Thailand: Twee zere konten

Nang Rong (Smile Home Resort (1), dinsdag 29 oktober 2019

Ik heb in ieder geval slecht geslapen de afgelopen nacht! Demonen uit Zaltbommel vlogen door mijn dromen, gezichten van gemeentelijke ambtenaren en beelden van rechtbanken deden me in bed draaien als een bromtol. Het ontwaken kwam als een verlossing uit een psychische gevangenis waar ik als volkomen onschuldig ben opgesloten. De hanen en andere dieren op het platteland van de Isaan spelen een symfonie zoals ik ze zelden heb mogen horen. Het is iets over zes uur en Lyka kruipt nog een keer diep onder de deken weg. Het kan op deze ochtend! We hebben gisteren al ingepakt en hebben vandaag voor ons vertrek niet zo heel veel te doen.
Ik ga maar naar beneden om koffie te zetten. Yu is op dit vroege moment al in de keuken en rammelt met de potten en pannen. Ook voor ons maar ze is bezig met het ontbijt voor de jongens die naar hun werk moeten. In een braadpan rollen enkele “Scottisch eggs” voor ons door de hete olie heen en weer. “Scottisch eggs” zijn hardgekookte eendeneieren in het midden van een gehaktbal. Je moet het een keer gegeten hebben om het te kunnen begrijpen!
De kleine waterkoker begint te pruttelen en ik schenk voor de eerste keer het kokende water in het gereedstaande koffiefilter. De geur van verse koffie maakt me blij, elke ochtend weer wanneer ik voor ons een kan verse koffie zet. Het koele flesje sodawater is in twee slokken leeg, mijn diabetes medicijnen meesleurend naar mijn maag. Ik heb een hekel aan gewoon water, sodawater daartegen spoel ik met liters naar binnen om in deze warme tropische streken niet uitgedroogd te raken.
Het is ook stil in de keuken. Het is een onaangename stilte! Het ontbreken van John, met zijn altijd goede humeur en bulderende lach, is een gemis voor iedereen. Maar het is vooral de onzekerheid, de toekomst, de grote vraag wat Yu, John en haar jongens te wachten staat. Ik weet uit ervaring dat de onzekerheid alleen maar meer aan je gaat vreten. Elke dag neemt de onzekerheid een klein hapje uit je hoop, je vertrouwen en je goede humeur. Totdat je uiteindelijk een neurotisch depressief wrak bent terwijl de oneerlijke wereld langzaam en zonder enige vorm van medeleven doordraait.
Het grote egoïsme dat de 21st eeuw zal typeren! Kijk maar eens goed om je heen en zie alle onzichtbare egoïstische koepels waarin mensen zitten die er heilig van overtuigd zijn dat zij het middelpunt van het universum zijn en dat zij de mensheid gaan redden door alles en iedereen van hun gelijk, al dan niet met opgelegde drang of geweld, te overtuigen? Gelukkig ben ik nog in een positie dat ik kan ontsnappen aan die ongewenste samenleving.

We slaan het ontbijt maar over en zoeken naar excuses om zo snel als mogelijk weg te kunnen. Het is een moeilijk en onaangenaam afscheid. Het is onvermijdelijk dus bijten we door de zure appel heen. Om iets over acht uur is het dan eindelijk zo ver. Ik loop nog een keer om de motor heen voor een visuele inspectie en nadat ik niets vreemds heb kunnen vinden stappen we op voor de kleine twee honderd kilometer naar Nang Rong. Een laatste knuffel met Yu, een belofte dat we in januari weer op bezoek komen, een laatste bedankje en een laatste foto. Tot over een maand of drie!

Het eerste stuk rijden is niet zo heel ver, een kilometer of twee! Bij het PTT benzine station eten we een tosti ham/kaas en gooien we de tank vol. Een tank benzine van 220 baht zou voldoende moeten zijn om vandaag op de plaats van bestemming te komen.
De eerste kilometers op twee wielen zijn wat onwennig! Mijn oordoppen voelen ongemakkelijk aan, de spiegels geven me minder overzicht dan ik me kan herinneren en achter me schuift Lyka over het zadel heen en weer als een strijkbout over de strijkplank. Bij Sida, het kruispunt waar we enkele weken geleden uit de bus zijn gestapt, is het ongemakkelijke gevoel al bijna verdwenen. De Garmin GPS op mijn stuur doet helaas niet wat ik van hem verwacht en om eerlijk te zijn kan ik me na zes jaar ook niet goed meer herinneren welke instellingen ik vroeger op de motor gebruikte.
Na een klein uurtje zadeltijd is het tijd voor een pauze. Lyka klaagt over het vizier van haar nieuwe helm. Ze wilde heel graag een helm met een vizier hebben maar dat het een onaangename turbulentie langs haar ogen geeft en daardoor haar contactlenzen uitdrogen had ze niet gedacht. Ik ken het gevoel van de uitgedroogde contactlenzen, daarom zweer ik ook bij de veiligheidsbril die ik draag. Die sluit goed om mijn ogen aan mijn gezicht en daardoor is de turbulentie achter de bril minimaal.
Een koeriersbedrijf bij de plaats waar we in de schaduw genieten van een kopje zelf meegebrachte koffie geeft de oplossing. Ik ga vragen om een kruiskop schroevendraaier en binnen enkele minuten is het vizier van de nieuwe helm verwijderd. We laten het ter plaatse op de stoep achter in de wetenschap dat er altijd wel iemand is die het in de toekomst kan gebruiken.
In Thailand hebben de belangrijkste doorgaande wegen nummers. Hoe meer cijfers des te kleiner, smaller, of minder belangrijk de weg. We rijden nu op de 202 richting het oosten en om eerlijk te zijn ben ik het drukke verkeer al aardig zat. Bij elke passerende vrachtwagen krijg ik twijfels aan ons nieuwe avontuur. Het lijkt mij een stuk drukker dan zes jaar geleden en ongetwijfeld zullen er ook veel meer vrachtauto’s en pick-up trucks over de Thaise wegen rijden.

