de enorme ruimte, in een aparte kleine keuken, portie voor portie vers te bakken. Bij de dranken counter koop ik een grote fles ijskoud “Tiger Beer” voor S$ 4,60, zeg maar € 2,30. Zo zit ik voor nog geen vier euro heerlijk te eten! En dat terwijl iedereen weet dat het in Singapore héél erg duur is, niet uit eigen ervaring maar van horen zeggen.
Na het eten slenter ik nog maar een keer de stad in. Het verveelt namelijk nooit om langs de rivier te lopen en te kijken naar de verlichte oude èn nieuwe gebouwen. Ik maak het vanavond niet te laat, het plan is om morgen naar Johor Bahru vertrekken.
