Het was ruim een week geleden dat ik was gearriveerd op Schiphol. Mijn agenda bleek voller dan verwacht en dat niet alleen, mijn openstaande zaken waren ook meer ingewikkeld dan verwacht. Na het weekend werd het nu wel tijd om te ontspannen en een dag te gaan wandelen. Lekker met je kop in de wind de zon tegemoet.
Ik had geen echte route in mijn hoofd en door het ontbreken van internet kon ik ook niet bekijken welke afstand ik van plan was om af te gaan leggen. “Loop er maar gewoon op los”, was mijn motto. Richting Bruchem langs de sportvelden van Zaltbommel gingen mijn gedachten weer terug in de tijd. Het midden en het einde van de jaren zeventig. Ik had toen een vriendin in Bruchem die ik vaak met de fiets en later de brommer bezocht. Ontelbare keren moet ik deze, in de oude vorm, weg hebben gereden door weer en wind.
Het was alweer een tijd geleden dat ik antwoord op mijn e-mail had gekregen van de ouders van Japke Reimes. Ik herinner mij een freeler adres en die worden meestal alweer snel omgezet in een ander adres met als gevolg dat er geen antwoord meer komt op je e-mail. Aan de andere kant zijn ze nu ook al de zeventig gepasseerd en dat betekend dat ook een andere oorzaak de reden kan zijn. Met spanning in mijn lichaam liep ik de weg op die naar hun huis leidde. Het was alweer een lange tijd geleden dat ik hier was geweest en op het eerste gezicht was er weinig veranderd. Door de ramen heen zag ik beweging in de keuken van een persoon die ik niet herkende. Geen naam op de postbus en geen indicatie van grote waakhonden. Man, wat heb ik een hekel aan honden!
Ik schraapte mijn moed bijeen en stapte het pad op naar het huis. Vanuit het keukenraam herkende in Henke en dat was een pak van mijn hart, ik was veilig. Nadat ik had aangebeld en was binnengevraagd waren Henke en Herman weer verblijd met mijn komst. Een kopje koffie in de tuin en een gesprek met Herman. Die had een lang verhaal en hij had de laatste tijd niet stil gezeten. Hij had namelijk een boek geschreven over wat de mensen op dit moment bezig houd. Religie en Milieu.
Tijdens de uitleg van zijn ideeën bleek dat we op aardig wat gebieden dezelfde ideeën hadden. Het is een interessant boek en voor diegene van jullie die interesse hebben laat ik aan het einde van het verhaal de voorkant zien. Het zal ongeveer midden september in de winkel liggen. Herman Reimes, de Ongrijpbare Toekomst.
De tijd was voorbij gevlogen en het werd dan ook weer tijd om mijn wandeling af te maken. Een nieuw fietspad leidde naar de provinciale weg vanwaar ik mijn wandeling voort kon zetten naar Gameren, een klein kerkdorp ten westen van Zaltbommel. Nederland is echt mooi als je met je hoofd in de wind over de dijken loopt.
Na een kleine 16 kilometer was ik weer thuis en genoot van mijn kopje koffie met een koekje. Op deze dag was ik ook te weten gekomen dat ik niet de tijd had om echt te gaan lopen. Ik had een handvol belangrijke zaken af te handelen die niet konden wachten en ook niet echt snel konden worden afgehandeld. Het steeds op “Stand-By” staan was de enige optie.
