Hong Kong, zondag is rustdag, ook als hij op dinsdag valt

Hong Kong, 22/04/2008

Mijn laatste dag in deze wereldstad. Ik ben moe, heel moe. Ik heb een hele slechte nacht achter de rug omdat er gisteren een groep Engelsen was gearriveerd die de zaak compleet overnamen en zonder aan de anderen te denken aan de slag gingen. Luide muziek en gepraat in de keuken met als resultaat dat iedereen vroeg naar bed ging met de oordoppen in.
Gelukkig waren ze al vertrokken toen ik vanochtend wakker werd met pijn in mijn oren van de gele sponsige oordoppen. Het kaartje voor de bus van negen uur werd snel opgehaald en in de keuken heerste er een fijne drukte. Gratis jam en pindakaas want de Australiërs uit Perth zouden vanavond vertrekken. Een harig stuk ongedierte had mijn laatste twee boterhammen aangevreten zodat deze direct in de prullenbak verdwenen. De twee nieuwe, gratis van de Australiërs, met pindakaas smaakten heerlijk. Samen met het kopje (oplos)koffie was het een aangename verandering voor de start van de dag.
Wat was de grootste verandering vandaag? Ik zou niet gaan lopen! Zondag is een rustdag, ook als die op een dinsdag valt. Het vreemde gevoel zat nog steeds onder mijn huid en daar zou de laatste dag geen verandering in kunnen brengen. Bij de McDonalds nam het ontbijt wat langer in beslag als normaal en ik liet de afgelopen twee weken nog eens de revue passeren. Ik had zo mijn twijfels of ik hier nog wel eens zou terugkeren. Was het de locatie van het YHA? Was het omdat ik niet in de stad sliep? Viel het tegen omdat Macau zo’n succes was? Ik weet het niet, er zweefden een honderd vragen door mijn hoofd waarop ik geen antwoord kon vinden.
Victoria Peak zou het vandaag voor mij moeten doen net als tien jaar geleden. Wat gaat de tijd snel als je ouder wordt! Opnieuw, en nu vermeld ik het voor de laatste keer, stond de weg naar de Peak Tram heel slecht aangegeven. Er was een modern en lelijk gebouw boven het station gebouwd en dat ontnam het zicht op het perron vanwaar de tram het steile traject zou beginnen. Met wel honderd andere toeristen maakte ik de reis naar boven en ik was in gedachten verzonken over de Madam Taussaud boven op de peak. Er was een combinatieticket te koop aangeboden maar nergens stonden de prijzen afzonderlijk en dat maakte het toch wel moeilijk om te beslissen wat in je voordeel was.

Het weer was gelukkig opgeklaard en het zicht over de haven was veel beter dan de afgelopen week. Langzaam slenterde ik rond en bekeek het winkelcentrum dat achter het tramgebouw was gebouwd. In het begin van de week was mijn plan geweest om naar beneden te lopen maar omdat ik zo moe was had ik er van afgezien. Gelukkig maar want er waren weer geen borden te vinden die ook maar een beetje de richting aangaven.

Tijdens de rit naar beneden had ik weer het gevoel dat ik er klaar voor was om richting mijn volgende bestemming te gaan. Het al mijn laatste dag en ik had niet echt veel zin om nog wat te doen vandaag. Het was pas één uur toen ik weer onder aan de heuvel stond, dus moest ik nog wat doen en mijn keuze viel op een retourtje met de Star Ferry naar Kowloon waar ik het Hong Kong Museum maar eens zou gaan bezoeken. Gelukkig bleek daar ook een interessante tentoonstelling te zijn uitgestald, Chinees porselein, natuurlijk ook in verband met de naderende olympische spelen in Beijing.
De tijd kroop tergend langzaam en ik telde de minuten terwijl ik mijn trip analyseerde op een stoel bij de McDonald’s, McCafé deze keer om precies te zijn. Het antwoord van de hamburgerkoning op het succes van de bedrijven zoals Starbucks en the LeaLeaf and CoffeBean. Het was een leuke trip geweest en zeker Macau was een tweede bezoek waard. Hong Kong is en blijft vreemd. Misschien dat ik het ooit nog een tweede kans geef wanneer ik op doorreis ben maar als bestemming zal het waarschijnlijk nooit meer worden gekozen.
De bus terug naar de jeugdherberg zat weer vol met een hoop nieuwe gezichten en dat versterkte mijn gevoel om weer verder te gaan. Douggie, Mel, Tai, allemaal aardige en bijzondere individuen die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien of er ook maar wat van zal horen. Reizen is altijd afscheid nemen. Morgen staan we vroeg op want ik moet om half één op de luchthaven van Macau zijn.

