Filippijnen: Mijn gevoel bevestigd?

Angeles City (Walkabout Hotel (Poolside 7)

Dezelfde gevoelens van twee en een half jaar geleden komen langzaam weer terug. Het is pas twee volle dagen dat we hier in Angeles City zijn en het verloop van de komende dagen heeft zich al aangekondigd. Een beetje plonzen in het zwembad, ontbijt, al dan niet op de kamer, wandeling naar het SM Clark winkelcentrum, avondeten in de buurt van het hotel, een paar biertjes en lekker lezen op de galerij voor de kamer met een uitzicht op het zwembad. Lyka heeft het de hele dag druk genoeg met Facebook en de iPad.

De twee grootste verschillen met ons bezoek van drie jaar geleden voor mij persoonlijk zijn dat ik nu innerlijke rust heb gevonden en me kan terugtrekken in een boek en dat ik geen opgewonden reisgenoot rond me heen heb die de hele dag loopt te zeuren waarom ik niet eindeloos, tot diep in de nacht, mee op pad langs de sekstenten van Angeles City.
‘Waarom ga je nu niet mee wat drinken? Ouwe lul! Ik snap niet wat je hier doet! Ga toch mee man? Een uurtje of twee maar?’, en na zijn onbeantwoorde vragen verdween hij alleen, zo rond tien uur, in het nachtleven.
Een eindeloze kruistocht langs de sekstenten van Angeles City. Terugdenkend aan dat bezoek herinner ik me nu ook dat ik nooit die verhalen heb geschreven. De aantekeningen bestaan nog wel ergens. Opgeslagen in enen en nullen ergens op mijn harde schijf. Je kunt namelijk niet alles schrijven! Ik zal altijd een beetje rekening houden met mijn reisgenoten.
Laat ik het maar meteen eerlijk zeggen dat de enige reden dat ik hier ben is dat mijn vrouw haar zus kan bezoeken. Haar zus is herstellende van een stevig ongeluk met een brommer. Voor mij persoonlijk maakt het weinig meer uit op welk kussen is mijn hoofd te slapen leg. Maar er is ook nog wat oud zeer! Iets wat me al langer plaagt en dat uit de wereld moet worden geholpen. Maar daar kom ik later in de week nog wel eens op terug.
Toch is er ook nog wat onverwachts te melden! Gisterenavond om half tien kreeg ik een email binnen van Tiger Airways dat onze vlucht is geannuleerd. Niet zomaar geannuleerd! Ze zijn helemaal gestopt met de vluchten tussen Clark (Angeles City) en Bangkok!
Nog voordat ik aan de problemen dacht van het boeken van nieuwe tickets kreeg ik het idee dat mijn gevoelens bevestigd waren. Het is hier doodstil, en er komen zeker geen volle vliegtuigen meer vanuit Bangkok, of andere bestemmingen, naar Angeles City!
Terwijl de andere passagiers die deze vlucht geboekt hebben zich waarschijnlijk tegoed doen aan koud bier en zich verlekkeren aan slanke gebruinde dansende meisjes duik ik onmiddelijk het internet op om een vervangende vlucht te boeken. En dat blijkt een stuk moeilijker te zijn dan ik had gedacht! Het lijkt er zelfs op dat per 1 februari 2014 ook Cebu Pacific niet meer tussen Clark en Bangkok vliegt. Zachtjes vloekend in mezelf, terwijl Lyka een spelletje speelt op de iPad, zoek ik naar beschikbare vluchten tussen Manila en Bangkok. En het geluk, tegen een fikse prijs, is aan onze kant. We kunnen op de geplande dag vliegen naar Thailand zodat ons schema niet in de war wordt gegooid.
De vlucht wordt meteen geboekt en bevestigd. Mijn kredietkaard toont zijn waarde en persoonlijk kan ik niet begrijpen dat er nog mensen zijn die zonder zo’n kaart op reis gaan. Eem kredietkaart is regelmatig in het buitenland meer waard dan contant geld. Helaas brengt de nieuwe vlucht wel enige logistieke problemen met zich mee! Ten eerste moet ik morgenvroeg de bus van Angeles City naar Manila regelen. Ten tweede moeten we daarna met een taxi naar de luchthaven en ten derde zijn we door onze late aankomst nu wel verplicht om een taxi van de luchthaven in Bangkok naar Pattaya te nemen! Extra kosten: tweehonderd euro! Tiger Airways bedankt, ik vlieg dus nooit meer met jullie!
Ik neem nog maar een koud San Miguel Pilsen biertje en ben dankbaar dat ik het probleem, ondanks de onverwachte extra kosten, toch nog heb kunnen leiden kunnen oplossen. Met die wetenschap zoek ik mijn bed op. Nog een paar dagen en dan gaan we weer naar Thailand.