Bij de volgende pauze maak ik gretig gebruik van de sanitaire voorzieningen van het PTT benzine station, het gehandicapte toilet blijkt een westers zit toilet en dat is erg welkom. Met een kop koffie en een flesje koud water binnen handbereik ga ik maar eens aan de slag met mijn GPS. Het is een beetje gezoek, gepriegel, meerdere instellingen proberen, maar uiteindelijk kom ik toch in de buurt van de instellingen voor het gebruik op de motor zoals ik me uit het verleden kan herinneren.  

Ik stel de GPS in op “kortste weg, onverharde wegen en snelwegen vermijden”. Binnen enkele minuten worden we van de drukke weg geleid en zoeven we tussen de eindeloze rijstvelden door over de muisstille binnenwegen van de Isaan. Oké, het wegdek van deze wegen is misschien af en toe wat slechter dan van de hoofdwegen, en we missen af en toe een afslag, maar de onbekende parels van het Thaise platteland schuiven wel langzaam aan je voorbij.
Zo houden we onderweg, wanneer het nog geen tijd is, toch een korte pauze bij een tempel genaamd “Wat Talat Pradu”. Ik schiet wat foto’s van een plaats die we hoogstwaarschijnlijk nooit meer zullen bezoeken. Ik kan me nog steeds kwaad maken over de domme visumregels die Thailand hanteert, en het zal in de toekomst ongetwijfeld alleen maar moeilijker worden om Siam, de oude naam voor Thailand langer dan 30 dagen te bezoeken! Het toerisme houd haar hart vast want dit moet haast wel op een catastrofe uitdraaien.
Net voorbij Phimai houden we een lunch pauze. Op een betonnen bankje in de schaduw onder de mangobomen eten we wat brood en de laatste “Scottisch eggs”, we hebben ook nog een flesje lauw water om het weg te spoelen. Helaas konden we geen geschikt plaatsje meer vinden op het dorpsplein van Phimai. Twintig jaar geleden was dit een slaperig stadje vaag bekend om haar oude tempel, “Prasat Hin Phimai”, waar de stad gewoon omheen is gebouwd. Deze tempel ligt te ver van Bangkok en andere bezienswaardigheden en wordt daarom haast nooit opgenomen in de rondreizen door Thailand. De Khmer tempels hebben hun aantrekkingskracht niet verloren en de stad is drukker dan ooit. Ik vindt het jammer dat de rust is verdwenen maar de lokale bevolking geniet met volle teugen van de verkregen rijkdom van de nieuwe economie. Steeds vaker worden de brommertjes omgewisseld voor auto’s.
Een monnik in het bekende oranje gewaad neemt plaats op een bankje niet ver van ons. Hij lijkt te mediteren maar tijdens een moment van onoplettendheid neem ik een weerspiegeling van de zon op het beeldscherm van de in zijn hand verborgen smartfone waar. Dat is ook het nieuwe Thailand! De monniken staan nu via hun Samsungs en iPhones in contact met de Boeddha.

Na een kleine tweehonderd kilometer rijden we het terrein van het “Smile Home Resort” op. Onze proefrit zit er op en Peter en Nueng hebben onze motor al van verre horen aankomen. Onze altijd vriendelijke vrienden begroeten ons hartelijk en wij krijgen bungalow 1 toegewezen omdat mijn favoriete bungalow 8 langdurig is verhuurd aan een gescheiden Duitser.

Het is goed om na bijna twee jaar weer terug te zijn bij het “Smile Home Resort” in Nang Rong. Het is moeilijk te bevatten hoe snel de tijd langs je heen glijd wanneer je wat ouder bent! We hebben elkaar genoeg te vertellen en na een paar koude biertjes gaan we met z’n vieren eten in een Thais wegrestaurant dat Peter “de Schuur” heeft gedoopt. Het complete gebouw met de inventaris is minder waard dan de voorraad in de koelkast!
De kwaliteit van het eten is wel hoog en de grote flessen Leo bier zijn koud. Dat is voor mij voldoende na een lange dag is het zadel. We maken het niet al te laat van Peter is net als ik een vroege vogel dus gaan we niet al te laat tussen de veren. Al met al was het een geslaagde dag en we zijn nog steeds van mening dat de geplande reis met de motor naar Maleisië een goed plan is. Voor het slapen gaan moeten we samen nog hard lachen om de twee zere konten die op het harde matras liggen!

