Thailand: Op weg zonder koffie

Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 602), zondag 29 januari 2023

Wat heb ik vannacht vast geslapen! Het komt zeker en vast omdat we nu nog maar weinig onzekerheden op ons pad hebben. Vandaag de laatste etappe van ruim 200 kilometer en dan zit onze korte motor trip er alweer op. Het laatste stuk weg zal niet gemakkelijk zijn omdat dat over snelweg 331 gaat. Heel voorzichtig zijn, meegaan met de verkeersstroom en gebruik maken van de windschaduw van vrachtwagens. In het kielzog van een vrachtwagen ben je veilig voor plotseling overstekende pick-up trucks en brommers met overspannen chauffeurs. Thaise mannen hebben kleine piemels en enorme ego’s. Die combinatie is een gevaar in het verkeer! En wanneer er dan ook nog een “falang” (buitenlander) in het geding is dan kan een Thaise man daar maar moeilijk mee leven.
Het grootste probleem van vandaag is het ontbreken van koffie in de ochtend! Ik kan me niet herinneren dat ik aan een dag ben begonnen zonder een paar koppen koffie. Er is geen 7-11 in heinde of wegen te bekennen. Ik heb beneden in de lobby van het hotel wel een frisdrankautomaat gezien maar niets dat op een koffie machine lijkt. We hebben twee mogelijkheden. We kunnen eerst terugrijden naar de hoofdweg en daar koffie kopen of gewoon de richtingen op de GPS volgen en bij de eerste winkel of benzinestation dat we tegenkomen koffie kopen. Wat is wijsheid?
Het wordt nog veel gekker! Op het moment dat ik de laatste rugzak op de bagagedrager heb bevestigd en druk ben met mijn helm komen er twee dames het hotel uit met in een handen een bekertje dat toch wel heel erg veel wegheeft van een koffiebeker. Ik ben enorm teleurgesteld in mezelf. Ik had beter moeten onderzoeken, gisterenavond. Mensen met diabetes die een lage bloedsuikerspiegel hebben kunnen niet zo goed meer denken en relativeren. Dom, dom, dom! Maar nu is het te laat!
We rijden en rijden! Het is niet zo fris als gisteren maar aangenaam is toch wel wat anders. Eindeloos verder zonder een benzinestation. Ik krijg ernstige bedenkingen want ik zou toch graag nog een paar liter benzine tanken. Ik kijk te vaak naar mijn zin naar het oranje controlelampje op de snelheidsmeter als teken dat ik nog voor ongeveer zestig kilometer brandstof in de tank heb. Voorlopig is het lampje nog steeds uit!
En dan is daar eindelijk op de hoek bij een belangrijk kruispunt van twee wegen een supermarkt van een keten waar ik nog nooit van heb gehoord. En ze hebben vers gezette koffie! Kost enkele bahtjes meer dan bij de 7-11 maar daar kijk ik niet tegenop!
We rijden een stukje verder langs de drukke snelweg totdat ik een rustige zijweg in het oog krijg en die meteen insla. Tussen de velden met cassave drinken we de vers gezette hete koffie en eten koude pizza als ontbijt. Een ontbijt voor kampioenen!
Tijdens het ontbijt verteld Lyka mij dat mijn oude vertrouwde Garmin Oregon 400t niet doet wat ze van hem verwacht. Ik loop door verschillende instellingen en terg mijn geheugen. Ik weet het gewoon niet meer! Het is zo verschrikkelijk lang geleden dat ik met de Garmin in combinatie met mijn MacBook heb gewerkt. Ik kan het me gewoonweg niet meer herinneren. Laat ik het maar op mijn leeftijd gooien? Ouderdom komt met gebreken.
Gelukkig hebben we nog een andere optie voor de navigatie in de vorm van mijn iPhone 13 Pro Max. Het gaat Lyka ook goed af. Ik krijg de informatie die voor mij belangrijk is en ik denk onder het rijden diep na over een steun voor mijn iPhone op het stuur. Komt er een einde aan het tijdperk Garmin? De tijden veranderen nu eenmaal. Lyka merkt wel terecht op dat de iPhone in de zon te heet kan worden en dan gewoon zichzelf uitschakelt uit voorzorg.
We komen nu met elke kilometer dichterbij de bewoonde en geïndustrialiseerde wereld. Het wordt drukker en de weggebruikers steeds brutaler en gevaarlijker.