Hong Kong, een dagje op Lantau

Hong Kong, 21/04/2008

Ik had nog maar twee dagen te gaan en nog steeds het gevoel dat ik niets had gezien. Het is en blijft een vreemde plaats dat Hong Kong en helaas heb ik moeten constateren dat het allemaal niet zo leuk is als ik mij herinnerde. De op één na laatste dag zou me naar het Lantau eiland brengen. Het grootste eiland van de voormalige Britse kolonie herbergt de Chek Lap Kok Luchthaven en dat is meestal het enige wat de toeristen van dit eiland zien. Er zouden vandaag flink wat kilometers in de trein worden afgelegd en tussen die twee treinreizen zou ik een flinke wandeling maken.
De start op het eiland was dramatisch! De bewegwijzering is zo slecht dat ik er al een wandeling van bijna vijf kilometer had opzitten toen ik bij de kabelbaan arriveerde. Mijn startpunt was nog geen tweehonderd meter om de hoek van de kabelbaan geweest! Het is niet anders. De rit met de kabelbaan was van ongekende schoonheid en ik dacht voor een moment aan de problemen die zich hier hadden voorgedaan drie weken geleden. Er was iets kapot gegaan en de veiligheidsystemen hadden ingegrepen. Sommige passagiers hadden meer dan twee uur op 50 meter hoogte boven het water in de gondel gebungeld. We klommen en klommen steeds hoger totdat we het wolkendek hadden bereikt.
Vanaf de rand van het Po Lin klooster kon ik de grote bronzen Buddha op de top van de heuvel zien staan. Vlagen laaghangende bewolking schoten langs haar heen en omhulden haar in een waas van mysterie. Het was er ook redelijk koel en na mijn flinke treinreis kon ik wel een kopje koffie gebruiken. Het Po Lin klooster mag dan wel een religieuze plaats zijn, de commercie is hier wel duidelijk doorgedrongen met een Starbucks zij aan zij met de heiligheden. De koffie met een saucijzenbroodje en de stroopwafels gaven een Nederlands tintje aan mijn korte stop.
Ik heb het al eens eerder vermeld en ik doe het nu nog een keer. De bewegwijzering hier in Hong Kong is gewoonweg slecht te noemen. Daar waar ik in Macau blindelings kon vertrouwen op de borden liep ik hier steeds verloren en verkeerd in cirkeltjes. Na drie keer vragen was ik eindelijk op het juiste pad naar beneden. Ik had ervoor gekozen om in plaats van de kabelbaan een wandelpad terug naar Tung Chung te nemen. Dit wandelpad was één lange afdaling naar het treinstation vanwaar ik weer naar Hong Kong eiland zou reizen.
Onderweg twijfelde ik nog wel een paar keer of ik wel op de juiste weg was omdat nu de wegwijzers geheel ontbraken. Toen ik na een tiental minuten het SG Davis YHA passeerde wist ik dat ik op de juiste weg was. Het was erg rustig in het park en de enige twee gezichten die ik tijdens de ruim twee uur durende afdaling tegen kwam waren medewerkers van het Nationale Park. De meeste Chinezen lopen nu eenmaal niet zo graag. Ik passeerde een paar kloosters waar geen levende ziel te bekennen was en enkele watervallen die rustig naar beneden kabbelden. Onderaan de berg stond ik weer aan de rand van de stad en op mijn GPS kon ik zien dat ik hier niet zo heel ver vandaan al had gelopen. En het kwam me ook een beetje bekend voor.
Na de treinreis terug kocht ik een magnetronmaaltijd en vier blikken bier voor de avond. De tijd was vandaag weer snel gegaan en ik had nu nog maar één dag over in Hong Kong. Ik had nog steeds dat vreemde gevoel dat ik niets had gezien in de afgelopen zes dagen. Morgen gaan we weer een lange wandeling maken.

Hong Kong, Kowloon in de zon

Hong Kong, 20/04/2008

Het is alweer mijn vierde dag ik Hong Kong en ik heb nog niet echt iets gezien. Dat heb je met het weer, het kan ook tegen zitten en je kan hier niets aan doen. Maar vandaag brak de zon door en de mist was grotendeels opgetrokken boven de haven van Hong Kong. Vanaf het terras lag Kowloon er aantrekkelijk bij en het zou vandaag ook mijn bestemming zijn. Een dagje Kowloon in een flinke wandeling door deze wijk.
Direct nadat ik de ondergrondse had verlaten werd ik overvallen door hetzelfde gevoel als ik op het eiland had gehad. Het was wel leuk maar ik had het gevoel dat ik het allemaal al had gezien. Met een lichte tegenzin ging ik op pad voor de drie uur durende wandeling. De hoek om en nog een keer de hoek om en ik stond voor de poort van de Yuen Po Street Bird Garden. Het bord naast de ingang vermelde dat het al een aardig tijdje geleden was aangelegd in overleg met het toeristisch orgaan van Hong Kong. Bussen met toeristen arriveerden en losgeslagen Russen vloeiden de markt op. Duizenden kooitjes met vogeltjes en een breed assortiment insecten die als voer voor de vogels moesten dienen stonden uitgestald. Weinig bijzonders, eigenlijk was alleen het schone openbare toilet een verrassing.
Rustig slenterend ging het lang de winkels met aquaria waarin de meest vreemd gemuteerde vissen zwommen. Wel vreemd van die Chinezen, ze eten werkelijk alles maar zijn tegelijker tijd gek op huisdieren. Het was al één uur toen ik langs een open eethuis liep waar er een gerecht werd bereid wat ik nog nooit had gezien. Een soort Japanse poffertjes met groente en octopus erin. Ze zagen er beter uit dan ze smaakten, ze smaakten een beetje flauw. De vier poffertjes waren erg zwaar en na drie stuks had ik er genoeg van. Misschien lag het aan de Japanse mayonaise die er rijkelijk overheen was gespoten? Ook de Yakisoba was van een twijfelachtige kwaliteit en deze lunch was met stip de slechtste van deze reis.
Nu ging het snel! De twee markten waren slechte braderieën en de Jade market was echt niets waard. Misschien dat in vroegere tijden hier mooie kunstwerken vervaardigd van Jade werden verkocht maar nu ging het niet verder dan goedkope bedeltjes en armbanden voor de toeristen die er niet waren. En zo stond ik om half drie weer aan de haven te kijken naar de skyline van Hong Kong eiland.
Mijn dag zat er nog niet op maar mijn plannen waren allemaal tot een einde gebracht. Wat nu? Ik keek eens goed om mij heen, dronk een bakkie koffie en bestudeerde mijn nieuwe sandalen die vandaag aan een goede test waren onderworpen. Ze hadden de test met gemak doorstaan en ik bedacht dat voor die prijs ik zelfs wel een tweede paar kon gebruiken. En zo ging ik verder en opnieuw op weg naar het Times Square winkel centrum.
Op zondagmiddag was het een gekkenhuis in de sportzaak en het duurde twintig minuten voordat ik ook maar een verkoper te pakken had. Door een walkie talkie riep hij het merk, model en de maat naar een andere medewerker in het magazijn. Vijf minuten later zat ik met de sandalen in mijn hand, alles hetzelfde behalve de kleur. Dat maakt sowieso weinig uit want ik met niet op reis om modieus te zijn.
En zo kwam ook deze dag weer aan een einde en met mijn vier blikjes bier maakte ik weer de weg met de bus van twintig over vijf naar het Mt. Davis YHA. Vandaag had ik 28 kilometer gelopen en mijn benen waren erg moe, het was dan ook niet vreemd dat ik na slechts twee blikjes bier om half tien al onder de dekens lag. Morgen op weg naar de eilanden.