Thailand: Voorbereidingen

Bua Yai (Bij Yu en John), maandag 28 oktober 2019

Onze Thaise visum problemen hebben ons ondertussen al meer dan € 500,- schade opgeleverd, we hebben ons hele reisplan op de kop moeten zetten en vliegtickets en hotelboekingen zijn verloren gegaan. Maar dat is nu eenmaal niet anders. De Thaise overheid is hoogst onbetrouwbaar wanneer het op een visum voor een onafhankelijke en in verblijfstijd afwijkende toerist gaat. De westerlingen zijn zonder probleem bij aankomst met het vliegtuig voor dertig dagen welkom maar alle extra dagen daarboven is een administratieve nachtmerrie.
In de afgelopen dagen hebben we alle mogelijke scenario’s die op ons van toepassing zijn doorlopen. De een nog kostbaarder dan de andere. Ons probleem is dat onze laatste periode in Thailand meer dan zestig dagen is. Dat betekend dat we de grens over moeten of een peperdure verlenging aanvragen voor het toch al niet al te goedkope visum voor zestig dagen. Die aanvraag voor dat zestig dagen visum zal namelijk ook niet goedkoop zijn omdat we twee keer naar Manila moeten in december. De feestmaand die in het christelijke Filippijnen de belangrijkste en drukste maand van het jaar is.
De afgelopen week hebben we onze mogelijkheden dus allemaal afgetast. De meest voor de hand liggende, Laos en Cambodja, vielen bijna direct af. Gewoonweg te kostbaar om voor een weekje te bezoeken. Daar komt nog bij dat Cambodja het nieuwe Thailand is voor een groep speciale toeristen en daar hebben we na Pattaya al helemaal geen zin in.
Dus toen Lyka met het idee kwam om in februari en maart met de motor naar Maleisië te gaan was ik meteen helemaal enthousiast. Zes jaar geleden heb ik die rit namelijk ook gemaakt en het enige wat ik tijdens die rit heb gemist was mijn vrouw. We waren het meteen eens met elkaar, plannen zijn gemaakt, hotels zijn geannuleerd en nieuwe hotels zijn geboekt, wanneer we ons niet welkom voelen in Thailand dan gaan we naar het mooie, vriendelijke en onvergetelijke tropische Maleisië!

“Malaysia Truly Asia”

We zitten al vroeg aan het bekende ontbijt bij John en Yu. Ik noem John nog gewoon maar die is op het ogenblik in Engeland om verschillende zaken te regelen. Ook zo’n geval van een foute visum politiek die veel buitenlanders in de armen van de corruptie drijft. Er zijn er nog genoeg die niet meedoen! Dit omdat zij beseffen dat het meedoen met de visum carroussel het systeem in stand houdt en dat het uiteindelijk alleen maar slechter zal worden. Corruptie = Hebzucht! Beiden groeien totdat het systeem door hebzucht instort of totdat de overheid ingrijpt. En daar moet je niet aan mee willen doen! Gebakken eendeneieren, witte bonen in tomatensaus en geroosterd brood. Het ontbijt voor kampioenen.
Zodra het ontbijt naar binnen is, samen met een paar koppen vers gezette Hollandse koffie, maken we ons gereed voor de eerste hindernis. Elk jaar moet iedereen met zijn motor naar de Thaise APK. Op zich een prima zaak maar ik kom onderweg ook gevallen tegen waar de keurmeester het niet zo nauw heeft genomen.
Mijn motor valt meteen op omdat ik een kenteken heb van een provincie die op een aardige afstand van Bua Yai ligt. De jonge keurmeester neemt mijn motor van mij over en ik kan me niet onttrekken aan het idee dat ik voorrang krijg boven de lokale bevolking.
Een lang dun metalen meetinstrument gaat in mijn uitlaat. Er wordt een paar keer flink gas gegeven waarna de warme 200cc motor rustig stationair doorloopt. Ik heb geen enkel idee wat ze hier aan het meten zijn! Bij mijn eerste poging om op de meetapparatuur te kijken wordt me meteen in een niet te misstaande manier duidelijk gemaakt dat ik moet blijven zitten en vooral niet in de buurt van de meetapparatuur moet komen.
Ik ben niet verbaasd, vriendelijkheid jegens Europeanen is tegenwoordig ver te zoeken. Wij worden nog steeds als stinkend rijk gezien. Het is een mengeling van afgunst en ons de schuld geven voor wat er vandaag de dag allemaal mis is in Thailand. Ook hier in de Isaan vertrekken er elke dag hele kudde’s buitenlanders, vaak ook zonder een woord afscheid, om zich in een ander zuidoost-Aziatisch land te vestigen met een milder visumbeleid. Ze trekken letterlijk de deur achter zich dicht en komen nooit meer terug. Hun hele hebben en houden achterlatend voor de vrouw waar ze ooit van hebben gehouden.

