Singapore: Ruzie en een tegenslag

Singapore (Hotel 81 Palace (725))

Wat kunnen Lyka en ik samen soms slecht opstaan, en vandaag was weer zo’n dag! Het begon allemaal met tergend langzaam opstaan van mijn meisje en het gereed maken voor onze laatste dag in Singapore. We zouden een 3D film over vliegende dinosauriërs in het IMAX theater gaan bekijken. Toen er ook weer het gezeur over een nieuwe iPhone bij kwam explodeerde ik bijna.
Mijn bloeddruk liep op tot ongezonde hoogten en ik was met drie dingen tegelijk bezig. Toen ik zag dat mijn CF kaart nog steeds in de kaartlezer zat was ik blij dat ik die niet over het hoofd had gezien. Gezeur aan mijn hoofd over een telefoon die ik niet eens kan betalen en de klaagzang over de hete zon die ik niet kan veranderen samen met de simpele handeling van een CF kaart plaatsen was een beetje teveel voor me.
Multitasken dat dus resulteerde in vastgelopen hersenen en een CF kaart die verkeert, maar toch met voldoende kracht, in de slede werd gedrukt. Het was zo’n moment dat je beseft dat je wat verkeerd aan het doen bent maar je bent niet meer in staat om de handeling af te breken omdat alle commando’s al door je hersenen naar je handen zijn verstuurt. De override werkt niet meer en met een hoop gevloek als gevolg.
En wat het dan nog het ergst maakt is dat mijn meisje in een flits van een klagend kreng veranderd in een engel waar je niet kwaad op kan worden. De schuld ligt bij mezelf en ik moet maar weer eens wat aan “anger management” gaan doen.
De dag veranderde in een lange tocht langs verschillende fotowinkels die misschien mijn camera konden repareren. Er was nog een week in Malacca te gaan en dat wilde ik zeker niet zonder camera doen.
Als eerste was het Nikon Service Center aan de beurt en daar kreeg ik de eerste teleurstelling van de dag te verwerken. Er werd niet eens naar mijn camera gekeken maar met de opmerking: ‘Kom over twee weken maar terug!’, werd ik gerustgesteld.
‘Echt niet’, ik had die tijd ook niet! Ook mijn charmes werkten niet en dus gingen we maar weer terug naar de stad om bij een winkel in het “Peninsula Plaza” te gaan vragen of ze wat voor me konden betekenen.
Daar konden ze misschien wat voor me doen maar zou me € 100,- kosten of het lukte of niet. Ik probeerde te onderhandelen dat ik € 125,- zou betalen als het lukte maar niets als er niet gerepareerd werd. De oude aan één oog blinde Chinees wilde daar niet aan.
Dus gingen we op pad naar het “The Adelphi” schuin tegenover omdat ik daar eerder vandaag ook twee winkels had gezien die leken op service centers. Bij de eerste winkel werd me nu langzaam duidelijk dat ik weinig kans van slagen had om de camera gerepareerd te krijgen. Ze wilden het wel maar het ontbreken van de onderdelen was het probleem. En het was iets moeilijker om gewoon de kromme uiterst dunnen koperen pennetjes weer recht te buigen.
Mijn allerlaatste kans lag bij “John 3:16”, een fotozaak waar ik in het verleden al wel iets gekocht had. De eigenaar probeerde tussen de klanten door de pennetjes, die zo klein zijn dat ik ze niet eens met het blote oog kan zien, één voor één weer recht te buigen. Drie uur en een berg zenuwen later kwamen we tot de conclusie dat het niet gelukt was.
Met mijn hart onder mijn arm slenterde ik door de stad en het moet er echt slecht uit hebben gezien want zelfs Lyka kreeg medelijden met me. Er zat dus niets anders op dan te wachten en woensdag te kijken of ze mijn camera in Kuala Lumpur konden repareren.
De noedels smaakten me maar half en ook het bier ging niet van harte naar binnen. Ik was in ieder geval niet kwaad op Lyka maar meer op mijzelf omdat ik weer iets verschrikkelijk stoms had gedaan. Het gaat al slecht vanaf mijn bezoek aan de Filipijnen en ik hoop dat er nu maar eens snel een einde aan alle ellende komt.

