In gepaste stilte hadden we afscheid genomen van Thailand. Stil zijn over je op hande zijnde vertrek betekend geen bloemenkransen en geen lastige verkopers met Polaroid cameras om je heen. Niemand weet eigenlijk dat we zijn vertrokken. Een laatste hap bij “KISS food and drink” en een paar biertjes voor onderweg.
De taxichauffeur deed alsof zijn neus bloedde. Hij vermeed elke opmerking over zijn capriolen van vorige week. Het bijna ongeluk waarbij de passagiers goed waren geschrokken en volgend hun het ook mogelijk was geweest dat niemand het had overleefd. De Volvo maakte een gezonder geluid dan voorheen en ik deed er alles aan om de chauffeur in de gaten en wakker te houden.
Het was een reis van twee uur door de pikzwarte nacht over een weg die wordt gerenoveerd. Net was niet moeilijk om wakker te blijven. Het ontwijken van de gaten in de weg en het voortdurend slingeren van en naar de noodwegen hield je wel wakker. Eenmaal op de luchthaven aangekomen werden we door de taxichauffeur in de parkeergarage afgezet. Zijn opmerkingen over de CCTV en de politie die streng controleert op zwarte taxi’s waren aannemelijk.
Het inchecken ging snel en na wat aandringen konden we toch naast elkaar zitten, en nu begon het lange wachten tot het vertrek. Ik kocht nog een laatste drie biertjes in de TAX-Free shop en nuttigde die op het terras van Burger King. Het was ook één van de weinige plaatsen waar wat te doen was. Een internationale verzameling van reizigers met een hoog KRAS en FOX gehalte.
Ik heb geen band met die nieuwe luchthaven. Ik vindt hem ongezellig en onoverzichtelijk. Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk het vliegtuig in. Zoals bij het gebruikelijke instapritueel werden de eerste klas en de Dynastyclass passagiers als eerste naar voren geroepen. Wij wachten netjes bij de deur en op het moment dat het onze beurt was werden de Cattleclass passagiers naar een andere deur geroepen. Ik bedacht mij geen moment en liep door de openstaande deur de slurf in met Tettje in mijn kielzog. De reis was begonnen!
De vliegreis was saai en door de volle bak kwam er weinig van slapen. De hele nacht liepen er mensen op en neer door het gangpad. Steeds de slapende passagiers aanstotend, één oog open om te kijken wat er aan de hand was en dan weer proberen een beetje slaap te vatten. Helaas was het deze keer maar weinig.
Ik was blij toen het eindelijk tijd was geworden voor het ontbijt, het teken dat we nog maar twee uur te gaan hebben. Pannenkoeken gevuld met roerei en een tomatengroente saus. Het smaakte mij niet slecht, ik had tenslotte alweer een flinke trek. Een paar minuten vroeger dan gepland stonden we in de aankomsthal van Amsterdam Airport. Het wachten op de bagage duurde enorm lang en ik werd bang dat ik misschien niet op tijd bij het consulaat zou zijn. We sloegen een snelle hap over en gingen snel met de trein naar Amsterdam CS. Lijn 16 en uitstappen bij de Emmastraat.
Het nieuwe visum gaf geen problemen en we stonden binnen vijftien minuten weer buiten waar we met een oude bekende richting Utrecht CS gingen. Norbert zien we af en toe bij Hans en Orn in Pattaya. Best vreemd om oude bekenden tegen te komen in Nederland. Genietend van het Hollandse polderlandschap reden we richting Zaltbommel. Drie en een halve week in Nederland. Ik zal me goed vermaken.
Om iets voor half twee stapten we de deur in en zat de lange reis er op. Ik was bijna 36 uur wakker, uitgezonderd de korte slaap in het vliegtuig, maar desondanks voelde ik mij nog sterk. Ik had nog wat kleine zaken af te handelen in Den Bosch en daarna zou ik wat bier gaan drinken met Henk en mijn broer. De zaken waren zeer snel afgehandeld en de samenkomst met mijn familie en vrienden was zeer aangenaam. Een snelle hap uit de snackbar en om iets over tien zocht ik mijn bed op.
Zaltbommel was niet veranderd in het afgelopen jaar. Morgen voor het eerst kijken bij de kersverse eerste klasser NIVO-SPARTA Zaltbommel.
Een paar van mijn vrienden in Pattaya
