“waren we zeker allemaal lam!”
Nou, het was me het traditionele dagje uit weer wel! De laatste vrijdag voor mijn vertrek naar het verre oosten stonden we om negen uur op het perron. De trein samen met een mooie dag uit is de perfecte combinatie voor succes. De zon klom voorzichtig omhoog aan een blauwe hemel. Het werd wel tijd voor een mooie droge dag! Het weer had me tijdens mijn tijd in Nederland wel tegen gezeten. Op een paar verdwaalde dagen na heb ik hoofdzakelijk dagen met regen en/of buien gezien.
Jan stond aan de uitgang Blaak al op ons te wachten en een bakkie koffie in Restaurant Engels was welkom. Het was ook belangrijk dat mijn creditcard werd geprobeerd want ik wil natuurlijk niet dat ik op Schiphol er achter kom dat de kaart niet werkt.
Vanzelfsprekend gingen te voet richting de “SS Rotterdam”, maar toch moest er eerst voor Tettje een OV-Chipcard worden gekocht. Later zouden we nog wel een keer gebruik maken van de Metro of de RET-Tram.
Links en rechts schoot ik mijn foto’s op deze mooie herfstdag, de combinatie van de zon en de blauwe lucht zorgt voor mooie beelden.
De eerste stop was het stadhuis. Het schitterend mooie “stadhuis van Rotterdam” uit 1914 is één van de weinige gebouwen die het bombardement van van 14 mei1940 hebben doorstaan.
Slenterend en kletsend passeerden we de “Erasmusbrug” en liepen we het eiland naast de Rijnhaven op om als eerste “Hotel New York” te bezoeken. Vroeger was hier het hoofdkantoor gevestigd van “de H.A.L. (Holland-Amerika Lijn)”. In de jaren dat deze passagiersdienst tussen Rotterdam en New York voer zijn er heel veel immigranten hier hun reis naar het verre land met ongekende mogelijkheden begonnen.
Nu gingen we dan echt richting het hoofddoel van vandaag. “De SS Rotterdam” is nu open voor het publiek en we konden nu eindelijk de schuit bezoeken. Twee jaar geleden waren ze nog hard aan het werk om het passagierschip in haar oude glorie te herstellen. Aan boord was het eerst weer tijd om wat te eten en te drinken. De kroketjes met patat smaakten heerlijk en het gesprek viel maar zelden stil.
Nu werd het wel erg vreemd! Aan het einde van het gangboord was er een kleine receptie bemand door drie medewerkers. En dat was het! Mijn ogen konden geen prijslijst ontdekken en zo kwam ik in de verontstelling dat toegang tot de boot gratis was. Veel ruimtes in de boot worden nu apart verhuurd voor recepties en andere bijeenkomsten, daar kom je gewoon niet binnen omdat er voor een fortuin aan kristal op tafel staat. Door het trappenhuis volgden we de pijlen van de tour en een behulpzame man stuurde ons in de richting van het theater in het achterschip.
Daar was de ontvangst niet zo vriendelijk meer! Wij hadden namelijk geen kaartjes voor de tour gekocht! Toen ik de twee medewerkers meldde dat het allemaal heel onduidelijk was werden we met z’n drieën onder een geforceerd escorte weer naar het trappenhuis geleid. Met een vreemd gevoel in mijn lichaam gingen we weer naar beneden waar we de receptie aan een tweede onderzoek verwierpen. Geen prijslijst, geen informatie en het duurde toch wel even voordat er een medewerker klaar was met zijn privé zaken en aan ons vroeg of hij ons misschien kon helpen.
Ik legde ons probleem voor maar de antwoorden die we kregen waren niet bevredigend. Er moest dus een entreebewijs worden gekocht die gekoppeld was een audio gids. Er werd een geel pamfletje in mijn handen gedrukt en daar kon ik het mee doen. De medewerker begon weer aan zijn privé zaken die voor hem misschien belangrijker zijn dan zijn werk. Wij hadden het ondertussen al wel gezien en besloten om maar richting “Café Verschoor” te gaan.
Het verbaasd mij niets dat een bedrijf met zulk onverschillig personeel in de toekomst verlies zal leiden. Een simpele prijslijst is voldoende om aan te geven dat er entree moet worden betaald. Nadat we Zuid-Korea, Japan en Taiwan zonder kleerscheuren hebben doorreist lopen we in Rotterdam met onze neus tegen een halsstarrige deur aan. De verloedering van de Nederlandse mentaliteit.
Bij “Café Verschoor” zaten er al aardig wat oude bekenden binnen en het duurde niet lang voordat de eerste goudgele rakker voor me stond. Theo en Joke hadden weer een warm buffet voor de gasten klaarstaan en live muziek van “Rene M” en zijn vrouwelijke compagnon zorgde voor een vrolijke noot. De Hollandse smartlappen werden uit volle borst meegezongen en toen Theo een paar dozen “Tiger Beer” uit zijn persoonlijke voorraad tevoorschijn toverde was de mooie avond compleet.
Goed gevuld verlieten we rond kwart over acht het café, het was weer een mooie dag geweest.
 |
| Van Nederland 2010 |
Tot ziens en bedankt
