Verrassingen krijg je hier in de Filippijnen genoeg! Om vijf over half zes zit ik al naar het kleine scherm van mijn iPhone te staren. Teletekst! Via een Edge verbinding omdat ik geen 3G kan vinden! Kun je dat geloven? Ik kan het toch niet laten om het laatste (Nederlandse) nieuws te lezen.
Eigenlijk is er maar weinig nieuws. Meer vluchtelingen, meer corruptie, meer fraude en minder geld voor de gewone man in de straat. Ook is de grote oceaan een enorme oppervlakte die geen nieuws genereert. Het is nog gisteren in Nederland, 22:30 uur om precies te zijn. Wij zijn al een dag verder! Dus moet ik het letterlijk en figuurlijk met het nieuws van gisteren doen.
Mijn vers gezette mok koffie smaakt prima, koffiepads van de HEMA, terwijl de laatste druppels van de regen die vannacht is gevallen van de bladeren van de boom voor het huis glijden en sporen achterlaten op he kleine led-scherm van mijn telefoon. De eerste vogels maken van het gedempte zonlicht gebruik om de vruchten uit de boom voor het huis te eten. De draaien ze met een snelle beweging met de kop behendig los waarna ze de vruchten in de lucht gooien. Het opvangen in de snavel gaat wel eens mis en daarom ligt de kleine plaats voor het huis elke ochtend bezaait met gemiste vruchten.
Het is op dit tijdstip nog vreedzaam rustig. Over een uur zijn de bouwvakkers weer volop aan het werk met de bijbehorende geluiden, inclusief de radio die we uit Nederland hebben meegebracht. Mamsi is ondertussen ook opgestaan en schuifelt wat slaperig door het huis. Ik hoor de deur van de koelkast open en dichtgaan, ik luister naar het gerinkel van glaswerk en borden in de bijkeuken. Een teken dat er aan het ontbijt wordt gewerkt.
Na drie weken op het platte land van de Filippijnen kan ik gerust zeggen dat ik al redelijk gewend ben. Maar wat er na een klein half uurtje uit de keuken komt slaat alles! Een bord vol met goudgele patat wordt op de koffietafel gezet naast een theeschoteltje waarop een hoopje ruwe suiker ligt. Als wolven werpen mijn huisgenoten zich op de patat terwijl ik me nog steeds verbaas.
‘Kom! Eet!’, roept mamsi.
Voorzichtig probeer ik een staafje patat, die ik eerst doormidden breek, terwijl Lyka even een schoteltje met wat zout en peper voor me maakt. De patat van zoete aardappelen smaakt verbazingwekkend goed. Ik hoef ook het dikke monster niet meer van het eten af te houden want die is gisteren, een dag later dan afgesproken, eindelijk naar Manila vertrokken. Dat is een mond minder om te voeden.
In de doos naast de bamboe sofa hoor ik het nieuwe leven piepen. Afgelopen zondag heeft Ming, de huiskat, drie kitten geworpen. Het hele gezin is nog steeds verbaasd over mijn verhaal van de doos en dat Ming daarin zou werpen. Even op het internet opgezocht hoe het ook weer ging.
Dit jonge leven in dit arme land is verbazend! Hoe arm de mensen hier zijn en hoe slecht de mensen het hier ook hebben hun voorliefde voor dieren en planten kent geen grenzen. Dus ook voor hun aangelopen katten en rioolterriërs die je overal tegenkomt als bewakers van het weinige dat ze bezitten! Er blijft altijd wel wat van de maaltijd over en ’s avonds kijk ik verbaasd, vanaf mijn zitplaats op het trapje voor het huis, naar wat die kat allemaal eet! Zelfs uien en knoflook laat de poes niet in haar gehalveerde kokosnootschaal liggen.
Buiten wisselen zware buien de droge opklaringen af. De lucht is muisgrijs met witte plukken lagere bewolking, er is geen stukje blauw te zien. Voorlopig blijft het wel zo verteld mamsi uit ervaring. Het tyfoon seizoen komt er aan en dan kun je dit weer verwachten. Niet dat het veel uitmaakt want de mensen hebben hier toch niets anders te doen dan wachten op de volgende dag.
Dat gelaten wachten intrigeert me. Overal in de armste landen zie je mensen zitten wachten. Niet op de bus, niet op een geliefde die moet thuiskomen, nee, wachten, gewoon op niets wachten. Voor het huis, met een groepje oude vrouwen of mannen bij elkaar, gewoon wachten. Na drie weken begin ik dat gevoel ook te ontwikkelen. Het lijkt een natuurlijke rust te zijn. Net zoals een visser die roerloos, verzonken in zijn gedachten, uur na uur naar zijn dobber zit te staren.
Is de rest van mensheid vergiftigd? Kijk eens om je heen? Waar je ook bent, ik weet zeker dat er een heel leger mensen om je heen naar het kleine beeldscherm van hun mobiele telefoon zit te staren. Internet, een digitale drug waaraan drie kwart van de moderne maatschappij aan verslaafd is. Het ontbreken, of haast ontbreken, van een internet verbinding lijkt mijn verblijf in een vissersdorp in de Filippijnen alleen maar aangenamer te maken. In plaats van vergiftigt te worden met onnodige informatie in de vorm van niet geverifieerd nieuws of domme filmpjes op youtube lees ik boeken en kijk de klassiekers uit de film geschiedenis. Thuis in Zaltbommel heb ik 120 kanalen op de kabel en er is niets op tv dat ik zou willen zien. Dan maar naar het internet? Ik weet het nog steeds niet of het internet een zegen of een vloek is voor komende generaties.
Na drie dagen werk zijn de jongens bijna klaar met de muren. Straks beginnen ze aan het plaatsen van de deur die mamsi gisteren in Legazpi heeft gekocht. Helaas geen beige op voorraad dus is het een roze geworden. PVC tegen het rotten in de vochtige omgeving. Vanzelfsprekend laat ik ze maar hun gang gaan. Mijn advies wordt niet geloofd en zeker niet gewaardeerd.
Na een uur of drie worstelen staat het kozijn in de uitsparing en is vastgezet met een paar flinke klodders cement. Het kozijn staat niet waterpas en niet haaks. Wanneer na een uurtje uitharden de deur in het kozijn wordt gehangen staan ze te kijken alsof ze het wiel hebben uitgevonden. Hoofdschuddend zie ik ze de rubber veren, die de kier tussen de deur en het kozijn moeten afsluiten, uit het kozijn trekken.
‘For transport only!’, verzekert de stukadoor/voorman.
Zonder een woord te zeggen glimlach ik en ga terug naar mijn slaapkamer om wat te lezen.
’s Nachts luister ik naar het windspel dat de deur in de sponning laat rammelen. Het zijn de geluiden van een land in ontwikkeling en opbouw. En dat maakt deze landen nu juist zo leuk. Wanneer ze net als Nederland zijn verworden is de lol er af!
