Goede morgen wereld, goedemorgen Angeles City! Om half zeven open ik mijn ogen in een vreemde wereld. Een reukloos hoofdkussen en bed. Buiten is er rumoer van de schoonmakers en ik ruik gebakken eieren. Terwijl ik de waterkoker aanzet voor de eerste koffie van de dag kijk ik naar Lyka die nog slaapt als een roosje. Het is heerlijk om hier te zijn. Ik trek de gordijnen open en kijk naar het zwembad. Ècht vakantiegevoel.
Met mijn eerste kop koffie binnen handbereik kijk ik een stuk van mijn verhaal van gisteren na. Ik vul wat zinnen aan, verwijder of verander woorden en schrijf het einde. Ik geniet ervan om weer zo in de weer te zijn. Waar ik niet van geniet is de koffie. De eerste slok was als een klap in mijn gezicht. Wat is die eerste kop Nescafé smerig! En dan ook nog te bedenken dat ze hier niets anders hebben, dat wordt ’s morgens dus afzien. Plannen voor vandaag heb ik niet! Vandaag doe ik waar ik zin in krijg of wat er in me opkomt.
Na een eerste duik in het zwembad droog ik me lichtjes af en neem plaats in een stoel voor onze kamer. Ik lees op dit ogenblik “De fatale driehoek” van Peter Fröberg Idling. Een boek over de goede voornemens waar achteraf niets van terecht komt. De “Khmer Rouge” vermoorde meer dan 25% van de bevolking van Cambodja. Een bezoek aan de “Killing Fields” en “de S-21 gevangenis” vergeet ik nooit meer! Waarom praten we nog wel over de Joden maar worden de moorden in naam van het Socialisme verzwegen? Propaganda? Ik denk het wel, en daarom heb ik niets meer met politieke partijen die zich laten leiden door een geloof of idealisme.
Zodra Lyka wakker is en in de deur van de kamer verschijnt zoeken we een plaatsje aan het zwembad voor ons eerste ontbijt. Wat heb ik hiernaar uitgekeken! Ik heb niet lang nodig om te beslissen wat er op mijn bord gaat verschijnen! Een “Full Ozzie Breakfast” en voor Lyka, die iets meer tijd nodig heeft om te beslissen, een “Phinoy Bangus Breakfast”. De nationale vis van de Filippijnen. Het smaakt ons prima en het is een goede start van onze eerste dag in Angeles City.
Er hangt ’s morgens op dit tijdstip een heerlijke rust rond het zwembad achter het hotel. Ik ben nu voor de vierde of vijfde keer in dit hotel. Het is een populair hotel, gisteren heb ik geprobeerd om te boeken. Aan het einde van ons verblijf gaan we hier nog een dag of tien naar toe. Met nog twee maanden te gaan was er nog slechts een kamer beschikbaar, en dan ook nog maar voor zes nachten. Gelukkig krijgen we een duurdere kamer voor dezelfde prijs zodat we niet naar een ander hotel op zoek moeten of ons verblijf in Angeles afstellen.
Na het ontbijt vertrekt Lyka naar de kapper/schoonheidssalon om haar haar en nagels te laten doen. Ze kijkt hier al vijf weken naar uit dus ze is erg opgewekt. Ik blijf alleen achter in onze kamer naast het zwembad. Met mijn handen achter mijn hoofd lig ik op mijn rug op bed en kijk naar het plafond. Ik probeer wat van de raadsels van het leven te ontrafelen, mijn gevoelens en gedachten te analyseren, tevergeefs. Ik kom niet veel verder dan gisteren maar dat kan niet de pret bij me wegnemen.
Om twee uur is Lyka nog niet terug en mijn maag begint opnieuw te knorren. Ik besluit om maar eens te gaan kijken waar ze blijft. Ze heeft me verteld naar welke haarsalon ze zou gaan maar je weet het nooit, ze kan zomaar op andere gedachten zijn gekomen. Ze zit nog steeds met haar haar in een of andere chemische crème en een vrouw zit aan haar teennagels te wroeten.
‘Nog een uur!’, roept ze zodra ik binnenstap.
‘Dan ga ik naar SM Clark! Bel me wanneer je daar bent?’