Ik laat de boel de boel en vraag aan Yu om alles af te handelen. Na een geforceerd toiletbezoek ontdek ik achter het toiletgebouw een oude BMW die niet door de APK is gekomen. Wat zou zo’n motorfiets wel niet waard kunnen zijn in Europa? Het probleem is alleen dat Thai nooit zijn motor, of enig ander voertuig, zal verkopen, hier wordt alles opgeknapt en af en ben ik erg verbaasd over wat voor mooie oude motoren en auto’s ik zo allemaal nog tegenkom op de wegen in Thailand.
Uiteindelijk is alles in orde en na een kleine 1.600 baht (€ 47,85) te hebben afgerekend in een uiterst koel hokje met een brullende airconditioning, sandalen buiten laten staan, heb ik weer voor een jaar verzekering en wegenbelasting. Op de terugweg naar huis doe ik nog wat kleine inkopen voor de dag. Het is vroeger dan ik had verwacht en Yu moet ook nog boodschappen op de vroege markt gaan doen. Ik beslis dus om maar gelijk naar de motorwinkel te gaan om een nieuwe achterband te laten plaatsen, een nieuwe voorband heb ik namelijk al.
Voordat we naar de motorzaak gaan bezoeken we eerst “Tesco-Lotus” om voor Lyka een nieuwe helm te kopen. Deze zaken kosten hier gelukkig niet zoveel maar je mag ook gerust vraagtekens zetten bij de kwaliteit van de valhelm. Voor negen euro zijn we klaar en doen we mee aan de helmsymboliek die het verkeer in Thailand, een van de dodelijkste ter wereld, veiliger moet maken. Het verkeer in Thailand is alleen voor zeer ervaren chauffeurs en persoonlijk raad ik nog steeds iedereen af om “een brommertje” te huren! Een brommertje in Thailand is voor Nederlandse begrippen een volledige motorfiets die vaak zonder probleem snelheden boven de 100 Km/u kan halen. Dat is heel anders dan met een scooter door het Nederlandse verkeer te laveren!

Er heerst de bekende drukte bij de nieuwe moderne motorzaak. Het handen schudden met de eigenaar helpt natuurlijk wel, we wisselen de bekende beleefdheden uit en de eigenaar leid mij persoonlijk naar de balie waar ik door een redelijk engels sprekende dame verder wordt geholpen. Eerst wordt mij gemeld wat de nieuwe achterband kost inclusief monteren. Na goedkeuring wordt de nieuwe band uit het magazijn gehaald en naar de werkplaats gebracht.
Na een kwartiertje ben ik in de werkplaats aan de beurt. Daar vraagt de chef werkplaats nogmaals of ik akkoord ga met de nieuwe band en de prijs inclusief het monteren. Dan krijgt de chef-monteur zijn werkbriefje en gaat hij aan de gang. Dat is het moment voor ons om de rest van de uitrusting bij elkaar te scharrelen. Spanelastieken en een bagagenet? Het net valt af wegens de te kleine afmetingen maar een achttal spanelastieken worden aangekocht om de rugzakken op de achterkant van de motor te kunnen bevestigen. Voor vier euro kun je je geen bult vallen en van die spanelastieken kun je er nooit teveel bij je hebben.

Lyka is er helemaal klaar voor!

Bij terugkomst in het huis wacht er een heerlijke mihoen schotel voor ons! Yu zorgt prima voor ons en wij zijn John en Yu erg dankbaar dat we altijd welkom zijn in hun huis.

Na een middag van plannen, rusten en voorbereiden geniet ik in de tuin achter het huis van mijn koude fles Leo bier. De zon zakt langzaam achter de enorme bamboestruiken met sprieten zo dik als dijbenen! Een kikker kwaakt, een haan kraait en een hond blaft. De manke kip van John strompelt over het erf op zoek naar wat te eten. In gedachten ben ik al bij morgen. Mijn GPS is geladen met de laatste kaart van Openstreetmap en de gepande route van Bua Yai naar Nang Rong, onze bestemming voor morgen, is ook al geactiveerd.
Vanuit de keuken bereiken heerlijke geur slierten mijn neus. Yu staat weer achter het gasfornuis en de ik hoor de potten en pannen achter me rammelen. Het is helaas alweer de laatste avond in Bua Yai. Na het eten gaan we vroeg naar bed want ik wil optimaal geconcentreerd zijn wanneer ik me na zo’n lange tijd weer op de motor in het Thaise verkeer meng. Het is een moeilijke situatie. Het huis is stil en leeg. Ik weet niet goed wat te zeggen tegen Yu. Alles is al meer dan een keer gezegd! Slachtoffers van een vreemd onrechtvaardig visumsysteem bedacht door mensen die er geen enkel benul van hebben wat er zich allemaal aan de randen, in de grijze gebieden, van het visumbeleid afspeelt. Straks, wanneer het te laat is, zal het systeem wellicht worden aangepast. Maar dan zal het te laat zijn! Het kwaad is geschiet en het herstel zal vele jaren in beslag nemen.
Buiten kraaien de hanen en blaft een hond. Het Thaise platteland, slapen tussen de rijstvelden, we zullen het missen.