Hong Kong, Storm

Hong Kong, 19/04/2008

Op vrijdag kondigde zich de eerste tropische storm van het serizoen, een typhoon genaamd Neoguri, zich aan met een stevige wind. De lucht had een hemelsblauw oog boven Hong Kong en de zon brak af en toe zelfs even door. Toch stond ons veel slecht weer te wachten. Op vrijdag bleef het bij enkele druppels maar zelf heb ik het risico niet genomen en ben de hele dag op Mt. Davis gebleven.
Zaterdag was het veel erger. Het begon met een lichte miezerregen die langzaam overging in een echte tropische regenbui. De bustocht in de ochtend om wat te eten te halen was een goed idee geweest. De rest van de dag bracht ik ook alleen met mijn computer in de koude keuken van het Mt. Davis YHA door. Aan het einde van de middag druppelde de andere bezoekers als natte hondjes binnen en werd het een beetje gezelliger.
Morgen moet er nog wel een buitje kunnen vallen maar gelukkig kan ik dan wel op weg en misschien zelfs mijn nieuwe jas proberen.

Even trainen na de regen!

Hong Kong, op jacht

Hong Kong, 17/04/2008

Het is een vreemde wereld dat Hong Kong, wel tweehonderd procent anders dan Macau. Om eens een rustig begin aan dit bezoek te breien zou ik gewoon wat gaan wandelen door de stad. Onderweg een toeristisch route wandelen en zo langzaam richting het Times Square winkelcentrum gaan, daar zouden mijn sandalen waarschijnlijk wel te koop zijn.
De gang over de trappen naar beneden van Mt. Davis kwam me bekend voor en tijdens het wandelen dwaalden mijn gedachten naar negen jaar geleden. Eigenlijk kon ik me niet zoveel herinneren wat ik had gedaan. De dagtocht naar Macau stond me nog wel vaag in het geheugen en de Welcome supermarkt op de hoek onder aan de heuvel maar verder kon ik me niets herinneren wat ik in de dagen in Hong Kong had gedaan. Ik had zelfs geen enkel idee hoe lang ik in Hong Kong was geweest! Na de inspannende weken in China met Kris was mijn reisgenoot ook aan wat privacy toe.
Nu was het anders, ik had alle tijd en ik zou in ieder geval proberen een hoop te gaan zien. Tijdens de toeristische wandeling kwamen er steeds bekende zaken voorbij en dat maakte mijn wandeling niet echt leuk. Al dat gedroogde voedsel, jade beeldjes voor toeristen en een heel assortiment aan goedkope Chinese spullen waar niemand echt op zit te wachten maar toch wordt verkocht. Ik had alles al gezien.
De stad was volgens mijn gevoel ook heel erg veranderd! De Bank of China was nu omgeven door wolkenkrabbers en was allang niet meer de hoogste toren op het eiland of zelfs in Kowloon. Kowloon is de nieuwe plaats voor wolkenkrabbers nu het bouwverbod er eindelijk is opgeheven. Vroeger was er alleen maar laagbouw toegestaan in verband met het Kai Tak International Airport dat midden in de stad lag. Het is wel een spectaculair gezicht vanaf Hong Kong eiland.
Onderweg werden er verschillende etenswaren gekocht en geprobeerd, en die smaakten één voor één voortreffelijk. Wat voel je je rijk als je langs de weg een heerlijke maaltijd zit te eten met een koud colaatje erbij. Smalle drukke straten met enorm veel verkeer en heel weinig historische gebouwen. De bouwwoede en de hoge grondprijzen hebben eigenlijk 99 procent van wat historisch was afgebroken en voor altijd verloren laten gaan. Het is niet anders!
Door die nieuwe hoogbouw slingerend kwam ik uiteindelijk bij het Times Square winkelcentrum en het was niet te geloven. Daar stonden de nieuwste TEVA’s in twee kleuren en ze hadden mijn maat ook nog. Maat 44 is de grootste maat die vaak in Azië kan worden geleverd. Het mooiste was eigenlijk nog de 15% extra korting. € 52.- voor een paar sandalen die in Nederland € 92.- kosten. Het is om treurig van te worden als je beseft hoeveel belasting je in Nederland betaald.
Mijn oude sandalen gingen in de plastic tas en de nieuwe aan mijn voeten. Het was een plechtig moment om even bij stil te staan. Mijn voeten zouden nu voor altijd de bekende TEVA strepen verliezen, waarschijnlijk komt er wel een andere tekening voor in de plaats. Op mijn nieuwe sandalen liep ik weer terug richting de Macau Ferry Terminal vanwaar ik de bus terug naar de top van de heuvel zou nemen. Openlucht slagerijen en rijen visverkopers. Met heel veel levende vissen, “hoe verser, hoe beter” denken de lekkerbekken. En dat zijn bijna alle Chinezen, eten is een kunst en een genot op hetzelfde moment.
Mijn dag zat er op en het was een goede dag geweest. Ik was nu klaar met alles wat ik buiten het bezichtigen moest doen en de komende dagen zal ik gaan rondneuzen op de eilanden en het vaste land van Hong Kong. De vier biertjes smaakten uitstekend en voor de € 2,54 hoefde ik het ook niet te laten. Slapen zal beter gaan dan morgen want ik ben kapot. Tot morgen.