Singapore: een ritje in de Singapore Duck

Singapore (Hotel 81 Palace (725))

Vandaag was het vroeg opstaan zodat we met de eerste rit van de “Singapore Duck” mee konden.
‘Waarom zo vroeg?’
‘Simpel!’
Ten eerste het zeer betrouwbare weer in de tropen dichtbij de evenaar. Je kan er vergif op innemen dat de dag altijd met een staalblauwe hemel begint die langzaam dicht trekt en tussen twee en drie uur gaan de hemelsluizen voor een half uurtje open waarna er misschien nog wel een buitje valt en de avond plezierig koel maar vochtig aanvoelt.
Ten tweede zitten de meeste toeristen op dit uur nog aan hun overvloedige ontbijtbuffetten in hun drie en vier sterren restaurants.
Dus wij wisselden om kwart over negen onze vouchers om voor de kaartjes. Normaal zou ik nooit met zo’n attractie meegaan! Zeker niet als ik alleen ben, maar omdat ik met Lyka ben en we 50% korting kregen met een coupon van Groupon konden we deze aanbieding niet afslaan.

De rit en de vaart met deze oude legervaartuigen is leuker dan je op het eerste gezicht zou denken. Het is vooral de zithoogte als je door de straten van Singapore rijdt die vreemd aanvoelt maar de plons van de overgang van autobus naar rondvaartboot brengt bij veel passagiers een gevoel van opwinding teweeg.

Maar ook de bekende gebouwen nu van een andere hoek te zien maakt de vaartocht bijzonder en interessant.

De tijd vliegt om en we genoten samen van deze bijzondere ervaring. Het is een aanrader mocht je ooit in Singapore zijn. Door de ondergrondse winkelgalerijen lopen we nagenietend en pratend richting het MRT station “City Hall”.

Een heerlijk kopje koffie bij McDonald’s terwijl Lyka een cheeseburger verorberd en ik snel een blik in de Lonely Planet werp om een gratis attractie voor deze middag te zoeken. Na een tiental minuten valt de keuze op een tempel in de buitenwijken van deze erg goed geplande stad. Ons doel is de “Cheng Huang Temple” en het “Lian Shan Shuang Lin Monastery”.
Maar eerst moet er geluncht worden in de foodcourt van het Toa Payo MRT station. En dit maakt Singapore juist zo aangenaam. Honderden keren heb ik moeten aanhoren hoe duur het hier allemaal wel niet is maar voor een ritje met de uiterst efficiënte metro sta ik voor nog geen zeventig Eurocent een paar kilometer verderop waar ik voor minder dan twee Euro vijftig een heerlijke Chinese maaltijd kan nuttigen. En dat is in Nederland niet meer mogelijk!

En dan te voet, met de GPS in de hand, op weg naar de tempel en het klooster. Natuurlijk moet het wel heel bijzonder zijn wil het in de oeh en aaah categorie vallen maar gelukkig heb ik mezelf in al die jaren geleerd om elke dag zonder vooroordelen en herinneringen te beginnen.

De tempel is niet al te bijzonder ware het niet dat deze tempel een bijzonder verhaal heeft. Het is het domein van een god die recht spreekt in de onderwereld en de gelovigen komen hier om te offeren zodat hun overleden naasten misschien een beetje gespaard worden. Het is een explosie van rood en geel.

Het klooster is interessanter! Maar direct bij aankomst begreep ik de bordjes verboden te fotograferen niet! Nu kom je die bordje steeds vaker tegen. En om verschillende en soms onduidelijke redenen. De ene keer is het om geld te verdienen aan de aangeboden postkaarten, die vaak al tientallen jaren oud zijn. Soms om de tentoongestelde kunstwerken te beschermen en soms gewoon omdat iemand op het idee kwam om een bord in zijn vrije tijd te maken.
Ik hou me daar uit principe niet mee bezig en ik schiet er altijd maar op los. Mijn camera is nogal een forse die moeilijk te verbergen is dus soms schiet ik soms gewoon uit de heup. Maar meestal kijk ik gewoon door de zoeker en druk af. En mocht er iemand zijn die het opmerkt en op me af stapt dan verontschuldig ik me nederig en vestig de aandacht op al die mobile telefoons met camera’s die iedereen om heen in zijn hand heeft. En vaak is het probleem dan opgelost. Een visitekaartje met een mededeling dat ik de bezienswaardigheid op mijn website zal vermelden en “eind goed is al goed!”

