Na bijna zes maanden onderweg te zijn geweest is het heerlijk om weer richting Nederland te gaan. Er zijn genoeg mensen die klagen over Nederland maar ga dan eens zelf eens kijken hoe het in een ander werelddeel kan zijn? Wij hebben het zo slecht nog niet! Misschien moeten we de komende jaren genoegen nemen met wat minder maar dat is nog steeds heel veel meer dan andere arme mensen in andere werelddelen elke dag kunnen gebruiken.
Een verjaardagsfeestje in je favoriete kroeg op de vooravond van je vertrek is natuurlijk niet de beste voorbereiding voor een reis van zesentwintig uur. Helaas waren de enkele uurtjes slaap voor het vertrek ook niet allerbest. Kwart over vier opstaan! De check-in via het internet voor de etappe van Moskou naar Amsterdam. Ik heb al met heel wat maatschappijen gevlogen maar deze keer was Aeroflot aan de beurt. Ik zie jullie al op je hoofd krabben bij het horen van deze naam. Maar ze waren gewoonweg de goedkoopste en driehonderd Euro verschil voor twee personen is nu eenmaal veel geld.
Mr. Nob, +66860989152 (mr.nonob2009@hotmail.com), onze vaste taxichauffeur, was precies op tijd en oogde fris. En ook dat heb ik in een ver verleden wel eens anders gezien! De ruim honderd en tien kilometer naar de luchthaven werden gevuld met luchtige korte gesprekken om de chauffeur wakker te houden. Lyka lag op de achterbank als een os te slapen.
Aeroflot dus. Bij het inchecken, dat ik ook al op het internet had gedaan, begon het allemaal. Tussen de stapels papieren die ik op de counter had gelegd zat geen ticket terug naar de Filipijnen en dat vonden ze verdacht. Lyka stond zo stil als een muis naast me en luisterde naar mijn uitleg.
‘Nee, we hebben geen ticket naar de Filipijnen want we weten nog niet precies wanneer we gaan.’
‘Maar ik zie dat u vaak naar Maleisië vliegt, woont u daar?’
‘Nee, wij zijn op reis voor een paar jaar!’
‘Na Nederland, Thailand, Maleisië, opnieuw Thailand en Maleisië gaan we naar Zuid-Korea.’
Ze probeerde zo goed mogelijk de dagen te tellen en de tickets aan elkaar te breien. Natuurlijk vond ze het gat van ruim zestig dagen.
‘En tussen Maleisië en weer Maleisië zit een gat van meer dan zestig dagen, wat gaat u dan doen?’
‘Nou, waarschijnlijk vliegen we dan naar de Filipijnen of we gaan over land een maand naar Laos’, loog ik zo overtuigend mogelijk.
De vrouw stond op en liep met de hele stapel papieren naar haar meerdere. De oudere man stond net een hele stapel bankbiljetten te tellen die hij waarschijnlijk niet eerlijk had verdiend. Hij luisterde voor een paar momenten naar het verhaal van de vrouw en keek voor een paar seconden over de rand van zijn bril in onze richting. Een wegwerpgebaar en de vrouw kwam weer onze kant op.
‘Het is in orde!’, sprak ze streng.
Maar het was allemaal nog niet voorbij voor ons. Op haar beurt wuifde ze naar een meisje die lager op de ladder stond en sprak zachtjes in het Thai. Het meisje liep weg met onze papieren zonder een woord te zeggen. Wij bleven verbouwereerd achter.
‘She make copy!’, was de uitleg gevolgd door een niet zo vriendelijk: ‘Step aside!’
Vijf minuten later waren we op weg naar de immigratie waar het niet zo druk was als ik had verwacht. Om aan boort te komen was er de verwachte scrum. De Russen hebben net als de Chinezen een trauma overgehouden aan het communistische tijdperk.
Er zijn driehonderdvijftig genummerde stoelen in het vliegtuig!
Er zijn driehonderdvijftig boardingpassen met een stoelnummer er op geprint!
‘En wat doe je dan?’
Precies!