Ik voel door de spanning in het verkeer de druk in mijn darmen oplopen. Toiletten zijn dun gezaaid langs de weg dus schiet me niets anders over dan een “Jungle Poo”! Ik inspecteer de omgeving achter een bosje erg goed en laat mijn broek zakken voor de totale opluchting. Even wassen met wat water en snel de broek weer omhoog. Een zwarte Koningscobra is hier geen bijzonderheid! En het laatste wat je wil is een slangenbeet in je edele delen!
Niet veel verder komen we, voor mijn gevoel veel te vroeg, op de snelweg. Hier zijn de weggebruikers nog gekker! Ik vraag me een paar keer af wat we hier eigenlijk doen. In een verleden reden we hier direct na zonsopkomst zodat er niet zoveel verkeer was. In de toekomst gaan we dit soort wegen toch maar weer vermijden. Ik kom ogen te kort en moet heel geconcentreerd rijden. Mijn gedachten dwalen af. Ik herinner me plotseling dat je op Google Maps ook een route kan uitzetten die je dan naar je telefoon stuurt. Daar kunnen we in Maleisië mooi mee experimenteren!
Precies zoals verwacht arriveren we iets na twee uur bij het “Nakorn Siam Boutique Hotel”. De vrouw achter de receptie herkent me, en ik krijg meteen de keuze tussen enkele kamers. Ik zit graag hoog en zie dat kamer 602 ook beschikbaar is. Dat is de kamer waar we tijdens ons eerste bezoek met veel plezier hebben verbleven. De kamer ligt aan de schaduwzijde van het hotel en dat maakt dat het in de middag en avond heerlijk koel is. Wat een geluk!
Onze magen zijn leeg en die moeten snel worden gevuld! Gebakken rijst met een gebakken ei is voldoende voor een verlate lunch. Ik had geen zin om langs die verdomde snelweg te gaan zitten eten!
We gaan lekker ontspannen en een beetje op bed rusten. Het was uiteindelijk in het begin een zeer aangename rit gevolgd door een jachtige rit over de snelweg. Dat gaat me dus niet in mijn koude kleren zitten en in de toekomst zal het me niet meer overkomen.
Een paar biertjes bij Nikom Court en een maaltijd bij “the Hungry Gorilla” sluiten deze intense dag af. We zijn zo moe en hongerig dat we vergeten om een plaatje te schieten van onze avondmaaltijd. Onze missie is in ieder geval geslaagd en onze motor staat in Pattaya. De volgende keer dat we in Thailand zijn gaan we weer een rit maken van enkele weken door de Isaan en de bergen rond Chiang Mai.

Thailand: De eerste etappe

Sa Kaeo (Hop Inn Sa Kaeo) 610), zaterdag 28 januari 2023

Dat het vandaag een spannende dag wordt is duidelijk. Ik heb slecht geslapen en de spanning in me loopt heel langzaam op. Precies om zeven uur sta ik in de ontbijtzaal voor mijn eerste beker koffie van de dag. Lyka slaapt nog als een roosje en dat maakt me erg jaloers. Kon ik ook maar altijd zo zorgeloos slapen!
Na een tweede beker koffie op de slaapkamer besluiten we in onderling overleg om het ontbijt maar te laten voor wat het is. Ik heb door de spanning in mijn lichaam geen tot weinig trek en Lyka heeft weinig zin om alleen in de eetzaal te gaan zitten voor het ontbijt. Dus wat doen we? Inpakken en wegwezen!
Het is even passen en meten voordat we onze rugzakken op de bagagedrager goed hebben vastgemaakt. Mijn hoed heeft extra aandacht nodig! Die moet goed vastzitten zonder te worden geplet. Ik wil tenslotte niet dat mijn hoed haar model en vorm verliest. We zijn rond half tien klaar voor de eerste etappe! Zodra we rollen merken we dat het toch wel heel erg fris is op de motor. We kunnen niet langer wachten dus we moeten het maar nemen zoals het komt!
Nog een korte stop bij de motorwinkel om ze te bedanken en om mijn tankdop te laten smeren. Tijdens het tanken wilde de dop niet goed sluiten doordat de grijpers in de tankdop erg stroef gaan. Een beetje kruipolie en het probleem is opgelost. Ik bedank Nok en Jung nog een keer en we zijn klaar voor de rit. Alles gaat van een leien dakje dus zijn we binnen enkele minuten weer op weg.