Het klooster doet me meteen denken aan Taiwan en die gedachten maken we warm van binnen. Wat is het jammer dat het zo moeilijk is voor Lyka om een visum te krijgen. Het zou een schitterende lokatie zijn voor een langere fietstocht. Maar dat ter zijde. Het klooster is mooi. Een sneeuwwitte marmeren Buddha ligt onder een afdak terwijl buiten de dikke regendruppels neerdalen. Schuilen in zo’n mooi klooster is een bijzondere ervaring. Het geluid van de regen zwelt aan en verdringt de stilte in het klooster.

Ik ga gewoon ergens zitten en neem zoveel mogelijk in me op.

Lyka begint te zeuren omdat haar interesse onder het nulpunt is gedaald.
‘Lets go!’, zeurt ze op een drammende toon.
Ik hoef haar alleen maar aan te kijken en ze weet dat ze te ver gaat. Ik pas me aan wanneer zij wat wil bezichtigen, schoenenwinkels, en zij past zich aan als ik wat wil bezichtigen. En het regent!

In een rappe pas passeren we de opening tussen twee gebouwen en belandden in een enorme hal waar een reusachtige bronzen Buddha staat. Opnieuw van die bordjes! Een oude vrouw kijkt op van haar leeswerk met de leesbril op het puntje van haar neus. Ik knik vriendelijk terug terwijl Lyka me op het bordje “Verboden te fotograferen” attendeert. Ik zie de ogen over de rand van de bril rollen en met een stoute glimlach gaat ze terug naar haar leeswerk.

Ik probeer al fluisterend aan Lyka uit te leggen dat ze dat niet meer moet doen. Ik wil en moet die foto’s hebben of het nu wel of niet is toegestaan. Ik kan ze zelfs met een staalhard gezicht van mijn geheugenkaartje verwijderen om ze een paar uur later weer tevoorschijn te toveren op mijn MacBook Pro.

De opklappende spiegel van mijn D700 klinkt als een pistoolschot in de enorme zaal. Ik voel mijn wangen verkleuren en kijk zo onschuldig mogelijk in het rond. Na een tien schoten is mijn magazijn leeg en ik heb de foto’s die ik wilde hebben. Noem het maar rebels of frivool, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.

Maar we kunnen nu al terugkijken op een geslaagde dag. We nemen de bus terug naar het hotel waar ik voor een uurtje mijn oogjes dichtknijp. Reizen is namelijk een topsport waar je heel moe van kan worden.

De avond brengen we door met mijn vrienden die gelukkig nog steeds tegenover de brandweerkazerne aan Hillstreet drinken. Één van mijn vrienden heeft Chili Crab van huis meegebracht en zet die trots op de tafel. We genieten van een hapje en een drankje.

De “Armenian Church” in Singapore is ook zo’n gebouw waar ik al tientallen foto’s van heb gemaakt. Het sneeuwwitte gebouw met de zwarte achtergrond van de nacht is nu eenmaal een erg mooi plaatje.

De dag zit er op en voldaan gaan we met de bus naar Geylang.

Singapore: Kitsch met hoofdletter K

Singapore (Hotel 81 Palace (725))

