Zodra de eerste zonnestralen, rond zes uur, door de kier tussen de gordijnen mijn kamer binnen vielen werd ik wakker. Ik had minder dan zes uur geslapen en in die tijd hadden de chemische processen in mijn hersenen mij de vreemdste dromen voorgeschoteld. Mijn oren deden een beetje pijn van de oordoppen die ik ergens halverwege de nacht had verwijderd.
Ik voelde me een stuk beter dan gisteren en ik voelde dat ik ook weer nuchter kon nadenken. Een visum voor Thailand halen was helemaal niet nodig. Ik zou dat visum meteen kwijtraken als ik over twee weken weer Thailand zou binnengaan. Het is namelijk zo dat je een visum niet mag bewaren voor later. Zodra je Thailand binnen gaat, al is het maar voor een uur om over te stappen op een ander vliegtuig dan ben je je visum kwijt.
Dat schuift mijn probleem maar weer verder voor mij uit. En eigenlijk denk ik dat ik gewoon een keer naar Cambodja ga voor de bekende visarun. Dat is tenslotte ook alweer jaren geleden dat ik daar ben geweest en misschien kan ik een paar goede foto’s schieten.
Na een broodje ei, een bakkie koffie en een krantje bij McDonald's was ik klaar om deze dag bij de horens te pakken. Ik wilde als eerste een fotozaak in het Pudu Plaza bezoeken maar mijn schoenen wilden een andere kant op. Eerst een kaartje voor de race van zondag. Achter het KLCC was een grote tent opgebouwd waar Yamaha samen met Petronas een kleine tentoonstelling had opgebouwd. Het enige echt interessante wat er te zien was waren de Yamaha en de Petronas meisjes.
Binnen in de concourse van het KLCC was er een make-up show aan de gang en ik zocht tevergeefs naar een verkooppunt voor een kaartje. Op dit moment kreeg ik een beetje het idee dat het vuur voor de MotoGP in Kuala Lumpur was uitgedoofd. Dan maar met de metro naar Sentral Stesen waar altijd een verkoopbalie in de grote hal had gestaan. Maar bij aankomst was deze ook verdwenen! Nu brak mijn klomp. Wat was hier aan de hand?
Het antwoord was erg simpel. In een klein kantoortje van het Sepang Circuit in één van de smalle gangen tussen de geldwisselkantoren werden de kaartjes verkocht. Er was in geen velden of wegen een klant te bekennen en achter de witte plastic balie zat een meisje met hoofddoekje verveeld met haar telefoon te spelen. Toen ik binnenstapte en ze opkeek verscheen er meteen een ontwapende glimlach op haar mond en voor RM 80 (€ 16,--) stond ik even later met een kaartje op zak weer in de gang.
Het was nog te vroeg voor de lunch en via een lange omweg zou ik weer richting de Petronas torens lopen. Het was warm en je kon goed zien dat er zich boven Kuala Lumpur een onweersbui aan het ontwikkelen was. Snel eten en dan terug naar het hotel voor een hazenslaapje was het plan voor de middag. De kerrie met kip, gebakken vis, briyani en salade waren een fantastische combinatie.
Nog voordat ik terug naar mijn hotel ging liep ik een goede fotozaak in het KLCC binnen. De verkoper herinnerde mij en we hadden een kort gesprek over de nieuwe lenzen die ik op het oog had. De conclusie was snel getrokken. Het is topklasse materiaal maar je moet er eigenlijk een topklasse camera achter hebben zitten. Ja, maar het is een enorme investering die ik dan ook maar een paar maanden en misschien zelfs wel een jaar heb uitgesteld.
Vanaf het bed op mijn hotelkamer zag ik hoe de regen drie uur lang vanuit de staalgrijze lucht neerdaalde. Toen het eenmaal droog was had ik nergens geen zin meer in behalve het avondeten. Lekkere mie in een dikke zwarte saus met kip en garnalen.
Mijn dag zit er op en ik heb geen idee wat ik morgen ga doen. Vanavond ga ik in ieder geval weer vroeg naar bed want ik ben helemaal kapot.
Het bordje en de herinneringen zijn het enige dat na ruim tien jaar nog over is van deze geweldige plaats. Croc monsieur voor ontbijt en lange wandelingen. Deze is voor jouw Kris!
