Ik was opgewekt en blij toen ik om kwart voor negen mijn huis verliet. Het was wel te vroeg maar dat maakte me niets uit, ik zou gewoon de trein van kwart voor tien nemen. Buiten was mistig en somber, ‘een mooie dag voor een begrafenis’, dacht ik nog terwijl ik over de buitengracht naar de half, door de mist, verhulde Bommelse toren keek.
Met het treinkaartje in mijn hand en mijn gedachten al in Azië zag ik de gele sprinter voor mijn neus stoppen. Ik twijfelde voor een moment om te blijven zitten. Maar het had toch geen nut om nog een half uur te wachten op een verlaten station en dus stapte ik aan boord. In Utrecht was het snel wisselen van trein en ik was onderweg naar Schiphol. Eenmaal op de luchthaven was de stress weg want toen had ik het lot weer in mijn eigen hand.
Ik doodde de tijd op Schiphol met een broodje en een flesje cola dat ik van huis had meegebracht. Ruim drie uur van te voren kon ik inchecken en daar kreeg ik een welkome verrassing. Wilco, een oude bekende uit Thailand zat ook op de vlucht CI0066 van Amsterdam naar Bangkok. Er werd wel wat gezeurd over het gewicht van mijn cabinebagage maar toen ik meldde dat het om kostbare fotoapparatuur ging was het geen probleem.
Natuurlijk ploften we neer in de bal waar Cees de Snor al op ons stond te wachten. Wilco is ook een bekende van Cees en zo was het ijs al snel gebroken. We dronken de nodige biertjes met een paar andere reizigers die op weg waren naar Japan. Ik zonk voor een moment weer weg in mijn gedachten en beleefde enkele mooie momenten van mijn reis naar Japan opnieuw. Japan is en blijft heel bijzonder.
China Airlines is nu een drama! Ik had het al zien aankomen maar wat ik nu zag overtrof al mijn verwachtingen. Het vliegtuig leek nu een soort dubbele touringcar op weg naar Spanje. Dit waren hoofdzakelijk Krassers en Foxers. Luide mensen in zomerkleding die een arrangement hebben geboekt dat bijna net zo duur is als het ticket van mijn buurman. Na de landing werd er zelfs in het vliegtuig geapplaudisseerd, de laatste keer dat ik dat heb meegemaakt was tijdens een vakantie met Petra van der Kraan naar Griekenland in 1994. China Airlines was niet meer dan een slechte chartermaatschappij geworden. In het verleden heb ik wel eens beter meegemaakt als ik met ze vloog.
Het eten was middelmatig, het drinkwater had een smaakje en na één blikje bier was de koelkast leeg.
‘Dan kan je nog beter met Air Berlin vliegen!’
Je betaald dan misschien wel € 2,50 voor een blikje bier maar het is ijskoud en het bier raakt in ieder geval niet op. De mentaliteit van de vakantieganger is natuurlijk om zoveel mogelijk gratis te drinken. Ik had door het lawaai en de slechte airconditioning moeite om de slaap te vatten en zo kwam ik na een ontbijt van noedels, de eieren waren op, erg vermoeid rond half zeven op Bangkok International Airport aan.
Tweederde van de reis zat er op en ik kon niet wachten om aan boord van de Airbus 320 van AirAsia te gaan. Boarden om 09:20!
Mijn kleine reiskoffertje kon met Wilco mee naar Pattaya en dat scheelde me al veel gesleep. Tijdens het inchecken werd het nu ook voor mij moeilijk bij AirAsia om mijn rugzak mee de cabine in te krijgen. Met argwaan keek het meisje naar het label van de KLM, ‘Checked Cabin Luggage”. De mededeling dat er dure lenzen en andere elektronica in zat was ook hier voldoende om door te kunnen lopen richting de vertrekhal.
Mijn oogleden werden weer zwaarder en een kop koffie moest verlichting brengen. Als ik zo alleen op een vreemde luchthaven mijn verhalen zit te schrijven besef ik goed dat ik een bevoorrecht persoon ben! Soms heb ik het er moeilijk mee dat ik alleen op reis ben, maar de gedachte alleen al aan een slechte werkgever die altijd klaagt geeft me weer voldoende energie om door te gaan.
Het uurtje wachten was zo om en ik kon aan boord van het vliegtuig richting Kuala Lumpur. De SMS die ik kreeg van Al, een goede vriend, was een tegenvaller. Hij was op weg van Kuala Lumpur naar Bangkok en ik ging precies de andere kant op. Jammer! Want ik had graag een biertje met hem gedronken in Chinatown.
De honderdvijfentwintig minuten in het vliegtuig waren zo om mede doordat ik na mijn sandwich en cola light meteen in slaap viel. Het kan nooit een diepe slaap zijn geweest maar ik voelde mijn droge contactlenzen en dat was genoeg om te weten dat ik een flinke tijd had geslapen.
‘Oude gewoonten zijn er om gebroken te worden!’
Dus vandaag ging ik met de trein! Normaal neem ik de bus naar het centraal station van Kuala Lumpur die RM 9 kost maar die bus zit altijd helemaal vol en vandaag had ik daar echt geen zin. Voor RM 12,50 kon ik met de trein en dan had ik voldoende ruimte voor mijn vermoeide lichaam en geest. Die bus vertrek om het half uur op xx:25 en xx:55. Ik heb toch voldoende tijd dus waarom zou ik haasten?
De trein was dus precies wat ik verwachtte, we werden alleen op het eerste station, Salak Tinggi, na vertrek van het KLIA gedropt. Dit om de mensen die de volle prijs voor het kaartje, RM 35, niet tegen de haren in te strijken. De treinrit is me zo goed bevallen dat ik misschien daar maar gebruik van blijf maken. De kansen op vertraging, zeker bij het vertrek, worden zo alleen nog maar kleiner.
Om drie uur precies stapte ik het “Fortuna Hotel” binnen, precies vierentwintig uur nadat ik Zaltbommel had verlaten. Ik kon niet meer, ik was helemaal op, en ik moest eerst even liggen. Ik kan niet zeggen dat ik heb geslapen maar ik voelde me wel een stuk beter. Eerst eten, dan boodschappen doen en dan naar bed.
Er was nog steeds weinig energie in mijn lichaam dus koos ik maar voor een diner in het Pavillion Shopping Center. Er moest ook nog boodschappen worden gedaan, maar dat liet ik maar voor morgen. Mijn eerste maaltijd smaakte me uitstekend!
Op de terugweg passeerde ik Lot 10, ook een shopping center, dat nu halverwege de renovatie was en een groot bord nodigde me uit om het foodcourt in de kelder te bezoeken. Ik was er niet echt van onder de indruk maar wat wel fijn was was dat de supermarkt ook weer open was. Ik kon meteen shoppen voor mijn ontbijt en snack! Een schaal sushi voor twee Euro! Een heerlijke lichte snack voor het slapen gaan en ik denk persoonlijk niet dat vanavond de laatste keer was op deze trip.
Morgen heb ik dus mijn eerste dag in Kuala Lumpur. Ik moet nog wel even bezien wat ik ga doen, dat hangt natuurlijk van mijn nachtrust af!