Na vijfentwintig minuten zien we het eerste benzine station opdoemen met een 7-11 op het terrein. De hete koffie en de tosti’s smaken ons goed. Ik mis mijn windjack. Die ligt in Zaltbommel in de koffer met mijn nieuwe helm. Toen we uit Nederland vertrokken was deze renovatie van de motor niet aan de orde. Zou de beugel van mijn Garmin GPS in mijn helm zitten? Dat zou zou maar kunnen! Ik ken mezelf en ik heb mijn zaken graag georganiseerd en op orde. We gooien de tank vol met E91 en gaan snel weer verder.
Het is bewolkt, het waait hard en het ziet er niet naar uit dat de koude snel uit de lucht zal verdwijnen. Bij de volgende pauze zijn mijn vingertoppen spierwit en helemaal gevoelloos. Ik voel mijn keel ook weer kriebelen en denk diep na hoe ik mijn torso kan beschermen tegen de koude snijdende wind. Een oude krant? Zoals de wielrenners tijdens een afdaling. Een plastic regenjas kopen bij het eerst volgende benzinestation? Die zal klapperen aan mijn lichaam en dat is weer ongemakkelijk voor lyka. Uiteindelijk laat ik het er maar bij. Af en toe breekt de zon door de bewolking en dan voel je meteen de warmte van de tropische zon.
We rijden langs een van de grootste natuurparken van Thailand. De weg is mooi glad en er is niet al teveel verkeer. Dan passeren we borden die waarschuwen voor overstekende wilde olifanten! Ik schrik na al mijn reizen niet zo snel meer maar ik vraag me toch af wat ik zou moeten doen wanneer er plotseling een kudde olifanten over de weg loopt.
Uiterst geconcentreerd rollen de kilometers asfalt onder onze wielen door. We gebruiken het vertrouwde schema. Een kwartiertje rust en dan weer 45 minuten rijden. Het gaat goed zo. Ik voel mijn schouders en mijn armen wel. Allemaal spieren die ik lang niet heb gebruikt en die natuurlijk ook weer moeten aansterken.
De moraal is hoog en Lyka geniet ook met volle teugen van het gepresenteerde schouwspel rond om ons heen. Ondertussen is ook de zon doorgebroken en het is stevig opgewarmd. Het is aangenaam geworden. We zitten goed op schema. Lyka navigeert me over de wegen en houd me op de hoogte van de nog te leggen afstanden naar de volgende afslagen en ons einddoel.
Nog voordat we in Sa Kaeo arriveren willen we onze lunch gegeten hebben. Wanneer we eindelijk een eettentje langs de weg hebben gevonden bestellen we de klassieker “Pad Krapow Moo”. Ondanks dat ik vraag om het gerecht niet te pittig te maken, “Mai Pet”, spaart de kokkin ons niet met de rode en groene chilipepers. Het zit tegen de grens aan van het acceptabele voor een westerling! Dat voelen we morgen weer op het toilet!
We hebben nog een uur te gaan en komen weer dichter bij de bewoonde wereld. Dat is meteen te merken aan het verkeer en de medeweggebruikers die veelal haast hebben en geen rekening houden met de motoren om zich heen. Een automobilist gaat in de denkwereld van een Thai altijd boven een financieel minder draagkrachtige motorrijder en voetganger!
Het Hop-Inn Sa Kaeo hotel is nog redelijk nieuw. Het is een Thaise hotelketen die goed aan de weg timmert. Ondertussen exploiteren ze al een stuk of twintig hotels van deze hotelformule door heel Thailand. Van noord tot zuid en van oost naar west. De kamer is niet al te groot maar voldoet aan alle eisen van comfort en hygiëne. Het is een heerlijk zacht bed en we hebben deze keer een kamer op het zonnige zuiden. Dat is lekker want de kou van het rijden zit nog wel in mijn botten.
Ik loop meteen naar de Big C aan de overkant van de weg voor een eerste verkenning. Helaas kan ik nog geen bier kopen voor in de koelkast omdat het iets na half drie is. In Thailand is het helaas nog steeds zo dat de supermarkten tussen 14:00 en 17:00 geen bier mogen verkopen. Ik vindt dat nog steeds een hele vreemde regel maar de regering van Thailand zal er ongetwijfeld een goede reden voor hebben.