Na de bekende daginvulling krijg ik aan het einde van de middag ,op deze doordeweekse woensdag, de drang om toch een avondje op stap te gaan! Maar dan wel vroeg in de avond met het “happy hour”, wanneer het bier in de sekstenten niet al te duur is. De prijzen zijn hier in de Filippijnen namelijk de laatste drie jaar ook flink opgelopen! De prijzen die ik me herinner zijn haast verdubbeld, en gezien mijn portemonnee niet al te vol meer is moet ik toch een beetje opletten wat ik uitgeef.

In de eerste go-go-bar waar ik binnenval is een party aan de gang. De reden waarom de party wordt gehouden is me niet helemaal duidelijk, dat doen de danstenten om de beurt zodat er altijd wat te doen lijkt in “Angeles City Walking Street”. Nadat ik een barkruk heb bemachtigt, de go-go-bar zit bomvol en veel klanten zijn op het gratis eten afgekomen, laat ik het spectakelstuk langzaam aan me voorbij trekken. Ik observeer, de dansende meisjes en de drinkende oude mannen, en kan maar tot een conclusie komen. Ik kan het prima begrijpen dat er mannen zijn die hier veel plezier aan beleven maar persoonlijk ben ik dit station al lang gepasseerd.
Om acht uur is het happy hour voorbij en voor mij tijd om terug naar het hotel te gaan. Door de haast verlaten wandelzone slenter ik om half negen terug naar het hotel.
‘Cialis? Viagra? Sigaretten? Young lady? Silver coin?’, wordt me oneindig toegefluisterd door groezelige straatverkopers alsof het een groot geheim is wat er hier verborgen in de duisternis van de nacht gebeurd.
Bar te koop. Nu gezocht, Mama San en danseressen, 300 peso per dag plus een bed in een slaapzaal. Vijf euro per dag voor zes uur dansen in een bikini op een podium in een bar! Praat me niet over de slavernij. Linkse propaganda in een Calvinistisch land.

Lyka blijkt nog niet terug te zijn en ik kan haar ook niet bereiken dus eet ik maar alleen bij de buren van “Paradise Restaurant”. De Philly Cheese Steak is ook niet zo goed als ik me van drie jaar geleden herinner! Ik kom deze week wel door maar ik heb het na twee dagen al wel gezien!

Filippijnen: Afscheid van Manila

Angeles City (Walkabout Hotel (Poolside 7)

Zodra ik mijn ogen open realiseer ik me dat we alweer een week in Manila zijn. En dat is voldoende! Het is gelukkig tijd om weer verder te gaan. De week met regen in Legaspi is alweer vergeten en afgelost door een week van bier drinken en winkelcentra bezoeken. De weinige toeristenattracties hebben we hier bijna allemaal bezocht en om eerlijk te zijn heb ik ‘s morgens ook geen trek om me in het verkeer van deze drukke stad te storten.