Hong Kong, op bekend terrein

Hong Kong, 16/04/2008

Ik had vandaag alle tijd van de wereld, de gratis bus van de jeugdherberg ging pas aan het einde van de middag en wat moest ik de hele middag met mijn rugzak doen. Pas om half twaalf stapte ik aan boord van de boot naar Hong Kong. Een grote aluminium catamaran die slechts een twintigtal passagiers aan boord had. De reis was erg aangenaam en rustig, ik had het wel eens erger meegemaakt, zoals die keer in Cambodja toen we bijna met zijn allen verzopen.
Op de loopplank kwam Hong Kong me al bekend voor maar eenmaal in de stad zag ik helemaal niets wat ook maar bekend voor kwam. Nadat ik een sandwich had gegeten ging ik toch maar op pad met mijn rugzak. Twaalf kilo is nog mee te slepen, je moet alleen oppassen met het omdraaien dat je niets of niemand omverstoot.
In Hong Kong moest ik toch nog wat shoppen en één van de dingen waar ik naar op zoek was waren de nieuwste TEVA sandalen, een nieuw model sportsandalen die mijn oude Terrafi II moesten gaan vervangen. Het oude model Terrafi waren altijd erg goed geweest, het nieuwe model voldeed niet meer aan mijn eisen. Het mooie van Hong Kong is dat je nooit ver weg bent van enorme winkelcentra, zo ook nu niet. En onderweg naar een internetcafé liep ik het Wing On winkelcentrum binnen op zoek naar de sandalen. Nog voordat ik ook maar één sandaal had gezien had ik een jas en super absorberende handdoek gekocht, ik herinner me dat Kris er vroeger één had die een eigen leven was gaan leiden. Misschien zijn ze nu beter? Voor de sandalen kreeg ik een paar adressen waar ik maar eens moest gaan kijken, morgen dus.
De tijd was omgevlogen en het was tijd om de bus maar eens op te gaan zoeken. En de bus was ruim op tijd. Met twee magnetron maaltijden en vier blikken bier stapte ik om kwart over vijf in de bus. Na een korte rit bergopwaarts kwamen we bij het Mt. Davis YHA aan. En hier was in negen jaar niets veranderd, ik herkende alles! De receptie, de keuken en de slaapzaal. Alleen de laatste was wat meer Spartaans dan dat ik me kon herinneren, het zal wel de romantiek van het reizen zijn geweest dat het gevoel een beetje had afgezwakt.
Ik kreeg een bodemslaapplaats in een stapelbed aangewezen en kreeg het voor elkaar dat ik een nachtje langer kon blijven. Het is tegenwoordig ten strengste verboden om langer dan zes nachten achter elkaar te blijven, teveel mensen kwamen hier permanent wonen. Ik betrok mijn slaapplaats en liet mijn slechte geheugen teruggaan in de tijd. Ik realiseerde me dat het vandaag op de kop af tien jaar en twee weken geleden was dat ik voor de eerste keer in Hong Kong was op weg naar Australië.
Na de biertjes en een paar groepsgesprekken zocht ik mijn bedje op, morgen de stad in en op jacht naar de sandalen.

Macau, de laatste dag alweer

Macau, 15/04/2008

Ik heb het enorm naar mijn zin en dan is het normaal dat de tijd voorbij vliegt. Het is vandaag alweer de laatste dag in deze voormalige Portugese kolonie. De laatste dag zou ik niet al te ver van mijn hotel gaan. De Fisherman’s warf en de Macau Tower stonden nog op het programma en de rest van de dag zou ik invullen met een beetje rondlummelen in en om het Barra.
Na het bekende ontbijt liep ik over de oude weg naar het oosten vanwaar ik vanaf de ferryterminal zou beginnen. Hier sloeg het noodlot toe! Ik had even gekeken voor sandalen en binnen tien minuten was ik mijn leesbril kwijt en die werd natuurlijk niet meer terug gevonden. Mijn jaren beginnen ook te tellen en zonder een leesbril ben ik zo blind als een mol. De kleine lettertjes in de LP zijn onleesbaar mits ik in het verblindende zonlicht sta.