Het is al vijf uur geweest wanneer ik op jacht ga naar een koud biertje. Een stukje voorbij de oprit naar het hotel zie ik een eettentje en daar kan ik zeker bier kopen. BINGO! Vier grote flessen Beer Leo voor 260 baht (€ 7,50). Ik ga op het balkon, van ongeveer een vierkante meter, zitten en geniet van het koude gerstenat. Mijn e-Reader komt te voorschijn en ik kan heerlijk ontspannen na deze eerste dag op de motor waar ik, om eerlijk te zijn, toch wel een paar dagen tegenop heb gezien.
Ik had het vanmiddag al opgemerkt en bewust voor Lyka verzwegen. Wanneer we rond half zeven beginnen te overleggen over onze avondmaaltijd hou ik ze nog een beetje voor de gek. In de enorme Big C van Sa Kaeo zijn alle bekende internationale en Thaise restaurantketens aanwezig maar eigenlijk hebben we geen zin om ons aan te kleden om daar te gaan zitten eten.
Dus hou ik de verrassing tot het laatste! Het is vandaag Pizza-avond! Lyka vindt het een uitstekend idee! We hebben in de Filipijnen voor het laatst een pizza gegeten. En die pizza’s van “the Pizza company” zijn lekker met een koud biertje erbij! Volgegeten en helemaal tevreden over het verloop van vandaag kruipen we nog voor tien uur onder de dekens. We hebben een mooie tocht gereden vandaag.

Thailand: Proefdraaien

Nang Rong (Phanomrungpuri Hotel) 215), vrijdag 27 januari 2023

Gisteren ging alles goed dus voor vandaag verwacht ik eigenlijk ook geen problemen. Het gevoel voor mijn machine is er nog steeds, het is als fietsen, je verleerd het nooit! Grotere afstanden is wel een andere discipline. Dus vandaag gaan we proefdraaien. Op mijn MacBook heb ik een rondje uitgezet van ongeveer 125 kilometer. Lyka moet nu navigeren omdat ik de GPS niet meer op het stuur kan plaatsen. Ik heb beide handen aan het stuur nodig!
Na het verrukkelijke ontbijt in het hotel stappen we rond tien uur op de motor. Alles is tot in de puntjes voorbereid. Het eerste stuk gaat binnendoor. Plattelandsdorpjes met loslopende honden, koeien langs de weg en onverantwoordelijke bestuurders van wrakken van brommers, met en zonder zijspan, zonder enige bescherming en verzekering. In het begin kom ik ogen te kort. Ik moet de weg enkele honderden meters vooruit lezen en ook het verkeer rond ons in de gaten houden. Ze kunnen hier van alle kanten komen binnen een breed spectrum van snelheden.
Het eerste half uur gaat me prima af! Lyka tikt op mijn schouder met de mededeling dat ze dorst heeft. Bij de eerst mogelijke winkel stop ik en koop ik voor twintig eurocent een flesje koud water. Het smaakt ons goed want het rijden op een motor en met name de rijwind maakt dat je veel vocht verliest. We zijn beiden blij dat we weer met de motor op pad zijn. We kunnen alleen maar hopen dat we binnen niet al te afzienbare tijd weer een echte lange tocht met de motor door Thailand kunnen maken. Alles is beter dan een langere tijd op een saaie plaats vastgepind zitten.
Wat er in gaat moet er ook weer uit en wat er uit gaat moet er ook weer in! Ik tank voor ongeveer drie euro een mengsel van benzine en alcohol genaamd E91, dat zou voldoende moeten zijn om weer bij het hotel te komen. Lyka maakt gebruikt van de luxe nieuwe toiletten bij het tankstation. De tijd dat je in Thailand als een acrobaat boven een gat in de grond moest balanceren is alweer een tijd geleden. Thailand maakt rasse schreden naar een moderne wereld. Ondertussen zijn we bijna in Nong Ki, op de helft van het proefdraaien.
De motor houdt zich goed. Ze schakelt vlot en zonder (vreemde) mechanische geluiden. De koppeling is goed. De motor is soepel en komt snel op toeren. We hebben de 100 Km/u al een keer zonder problemen aangetikt. In de snelle bochten spoort de motor prima en in de langzamere scherpe bochten rolt ze precies zoals ik verwacht. De voorrem voelt precies zoals ik die graag heb. Alleen de achterrem blijft een beetje sponzig. Hij grijpt aan maar daarna neemt de remkracht wat af. Ik verwacht er geen problemen mee want ik rijd erg defensief. Maar het is toch een puntje om in de gaten te houden! Misschien moet ik er straks nog even in de motorzaak naar laten kijken?
