San Antonio - Pilar (Mama Marita (VIP))
Ik had echt veel moeite om de slaap te pakken. Ik hoorde geen vreemde geluiden want mijn oordoppen namen 90% van het lawaai weg, maar toch was alles vreemd en sinister. We lagen met drie personen in een piepklein kamertje waar normaal de broer van Lyka slaapt. Lyka en ik lagen op een éénpersoonsbed and Henk op een klapbedje dat waarschijnlijk ook dienst had gedaan tijdens de laatste dagen van de tweede wereldoorlog. Met mijn rug tegen de dunne houten wand voelde ik de hele bamboe hut bewegen. Ik had nog steeds mijn kleren aan en de cameratas lag naast mijn hoofd op het kussen.
Ik vertrouwde het hier niet! De armoede die ik vandaag gezien had was zo schrijnend dat ik me voor het eerst sinds lange tijd ongemakkelijk voelde. Zelfs India is een welvarend land vergeleken bij deze uithoek van de Filipijnen! De lege hongerige bedelende ogen voor een briefje van 20 Peso (€ 0,33) zag ik nog steeds voor me. Dat was voldoende geld om de dag weer door te komen! Het nieuws van de twee witte gezichten in het dorp was als een lopend vuurtje van natte bamboehut naar natte bamboehut gegaan.
Roxanne had me goed gewaarschuwd om zeker niet alleen op pad te gaan. En een korte blik op het dorp en haar inwoners was voldoende geweest omdat te begrijpen. De complete economie van het dorp was kleiner dan die van een krantenbezorger in Nederland. Ik vroeg me af of er meer dan honderd Euro per dag van hand op hand ging. Al nadenkend viel ik in slaap.
Hoelang ik heb geslapen weet in niet maar ik werd weer wakker in een donkere onbekende wereld. Het was echt aardedonker en ik kon geen hand voor mijn ogen zien. Ik voelde om me heen en de camera lag nog naast mijn hoofd, Lyka lag nog naast me in bed en de rugzak met het kleine slot erop stond nog naast het bed. We hadden Henk zijn bed zo geplaatst dat de deur niet open kon. Maar voor het geïmproviseerde raam hing een triplex plaat zonder slot en dat hield me waakzaam.
Ik schakelde de kleine LED verlichting om mijn pols aan en keek recht omhoog naar het rieten dak. Een oordop uit en ik hoorde de wind om het kleine huisje gieren. Henk sliep als een os en de elektriciteit was ook weer uitgevallen. De nieuwe ventilator stond stil naar me te glanzen. Als ik omhoog keek zag ik soms het maanlicht, de tyfoon was zo sterk dat het de bladeren van het dak omhoog liet waaien. De hele constructie bewoog! Ik sloot mijn ogen weer en schakelde het kleine lichtje uit. Ik hoopte tegen beter weten in dat het morgen allemaal beter zou zijn. Nog één nachtje in deze hut met een oude schroevendraaier als nachtslot.
Het was nog steeds donker in de hut, door het ontbreken van elektriciteit, toen we om zeven uur wakker werden. De twee LED hoofdverlichting kwamen ons goed uit. Mama Marita stond te klunzen in de keuken om voor ons een ontbijt te maken. Ik gaf haar de verlichting van Lyka cadeau zodat ze weer twee handen vrij had. Vandaag zou het een hele lange dag worden!
Na het ontbijt gingen we allemaal om de beurt naar de openstaande deur om naar de ruige zee te kijken. De woeste grauwe zee met witte schuimkoppen. In de hut was het een komen en gaan van vrienden en bekenden van de hele familie Reverente. Er was ook steeds een man over de vloer die ik niet, en misschien wel heel onterecht, niet vertrouwde. Henk liet in al zijn onschuld alles over hem heen komen. Zelf had ik het moeilijker na de korte uitleg van Lyka.
Mama Marita is een afgevaardigde van een NGO uit de EU. Ze staat heel hoog aangeschreven in het dorp en iedere inwoner heeft veel respect voor haar. Afgelopen nacht had ze op een matrasje voor onze deur geslapen.
‘De reden hiervoor?’