Ik had er flink de pest in toen ik de Fisherman’s Warf opliep. Gelukkig was ik het ook weer snel vergeten want wat die vreemde Chinezen hier weer hebben gebouwd is ongelovelijk. Al wandelend ging ik van een Chineze vesting via een vulkaan naar een romeins theater. Maar hier was het nog niet mee gedaan, een Ameriakaanse straat en een Amsterdams buurtje. Het was echt ongelofelijk en leuk om te zien maar het sloeg nergens op.
Wat wel ergens op sloeg was een tentoonstelling in het Nationaal museum van Macau, Griekse beelden uit het Louvre in Parijs die hier waren in verband met de Olympische Spelen. En dat was mooi! Beelden en vazen die ik alleen maar kende uit boeken en van de documentaires op tv. Nu zag ik ze in het echt en ze waren nog mooier en intrigerender dan ik ooit had kunnen denken. In een muisstille ruimte liepen een tiental mensen rond die zich vergaapten aan de meesterwerken uit de klassieke Griekse oudheid. Ik schat dat ik ruim een uur door de zalen heb gelopen en gelukkig mocht je gewoon foto’s nemen.

Mijn laatste attractie van dit bezoek aan Macau was de Macau Tower. Het weer was helder genoeg en ik zou in ieder geval nog wat kunnen zien van de omgeving. Van noord naar zuid en van oost naar west kon je de hele stadstaat zien. Plaatsen die ik had bezocht maar ook plaatsen die er vanaf grote hoogte interessant uitzagen. Ik kom hier zeker nog een keer terug want het is een hele aangename afwisseling van Kuala Lumpur en Singapore. Wat het grappigste was daar boven op de toren waren de doorzichtige glazen vloerdelen op 223 meter. Iedereen, inclusief mijzelf, liep op de roestvast stalen balken. Het was leuk om zo naar beneden te kijken door een glazen plaat op die hoogte maar om er op te stappen was wel wat meer moed nodig.
Langzaam slenterde ik weer naar het centrum waar ik op een klein pleintje een paar biertjes dronk, gezeten op een klein bankje liet ik de afgelopen week nog een keer de revue passeren. Het was een heel aangename en fijne week geweest en ik kan iedereen deze plaats van harte aanbevelen. Voor het geval dat jullie er ooit terecht komen ga dan naar het East Asia Hotel, het is niet zover van het Ponte 16 Resort. Goed en schoon voor een erg gunstige prijs.
Een erg rustige avond en lekker vroeg naar bed, morgen krijgt alles een vervolg in Hong Kong.

Macau, een goed gekozen dag op Coloane

Macau, 14/04/2008

Wat een heerlijke dag! Lekker uitgeslapen en na een ontbijtje bij de gouden bogen de bus naar Coloane gepakt. Het was ook meteen duidelijk dat mijn tasje een heel goed idee was geweest, het loopt nu eenmaal een stuk gemakkelijker als je geen dik boek in je broekzak hebt. De bus nam een lange route langs het Venetian Casino en de grenspost aan de brug met China. Even twijfelde ik of het wel allemaal goed zou gaan. Uiteindelijk arriveerde ik aan de poort van de weg naar de top van de heuvel waar het grote witte beeld van A-Ma (Tin Hau) staat.
De heuvel was redelijk stijl en in de luwte van de heuvel was het zelfs warm. Het was heerlijk rustig en het duurde niet zo lang voordat ik het asfalt verruilde voor een grindpad dat zich om de heuvel slingerde. Bij het bestuderen van de kaart, alles staat héél goed aangegeven op plattegronden langs de wandelpaden, besefte ik dat mijn plan nu al zou worden aangepast. In plaats van eerst het beeld zou ik nu eerst Coloane dorp bezoeken. Het was maar een korte zijsprong van het pad af dat om de heuvel liep.
Het dorp is zo klein dat ik moeite had om de schaal van de kaart in me op te nemen. Het was wel interessant om het oude Macau te zien. De twee tempels waren niet echt noemenswaardig behalve dat er in de Tam Kong tempel ribben van walvissen lagen en één van die ribben kunstig was uitgesneden tot een boot inclusief roeiers en een drakenkop. De plaatselijk kerk was ontdaan van zijn heilig been van St. Francis Xavier, het was verhuisd naar Macau, maar de uitgestalde pop die Jezus moest voorstellen en het schilderij van de maagd Maria met het kindje Jezus waren op zich best vreemd en de moeite waard om even te bekijken.
Eten! De twee plaatselijke restaurants tegenover elkaar zagen er allebei niet uitnodigend uit, het eten wel. Ik herkende viscake, zeg maar gekookte kroepoek, met groente en varkensvlees met boontjes, samen met rijst en zeewiersoep was het een perfecte lunch. Voor iets meer dan een Euro was het een koopje. Met een volle buik en koude cola in de heuptas ging ik weer de berg op. Eenmaal bij het pad aangekomen liep ik door groene heuvels waar eigenlijk niet zoveel over is te vertellen. Heerlijk rustig wandelen in de zon met een drankje op de rug en een verkoelende bries langs je lichaam. Samen met je gedachten en lekker uitwaaien.
Na een flinke wandeling begon ik aan de klim naar de top waar het beeld stond. Uit het niets en geheel onverwacht stond ik voor een enorm klooster. Het was allemaal pas gebouwd maar wel erg mooi en de moeite waard. De tijd begon nu te dringen maar ik kon dit onmogelijk overslaan! Een half uur werd drie kwartier en nog geen tien minuten nadat ik tempel had verlaten stond ik alleen op de heuvel aan de voet van het enorme witte beeld. Je kan altijd wat te drinken kopen in een tentje bij van die beelden op een berg behalve hier. Ik moest nog maar even wachten met drinken.
Vijf kilometer en een uur verder stond ik op de bus te wachten toen een vriendelijk meisje mij hielp en vertelde dat deze bus ook naar Macau ging, ik wachtte eigenlijk op de bus van lijn 33. Ik was blij als een kind want de tijd begon te dringen en ik zou de Macau Tower kunnen halen in het licht en dan wachten totdat het donker werd om zo de Casino’s met hun verlichting van grote hoogte in het donker te bekijken. Alleen het idee was al goed. Helaas ging de bus twee keer rond Taipa en eindigde aan de poort met China. Tegen de tijd dat ik een aansluitende bus naar Ponte 16 had gevonden was het al pikkedonker en ik kon terug naar mijn hotel. Dat idee bewaar ik dus voor de volgende keer als ik Macau bezoek. Twee koude bier van de supermarkt op de hoek en even rusten.
Mijn avondeten was nu weer bij het kleine restaurant waar de vrouw mij met een brede glimlach begroette in het chinees als een vaste klant.
“Hetzelfde als gisteren graag met een beker thee?”, bestelde ik bij haar.
Ik was moe, echt moe. Tien uur, licht uit en slapen. Het was een hele mooie dag geweest.