Het enige dat we nog missen voor onze rit terug naar Pattaya zijn enkele rubberen spinnen om onze bagage op het bagagerek vast te maken. Vroeger hingen ze overal buiten voor de winkels en tegenwoordig is er geen enkele meer te zien. Bij een kleine ijzerwarenwinkel in een onbekend dorp stop ik de motor. Papa en Mama in de winkel zijn zichtbaar in paniek. Een buitenlander! Wat nou weer?
Eerst probeer ik hem in kolen Thai uit te leggen wat ik zoek. Helaas! De man is duidelijk van slag. Ik zoek een plaatje op mijn telefoon en bij het zien van de foto gooit hij spontaan beide armen in de lucht en er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht. Hij wenkt me dat ik hem moet volgen. Enkele minuten later sta ik weer buiten met vier felgekleurde spinnen die me het lieve sommetje van € 1,10 hebben gekost. Nee, niet per stuk! In totaal voor alle vier!
Onze laatste halte is bij een kleinere tempel waar een groep mannen aan het werk is. Ze zijn een bamboe hekwerk aan het maken voor, wat ik begrijp, een feest over enkele dagen. Het blijft lachen met die Thai. Wij begrijpen hun niet en zij begrijpen ons niet. Toch is er veel plezier en lachen we met elkaar on van alles en wat. Een flesje water als dank voor ons bezoek valt ons ten deel.
We gaan vanaf hier linea recta terug naar Nang Rong. We zijn overeen gekomen om onze lunch bij de Lotus in Nang Rong te eten. Een “Zinger Burger” van KFC met frietjes en een grote koude cola zonder suiker. Tijdens het eten bespreken we onze ervaringen en we zijn het er snel over eens dat het allemaal in orde komt. We rijden de 400 kilometer in twee etappes. Het maakt niets uit waar we slapen dus waarom zouden we het in een ruk rijden. We hebben alle tijd van de wereld en veiligheid gaat boven alles!
Mijn oeroude Garmin “Oregon 400t” heeft een mooie route geplot van onze rit van vandaag. Het was een bevredigende dag en we kunnen morgen zonder zorgen op de motor stappen voor de eerste etappe.
We zouden eigenlijk bij “de Schuur” gaan eten maar na een paar flessen bier komen we terug op ons besluit en blijven we in het hotel. Het eten is goed en de prijs redelijk, waarom dus niet?
We kiezen voor de gebakken vis met een pittige limoen/chili saus. De gebakken groente maakt het afscheidsmaal compleet. Morgen gaan we weer verder, deze keer op de motor.

Thailand: De eerste meters

Nang Rong (Phanomrungpuri Hotel) 215), donderdag 26 januari 2023

Vandaag is het dan zover dat ik mijn, op een na, grootste liefde weer tussen mijn benen kan voelen! Ik sta op de gewone tijd van half zeven op en ga meteen op pad om koffie te halen. De 7-11 blijkt een stuk verder weg dan dat ik me van gisteren kan herinneren! Ik heb er al meer dan twee kilometer opzitten voordat ik mijn eerste slok lauwe koffie neem. Ook hier in “Nang Rong” is het ’s ochtends erg fris!
Ik hou me bezig met mijn gewoonlijke bezigheden in de ochtend terwijl Lyka nog heerlijk slaapt. Ik ben gespannen en tegelijkertijd opgewonden. Straks ga ik mijn vijftien jaar oude Honda Phantom ophalen en beginnen we aan een nieuw hoofdstuk van dit Aziatisch avontuur met mijn lieve vrouw.
Beneden is er nu ook koffie in het restaurant. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Voor 150 baht per persoon kunnen we hier ontbijten. Ik ben net voor 120 baht koffie gaan halen en heb daar ruim veertig minuten voor gelopen. Al met al niet zo slim dus! Haastige spoed is zelden goed! Bezint eer ge begint!
Lyka geniet van het eerste kopje koffie dat ik in het restaurant heb gehaald. Zelf heb ik weinig trek dus koop ik een ontbijtcoupon voor Lyka en geniet van nog een volle beker koffie. Het is wachten geblazen. Er moet nog olie worden ververst en de verzekering en wegenbelasting moet in orde worden gemaakt.
Om half elf hou ik het niet meer en ga op pad naar de motorwinkel. Net voor de winkel zie ik een verkeersbord met onze bestemming voor komende zaterdag er op. Het bord zegt 157 kilometer en mijn Garmin GPS heeft het over 171 kilometer. Het enige antwoord op het verschil is de vraag: Thaise of Metrische kilometers?