Terugkijkend naar de afgelopen dagen in Manila kan ik toch ook zeggen dat ik me redelijk heb geamuseerd. We hebben lekker gegeten en ik heb nieuwe mensen ontmoet waar ik leuke gesprekken mee kon hebben. Maar er waren ook elke avond enkele interessante uitzonderingen in de bar waar veel van de andere gasten zich mateloos aan stoorden.
Er was bijvoorbeeld een gesjeesde sergeant van het engelse leger, die op Cyprus woont, die zijn vooroordelen over bepaalde landen en haar inwoners niet onder stoelen of banken stak. Hij zal best wel enkele punten hebben gehad maar zijn beperkte, en vooral onjuiste, kennis van de wereldgeschiedenis, met name op het militaire vlak, maakte dat het kantje boord getolereerd kon worden door de meeste aanwezigen die hij aansprak. Misschien is mijn persoon net zo moeilijk en eigenwijs maar gewapend met mijn iPhone en het internet binnen handbereik schoot ik elk fout argument of misplaatste gebeurtenis van hem meteen aan flarden. Dit natuurlijk tot groot plezier van de andere gasten. Elke keer wanneer ik hem weer op een fout wees, nadat hij op het graf van zijn moeder, de zielen van vrouw en kinderen had gezworen, werd zijn hoofd roder en zijn bui slechter.
‘Je moet niet alles geloven wat je op het internet leest!’, bulderde hij door de bar zoals hij gewend was te commanderen in de militaire dienst.
Zo rond een uur of acht slingerde hij dan in een stille omtrekkende beweging, zonder afscheid te nemen, naar het toilet om in alle stilte de trap naar zijn kamer op te sluipen.
Een ander nog vreemde vogel kwam uit Wagga Wagga (Australië). Een oude man van voor in de zeventig die voor de derde keer naar de Filippijnen kwam om met zijn Filippijnse verloofde te trouwen! Op zich niets bijzonders want “geen ezel stoot zich voor de tweede keer aan dezelfde steen”. Aan het  klagen over zijn eerste drie Filippijnse vrouwen kwam maar geen eind! Elke peso die ook maar enige rol van betekenis in zijn verleden met het andere ras had gespeeld werd naar boven gehaald. De arme man was in Australië nooit getrouwd geweest en opgegroeid als enige zoon op een boerderij ver buiten de stad. Waarschijnlijk heeft hij totdat hij naar school moest gedacht dat er maar drie mensen op de wereld woonden.
De man behoord duidelijk tot de groep mannen die eindeloos en systematisch door de tropische wolven wordt uitgekleed. Iedereen met een klein beetje verstand in zijn hoofd doorziet die verhalen en voelt dat ze op zoek zijn naar een goede verpleegster/huishoudster waar ze ook nog seks mee kunnen hebben, en dat natuurlijk tegen een kleine vergoeding. Wat je wel meteen aan deze oude man opviel was zijn gevoel van superioriteit! Hij vond duidelijk dat hij beter en slimmer was dan iedereen in de bar en/of getrouwd met een Filippijnse.
‘Hoe lang ben je getrouwd met die Filippijnse en hoe lang denk je dat jullie huwelijk zal duren?’, vroeg hij aan een ieder die binnen gehoorsafstand bij hem in de buurt kwam.
Zodra de laatste toon de mond van zijn slachtoffer had verlaten, positief of negatief, sprak hij, zonder naar het antwoord te hebben geluisterd, met zijn wijsvinger in de lucht gestoken om zijn argumenten kracht bij te zetten als een vermanende dominee op de kansel: ‘Vergeet het maar! Wanneer je geld op is of een jongere man dient zich aan ben je verleden tijd! Ze zijn altijd op zoek naar een rijkere en jongere man! Zo is het bij mij gegaan en zo zal het alle andere ook vergaan!’
Een kleine stoelendans was dan het gevolg, de bezoekers van de bar zochten tevergeefs naar een antwoord. Wat was tenslotte erger? De dominee of de sergeant?

Voor de rest kabbelde de dagen zich voort met regelmatig lekker eten en korte wandelingen. Niets vermeldenswaardig maar gewoon de tijd doden. Een bezoek aan het grootste winkelcentrum van de Filippijnen was voor Lyka het hoogtepunt van de week. Het weerzien met vriendinnen uit San Antonio, haar geboortedorp. We hebben intussen zoveel vrienden en kennissen in de Filippijnen en Azië ontmoet dat het geen wonder is dat het dorp zo leeg is!

Onze laatste avond in Manila besluiten we om als afsluiting nog een keer heerlijk Koreaans te gaan eten als daverende afsluiting van ons verblijf in Manila.. Dat was ons beiden zo goed bevallen dat Lyka het ook een prima idee vind. Half tien trapt AJAX af tegen de Go Ahead Eagles en dat ik dat zo maar live in Manila kan zien vindt ik nog steeds een ongelofelijke prestatie van de mensheid. Een heerlijke afscheidsavond komt met een 0-1 overwinning te einde.