Mocht er toch iemand op het idee zijn gekomen om ons midden in de nacht te bezoeken dan hadden ze eerst langs haar gemoeten. Deze uitleg speelde de hele tijd door mijn hoofd. Ik wist dat we deze dag en de komende nacht nog moesten doorkomen om de veiligheid en de anonimiteit van de grote stad op te zoeken.
De mensen zijn hier enorm vriendelijk maar de armoede wint misschien van het gezond verstand. Ook de vreemde oom verscheen weer in de hut en nadat hij had gegeten veranderde het onderwerp van ons gesprek Over trouwen en zo en of ik wel voor mijn familie kon zorgen en zo verder. Uit ervaring weet ik dat het helemaal geen nut heeft om met deze mensen over geld te praten. Zij hebben nu eenmaal het beeld voor ogen dat alle blanken stinkend rijk zijn en dat beeld wordt dan vaak ook nog versterkt door de vele gekken uit Amerika en Europa die hier in een mum van tijd al hun spaargeld verspelen. Verliezen is niet het juiste woord, maar verspelen.
Nog een kopje koffie en tijdens een opklaring stak de hele familie ombeurten weer het hoofd uit de deur om naar de woeste zee te kijken. Ieder had zijn mening hoe het verder zou gaan en Henk wist nu zeker dat we morgen weer verder zouden gaan.
‘Ik wordt gek hier!’, sprak Henk meer dan eens.
Hij droomde van de lichtjes. Gelukkig was hij niet op de hoogte van wat zich hier allemaal afspeelde. En voor mij was het ook beter dat het zo bleef. De oom nodigde ons uit voor een wandeling door het dorp die ik met plezier afsloeg. Voor Henk was het een zegen uit de lucht en binnen twee seconden stond hij klaar om met de oom een rondje te gaan wandelen.
‘Waarom ga je niet mee?’
‘Ouwe zak, waarom blijf je hier in die hut op je kont zitten?’, klonk nors uit zijn mond.
Natuurlijk kon ik niet zeggen dat ik hier bleef om op onze spullen te letten. Het was een vreemde maar ongemakkelijke situatie. Ik vertrouwde die mensen wel maar het komen en gaan van vreemden en de waarde van onze elektronica speelde maar door mijn hoofd. In plaats van de wandeling ging ik maar even met Lyka op ons kleine bed liggen.
Henk keerde een paar uur later met verhalen over een weduwe in een mooi huisje en dat hij meteen kon blijven slapen. Toen de oom hem alleen achterliet kreeg hij het Spaans benauwd omdat hij de weg niet terug wist en de vrouw hem maar aanzoeken bleef doen. Ik luisterde aandachtig naar zijn verhalen en verzekerde hem dat we over tien jaar nog om deze twee dagen zouden lachen.
De duisternis viel en het werd weer donker. Heel donker omdat de elektriciteit nog steeds niet was verbonden en ook de mobile telefoons hadden het nu begeven. Waarschijnlijk omdat de accu’s van de zendmasten nu leeg waren. De tyfoon had haar schade aangericht en daar konden we niets aan doen.
Maar er was een oplossing voorhanden! Achter in de hut stond nog een oud aggregaat van de vissersboot van Lyka’s vader en als Henk en ik voor de benzine betaalden zaten we niet de hele avond in het donker. Vanavond hadden we ook een paar flessen bier beloofd dus dat aggregaat namen we maar op de koop toe. Ik betaalde 1000 Peso voor de benzine en het bier en natuurlijk kreeg ik daar niets van terug.
De grote flessen Red Horse bier verdwenen in een piepschuim container gevuld met water en ijs om te koelen. Voor mij maakte het weinig uit maar Henk zat steeds naar zijn kleine glas te kijken. Een fles voor mij en een fles voor het gezin. Ik drink nu eenmaal graag uit de fles! Het was een leuke avond met een vervelend einde. Aan het einde kwamen de jenever traantjes en veel zielige verhalen en of ik de familie uit de problemen kon helpen. En dat kon ik natuurlijk niet want ik heb nu genoeg aan Lyka en mijzelf. We willen nog veel mooie reizen maken en ik ga natuurlijk niet alleen in Nederland thuis zitten omdat ik een Filippijns gezin moet helpen. De gesprekken werden grimmiger maar toen het bier op was konden we gelukkig naar bed.
De storm buiten was veranderd in een storm binnen. Ik kon niet wachten om morgen zo snel mogelijk te vertrekken!