De motor is nog niet klaar en zal later op de dag ook nog worden gewassen. Dat is helemaal mooi want dan hoef ik dat zelf niet te doen! Ik ga maar weer terug naar het hotel om te ontspannen en wat te schrijven. Er staan ook nog tweehonderd foto’s op me te wachten die moeten worden gecontroleerd en verwerkt.
Wanneer ik om drie uur weer terug kom bij de motorzaak staat de Phantom in al haar glorie te glimmen en te schitteren. Alles is gecontroleerd en geregeld. Voor 3.350 baht rijdt ze weer als voor de Corona pandemie.
De eerste meters zijn toch wel wat onwennig en ik probeer een stuk weg te vinden met weinig verkeer. De voorrem reageert goed maar de achterrem voelt nog een beetje sponsig aan. Dat zou wel moeten wegtrekken! Er zit maar weinig brandstof in de tank dus moet ik ook een benzinestation zien te vinden.
Na een tiental minuten voel ik me weer helemaal thuis op de machine. Ik weet mijn plaats in het Thaise verkeer en slinger zonder al teveel inspanning om de hindernissen heen. Even gas erop, een U-Turn en voor 100 baht benzine in de tank. Het sluitmechanisme van de tankdop kan dezer dagen nog wel wat smeermiddel gebruiken! Een puntje om in de gaten te houden.
Lyka staat al klaar om een stukje te gaan rijden. Ik mis mijn GPS steun op het stuur maar daar kan ik de komende dagen niets meer aan veranderen. Accepteren is de enige oplossing. Zodra we weer thuis zijn ga ik twee van die steunen bestellen. Ze verdwijnen meteen naar de juiste plaats in mijn rugzak zodat we bij de volgende motortocht in Thailand weer natuurlijk kunnen navigeren.
Binnendoor is altijd spannend! Zeker wanneer je bij een smalle zelfgebouwde houten brug komt. Lyka gaat te voet naar de andere kant terwijl ik met enige snelheid de motor naar de overkant manoeuvreer.
Ons einddoel voor deze korte rit is een tempel genaamd “Prasat Nong Plong”. Je moet nu eenmaal een doel hebben. Toch zijn we hier niet voor niets naar toe gereden. Ik zie een “Naga” met een olifantenhoofd in plaats van de gebruikelijke meerkoppige draak. Dit is echt nieuw voor ons.
Na een korte pauze gaan we weer terug naar ons hotel. Deze keer over de brede provinciale weg want ik wil eens voelen hoe het is om weer boven de 80 km/u te komen. De proefrit is geslaagd en de motor voelt goed. Morgen gaan we echt een stevige rit van meer dan honderd kilometer maken.
Voor het avondeten ga ik nog even buiten kijken of alles in orde is met mijn motor. Bij het zien van mijn machine wordt ik helemaal warm van binnen.
Lyka is ook in de wolken dat we weer met de motor op pad gaan. Ze kijkt uit naar de komende drie dagen in het zadel. Gelukkig heeft ze veel vertrouwen in een goede afloop.
Het avondeten gebruiken we opnieuw in het hotel. Om de eenvoudige reden dat het van goede kwaliteit is en redelijk geprijsd. Veel groente en weinig rijst. Varkensvlees met zwarte peper en zoetzure kip, de gemengde groente spreekt voor zich.
Morgen gaan we ruim honderd kilometer rijden, de echte test van de mens en de machine.

Thailand: Jassenweer

Nang Rong (Phanomrungpuri Hotel) 215), woensdag 25 januari 2023

Het is dus weer erg fris op deze ochtend. Om iets voor half zeven wordt ik al wakker van het daglicht. Meteen de gordijnen open en alle lichten aan. Lyka is ook meteen wakker en zonder een woord te zeggen pakken we onze rugzakken voor de zoveelste keer.
Op de koelkast kijk in naar het Thaise schaakbord. Niet slecht voor een week met twee personen. Het is me opgevallen dat ik steeds minder ga drinken. Zal de wijsheid met de jaren toenemen of terugkeren? Lyka’s rugzak wordt met elke halte een beetje voller dus gaan we weer met een extra plastic tasje op pad.
We nemen uitgebreid afscheid van het meisje achter de receptie omdat we de volgende keer rechtstreeks willen boeken. Dat is een win/win situatie voor ons beiden, financieel gezien zeker. Ik weet ook zeker dat ik een onuitwisbare indruk heb achtergelaten, mijn hoed zullen ze niet snel vergeten. We zijn nog niet van het terrein af en de receptioniste komt achter ons aan gehold met 200 baht in haar handen. Lyka en ik zijn beiden vergeten dat ik borg had betaald voor de sleutel!