Enkele seconden later sta ik weer buiten in de brandende zon. Ook hier in Angeles City lijkt het verkeer meer dan verdubbelt. Het ergste is nog dat ze nergens rekening met voetgangers houden. Hoge betonnen barrières staan in het midden van de weg, zover als het oog reikt, opgesteld. Voetgangers zijn er wel maar ze bestaan voor de gemeente niet! Mensen met weinig geld zullen altijd nog proberen een goedkope tricycle te nemen zodat ze niet in de zon hoeven te lopen en bruin worden.
Onderweg is de confrontatie met de armoede niet te ontlopen! De weggegooide kleding in de gemiddelde zak van Max is beter dan wat de mensen hier op straat dragen. Een jongetje van een jaar of acht, ik schat maar wat want door de slechte voeding hebben de meeste kinderen hier een ontwikkelingsachterstand, ligt in een hoek van een portiek op een kartonnen doos te slapen. Ik vraag me af waar de middenklasse van de Filippijnen is. Bestaat die wel? Òf is het hier alleen maar rijk en arm? Wie wel geld hebben zijn de expats, die lopen met hun minnaar, vrouw of vriendin op straat en zijn goed gekleed. Het is ook veelal deze groep die in de restaurants te vinden is.
Jonge meisjes in schooluniformen flirten met me. Een buitenlandse man alleen is een mogelijk doelwit. Nooit geschoten is altijd mis! Aan de andere kant kan die man de weg uit de armoede zijn voor jouw en je familie. Het is een vreemde wereld waar je je niet te ver in moet verdiepen want dan wordt je uiteindelijk gek.
“SM Clark”, zoals dit grote winkelcentrum heet, is aan het veranderen. Veel kleinere winkels zijn verdwenen of verhuisd en de grotere internationale modeketens hebben nu ook hier een filiaal geopend. Dus er moet geld in omloop zijn! Binnen, in de verkoeling van de airconditioning, gonst het van de activiteit en de blanke mannen die met hun partners in grote pick-up trucks zijn komen winkelen. Maar hier merk ik dat de Filippijnse middenklasse echt wel bestaat. En willen dat ook graag aan iedereen laten zien!
De fastfood restaurants puilen uit van de Filippijnse gezinnen met dikke kinderen die zich volstoppen met te zout, te vet en te zoet eten. Aangevuld met enorme bekers frisdrank die strak staan van de overvloedige suiker. De mensen in Azië worden steeds dikker! Veel dikker! Door hun verandering van dieet en het gebrek aan beweging gaan er straks hele generaties verloren aan welvaart ziekten.
Ik loop wat rond om het wachten te versnellen en bemerk dat alles hier veel duurder is geworden dan twee jaar geleden. De goedkope tijden zijn definitief verleden tijd en om hier rond te komen met een Nederlandse AOW uitkering moet je ook zuinig leven. Eindelijk is mijn blije Lyka daar. Haar haar ziet er prachtig uit en wij duiken neer bij de gouden bogen. Na al die weken rijst is een Big Mac Menu toch wel lekker! Nog een bakkie koffie en dan voor het eerst in Angeles City een biertje drinken.
De eerste biertjes van de dag drinken we op het, nog heel rustige, terras van de 7-11 in het “Clark Jeepney Station”. Opnieuw die armoede en bedelende kinderen terwijl de ouders van een afstand etend en bier drinkend hun kroost in de gaten houden. Het doet mij niets meer! Ik heb het nu zo vaak en van zoveel verschillende kanten gezien dat ik het misdadig vindt! Die ouders zouden moeten worden gestraft, en dan zijn de kinderen zeker ook nog beter af.
Na nog een biertje, Lyka heeft een San Miguel bier met appelsmaak??, gaan we samen richting het hotel. Het avondeten wordt niet gepland want Lyka gaat bij haar zus op bezoek en ik duik een van de vele gogo-barren in. Gedempt rood licht, airconditioning en jaren 70/80 rockmuziek. Een clientèle van gepensioneerde kalende mannen wordt vermaakt door een groep schaars geklede dansende meisjes op een klein podium. Happy Hour: € 1,40 een flesje bier en € 1,30 voor een rum-cola.
Maar daarover later meer!
