Tijdens het ontbijt proef ik een sfeer van verlossing die over onze medereizigers hangt na die drukke dagen Parijs. De verlossing van vijf dagen Parijs en het bevrijdende gevoel van de terugkeer naar het bekende en geliefde thuis. De bekende omgeving waar we rustig de indrukken en ervaringen van de afgelopen week kunnen verwerken en vertellen aan ieder oor dat het maar wil horen. Omringt door opgewekte gezichten nuttig ik precies hetzelfde dat ik de afgelopen drie ochtenden heb genuttigd. Het smaakt me prima. Maar de gedachte aan het mislukte afscheidsdiner van gisterenavond stemt me toch wat somber. Het zou voor Lyka en mezelf een heerlijke afsluiting van onze uitgestelde huwelijksreis zijn geweest.
De koffers en tassen verdwijnen weer in de buik van het enorme witte monster en we gaan op weg naar onze laatste halte in Parijs. De Eiffel Toren, ook vandaag kiezen we ervoor om de toren niet te beklimmen. Tijd is een belangrijke factor en wanneer we Parijs in de toekomst op eigen gelegenheid bezoeken hebben we voldoende tijd om alles te bezoeken en te beklimmen. We zien dit bezoek als een voorproefje en een eerste blik in deze mooie wereldstad.
Met een plastic tasje vol met sandwiches en Coke Zero vallen we in de bus neer die nu richting Nederland gaat. Op de terugweg wordt er in de bus meer gesproken dan op de heenweg. Het ijs is gebroken en de mensen zijn aan elkaar gewend. De tijd vliegt en ondanks een korte omweg staan we om kwart voor vijf weer op het station van Breda. We nemen afscheid van enkele mensen en we nemen de trein naar Zaltbommel.
Lui geworden van de drukke week die achter ons ligt haal ik voor het avondeten een tas vol Chinees dat we met veel smaak naar binnen werken. Drie keer een hamburger op rij en als laatste diner een oudbakken sandwich is niet zoals we het eten in Parijs ons hadden voorgesteld.