Thailand: Terug naar het begin

Bua Yai (Bij Yu en John), zondag 27 oktober 2019

Voor alle nieuwelingen maar ook al ingeburgerde bezoekers van Thailand, een verplaatsing kost onder normale omstandigheden veelal een hele dag! Vergeet dat niet. Wij gaan dus vandaag met de trein van Ayuthaya terug naar Bua Yai. We gaan via een ander traject en daardoor zullen de treinen ook anders zijn en ook bijna zeker te laat zijn. We hebben vandaag maar een beperkte keuze, sterker nog, we hebben maar een trein die in de ochtend rechtstreeks naar Bua Yai gaat. Express trein 75 vetrekt volgens schema om 09:42 uit Ayuthaya en arriveert om 14:05 in “Bua Yai Junction”, zoals het station officieel heet.
Ondanks dat het maar vijf minuten lopen is, van het hotel naar het treinstation, nemen we om kwart over negen afscheid, het is een vaarwel èn geen tot ziens. Het is nu ècht helemaal tot ons doorgedrongen dat we hier met een grote zekerheid niet meer zullen terug keren. Gisterenavond in bed hebben we urenlang liggen praten over de Filippijnen en ik geloof nu ook dat onze toekomst daar ligt. Tenzij de Thaise baht stevig gaat inleveren tegen de euro òf de euro heel veel sterker wordt ten opzichte van de Thaise baht. De kosten/plezier verhouding staat al een tijdje in het oranje gebied en de naald loopt steeds verder naar het rode gebied!
De prijs van 202 baht per persoon voor de treinreis valt ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Het is een van de mysteries van het reizen met de trein in Thailand, je kan er namelijk helemaal geen pijl op trekken wat het vervoersbewijs zal gaan kosten en hoelang je reis zal gaan duren. Soms zijn er wel vijf verschillende prijzen voor hetzelfde traject. Deze prijzen worden bepaalt door de soort trein in combinatie met welke klasse van vervoer. Genummerde stoelen kennen een toeslag maar je stoelnummer geeft je geen garantie dat die stoel ook werkelijk in de trein aanwezig is!  

Op het perron van Ayuthaya wachten we in de koele ochtendwind op onze trein. Het valt ons opnieuw op dat er maar weinig onafhankelijke reizigers op het station zitten te wachten op hun trein of aankomen in Ayuthaya. We kijken elkaar begrijpend aan, we hoeven het niet meer hardop te zeggen, we hebben er al genoeg over gepraat. Westerlingen mijden Thailand om welke reden dan ook. Om de zoveel minuten loop ik even de vertrekhal in om op het beeldscherm te kijken wanneer de treinen worden verwacht. Met een glimlach denk ik terug aan de tijd dat dit met een krijtje op een groot schoolbord gebeurde. De tijden zijn veranderd, ook hier in Ayuthaya, maar niet altijd is het beter geworden.
De trein is met een klein kwartier vertraging uit Bangkok vertrokken en we kunnen alleen maar hopen dat die vertraging niet verder oploopt. Ik neem nog maar een slokje koud water terwijl ik een Scandinavische vrouw observeer met een stevig overgewicht en een bloeddruk die niet gezond kan zijn. Haar hoofd is zo rood als een tomaat terwijl haar mannelijke reisgenoot haar een beetje koelte probeert te verschaffen door met een kleine handdoek te wapperen. Daar is dan eindelijk onze trein.

Ons geluk voor de treinreizen lijkt opgebruikt! We hebben twee zitplaatsen haaks op de rijrichting en dat is niet zo comfortabel. Voor een uurtje heb ik nog hoop dat er ergens enkele stoelen vrij kunnen komen voor een comfortabele zitplaats. Mijn GPS stelt me al snel teleur. We rijden een ander traject en het lijkt er sterk op dat de meeste passagiers nog verder gaan dan “Bua Yai Junction”. Wanneer ik in mijn kolen Thais aan mijn medepassagiers vraag waar ze naar toe gaan antwoorden ze steevast: ‘Khon Kaen, Udon Thani of Nong Khai’. Dat zijn allemaal steden die voorbij Bua Yai liggen en daarmee lijken meer comfortabele zitplaatsen voor ons uitgesloten.

Voor ons op de grond stalt een verkoopster haar goederen uit. Ik kijk het met verschillende gedachten allemaal aan. Het overmatig gebruik van plastic zakken versus de gekleurde noedels die er aantrekkelijk uitzien. Wij hebben geen trek want de laatste pizza punten zijn nog niet zo lang geleden in onze kelen verdwenen.
Het gebruik van plastic is nu in Thailand ook controversieel! De militaire leiders nemen alles blindelings over van de westerse landen omdat die in hun ogen slimmer zijn dan Thailand. Een mooi stukje “Het denken aan een ander overlaten dan kunnen wij ook niet de schuld krijgen dat we een slechte of domme beslissing hebben genomen!” Natuurlijk is plastic een probleem wanneer het vrij in het milieu terecht komt, daar ben ik me ook helemaal van bewust! Maar de regels die de overheden bedenken zijn vaak zo ondoordacht dat ze elke vorm van het scheiden weer bespottelijk maken.
De lege zakken verdwijnen met een soepele beweging door de openstaande ramen naar buiten en ik kan u met zekerheid verzekeren dat niemand in deze trein zich druk maakt over het milieu. Ik stop het lege plastic tasje, waarin de koude pizza punten hebben gezeten, in een zijvak van mijn rugzak. Een plastic tasje tegen enkele honderden plastic zakken die het raam zijn uitgegooid? Alle kleine beetjes helpen tenslotte, althans, volgens de klimaat en milieu goeroe’s in het nietige Nederland!

