Op weg naar de supermarkt liep ik door de straat waar ik bijna 48 jaar geleden ben geboren. Langzaam ging ik terug in mijn jeugd. Ik keek goed rond en alles wat ik zag had een herinnering aan mijn jeugd. Zelfs de nieuwe huizen en andere gebouwen losten langzaam op in het niets en de oude gebouwen zoals ik ze mij herinnerde verschenen. De kapschuur van de oude gemeentewerf en de gymzaal die was overgebleven van de oude “Rikkertschool” aan de Nonnenstraat, maar ook de schuur waar de oude Damen zijn handel in oude metalen had en de stadsboerderij vol met aanhangwagens geladen met marktkramen. Hannes de Jong bouwde met behulp van de jeugd elke dinsdag en zaterdag de markt op in het centrum van Zaltbommel.
En ik zag alles met een glimlach voor mijn ogen, want ik kan gelukkig terugkijken op een fijne jeugd. Liefhebbende grootouders en lange zomervakanties bij Ooms en Tantes in Den Helder. Met al die gevoelens deed ik mijn boodschappen en bedacht dat het best leuk zou zijn om een wandeling te maken langs de huizen waar ik heb gewoond.
Ik ben geboren op Nonnenstraat 56 in de binnenstad van Zaltbommel. Een feit waar ik erg trots op ben want ik kan mij een echte Bommellaar noemen. In mijn jeugd was de binnenstad nog heel leefbaar! Vijf scholen en twee kleuterscholen binnen de stadsmuren. Ik herinner mij ook nog de fijne gebieden om te spelen, de stadsparken (stadswallen) en vooral de verboden gebieden zoals de dijken langs de spoorbaan en de fruitgaarden van Willem van de Werken. Vooral die laatste stond aan het einde van de zomer in de belangstelling. Appels en peren pikken (stelen) was een geliefde kwajongensbezigheid. Met altijd een hoongelag als wij de oude man weer te snel waren afgeweest en altijd spijt als ik s’avonds met buikpijn van de onrijpe appels en peren in mijn bed lag.
Mijn leven veranderde drastisch toen wij naar “de Balkan” verhuisde. De nieuwbouwwijk die sinds het begin van de jaren zestig aan de buitenkant van de stad werd ontwikkeld. Mijn leven veranderde ook veel in andere opzichten. Ik ging naar de brugklas en begon de andere sekse te ontdekken. Meisjes waren onverwachts erg interessant. Zoenen in het donker en schuifelfeestjes met veel cola en chips. Vooral met school kreeg ik later moeite. Mijn luiheid zorgde ervoor dat ik het eerste jaar van de brugklas niet overleefde. Gelukkig zag een docent meer potentieel in mij en ik kreeg een tweede kans die ik ook met weinig moeite verpestte. Uiteindelijk koppel ik het huis aan de Wethouder Mooringstraat dan ook aan mijn schooltijd. De MAVO, zonder problemen en met uitstekende cijfers. Het zeer korte bezoek aan de laboratoriumschool in Den Bosch, mijn interesse in de chemie en natuurkunde was niet te stoppen, en de stap terug en hereniging met mijn oude vrienden op de HAVO. Oudere vrienden en de zucht naar contanten maakte van de HAVO geen succes. Het felbegeerde diploma bleef uit en daarmee was ook mijn laatste plan, ik wilde graag fotograaf worden, voorgoed verkeken.
De boodschap van mijn grootouders was eenvoudig en duidelijk. Wie niet wil leren gaat maar werken, de geldkraan is dicht! En daar ging ik dan aan de slag bij een achterbuurman. Elke dag in een Volkswagenbusje naar de bouw, spoorwegbouw wel te verstaan.
Anderhalf jaar later werd ik uit mijn lijden verlost door de dienstplicht. Ik had er zelf niet meer op gerekend maar de “Staat der Nederlanden” vergeet je niet. Een hele fijne tijd heb ik gehad. Het jaar in Duitsland is onvergetelijk, ik werd volwassen en was klaar voor de maatschappij. Van mijn zilvervloot spaarboekje werd een, veel te, grote stereo-installatie gekocht en niet veel later werd mijn eerste flatje een feit. Een kleine flat aan de Prins van Oranjestraat 71, we hadden de werkelijkheid wat moeten buigen maar uiteindelijk kreeg ik de sleutel van mijn eerste huis.
Drie jaar later nam ik de grote stap om een huis te kopen, nog steeds vrij als een vogeltje ging ik terug naar de stad. Daar gebeurde het! En inderdaad, het leven werd één groot feest. Een fijn huis met veel licht en een prima ligging. Erg veel mooie herinneringen heb ik achtergelaten toen ik uiteindelijk het huis aan de Omhoeken verkocht.