De bus rijdt om iets over half twaalf uit het kleine park voor het “Swagman Hotel”. Iets te laat omdat er vandaag de dag nog genoeg brutale mensen zijn die een sigaret belangrijker vinden dan het belang van de groep. Mijn hoofd voelt niet al te goed aan na al die biertjes van gisterenavond. De straal koude lucht uit de roosters van de airconditioning geeft me enige verlichting. Lyka heeft wat te eten gehaald voor me maar na een hap of vier moet ik kokhalzen van het zoete gestoomde broodje. Waarom moet alles toch zo zoet zijn in Azië? Zelfs de chips is hier zoet!
Wanneer we United Nations opdraaien maak ik van de mogelijkheid gebruik om de rest van de passagiers te monsteren. Een bonte verzameling van oude mannen in veelal kaki short, geruite overhemden en witte sportsokken. Pagina 114 van de Wehkamp catalogus 1985! Mijn gedachten dwalen meteen af naar de dominee uit Wagga Wagga. Een man of twaalf zit met hoge verwachtingen in de bus van Manila naar Angeles City. Lyka is de enige vrouw! Iedereen, zonder ook maar een uitzondering, zit alleen op een bank en kijkt stil voor zich uit naar de voorbij glijdende straten van Manila. Je hoort geen woord! Het lijkt of er een stilte van ontkenning over de eenzame mannen hangt. Uiteindelijk gaan de meesten met hetzelfde idee naar Angeles City en dat zou toch een band tussen deze mannen moeten smeden? Maar nee, de stilte van schaamte en ontkenning overheerst.
Lyka probeert wat tegen mijn schouder aan te slapen terwijl ik voor de laatste keer naar Manila kijk. Voorlopig de laatste keer? Nee, ik denk wel voor heel lang de laatste keer. Na deze derde keer in de Filippijnen, die door mijn verjaardag en ontmoetingen met oude vrienden een onvergetelijke is, is de kans zeer klein dat ik hier ooit nog terug kom. Ik heb de stad Manila nu wel gezien en als ik nog eens een week in een winkelcentrum en bar moet doorbrengen dan schieten me wel betere bestemmingen om plezier te hebben binnen. Ook op weg naar de rand van de drukke stad Manila zie ik veranderingen. Positieve veranderingen! Er zijn nieuwe wegen aangelegd en langs de belangrijkste verkeersaders van de stad lijkt Manila opgebloeid. Of verbeeld ik me dat maar?
Zodra we de stad verlaten gaan de betonnen blokkendozen over in golfplaten hutjes. De minder bedeelden huizen tussen de stad en de enorme industriegebieden. Dicht bij de vuilnisbelten en afvalcontainers van de industrie. Het verbaasd me voor de zoveelste keer hoe een arm land in staat is om zoveel, veelal zinloze, consumptiegoederen te produceren. De consumptie industrie is sluw en denkt met u mee! Banana Ketchup is voor mij zo’n product dat je in Nederland waarschijnlijk nooit in de winkel zal aantreffen. Een puree van bananen wordt met suiker, azijn en veel rode kleurstof vermengt waarna het “tomaten ketchup voor de armen” wordt gedoopt. Ook de instant noedels zijn hier een marktwinnaar. Wanneer je geen rijst kunt betalen dan neem je voor een paar centen zo’n pakje opgeblazen zetmeel met veel zout en MSG.
Lyka slaapt nog steeds wanneer het landschap groen van de aangeplante rijst wordt, een mooi maagdelijk landschap, een haast paradijselijk landschap maar dat beeld bedriegt en de grote armoede met haar schoonheid bedekt. Waarom is er hier in de Filippijnen dan zo weinig toerisme? Die vraag fascineert me al jaren en ik denk eerlijk dat ik daar nooit een antwoord op zal kunnen geven. De eilanden zijn mooi, maar dat zijn ze dichterbij Nederland ook. Vulkanen zijn imponerend, maar dat zijn ze dichterbij Nederland ook. En dan schieten me alleen nog maar bekende negatieve zaken, die in de meeste straatarme landen spelen, te binnen: corruptie, moslim terroristen, prostitutie, slecht eten, gemiddeld twintig tyfoons per jaar en de armoede, de schrijnende en altijd aanwezige armoede. Je went aan het beeld maar een onbevredigende en beangstigende dreiging blijft vanbinnen aan je vreten. Een gevoel dat ik bij het zien van de armoede in India overigens niet had. In Legaspi deed het me voorkomen dat heel de Filippijnen een grote armoedige krottenwijk is. En daar willen maar weinig mensen voor hun vakantieplezier naar toe!