Macau, het noordoosten van het schiereiland

Macau, 13/04/2008

De wekker was verzet en de nieuwe tijd om gewekt te worden was negen uur. Ik heb heel weinig reistijd in Macau dus iets later opstaan mag geen probleem zijn. Wat wel onaangenaam was viel uit de lucht in de vorm van een lichte maar gestaagde motregen. Ik had het voorspeld hoe het weer hier in elkaar zat en het klopte inderdaad. Regen en donker weer voor vandaag, maandag tot en met woensdag licht bewolkt. Laten we maar hopen dat het ook zo is!
Nu vandaag was het meer lopen dan bezoeken. Een lange wandeling met een stuk of drie bezienswaardigheden langs het pad. Ik ging eerst rechtsaf en liep langs het water richting het noorden naar de poort naar China. Onderweg passeerde ik veel plaatsen die ik al eerder had bezocht en dat was niet zo vreemd omdat Macau een relatief kleine stad is. Aan de andere kant is het ook fijn om op bekend terrein te zijn, minder zoeken naar de weg en bekend met fijne plaatsen om wat te eten. Zo ook vandaag. Geloof het of niet maar het was koud, of beter gezegd, het voelde koud aan. De combinatie van de motregen met een stevige wind en een temperatuur van rond de 25 graden maakte het niet warm zoals je zou verwachten in de tropen.
Eenmaal aangekomen aan de waterkant zag ik er vreemd uit naast de vissers gestoken in hun dikke jassen. Sandalen, een korte broek en een dun overhemdje met korte mauwen. Nadat ik “the Pearl” had gezien zocht ik snel de beschutting van de gebouwen op. Een paar Portugese custardtaartjes warmde me op maar een plaats voor een kopje koffie kon ik niet vinden.
Nadat ik een stuk van het wereldberoemde Macau Grand Prix Circuit had gelopen stond ik voor de deur van het Macau Communicatie Museum. Ik moest heel nodig en ik was bereid geweest om de entree te betalen zelfs als ik alleen het toilet had mogen gebruiken. Toen ik het gebouw binnenstapte was het nog kouder dan buiten. Mijn tenen krulde in mijn sandalen van de kou en ik verwachte dat ik de damp van mijn adem kon zien, zou koud had ik het.

Gelukkig voelde ik me stuk beter nadat ik het toilet had gebruikt en nu ik hier toch was zou ik ook maar even naar de tentoongestelde attributen kijken. En het was een leuk museum. Het begon op de erg saaie begane grond maar op de eerste verdieping was er voldoende te doen. Er waren heel weinig bezoekers dus de medewerkers konden je alle aandacht geven die je nodig had. De leuke jongedame begeleide mij door de verschillende groepen op de etage. Eerst mocht ik een postzegel ontwerpen en die werd later afgedrukt en geperforeerd. Het was een echte bruikbare en als ik het wilde kon hij op de luchtpost envelop met mijn eigen foto worden geplaatst.
“Nee dank U, ik bewaar hem liever als souvenir”, vertelde ik het meisje.
Mijn gedachten dwaalden af naar jaren geleden toen ik als postsorteerder op het logistiek bedrijf van de oude PTT werkte, dat was alweer meer dan 15 jaar geleden. De etage met de afdeling magnetisme liet ik maar voor wat het was. Gewoon er doorheen lopen en niets aanraken. Dat kan ook niet meer met de hoeveelheid gevoelige elektronica die ik tegenwoordig op me draag. De tijd was sneller gegaan dan gedacht en ik was verbaasd dat er voor zo’n leuk museum niet meer reclame wordt gemaakt. Je ziet maar, zelf ontdekken is soms beter dan gewoon de reisgidsen en de gratis brochures van de plaatselijke toeristenbond volgen.
Het was al zo laat dat er nu nog maar één ding bezocht diende te worden. De Guia heuvel, de hoogste heuvel van het Macau schiereiland. Natuurlijk heeft deze heuvel een grote rol gespeeld in de geschiedenis van Macau. Van uitkijkpost in de oude tijden tot een fort met oude kanonnen, plaats voor een vuurtoren in meer moderne tijden tot een uitermate geschikte plaats voor kanonnen om Macau te beschermen tegen indringers in moderne tijden. Natuurlijk hadden de Japanners hier ook geen problemen in de tweede wereldoorlog.
Wat wel overbleef was een mooi park. Goed onderhouden en een groen hart in de o zo drukke stad. Zelf koos ik voor de lange wandeling rond de heuvel voordat ik de klim naar de Chapel of our Lady of Guia maakte. Gebouwd in 1622 heeft de kapel heel wat doorstaan. De vuurtoren uit 1865 is de oudste langs de hele kust van China, je ziet wat een geschiedenis er boven op de heuvel staat.

