Na die vier flessen bier van gisteren avond en eenentwintig uur op mijn benen ging om elf uur het licht uit. Het volgende dat ik me kan herinneren was de iPhone die me om zeven uur wekte. Man, wat had ik geslapen! Als een os, de volle acht uur en ik was weer zo fris als een hoentje. Een kopje koffie en een krentenboterham met kaas. Een snelle douche, mijn haar gewassen en mijn tanden gepoetst. Ik was klaar om de laatste etappe naar Thailand te maken.
Met alle rust in me pakte ik mijn rugzak in en controleerde de kamer en badkamer of ik niets was vergeten. Een laatste handeling met de creditkaart, ze hebben nu eenmaal graag dat je het verblijf in je hotel betaald, en ik was op weg naar de luchthaven. Onderweg in de monorail genoot ik nog na van gisteren. Het was een hele mooie dag geweest en ik hoopte volgend jaar ook weer van de partij te zijn.
De vlucht met AirAsia was zoals ik van ze gewend ben en ook aan boord doorbrak ik een ingeburgerde traditie. In plaats van de overbekende sandwich koos ik nu voor de Bukhara Chicken Briyani. Al vele malen had ik naar het menu gekeken en me afgevraagd wat er achter die exotische namen op de menukaart schuilging. De mededeling onder de gerechten dat de foto’s alleen maar voor promotionele doeleinden waren had me altijd tegengehouden. Natuurlijk begreep ik wel dat de maaltijd in het kleine aluminium bakje er anders zou uitzien maar ik dit geval is de smaak belangrijker dan de presentatie.
Het smaakte me bijzonder goed en de volgende keer probeer ik weer iets anders. Als de kwaliteit van deze maaltijd de standaard heeft gezet dan kan de warme maaltijden aan boord van AirAsia van harte aanbevelen.
Na een rustige vlucht gebeurde er aan de balie van de immigratie iets vreemds, ik voelde een vonk overslaan naar het meisje voor me. Een kort gesprek was voldoende en het was liefde op de eerste reuk. Ze heeft mijn kaartje maar ik verwacht niet dat ik ooit nog iets van haar zal horen.
“Het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd” (Blauw - De Scene), gierde door mijn hoofd.
Dat zijn van die momenten waarop je hoopt! Maar ja, het lot speelt ook mee.
De busreis duurde voor mijn gevoel veel langer dan ik gewend ben en toen ik eindelijk in de Boxing Roo neerviel duurde het niet lang voordat ik mijn eerste San Miguel Light voor me had staan. Gesprekken met oude vrienden, een pizza als avondeten en snel naar bed.