Het mooiste stuk van het traject is ongetwijfeld wanneer de trein over een kilometerslange brug over het “Pasak Chonlasit” stuwmeer rijdt. Hoewel het stuwmeer nog maar minder dan vijf procent van haar capaciteit vasthoud blijft het erg indrukwekkend. Water is tegenwoordig een probleem in Thailand! Beter gezegd: Water beheer is een probleem in Thailand. Hoe kan een land dat regelmatig wordt getroffen door overstromingen tijdens het moesson seizoen en de op twee na grootste exporteurs is van rijst een (regen)water tekort hebben? Ook hier zal je het antwoord in de vorm van corruptie moeten gaan zoeken.

Op een van die kleine stations met een onuitspreekbare naam in het midden van niets komt onze express trein sissend, piepend en zuchtend tot een stilstand. Het ontbreken van een rijwind maakt het stoppen direct onaangenaam. Hoe lang we moeten wachten is niet bekend! Het spoortraject is hier voornamelijk enkelbaans en daardoor moet de trein altijd wachten tot de sleutel, een enorme ring die door de machinisten steeds wordt doorgegeven, in hun bezit is. Alleen de machinist met de sleutel voor het traject mag zich in het bijbehorende spoorvak bevinden! Honderden keren heb ik geïnteresseerd bekeken hoe de sleutel door de stationschef van trein naar trein wordt doorgegeven. Na bijna dertig minuten kan de stationschef eindelijk met zijn groene vlag zwaaien en gooit de machinist als een middeleeuwse ridder de ring op de gereedstaande “kapstok”. Zodra de trein is gepasseerd bezorgt hij de sleutel in een drafje bij de popelende machinist van “Express Train 75” naar Nong Khai.

De dieselmotor brult en de enorme generator stuurt de opgewekte elektriciteit naar de elektromotoren. Ik zie op mijn GPS dat de snelheid nu boven de 90 Km/u ligt en dat we op tijd in “Bua Yai Junction” zullen arriveren. Dat moet ook wel want hier moet de trein haar plaats innemen in het schema van een andere spoorverbinding.
Precies op tijd stappen we uit de trein op het nieuwe perron van “Bua Yai Junction”. Yu staat ons al op te wachten en roept uit volle borst mijn naam. Twaalf dagen na ons vertrek zijn we weer terug waar onze korte rondreis door Thailand is begonnen. Yu heeft een plaatselijke Songthaew geregeld en voor 120 baht staan we een half uurtje later weer voor de deur van het lege stille huis van John en Yu.

We hebben snel oude vertrouwde kamer betrokken en genieten van de rust van het Thaise platteland. Een flesje sodawater bij de hand en in gedachten verzonken zie ik het plattelandsleven aan me voorbij trekken. Yu is alweer op pad om boodschappen te doen op de plaatselijk markt. Ze zal ons vanavond, en ook morgen, verraden met echte thuis gekookte Thaise gerechten. Samen met een ijskoude fles Leo bier, mooier kan het niet worden.

Groen Thaise kerrie, taugé met kip, varkensvlees met paksoi, rijst en rijstnoedels (spaghetti Lao), mooier kan het echt niet worden! Na nog een derde en laatste biertje zoeken we vroeg ons bed op. Morgen wordt het een drukke dag, we hebben een hoop voorbereidingen te treffen voor januari 2020!

Thailand: Verandering van plannen

Ayuthaya (Baan Are Gong Riverstay (10), zaterdag 26 oktober 2019

Na de rustdag van gisteren zijn we vandaag begonnen aan onze laatste dag in Ayuthaya. Er is relatief veel gebeurt gisteren dus moet ik daar eerst even naar terug! Zoals verwacht heb ik weer geschreven en bijna twee honderd foto’s verwerkt. Dat kost aardig wat tijd en energie. Maar het moet nu eenmaal gebeuren en elke foto moet op de juiste manier worden gewogen en beoordeeld. Een foute beslissing en die foto, en dat is een nadeel van het digitale tijdperk, is voor altijd verdwenen.  