Na een groot kwartier wandelen nemen we plaats op de houten banken van het treinstation in Si Saket. Lyka houdt de rugzakken in de gaten terwijl ik de gebruikelijke tosti’s en koffie ga halen. Het is een schok! Uitgerekend deze 7-11 heeft geen fantastisch koffiezet apparaat waar verse bonenkoffie uit komt. Dus blijft er niets anders voor me over dan een beker Nescafé. Ik weet het, ik heb plechtig beloofd dat ik dat goedje nooit meer zou drinken maar nood breekt beloftes. Zonder koffie, of iets vloeibaars dat er op lijkt, start deze oude diesel niet in de ochtend!
De hete koffie dampt in de koude ochtendlucht. We zijn dik aangekleed en dat is moeilijk aan westerlingen uit te leggen die denken dat het in Thailand altijd warm is.
De zon klimt langzaam naar haar zenit en met elke minuut die verstrijkt wordt het aangenamer. Ik probeer de dag van vandaag langzaam en gedetailleerd in mijn hoofd te laten passeren. Er zijn meer onzekerheden in mijn berekeningen dan in die van de klimaatverandering. Ik laat het maar op me afkomen! Dat is uiteindelijk de beste en logische oplossing. Ik neem de koe bij de hoorns zodra die voor me staat!
Ik heb op het internet mooie stoelen in de trein gereserveerd, en betaald, in de tweede klasse met ventilator. Niet dat die ventilators nodig zijn want een frisse wind blaast door de hele trein van voor naar achter. Ook nieuw voor nu is dat de kaartjes niet meer worden geknipt maar gescand. Ze gaan met de tijd mee en alles wordt in gereedheid gebracht voor de nieuwe treinstructuur in Thailand. Ik laat de 3D streepjescode’s op mijn telefoon scannen en de conducteur, en ik ook, zijn beide gelukkig met het positieve resultaat. Hij knikt bevredigend dat alles in orde is.
Ik moet ook denken aan het nieuws van gisteren! Een artikel over de oude dieseltreinen in het nieuwe station van Bangkok. De rook kan niet weg! Bij elke vertrekkende trein worden de passagiers en de mensen op de perrons vergast. Die foto’s lieten niets aan je fantasie over. De verantwoordelijke minister heeft meteen verklaard dat de ventilatie zal worden aangepast en de motoren van de oude treinen worden gereviseerd.
En daar is dan na twee en een half uur treinen Buriram! Het gaat precies zoals ik had gehoopt. Na een wandeling van een kilometer of twee zijn we op het busstation van Buriram en enkele minuten na aankomst heb ik al vier kaartjes voor een minibusje gekocht naar Nang Rong. Vier kaartjes? Ja, voor 44 baht (€ 1,25) per zitplaats ga je niet tobben. Twee zitplaatsen per persoon, een voor jouw en een voor je rugzak!
Comfortabel reizen in Thailand! Ik weet de weg in Nang Rong dus weet ik waar we moeten uitstappen. In het Thai legt ik aan de chauffeur uit waar we de minibus willen verlaten. Hij begrijpt me nog ook! Precies op de plaats waar ik heb gedacht staan we in de warme ochtendzon. Het is nog erg vroeg en misschien kan ik plan-B in werking laten treden! Dat houdt in dat ik vanmiddag al mijn motor ga ophalen en naar de motorwinkel kan brengen om tot leven te worden gewekt.
Na een stevige wandeling van opnieuw een kleine twee kilometer staan we voor ons hotel voor de komende drie nachten. We zijn onder de indruk. Soms heb je zo maar een parel van een hotel voor een ongelofelijke lage prijs op het internet.
Helaas is onze kamer nog niet gereed en moeten we twintig minuten wachten. Kamer 215 is een mondopener. Een luxe kamer met een mooi balkon. We gaan ons hier zeker thuis voelen. Het was het wachten dubbel en dwars waard!
Laten we ook maar meteen het restaurant proberen voor de lunch! Een club-sandwich is altijd een goede graadmeter voor een restaurant. Wanneer de club-sandwich brandhout is dan probeer ik niet eens meer een ander gerecht.
