Zo fris als mogelijk was stond ik op. Acht uur op een zondagochtend, het kleine stadje sliep nog en ook Henk lag nog op één oor toen ik net na negen uur bij hem aan de deur was. Dan maar lekker alleen wandelen. Het weer was niet zo slecht als voorspeld maar voor de zekerheid had ik toch maar een paraplu in mijn zak gestoken.
Rustig wandelde ik de stad uit richting Hurwenen. Door het gebrek aan een internetaansluiting had ik niet kunnen controleren hoe lang de route zou zijn. Eigenlijk maakte het ook weinig uit. Ik had wel vijf uur de tijd voor de kleine vijftien kilometer. Heerlijk door de frisse wind, die mij aan Korea deed denken, liep ik over het fietspad langs de provinciale weg. Net voordat ik de dijk op ging werd ik ingehaald door een hardloper en in mijn snelle blik zag ik dat het ook een oude bekende was. John Tims, lekker aan het trainen voor de halve maraton. We kletsten wat en zette later onze eigen tocht weer voort.
Het was al druk op de dijk. Bromfietsers, gewone fietsers en wielrenners waren overal te zien. Op deze dijk is het zeker de moeite waard om rustig een wandeling te maken.
De oude rivierbocht, de “Hurnse Kil”, met zijn unieke dieren en planten en later de vergezichten over de waal maakten jeugdherinneringen in mij los. Dertig jaar geleden gingen wij hier zwemmen in het zandgat en scheurden we als groepjes met onze brommers over deze dijken op weg naar “Laanzicht” en de “Grinibus” in Rossum. Ik werd er een beetje melancholisch van. Waar blijft in hemelsnaam de tijd?Natuurlijk passeerde ik nog meer bekenden maar om die allemaal bij naam te noemen zou te ver gaan. Een rustige zondag, dat zeker.
Nu ik goed ben uitgerust begint de week met het afhandelen van mijn zaken en ik hoop deze week zeker om een paar mooie wandelingen te maken.
