De vijfde week begint bijna en we zijn vandaag verplaatst. Het was een vreemde verplaatsing! Door het oneindige rusten, met de mediterende invloeden, had ik niet veel zin om op pad te gaan. Ik verbaasde mezelf dat ik liever tijd in de rust van het niets wilde doorbrengen dan een nieuw hoofdstuk aan ons verblijf in de Filippijnen toe te voegen.
Eenmaal in de tricycle, in een ongelukkige houding gewrongen met pijn in de nek, kreeg ik alleen maar meer twijfels. Het had niet veel gescheeld of we waren gewoon uitgestapt en terug naar “Mamsi Homestay” gegaan. Way is er in hemelsnaam met me aan de hand? Is het reisvirus in me gestorven en ben ik weer beter? Kan ik geen nieuwe uitdagingen en/of bestemmingen bedenken òf vinden? Nee, geen van die beiden maar een klinklaar antwoord had ik ook niet op deze nijpende vraag.
De tweede etappe ging in een Jeepney waarvan het dak wel twintig centimeter hoger had mogen zijn! Opnieuw moest ik mezelf in onmogelijke bochten vouwen om niet bij elke hobbel in het Filippijnse wegdek, en dat zijn erg heel veel, mijn hoofd te stoten tegen het dak of de reling die tegen het plafond was gelast. En om het allemaal nog onaangenamer te maken waren de ogen van de chauffeur zo slecht dat hij dacht dat er nog wel een paar mensen bij konden terwijl zijn voertuig echt mutje vol was.
Ondanks deze onaangename manier van reizen kon ik toch nog glimlachen. Herinneringen zijn energie voor de geest en het inlevingsvermogen van de mens. Er kwamen heel wat leuke en hachelijke situaties in mijn hoofd voorbij. Momenten met Kris, Henk en Tettje! Wat ben ik toch een gezegend mens dat ik zoveel mooie reizen heb mogen maken en zoveel heb mogen zien. Maar wat is dan toch het probleem met de Filippijnen? Ik kan me er om de een of andere manier maar slecht vermaken of mijn draai vinden.
Terugdenkend aan de afgelopen vijf weken, ik had net zo goed thuis in Zaltbommel kunnen blijven om te te lezen en muziek te luisteren! Of zou het met de reizen te maken hebben die ik voor ons met de camper heb gepland. Van de noordkaap naar Zuid-Spanje. Zo’n oude camper is natuurlijk een leuk ding maar je moet je wel kunnen vermaken wanneer je ’s avonds terug in het woongedeelte zit na het eten. En wat ga je dan doen? Precies hetzelfde wat ik de afgelopen weken bij Mamsi heb gedaan! Lezen, een film kijken of muziek luisteren. Dan lijkt het toch een heel andere rust?
Gelukkig is de tijd wat sneller gegaan doordat ik me verdiepte in mijn diepste gedachten en gevoelens. En raad eens wat? De derde etappe van Daraga naar het vliegveld hoeft niet onder te doen voor de eerste twee etappes. Voor de derde keer moet ik me als een slangenmens in een voertuig, weer een tricycle, vouwen. Mijn nek- en rugspieren staan strak van de pijn en ik neem me voor om in ieder geval een staatslot te kopen voor de oudejaarsloterij zodat ik misschien in de toekomst wat comfortabeler kan reizen.
Achter de kleine terminal van “Legazpi Airport” toornt de machtige “Mayon” vulkaan in de hoogte. Voor een moment is de vulkaan geheel te zien maar nog voordat ik mijn camera uit de tas heb kunnen nemen verdwijnt de top in een witte wolk.Ik geef die arme chauffeur nog maar mijn laatste muntjes want die zijn in de stad veel minder nodig. Daar zijn de prijzen mooi afgerond op vijf peso en de muntjes van een peso laten ze vaak als fooi achter.
De veiligheid van de vliegtuigpassagiers is hier voor een binnenlandse vlucht een formaliteit! Je drankjes kun je gewoon mee naar binnen nemen en de laptop hoeft je handbagage niet te verlaten.Weer een bevestiging voor me dat de samenzwering die controle tegen terrorisme heet! Er is een hele nieuwe industrie geschapen die je niet kan ontlopen en gewoon moet betalen. Dat het niet werkt hebben we in Egypte kunnen zien! Corrupt bagage personeel brengt gewoon een bom aan boord of knijpt een oogje dicht.
De Airbus A319 van Cebu Pacific is een half uur te laat en dat is tijd die we mogen verliezen maar het moet niet gekker worden want dan kunnen we de aansluiting in Manila missen. Vanuit de koele geairconditioneerde vertrekhal bekijk ik het ontschepen van de passagiers en het uitladen van de vracht. In een land dat bestaat uit duizenden eilanden zijn deze vliegtuigen ook belangrijk voor het vervoer van goederen. Van alles en nog wat gaat aan boord van het vliegtuig. Er komen grote witte koeldozen voorbij met daarop in rode letters: REFRIGERATED CRABS. Voedsel voor de rijken in Manila.