Mijn dag zat er weer op en vandaag ging ik nog een keer in mijn kleine eethuisje eten, natuurlijk het bekende gerecht waarvan ik de vorige keer zo had genoten. Gisteravond had ik met de afstandbediening van de tv op mijn kamer gespeeld en ik had nu 68 in plaats van 12 kanalen. De meeste natuurlijk in het Chinees maar ook een paar Engelstalige kanalen die het nieuws inclusief de weersverwachting uitzonden. Met twee koude flessen San Miguel bier keek ik naar de voetbalwedstrijd Manchester United - Arsenal. Het werd een beetje later dan gepland! Morgen een hele dag natuur op het verlaten eiland van Coloane.

Macau, een dagje langs minder bekende juweeltjes

Macau, een dagje langs minder bekende juweeltjes

Macau, 12/04/2008

Ik weet niet was het is maar ik slaap hier heel slecht. Is het bed te klein of staat de aircon te koud? Om tien uur vanochtend kwam ik uit bed! Geheel tegen mijn geloof in en het grootste probleem was dat ik me nog steeds erg vermoeid voelde. Onder het ontbijt maakte ik plannen voor de komende vier dagen die ik nog in Macau had. Zaterdag ging ik op onbekend terrein. Zondag naar de Oostkant van het eiland. Maandag naar Coloane, omdat dan alle musea dicht zijn kies ik voor natuur. Dinsdag Fischerman’s Warf en het nieuwe gebied.
Maar eerst de tocht van vandaag. Onbekende juweeltjes bleek het te worden. Met de kaart en de LP in mijn nieuwe schoudertasje stapte ik de mist in. Ja, ik heb een schoudertasje aangeschaft dat eindelijk geheel naar mijn zin is. Mooi vuurzwart met ruimte voor mijn Lonely Planet, de (gratis) kaarten, mijn leesbril en mijn zonnebril als ik die niet gebruik.
Ik ging links rechts en links rechts en ik stond voor de St. Anthony’s Church, niet echt bijzonder deze grijze uit graniet opgetrokken kerk. Een stukje verder, weggestopt achter een paar gebouwen en bewust verzwegen ligt het Protestant Cemetary. Natuurlijk wilden de katholieken niets met de protestanten (Anglicanen) te maken hebben maar nadat ze in het wilde weg en op de meest vreemde plaatsen hun doden begonnen te begraven gunde de kerk een stukje ongewijde grond aan de Anglicaanse kerk.
Smalle drukke straten en geen enkele toerist kwam ik tegen op weg naar het noorden, ik was op weg naar de poort met China. De volgende stop was het Fire Services Museum. Een klein museum dat je eigenlijk niet moet overslaan. Brandweerauto’s spreken tot de verbeelding van mannen en jongens, en de twee oude brandweerauto’s die er staan zijn de moeite waard. Verder is er weinig te zien behalve de oude kazerne zelf en een paar handpompen waarvan er een houten exemplaar meer dan één honderd en dertig jaar actieve dienst achter de rug heeft.
Één van de eerste tempels die ik vandaag bezocht had een kleine vlooienmarkt voor de deur die op het punt stond om te worden ingepakt, wel jammer want ik hou van het zoeken in de rotzooi naar mooie kleine dingen die als souvenir kunnen worden gekocht. De Lin Tai Tempel zelf was klein maar indrukwekkend. De indringende rook van de wierookringen kroop in mijn neus met een flinke niesbui als gevolg. Negen kleine ruimtes, steeds drie achter elkaar gescheiden door een smalle brandgang. Vooral de ruimte met de bidprentjes voor de doden was bijzonder.
Op weg naar de Lin Fung Tempel passeerde ik per ongeluk de Red Market, ik kon het niet laten om hier ook maar een kijkje te nemen. Ik weet dat mijn schoonzuster het me zou afraden in verband met de vogelgriep maar ik ben nu eenmaal eigenwijs. Binnen werden levende kippen voor je neus verwerkt tot alles zoals wij het alleen maar uit de supermarkt kennen. Eigenlijk eten de Chinezen alles van de kip behalve de nagels, de bek en de veren. Één verdieping hoger was de vismarkt en ik deed een poging om nog wat nieuws te ontdekken. Ik heb al honderden van die markten gezien en het moet wel heel bijzonder zijn wil ik het nog niet hebben gezien. Deze keer was het raak! Een klein schaaltje met Mudskippers, longvissen die volgens mijn kennis niet te eten zijn. Hier werden de kleintjes verkocht, misschien voor de soep? Een verkoper stond er op dat ik een foto van hem nam met zijn goudhaantje, een flinke schilpad. En dat snap ik nu niet van de Chinezen! Aan de ene kant aanbidden ze schilpadden en aan de andere kant eten ze die dingen?
De Lin Fung Tempel is op zich niet zo heel bijzonder, ik ben er naar binnen gelopen en heb snel rondgekeken maar stond ook weer snel buiten. Mijn darmen begonnen te werken en het werd tijd om een toilet te zoeken. Wel een westers toilet, ik had geen trek in een gat in de grond. Een McDonalds zou het wel doen en inderdaad was het toilet kraakhelder, en dat terwijl we heel dicht bij de Chinese grens waren. Met de broek op mijn enkels zat ik op een schoon westers toilet te luisteren naar een Chinees liedje op een bekend deuntje. Merry Christmas to you all, en het was al april!
Naarmate ik dichter bij de grens kwam werd het ook drukker en er kwamen meer winkels met elektronica. Telefoons en MP3 spelers lagen meter na meter in de etalages van de winkels die ik passeerde. En daar was de oude poort! Achter de Barrier Gate was een enorm complex gebouwd dat als doorvoerhaven tussen de communistische volksrepubliek en Macau diende. Niet elke Chinees mag zomaar naar Macau of Hong Kong!
Ik sloeg the Pearl over en ging meteen op weg naar het Mong Há Fort. De parel ga ik morgen doen en het fort had ik beter ook over kunnen slaan. Het enige wat in mijn herinnering blijft hangen van het fort is de indringende urinegeur, achtergelaten door de bezoekers die de openbare toiletten niet konden vinden.
Er stond nog een laatste tempel op het programma en deze bleek meteen het hoogtepunt van de dag te zijn. Dat moest ook wel want touringcar na touringcar arriveerde met buitenlandse toeristen die niet alleen de casino’s wilden bezoeken. De Kun Iam Tong tempel bestaat al sinds de 13e eeuw maar de huidige gebouwen zijn uit 1627. Er zijn veel kamers die allemaal voor een speciale reden zijn ingericht om te aanbidden. Kamers met verschillende goden en ook weer kamers waar men de geesten van de voorouders aanbid en offers brengt. Het was ook hier waar één van de eerste Chinees-Amerikaanse verdragen werd getekend. Het was met zekerheid de mooiste en meest indrukwekkende tempel die ik vandaag had bezocht.
Mijn dag zat er op en ik was aan een kopje koffie toe, natuurlijk was er niets anders te vinden dan de McDonalds maar deze keer met een uitzicht op een uitgang van een markt. Terwijl ik van mijn bakkie genoot bestudeerde ik de mengelmoes van marktgangers die huiswaarts keerden met de tassen vol met boodschappen. Ik mag dat wel van de Chinezen, ze geven weinig om uiterlijk vertoon maar eten en drinken altijd uitbundig.
Van mijn vorige bezoek aan Macau, negen jaar geleden, kon ik me ook nog herinneren dat ik op het St. Michael Cemetary was geweest. Negen jaar gelden alweer! De romantiek van camera’s met echte negatieffilm, veel minder wolkenkrabbers. Maar nog wel de graven rij aan rij op de oude begraafplaats. Mooie oude overdreven grafornamenten in wit marmer. Terwijl ik hier rondliep zag ik wat rituelen die normaal gesproken bij de Boeddhistische of Taoïstische Chinezen thuishoren. Het geven van offers en wierrook is bij de katholieken toch geheel onbekend, misschien wat bloemen maar daar blijft het dan toch bij? Nee, hier zat een heel gezin met wierrook, kaarsjes en Hellbank geld rond het graf. De man begon na de gebeden het geld te verbranden en de vrouwen staken de kaarsen en de wierrook aan. Een mix van verschillende werelden, de paus zou er waarschijnlijk niet van kunnen slapen als hij het wist.