Angeles lijkt op het eerste gezicht ook niets veranderd. In ons bekende hotel, “Walkabout Hotel”, krijgen we weer een heerlijke kamer naast het zwembad toegewezen. Hier zal ik me de komende week niet vervelen. Internet is goed en met de vele restaurants in de omgeving zal mijn inwendige mens ook niets te kort komen.

De bagage in de kamer en daarna gaan we meteen op stap naar het bekende “SM Clark” waar 95% van de expats en toeristen elke dag terecht komt om de drukkende hitte van de stoffige stad te ontwijken, goedkope koffie te drinken en lekker te eten. Vanzelfsprekend eten we bij SBarro en deze keer wil de keukenbrigade op de foto.
Na het eten gaan we uitpakken en rusten. Hoewel een minimum in Manila hebben gedaan ben ik toch vermoeid. Misschien is het zelfs wel erger dan dat! Door mijn rustgevoel schuif ik langzaam richting het tijdschema van Lyka. Ik kan nu zelfs langer op bed blijven liggen en de drang om er op uit te trekken voel ik hier niet. Ook zonder biertjes kan ik gemakkelijk tot een uur of negen op bed blijven liggen. Dat was vroeger wel anders!
Zittend op de galerij voor de kamer lees ik in de koele avondlucht mijn boek op de Kobo, “08/15 De Oorlog” van Hans Hellmut Kirst, en geniet van een koud biertje terwijl op de achtergrond zachtjes in de verte de lokkende discomuziek speelt.
Vanavond doe ik wel rustig aan, Lyka is druk bezig op de iPad en iPhone, maar ga ik voor het eten toch een biertje drinken in een van de vele go-go-danstenten die Angeles City rijk is. En zodra ik bij de eerste binnenstap, die vroeger een van mijn favorieten was, moet ik wel even slikken. Er zitten drie klanten te luisteren en te kijken naar hip hop muziek op grote schermen en op het podium staan twee iets gezette danseressen met blubberbuiken ook naar de schermen te kijken. De laatste keer dat ik hier binnen was rond deze tijd zat het bomvol en speelde er goede rock muziek uit de jaren zeventig. Mijn eerste biertje voor 95 peso is dan ook meteen de laatste!
Tijdens het verkassen naar de volgende go-go-bar valt het me voor de eerste keer op hoe rustig het op straat is. Ik zoek diep in mijn herinneringen en kom toch tot een veel groter publiek op “Fields Avenue” dan ik nu op straat zie. Het gaat niet best met het toerisme in Pattaya maar deze patiënt ligt volgens mij al op intensive care! Ook in de volgende go-go-bar, waar er gelukkig wel twee dozijn meisjes staan te dansen, zitten er drie verveelde oude mannen met een goedkoop tapbiertje voor zich, dat hier nu ook zijn intrede lijkt te hebben gemaakt, verlekkerd naar de danseressen te staren.
Vanzelfsprekend maken de brutaalste meisjes de suggestieve bewegingen met hun tong aan de binnenkant van de wang terwijl een hand aan de andere wang het geheel complimenteert. I go with you, wordt me met de felrood gestifte lippen, maar zonder geluid, toegesproken. Ik speel het eeuwenoude spelletje met plezier mee. Mijn onzichtbare gouden trouwring maakt indruk en de beweging met met wijs en middelvinger dat mijn vrouw mijn mannelijkheid zou afknippen als ik iets fout zou doen brengt een glimlach op de toch wel treurige gezichten van de danseressen. Voor vijf euro per avond staan ze hier mooi te dansen, wanneer er niets wordt gevangen moet de taxi er nog van af en wat er dan overschiet wordt ook nog naar de hulpbehoevende thuisfront ver van Angeles City gestuurd.
Ik wil geen moraal ridder zijn want ik heb me lang genoeg door deze jungle van sekstoeristen in Thailand, Cambodja, Vietnam en de Filippijnen een weg gebaand en ik zou liegen wanneer ik zou zeggen dat ik onderweg nooit plezier heb gehad met de meisjes. Maar vanavond krijg ik toch sterk het idee dat deze industrie van westerse sekstoeristen aan het verdwijnen is in Thailand en de Filippijnen. En daarmee duid ik op seksindustrie voor volwassenen. Voor die verwerpelijke handelingen met kinderen zal altijd een markt zijn zolang er gewetenloze mensen deze slachtoffers aanbieden en de klanten ernaar op zoek zijn. In mijn ogen kun je die misdadigers niet hard en lang genoeg straffen.
Zodra ik de “Champagne A-go-go” binnenstap wordt mijn gevoel alleen nog maar versterkt. Ook hier, het loopt al tegen acht uur, haast geen klanten, en ook maar een stuk of zes meisjes. Is de markt dan zo ingestort? Bij navraag wil niemand of kan niemand daarover iets zeggen. Voor mij staat het nu eigenlijk al als een paal boven water. Dit is ook de laatste keer dat ik in Angeles City ben.
Op mijn telefoon zie ik dat Lyka wil eten en nadat ik mijn biertje leeg heb, en betaald, slenter ik terug naar het hotel. Een vreemd beklemmend gevoel maakt zich van me meester. Ik kan het gevoel dat over me neerdaalt maar moeilijk omschrijven, maar ik voel me hier in Angeles City niet op mijn plaats. Het liefst zou ik me in een flits verplaatsen naar een hoofdstad in Azië, met uitzondering van Manila en Jakarta, waar ik wel de hele avond kan rondlopen en genieten van eten en cultuur.