Het duurt een lange tijd, te lange tijd, voordat we eindelijk aan boord kunnen. Maar het wachten is nog niet voorbij. Wegens de enorme drukte op het “Ninoy Aquino International Airport” in Manila, net als op alle luchthavens in Azië, nog even wachten voordat we de goedkeuring hebben om te vertrekken. M.a.w. we mogen volgens het verhaal van de piloot vertrekken zodra we weten dat we kunnen landen. Om zoveel mogelijk brandstof te besparen en problemen in de lucht te voorkomen. Ruim een uur later dan volgens het schema arriveren we in Manila. Die vijf en zestig minuten zijn ten koste gegaan van onze twee en een half uur die we volgens de planning hadden.
De eerste taxi tout die ons aanvalt, het dichtst bij de deuren van de terminal, vraagt slechts 1.300 peso voor het ritje. Ik voel irritatie in me opborrelen, mijn bloeddruk stijgt en een stoot adrenaline schiet door mijn lichaam. Rustig blijven! Rustig blijven! Zij moeten ook werk hebben! Ik overzie de taxi situatie en wordt na 20 meter opnieuw aangeklampt. De prijs is al gedaald naar slechts 1.000 peso. Gewoon doorlopen en met elke stap geld uitsparen! Zo komen we langs 850 peso en 530 peso en sluiten aan in de rij voor de gewone gele taxi die waarschijnlijk slechts 300 peso zal kosten.
Terwijl we in de lange rij op onze beurt staan te wachten kijk ik op mijn horloge, gekocht in Singapore in 2007, en realiseer me dat de vertraging al met al is opgelopen tot iets meer dan een uur. Tijd om op die goedkope taxi te wachten hebben we eigenlijk niet. Over mijn schouder kijk ik naar de korte 530 peso taxi rij en besluit om maar wat meer te betalen om onze bus naar Angeles City zeker niet te missen.
Vanuit de taxi zie ik Manila aan ons voorbij glijden. Manila, een stad van uitersten! Torenhoge appartementenflats worden afgewisseld met houten, schots en scheef in elkaar getimmerde met stalen golfplaten afgedekte, krotten. Dan was Calcutta nog een mooie stad! Het verkeer is, net als in alle andere grote steden in de derde wereld, moordend. Hier heerst vier en twintig uur per dag spitsuur. We staan meer stil dan we rijden en de tijd tikt langzaam weg. Er is geen andere keuze! De bussen en andere taxi’s staan ook stil. Het enige wat we kunnen doen is afwachten en ons berusten in ons lot of we die bus halen of niet.
Op Roxas Boulevard begint het plotseling op te schieten en een kwartier voordat de bus vertrekt stappen we uit voor “The Swagman”. Hier is ook het een en ander veranderd! Het hotel is vorig jaar verkocht en het hotel en de bus zijn nu gescheiden. Die scheiding maakt het maken van een reservering veel moeilijker. Niemand achter de receptie heeft van ons gehoord en nadat de lijst met reserveringen twee keer is nagekeken betaal ik de 1.200 peso voor ons samen. Het is ons in ieder geval gelukt.
De bus zelf blijkt nu ook van een heel andere kwaliteit te zijn dan toen de Swagman het zelf nog regelde! Een oude bus voor vijftig personen staat aan het einde van het park voor de kerk op ons te wachten. Ik zoek een plekje voorin de bus terwijl Lyka wat te drinken voor onderweg koopt. Er komen nog drie andere passagiers en ik verbaas me over die lijst met reserveringen. Als er slechts drie passagiers zijn waarom doen ze dan zo moeilijk over die lijst met reserveringen? Ik schud nog wat met mijn hoofd van ongeloof terwijl het zwarte rook spuwende monster met veel kabaal in beweging komt.
Het duurt anderhalf uur, ja ècht, anderhalf uur, voordat we Manila uit zijn en tol kunnen betalen voor de snelweg. Wat we onderweg vanuit de bus hebben gezien is al een verhaal op zich! Ik geloof echt niet dat ik hier ooit zal kunnen wonen! Op de snelweg wiegt de oude bus mijn eega in slaap en ik kijk over het platte land van de Filippijnen. De schade achtergelaten door een van twaalf tyfoons die de Filippijnen jaarlijks teisteren is nog goed zichtbaar. Die schade in combinatie met de corruptie en respect voor die slechteriken maakt dat het waarschijnlijk nooit goed zal komen met dit land. De armen moeten zo arm mogelijk blijven en de rijken alleen maar rijker worden.
Ruim twee en een half uur later stappen we het “Walkabout Hotel” binnen waar gelukkig geen problemen zijn. Beter nog, we hoeven morgen niet in alle vroegte van kamer te wisselen! Een nieuw hoofdstuk aan ons verblijf in de Filippijnen is begonnen. En hoe kunnen we dat beter vieren dan met een paar koude biertjes en een heerlijke maaltijd?
Hawaiian Pork Chops! Wat heb ik hier de afgelopen vijf weken naar uitgekeken! Lekker eten, een beetje zwemmen, een biertje drinken. Het voelt allemaal ze heerlijk na een beetje afzien!
Terwijl buiten het nachtleven begint zoeken wij het bed op. Van alleen zitten en onderweg zijn wordt je behoorlijk moe. Nog een biertje en welterusten