Je probeert met driehonderdvijftig personen tegelijk door een anderhalve meter brede opening in een glaswand te lopen. Platgedrukte gezichten tegen het glas en platgedrukte orchideeën die als souvenir waren gekocht.
‘Hebben we het vroeger niet geroepen Kris?’
‘Wat zal de wereld veranderen als de Chinezen en Russen ook gaan reizen!’
Aan boord van de in goede staat verkerende Airbus A330-300 hadden we al snel onze stoelen gevonden en dat we via het internet hadden ingecheckt kwam nu wel goed van pas. Mooi met z’n tweeën aan de buitenkant zonder dat we van een ander last hebben.
De aangeboden drankjes waren zeldzaam, geen alcohol, het eten was OK maar de porties erg klein en de toiletten stonken zoals ik nog nooit in een vliegtuig heb meegemaakt.
Tien uur later landden we eindelijk op de “Sheremetyevo International Airport”, en dat was een mee en een tegenvaller. De behulpzaamheid van het personeel is niet zo slecht als ze je willen doen geloven maar het is ook niet optimaal. Bijna vier uur tot ons volgende vertrek! Een beker koffie en een flesje fris voor Lyka, gratis internet dat ook goed op snelheid is. De rekening? Negen Euro!
Rondhangen en vechten tegen de slaap. Het vliegtuig vertrekt om negen uur en we zijn nu alweer twintig uur op de been. Lyka wordt een beetje sjacherijnig en ik probeer haar uit te leggen dat je het moet nemen zoals het komt, je kan er toch niet tegen vechten. Opnieuw een redelijke maaltijd die niet al te groot is, maar toch welkom want ik heb opnieuw een stevige trek.
De slaap wint van het verzet van de geest en de ogen vallen dicht, steeds een slaapje van een minuut of twintig. Genoeg om de batterijen voor het laatste traject op te laden.
Om half elf landden we eindelijk op Schiphol, we zijn in Nederland. Met lood in de schoenen en in alle stilte lopen we richting de immigratie. Onze laatste hindernis zal toch geen problemen geven. “All passports” is de rij waaraan we achter aansluiten. Een voor een worden de bezoekers van Nederland aan een inspectie onderworpen. Sommige kunnen doorlopen en anderen worden door een medewerker van de Koninklijke Marechaussee opgehaald.
Eindelijk is Lyka aan de beurt en binnen vijftien seconden staan we samen aan de counter om de vragen van de ambtenaar te beantwoorden. Mijn antwoorden blijken niet voldoende want ook wij worden even later door een iets wat gezetten man in een een maatje te klein uniform opgehaald. Nadat ik ons hele verhaal heb verteld krijgt Lyka eindelijk een stempel en we kunnen juichend naar band zestien om onze koffers op te halen. Er draaien nog vier koffers op de carrousel waaronder onze twee kleine kleurrijke koffertjes. Ook hier zijn we blij dat de koffers tegelijk met ons in Amsterdam zijn gearriveerd. Aeroflot is zo slecht nog niet!
Twee blikken Amstel bier, een broodje ei en de intercity naar Utrecht. We hebben het gehaald! We zijn op tijd en zullen de laatste aansluiting van de trein naar Zaltbommel in Utrecht halen. Vijfentwintig minuten wachtten we in Utrecht geduldig op de laatste trein. We lopen nu op onze laatste benen en onze humeuren worden slechter. De moraal is nog wel steeds goed! Een warme chocolade melk en twee blikken Heineken bier. De sprinter van de NS verlaat het station en rijdt de donkere nacht in. Het is op dit late tijdstip buiten zo donder dat alleen het spiegelbeeld van het interieur van de trein zichtbaar is. Het lijkt wel alsof er spiegels in plaats van ruiten zijn gemonteerd.
01:25 stappen we als enige passagiers uit op het verlaten station van Zaltbommel. Stilletjes had ik nog gehoopt op een lift naar het centrum maar we zijn alleen. Na een wandeling door de koude lucht staan we na twintig minuten eindelijk voor de deur van mijn huis. We hebben het gehaald! Het is zevenentwintig uur nadat we zijn opgestaan in Thailand. We kunnen morgen aan ons avontuur in Nederland beginnen!