Voordat we enkele betaalde attracties van Singapore bezoeken gaan we eerst op pad voor een dagje gratis. Gratis valt altijd goed bij de doorgewinterde rugzakartiest ook wanneer hij niet in een goedkoop bunkhouse slaapt. Nadat ik de Lonely Planet maar weer eens had doorgespit, terwijl Lyka haar vriendinnen op de hoogte bracht via Facebook, had ik voor vandaag iets leuks gevonden. Althans, het leuk leuk op het eerste gezicht. Als bijkomend voordeel hoefden we maar één keer te overstappen bij VIVO-City en dat is natuurlijk ook een meevaller.
En zo gingen we met bus 51, als ik het goed heb, richting het “Haw Par Villa”. Een park met beelden dat aan het einde van de jaren tachtig door de regering van Singapore werd opgekocht. Het park heeft zijn beste tijd wel gehad en voldoet niet meer aan de superthrill eisen die de mensen nu aan een pretpark stellen.
Maar het park is voor de verdwaalde toerist toch leuk en interessant om twee redenen. Het park is namelijk het geesteskind van de uitvinder of beter gezegd de verkoper van de “Tijger Balsem”. Ten tweede, de beelden zijn zo vreemd voor ons westerlingen dat je letterlijk je ogen uitkijkt.
De bus stopte op een steenworp van een station van de zo juist geopende “Circle Line”, als ik dat had geweten dan waren met de ondergrondse gegaan!

En zo stonden we aan de voet van de heuvel! Én het was ook precies zoals het was beschreven. Een kleurrijke verzameling van beelden uit de Chinese mythologie.

Wel heel bijzonder was deze “Tiger Balm Car” waarmee de directeur werkelijk door de straten van Singapore heeft gereden. Gratis reclame en volop aandacht van de winkelende mensen.

Een eindje verder kwamen we bij het hoogtepunt van het park, “de Tien Rechtbanken van de Hel”. En hier wordt doormiddel van een reeks niet mis ter verstane beelden duidelijk gemaakt welke weg je na dit tijdelijke bestaan bestaan aflegt. En als je niet onderweg ergens blijft kleven dan wordt je aan het einde van de hel weer opnieuw geboren. Een interessant verhaal!
Voordat ik begin aan de foto’s moet ik eerst vertellen dat ik de teksten heb gekopieerd van een andere website.
Aan het einde van de donkere grot wachtte ons letterlijk een andere wereld dan die we hadden verlaten. In minder dan een kwartier was lucht helemaal dicht getrokken en donkeren grijze koppen op de wolken voorspelden weinig goeds.

Nog geen vijftig meter verder vielen de eerste dikke druppels en wij maakten ons snel uit de voeten om te schuilen. Twee medewerkers waren onder een afdak in diepe slaap gehuld en de doffe dreun van het blikje Coke Light kon hun niet ontwaken. Lauwe cola en muffe zoute pinda’s, een snack voor kampioenen!

De beelden waren best interessant maar het begon nu allemaal een beetje teveel van hetzelfde te worden. De beeldenreeks werd alleen maar onderbroken door een enorm monument voor de overleden ouders. Het is ontroerend om te zien hoe de kinderen hun voorouders eren. Daar kunnen ze in het westen nog heel wat van leren.

Één van de leukste beeldengroepen was aan het einde waar er warempel pop-art was gemaakt. De laatste beelden waren een bevroren verleden die kunstenaar zestig jaar geleden had gezien.

Maar hier werd ook het verval duidelijk! Ik vraag me af hoe lang dit park nog open zal blijven. Het achterstallig onderhoud maakt de plaats straks gevaarlijk voor de bezoekers. Het amfitheater is al gesloten en de geluiden van de laatste voorstelling hebben al heel lang geleden geklonken.

En toen kwam de regen dus echt! Onder een overhangende grot die geen beelden bezat stonden met z’n tweeën te wachten dat het eindelijk weer droog zou worden.

Eenmaal droog werd het tijd voor de lunch, het was al laat maar nog niet té laat. Taiwan minced meat noodles, een heerlijke lichte lunch.

De dag zat er nog niet helemaal op maar ik moet ook nog wat onderzoek doen dus gingen we met de gele lijn van de MRT naar Doby Ghaught. Boven het station is het Singapura Plaza, een enorm winkelcentrum waar een oud klasgenoot van Lyka uit Pilar nu werkt. Het was voor de twee meisjes vreemd om elkaar weer zo te ontmoeten.

De dag zat er op en alleen een paar biertjes en een bordje Chinees eten stond nog op het programma. Deze dag was ook weer tot een goed einde gebracht.