De lunch was fantastisch, het uitrusten fenomenaal en de avond heerlijk koel en dorstig. We maakten ook weer nieuwe vrienden in de vorm van een groep Spaanse jongens uit de buurt van Madrid die voor twee weken in Thailand zijn en een wel heel volle agenda hadden. In twee weken heel Thailand te zien van de bergen voorbij Chiang Mai tot en met de stranden en eilanden in het zuiden is mogelijk maar ik verzeker u dat je een maand nodig hebt om weer bij te komen! Het was in ieder geval gezellig met de jongens en op dezelfde avond heb ik afscheid genomen van Robert. Misschien hoor ik ooit nog van ze maar voor hetzelfde geld blijven ze voor altijd een fotoloze herinneringen.
Veel belangrijker is ons gesprek van gisterenmiddag! We beginnen Thailand een beetje zat te worden. De sleet zit er nu toch wel goed in! De sterke baht in combinatie met de belasting- en prijsverhogingen maken het geen aangenaam land meer voor onze Europese portemonnee. Amerikanen zijn het al veel langer zat en zij zijn massaal vertrokken naar andere landen in zuidoost-Azië.
Ook de visa voor Laos en Cambodja (Laos 1.200 baht, Cambodja 1.000 baht), die je in Thaise baht of knisperend nieuwe US-dollars, moet voldoen zijn aardig prijzig geworden. Lyka kwam met het idee om met de motor naar Maleisië te rijden omdat dat ongeveer net zoveel kost als met de bus en trein naar Laos of Cambodja. Ik was het meteen met haar eens! Het is alweer zes jaar geleden dat ik zo’n monstertocht heb gereden.

Terug naar vandaag.

Als eerste moest het hotel in Bangkok worden geannuleerd en ondanks de kosten van de annulering vinden we het nog steeds een goede verandering in onze reisplannen.
Ten tweede moeten we morgen terug naar Bua Yai om de motor voor deze rit tip top in orde te brengen.

Van de vele ritjes met vrienden in de toeristen tuk-tuk’s rond Ayuthaya kan ik me herinneren dat het altijd leek dat de tempels een flink stuk uit elkaar lagen. Je was zo maar vier à vijf uur onderweg zonder dat je gebruik maakte van de lucht bij een bevriend restaurant van de chauffeur.
Nader onderzoek op het internet wijst uit dat het allemaal goed is te belopen vanuit ons kleine knusse hotel aan de rivier. Die mobiele telefoons en het overal aanwezige internet heeft veel gezelligheid weggenomen maar ook veel misstanden en vormen van oplichting weggenomen. Elke medaille heeft nu eenmaal een keerzijde! Zo maar, midden op een rotonde, zien we de eerste eeuwenoude pagode op weg naar de tempel genaamd “Wat Yai Chaimongkol”.

Ook in Thailand heeft de “burgerlijke ongehoorzaamheid” zijn irritante entree gedaan. Waar Nederland langzaam aan ten onder gaat is nu ook hier schering en inslag. Simpel genoeg omdat er net als in Nederland niet wordt gehandhaafd. Schreeuwt in Nederland een groep altijd om racisme dan is het hier de groep rijken die boven de wet staat.
In Nederland rijden bijvoorbeeld nu hele gezinnen op de elektrische fiets tegen het eenrichtingsverkeer in over het voetpad naar huis. De uitleg waarom ze deze regels niet accepteren gaat naar de de donkerste vorm van egoïsme, zoals je ook bij deze Thaise foutparkeerders ziet.
‘We doen er toch niemand kwaad mee?’, gevolgd door een verontschuldigende glimlach van een minder begaafde.
Het meest schrijnende is eigenlijk toch wel dat met de beste bedoelingen, en met uw belasting geld, aangelegde opritten aan hoge trottoirs voor rolstoelen nu worden gebruikt door scootertuig om het verkeer op straat te omzeilen. Er zijn al meerdere doden gevallen!Ik kan er nog steeds slecht tegen maar ik heb me er bij neergelegd dat het niet meer de wereld is waarin ik ben geboren en opgegroeid. Het zal hoogstwaarschijnlijk nooit meer verdwijnen dus zal ik op zoek moeten naar een land waar het (nog) niet wordt geaccepteerd!
De Parkeerplaats van “Wat Yai Chaimongkol” staat om kwart voor tien al helemaal vol met toeristenbussen, de zware dieselmotoren motoren blijven draaien totdat de laatste passagier weer is ingestapt en de excursie kan worden vervolgd. Voor een moment denk ik gaan de groene milieu waanzin uit het land waarvan ik het paspoort bij me draag. Pure onwetendheid over wat er in de wereld allemaal gebeurt geeft alleen maar slechte beslissingen. En het ergste van alles vind ik nog de steevaste opmerking van die milieu schapen: ‘Alle kleine beetjes helpen!’

Voor een paar baht kunnen we naar binnen en het is al snel duidelijk dat het hier om een “levende” tempel gaat en niet om een antieke tempel die wordt beheerd door de staat. Deze tempel valt niet onder de verantwoording van het UNESCO comité, het is hier allemaal een beetje vrijer. De enorme liggende Boeddha aan de ingang van het tempelcomplex is nog net zo indrukwekkend als ruim twintig jaar geleden toen ik hier voor het eerst met Marieke naar binnen stapte.