Weer een hele mooie dag ten einde en ik moet eerlijk zijn dat Macau een heel interessante en betaalbare plaats is. Het eten moet even worden ontdekt maar voor de rest is het zeker de moeite waard voor een paar dagen.
Zaterdagavond is een heel drukke avond in Macau, de prijzen van de kamers gaan gemiddeld met 10 euro omhoog en in de stad is het een drukte van jewelste. Zelf had ik weinig trek om wéér naar de casino’s te gaan dus verder als uit eten gaan zou het voor mij niet komen. Twee flessen ijskoud bier kocht ik in de supermarkt voor de superprijs van € 0,82, voor twee flessen! Ze smaakten uitstekend en bezorgden me een flinke trek. Even internetten en toen voor de tweede keer naar het Lan Hau Van restaurant. Het was me de vorige keer prima bevallen en er stonden nog wel één of twee gerechten op het menu die ik wilde proberen. De gebakken mie met rundvlees in zwarte pepersaus was een plaatje om te zien en ze smaakte zelfs beter. De fles bier sloeg ik af omdat ik er al twee op had.
Half tien en op weg naar het hotel werd ik enkele malen, zoals verwacht, overvallen door prostituees die stonden opgesteld in donkere hoeken en portieken langs de Av. Almeida Ribeiro (San Ma Lo). Ik had ze al gezien vanuit alle uithoeken van Azië, de Philipijnen, Uzbekistan en transseksuelen en meisjes uit Thailand. Chinezen waren er ook genoeg maar die vallen nu eenmaal niet op tussen de Chinezen. “Sex te koop” was het motto op de zaterdagavond. Vriendelijk sloeg ik alle avances af en speelde nog even met het idee om een fles bier voor op de kamer te kopen. Toch liet ik het bij de twee flessen van eerder op de dag. Morgen een rustig dagje wandelen?

Vandaag heb ik bezocht
1. St. Anthony’s Church
2. Protestant Cemetary
3. Fire Services Museum
4. de Red Market
5. Lin Fung Tempel
6. Barrier Gate
7. het Mong Há Fort
8. de Kun Iam Tong tempel
9. het St. Michael Cemetary