Op de grote borden rond het zwembad staat het menu van de dag en spreekt mij wel aan. Wanneer ik Lyka pols of het haar wat lijkt kan zij zich er ook wel in vinden dus voor het avondeten komen we niet verder dan het terras voor het hotel. Kippenschnitzel met sla en patat klinkt me als muziek in de oren, en het smaakt ook voortreffelijk.
Morgen doe ik rustig aan en woensdag zal ik me eens wat meer verdiepen in de veranderingen in Angeles City.

Filippijnen: Een mooie verjaardag

Manila (Slouch Hat (105)

Onze aankomst in Manila had niet mooier kunnen zijn! Het weer was goed, een oude vriend had zich al genesteld in de Slouch Hat en een andere vriend had een afspraak met ons gemaakt.

Maandagavond was een perfecte kopie van zondag alleen had David uit Nederland zich bij ons gevoegd. De magie van het reizen droop van deze avond af. Harry had ik zes jaar geleden voor het laatst gezien in Changi Airport (Singapore) en David bijna vijf jaar geleden in Pattaya (Thailand). Maar met z’n drieën bij elkaar was het net of we elkaar al jaren kenden en elkaar bijna wekelijks zagen. Dat is de echte vriendschap!

Na een erg vochtig happy hour, slechts € 0,72 voor een flesje bier, gingen we toch maar eten en kwamen zo in de “Duck Inn Hotel” terecht. En het eten daar was van een prima kwaliteit! Ook de kaart, zo op het eerste gezicht, lijkt een mooie verzameling van gerechten zodat we de week in Manila zeker niet van de honger zullen rondkomen.
Ik heb het al vaker vermeld dat de Filippijnse keuken zeker niet de beste is in Azië, een andere keuken waar ik haast geen herinneringen aan heb is trouwens de Vietnamese keuken, maar een van de klassiekers hier is toch de “Philipino Beefsteak”. Dunne plakjes rundvlees in een ketjap saus met veel knoflook en uien. En zo brak middernacht aan dan gehoopt en David en ik dronken nog een biertje op mijn verjaardag voordat we onze bedden opzochten.