Deze club-sandwich smaakt nog beter dan dat ze er uitziet! Gewoonweg heerlijk en genoeg voor ons samen. Wij zijn niet (meer) van die grote eters!
Plan-B dus! De motorwinkel is snel gevonden en ik wordt zelfs herkend. Ze weten dat ik een vriend van Peter ben. Ik leg het hele geval, met behulp van foto’s, uit aan Nok, de vrouw in de motorzaak die goed Engels spreekt, en haar man voegt zich ook bij ons.
Zodra het duidelijk is wat mijn bedoeling is gaan we op pad naar de moeder van Nueng die weet dat ik een dezer dagen de motor, een een doos, kom ophalen. Er is toch ook verwarring! De twee monteurs zijn samen vertrokken zonder mij en de sleutels van de motor. Achterop bij de zoon van de eigenaar van de motorzaak gaan we samen richting het “Smile Home Resort”.
De monteurs en de moeder zijn blij om ons te zien. De doos staat al klaar en buiten het zicht van de vreemde geef ik de moeder 1.000 baht als dank voor het stallen en oppassen op mijn motor. De motor komt onder het huis vandaan en is er slechter aan toe dan ik heb verwacht. De remmen werken niet meer, ze zitten gelukkig niet vast, en de voorband is leeg.
Laat ik mijn schatje, bijna vijftien jaar oud, eerst maar eens wassen! Moeders lacht wanneer ze ziet met hoeveel plezier ik de motor, zo goed als mogelijk, schoonmaak met alleen een straal water en mijn handen. Wanneer de motor schoon genoeg is naar mijn zin wordt ze door de twee monteurs naar de winkel geduwd. Op de Thaise manier welteverstaan. Een monteur, op mijn motor, wordt door de andere monteur, op zijn motor, met de voet tegen het uiteinde van de uitlaat voort geduwd. Hachelijk en gevaarlijk in Nederland, normaal in Thailand!
Drie monteurs duiken op het monster dat lang niet heeft gebruld. Als eerste gaan de remsystemen er af en worden grondig schoongemaakt. Er zijn enkele nieuwe onderdelen nodig en dan begint het spel van: niet op voorraad, oude motor dus onderdelen moeilijk te verkrijgen, moet worden besteld, dat duurt lang, et cetera. Ik ken het spel en speel het even mee totdat ik zeg dat ik maar twee dagen heb.
Dat is even schrikken! Plotseling is alles mogelijk bij en met bevriende Honda dealers. Nu dat probleem is opgelost liggen er weinig problemen meer in het verschiet. De carburateur gaat er af en wordt helemaal uit elkaar genomen en gereinigd. De achterrem werkt weer maar de voorrem geeft meer problemen dan verwacht.
En dan, na ruim twee uur werk, wordt het monster tot leven gewekt! Alsof het monster van Frankenstein grommend tot leven komt: ‘It’s alive, it’s alive!’
Mijn taak voor morgen zit er vandaag al op! Ik ben meer dan tevreden over deze vruchtbare dag. Toch, morgen moet de motor worden gekeurd van de belasting en verzekering. Voor minder dan drie euro neemt de motorwinkel me die taak uit handen. Daar ben ik blij mee want dan hoef ik zelf niet met die mensen in discussie of de motor wel of niet goed is. Ik krijg een voorlopige rekening te zien en ik kan niet zeggen dat die tegenvalt. Dus ook dat is een positieve ontwikkeling! Ik beloof dat ik morgenvroeg weer terug kom en nog voor vijf uur nemen we afscheid.
Een half uurtje later zit ik te mijmeren over deze productieve woensdag in de Isaan. De koude Leo smaakt me uitstekend en ook Lyka heeft een fijne middag gehad. We maken plannen voor vanavond en de komende dagen. We besluiten om onszelf deze keer maar in luxe onder te dompelen. Dat mag wel een keer, we hebben het verdiend!
Aan het zwembad, onder een romantische verlichting, laven we ons aan een heerlijke Thaise maaltijd. De kwaliteit is meer dan goed en dat laat ons meteen besluiten om de resterende avondmaaltijden ook maar hier in het “212 Restaurant” te gebruiken. Onze dag zit er op en voldaan trekken we ons terug in de luxe kamer. We kijken nog wat TV-programma’s op de iPad en de MacBook en sluiten rond tien uur onze ogen. Morgen is een rustige dag, dat hebben we ook wel verdiend. Verder zijn we blij dat mijn nare hoesten ook bijna helemaal is verdwenen. Ik ben weer bijna de oude!