De herfst kondigde zich enkele weken alweer aan. Met een dag van regen en storm die de meesten van ons binnenhield en ons liet dromen van avond na avond heerlijke stampot en andere winterkost. Ook wij genoten, terwijl buiten de regen de ramen geselde, van zuurkool met worst.
Maar het verdwijnen van de zomer en het verschijnen van de herfst is ook de aankondiging van twee andere belangrijke zaken, bokbier en ons op handen zijnde vertrek. Als trekvogels in de noordelijke streken maken wij ons op voor de jaarlijkse trek naar het warme zuiden. En deze keer gelukkig na een mooie zomer. De koffers en rugzakken staan al ingepakt klaar.
Het is wel een vreemd gevoel om na bijna zes maanden in Nederland weer te vertrekken. Het waren zeker vreemde zes maanden die sneller zijn omgegaan dan het voelt. De vier stressvolle maanden in Bangkok, die voorafgingen aan ons vertrek naar Nederland, kregen een korte verlenging en nadat Lyka haar verblijfsdocument had gekregen hadden we bijna rust.
Bijna, want de eerste maanden in Nederland waren zeker geen gemakkelijke maanden waarin we ook nog voldoende stress hebben gehad. We wisten van te voren dat het niet gemakkelijk zou worden maar dat het zo moeilijk zou worden hadden we ook niet verwacht. De crisis heeft echt toegeslagen in Nederland en het land ligt onder een deken van angst en sluimerende onzichtbare armoede. Crisis, zoals in de jaren dertig, zou dat echt nog mogelijk zijn?
Voedselbanken, faillissementen en ontslaggolven in de industrie, komen we daar echt nog wel boven op? Maar veel over de crisis is ook bedacht! De hypotheek staat onderwater? En wat dan nog? Elke auto die wordt gefinancierd staat meteen als een onderzeeër onder water! En betekend dit dat de banken geen auto’s meer financieren? Nee, natuurlijk niet!
In de luxe van een rustig Nederlands leventje zijn wij nu ook langzaam in slaap gesust en veranderd in een van die kleurloze kuddedieren die de Nederlandse maatschappij en samenleving aan de gang houden. Je dagen vullen met werken of niets doen, belasting en kosten lopen op. Zonder ook maar enige uitleg wordt alles duurder zonder enige rechtvaardiging, de aandeelhouder staat voorop terwijl veel zaken tegen kostprijs zouden moeten worden doorgegeven. Zoals drinkwater en ons eigen aardgas uit Slochteren.
Je dagelijkse boodschappen doen bij de plaatselijke supermarkt is plotseling voor veel mensen in de financiële problemen het hoogtepunt van je dag. Dat kan toch geen toekomst zijn? Er is nog zoveel te zien in de wereld! En toch heb ik geen zin om te vertrekken.
Waarom?
We hebben een voorschot genomen op 2014. De kleine oude camper die we hebben gekocht gaat ons hopelijk volgend jaar samen door Europa slepen. Een eindeloze culturele en historische tocht over het continent waar ik ben geboren. Van Gibraltar tot de Noordkaap en van Ierland tot Turkije. Een nieuw avontuur voor Lyka en een weerzien met bekende plaatsen voor mij.
Maar dat is volgend jaar, eerst nog naar Azië!
Via Abu Dhabi belanden we in Thailand waar opnieuw het water veel mensen aan de lippen staat. Veel tijd hebben we niet! Onze wegen scheiden en Lyka gaat meteen door naar haar moeder in de Filippijnen terwijl ik de volgende dag alweer naar mijn geliefde Maleisië vlieg om de MotoGP bij te wonen. Op papier ziet het er allemaal mooi uit, laten we hopen dat we geen tegenslagen hebben en dat alles op rolletjes loopt.