En dan ben ik alweer jarig! Vier en vijftig jaren jong alweer en ik kan alleen maar zeggen dat de teller nu toch wel erg snel gaat! Vanzelfsprekend heb ik de afgelopen jaren mijn verjaardag op veel exotische plaatsen gevierd en deze keer is Manila de lokatie.
Met een smaak in mijn mond of ik een herentoilet in Peking had schoongelikt en een kloppend, pulserend gebrom in mijn hoofd werd ik om een uur of negen wakker. De eetlust was samen met mijn urine weggespoeld in het toilet. Eerst maar een paar koppen koffie om wakker te worden! Na de derde mok koffie werd ook mijn schatje wakker en konden we normaal aan de dag beginnen. Maar wat is normaal op je verjaardag in Manila?

Het probleem met het eten van Legaspi is hier in Manila gelukkig opgelost en op deze dag begonnen we met een brunch. De spaghetti met knoflookbrood en een Coke Zero voor 99 peso (€ 1,60) is een prima begin van de dag. Het is precies genoeg voor mij en het restje dat Lyka laat liggen weet ik ook nog wel naar binnen te werken. Een traditionele koffie bij de gouden bogen en daarna naar buiten. De week binnen zitten in Legaspi was voor mij genoeg.

Manila is een van de meest verwoeste steden tijdens de tweede wereldoorlog met als gevolg dat er maar heel weinig is overgebleven of herbouwd, een verdwaalde kerk daargelaten, dus dat er niet veel te zien is. Maar toch wilde ik op mijn verjaardag wandelen omdat ik ook met een lichte kater zat die maar langzaam wilde vertrekken en mijn gedachten zweefden ook ergens in Nederland.

Vandaag wordt er namelijk een goede vriend van me gecremeerd. Jack Machielsen was een bijzonder persoon. Een begenadigd en zeer intelligent persoon die soms wel eens tegen het krankzinnige aanleunde.

Je hielt van hem of je haatte hem, maar ook veel mensen hingen er ergens tussen in. Ik denk zelf dat iedereen wel eens een moment heeft gekend dat hij of zij dacht, kan het nu ècht niet anders Jack? Maar de vele mooie momenten hebben toch wel de overhand.
Jack is slechts drie en vijftig jaar oud geworden en ik vier nu mijn vier en vijftigste verjaardag. En dat zet me toch wel aan het denken! We worden allemaal ouder en de dood kruipt steeds dichterbij. Ik heb me nu voorgenomen om meer verdraagzaam te zijn en me niet meer zo druk te maken over zaken die ik niet kan veranderen.
Denk maar eens na hoe goed we het eigenlijk hebben? En, hebben we dan een reden tot klagen? Ik in ieder geval niet! Tot ziens Jack, en een goede reis, ik weet zeker dat we elkaar wel weer eens ergens ontmoeten.

Ooit heb ik ergens gelezen: “soms kom je iemand tegen die je het gevoel geeft dat je persoon wel eens eerder hebt gezien of ontmoet, maar je kan die persoon niet plaatsen. Wanneer je een onderzoekend gesprek aangaat met die persoon blijkt dat het aan een zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid onmogelijk is dat je elkaar ooit eerder hebt gezien. Die persoon is dan een vriend of vriendin uit een vorig leven.”

Ik heb vriendschap hoog in het vaandel staan. Maar soms verwaterd vriendschap snel en dan begrijp je ook dat niet iedereen een echte vriend kan zijn. Jack was een èchte vriend!

Tijdens de wandeling van vanmiddag hebben we een Koreaans restaurant ontdekt dat natuurlijk meteen werd gekozen als plaats waar Lyka en ik mijn verjaardag met een diner  zouden vieren.


Korean BBQ, Dolsot Bibimbap en een eindeloos aantal verschillende kimchi’s maakten de avond tot een compleet succes!

Maar aan het einde van deze hele mooie dag moest ik nog een keer afscheid nemen, hopelijk niet voor altijd. Harry trekt morgenvroeg ook weer verder en de kans dat ik hem morgen in alle vroegte zie is wel heel klein. Ik ben de tel van het aantal biertjes kwijtgeraakt en een laatste biertje met Harry in de Duck Inn was een mooi afscheid. Ik denk dat ik hem binnenkort nog wel een keer tegen het lijf loop!