In de grote hal, waar de heilige Boeddha zit, is het voor ons veel te druk met biddende en om offerende gelovigen die hulp of geluk zoeken bij een probleem. Wij lopen gelijk naar de grote Stoepa die het hoogtepunt is van deze eeuwenoude tempel.    


Ondanks de vele bezoekers lukt het me toch om wat leuke foto’s zonder al teveel mensen te schieten van de “Wat Yai Chaimongkol”.

Tijdens dit bezoek zijn veel van de iconische Boeddha's nog niet in de oranje gewaden gekleed. Het kan natuurlijk zo zijn dat ze vannacht allemaal weer van hun kleden zijn ontdaan om zo ruimte te maken voor nieuwe offers. Je moet nu eenmaal een bedrag doneren om een Boeddha aan te mogen kleden. Een te kleine vrouw wringt zich in vreemde posities om de stenen Boeddha aan te kleden.  

Binnen een uur zijn we klaar met de bezichtiging en nemen voorgoed afscheid van “Wat Yai Chaimongkol”. Het is nu echt wel duidelijk dat we hier nooit meer zullen komen. Sterker nog, we denken dat we morgen voorgoed afscheid nemen van Ayuthaya. We hebben zoveel mooie warme herinneringen aan deze plaats die we niet door de moderne tijd willen laten verpesten. Ik ben niet eens meer bij Chai van het “Ayuthaya Guest House” geweest omdat ik vrees dat de eenvoudige gezellige slaapplaatsen ook zijn opgeslokt in de naam van de vooruitgang.

Tijdens een kort bezoek aan een air geconditioneerd koffiehuis zijn we ook weer geconfronteerd met de domheid van de lokale bevolking en het systematisch oplichten van buitenlanders.
Lyka ging voor de verandering een groene ijsthee en een koffie bestellen. Lyka komt met de bestelling aan tafel en geeft mij zonder te hebben nagekeken het wisselgeld terug. Ze geeft mij dus 820 baht retour. Er klopt wat niet, dat begrijp is meteen want deze twee drankjes kunnen onmogelijk bij “Café Amazon” 90 baht per stuk kosten! Hoofdrekenen is in Thailand hoofdbreken want zodra alle rekenmachines zouden verdwijnen zou het land tot een krakende stilstand komen! 2 x 3 = al een onmogelijke opgave voor de Thaise basisschool leerlingen!
Ik kijk op de kassabon, ik kan alleen maar de getallen lezen, en zie duidelijk dat de kassabon aangeeft dat er 870 baht moet worden teruggegeven. Met mijn open hand laat ik de puisterige puber, verantwoordelijk voor het afrekenen het terug geven van het juiste wisselgeld, zien hoeveel hij terug heeft gegeven. Zijn pogingen om mij te negeren lukken niet want deze stevige “Farang” zorgt er in zijn eentje voor dat de stroom bestellingen tot stilstand komt. De rij achter mij zwelt langzaam aan en de van nature nieuwsgierige Thai willen graag weten wat er aan de hand is.
We kijken elkaar recht in de ogen en hij komt al snel tot de conclusie dat ik standvastiger ben en dat hij is betrapt. Met neergeslagen ogen kijkt hij demonstratief op de kassabon en dan naar mijn hand. De kassa gaat open en hij legt zonder een woord te zeggen en zonder mij aan te kijken een blauw briefje van 50 baht op mijn nog steeds voor hem open staande hand.
Terwijl onze kassabon in de vuilnisbak verdwijnt werp ik het in het Thais demonstratief een cynisch bedankje toe: ‘Kap Khun Phap!’
Op de kassabon stond de persoonlijke code voor het internet in het “Café Amazon”! Pfffffff, terug gaan naar die puistenkoning heeft geen zin dus ga ik om me heen zitten kijken. En tot mijn grote verbazing lees ik op de in het Thais, en half engels, geschreven prijslijst: Een hete koffie is 55 baht en een groene ijsthee 65 baht. Dan heeft die oplichter ons toch nog voor 10 baht ( € 0,30) te pakken gehad. Ik kies ons moment om de oplichter te verlaten precies tussen twee stukjes achtergrond muziek!
‘Chok Dee Khamoi!’ (Veel geluk dief!), roep ik in een gepast volume naar de jongen.
Zijn hoofd kleurt tomatenrood en iedereen in de koffiezaak kijkt naar hem. Dat is nu het gezichtsverlies dat iedere Thai probeert te vermijden.
Na dit voorval genieten van onze lunch. Het eten in het “Baan Are Gong Riverstay” is goed en redelijk geprijsd. Helaas is ook vanavond de keuken weer wegens persoonlijke problemen gesloten dus kiezen we opnieuw voor een pizza avond. Deze keer bestel ik wel de juiste pizza’s!
We weten wat we kunnen verwachten en zijn eigenlijk voor het eerst verbaasd dat tachtig procent van de pizza’s van de “Pizza Company” een andere saus dan de ons bekende tomatensaus als basis hebben.
Onze vier dagen in Ayuthaya zitten er weer op en morgen gaan we de andere kant op dan dat we vier dagen geleden in gedachten hadden. Weer een flinke treinreis maar deze keer wel over een ander traject.