Na ons verblijf in Manila konden we eindelijk verder. Het werd me allemaal een beetje te zwaar om steeds iedereen te moeten vermaken wanneer ze zelf niet wisten wat te gaan doen.
Ik kwam niet meer aan mijn eigen zaken toe en het plannen en steeds weer die vraag, ‘Wat gaan we nu doen?’, viel me zo zwaar dat ons vertrek naar Angeles als een verlossing kwam. In mijn achterhoofd speelden de beelden van de Tyfoon en ook de email uit Marokko speelden nog steeds door mijn hoofd.
Een busrit met de “Fly the bus” en daar was het hotel.
De afgeschermde privacy waarin ik me kon terugtrekken. Een TV met engelse kanalen, een koffiezet apparaat en een kleine koelkast voor mijn eigen privé voorraad San Miguel.
Negen dagen langzaam afwachten totdat deze overbodige reis tot een einde komt.
