Opnieuw heb ik slecht geslapen en ik weet niet waaraan het ligt. Ik kan niet zeggen dat ik niet vermoeid ben want ik ben meteen vertrokken zodra ik mijn hoofd op het kussen leg om acht uur later weer bruut uit mijn comateuze toestand te ontwaken. Voor de tweede dag op rij is het zes uur ‘s ochtends wanneer ik mijn ogen open. De eerste zonnestralen vechten door de begroeiing aan de horizon om onze hotelkamer te verwarmen. De lucht is nog steeds in een perzikachtige kleur gehuld en enkele witte condensstrepen van vertrekkende vliegtuigen completeren het mooie beeld vanuit mijn bed. Alle gevoelens nodigen me uit om nog wat langer te blijven liggen maar mijn verstand maant me om direct op te staan.
Terwijl ik mijn MacBook opstart pruttelt in de hoek van de kamer op het bureau de eerste beker oploskoffie van de dag. En wat voor een dag? Ik weet het echt niet! Voor mij is zo’n georganiseerde reis een heerlijke ervaring. Ik stap in, stel geen vragen, ik luister en probeer zo veel mogelijk te onthouden, ik stap uit en het enige wat belangrijk is is de tijd dat we weer terug moeten zijn bij de opstapplaats voor de bus.
We zijn, na het prima ontbijt, weer om acht uur op weg naar “Het paleis van Versailles”. Een bouwwerk dat ongetwijfeld een van de grootste monumenten is dat in de moderne geschiedenis gebouwd is uit zelfverheerlijking. We kennen de verboden stad in Peking, het paleis van de Japanse keizers is ook niet echt een buitenhuisje, maar hier in Versailles heeft de zonnekoning Louis XIV ook de binnenkant van zijn paleis laten versieren in een stijl die nog vaak gepoogd is te kopiëren maar die nooit meer is geëvenaard.
Bij het paleis aangekomen staan er zeker al een paar honderd mensen te wachten die met een kaartje in de hand naar binnen willen. Hier valt meteen een deel van ons plan in het water omdat wij een euro extra hebben betaald aan corrupte medewerkers van het paleis zodat we sneller naar binnen kunnen. Die vlieger gaat niet op dus moet ik creatief worden.
Zonder ook maar een moment na te denken loop ik naar de invaliden ingang A waar ik al snel wordt doorverwezen naar ingang H. Daar is het niet gemakkelijk om naar binnen te komen maar nadat ik twee medewerkers van mijn goede bedoelingen en mijn sluimerende suikerziekte heb overtuigd mogen Lyka en ik snel naar binnen. En dat noem ik een gelukje!
Het is binnen in het paleis al druk, heel druk. Terwijl we op een bankje voor de receptie onze spullen in orde zitten te maken denk ik nog voor een moment aan al die mensen op het plein. Als het om iets over negen al zo is hoe moet het dan in hemelsnaam over een uurtje zijn?
Het “Paleis van Versailles” is in één woord: Schitterend! Ik weet al die verhalen niet over al die verschillende kamers en zalen dus plaats ik maar enkele van de mooiste foto’s, de rest is hier te zien op mijn Picasa website.
De tuinen achter het paleis in Versailles zijn vandaag gratis en voor die prijs wil ik best een paar foto’s van mijn vrouw schieten. Ook hier gaat het verhaal van de grootse zelfverheerlijking verder. Bedenk maar eens dat meer dan 300 jaar geleden hier de fonteinen spoten wanneer de koning voorbij wandelde. En dat alles zonder elektriciteit en de moderne pompen. Handwerk van honderden onderbetaalde hovelingen die bereid waren hun leven te geven voor hun koning. Een plaatsje, of beter gezegd, een aanstelling aan het hof was het hoogste wat je als Fransman kon bereiken.
Na het paleis hebben we nog een ruim uur om het stadje Versailles binnen te gaan om wat te eten. En dat vindt ik een beetje een begrijpelijk probleem voor een georganiseerde reis als dit. Begrijp me niet verkeerd, maar je moet altijd maar weer zelfstandig op zoek om wat te gaan eten waar dan ook. En dat is niet altijd even gemakkelijk, net als dat het voor het reisbureau niet gemakkelijk is om voor vijftig mensen een restaurant te vinden waar iedereen na 45 minuten weer voldaan op straat staat.
In het dorpje hebben al snel een bakkerij gevonden waar een terrasje voor de deur staat en waar er achter de toonbank heerlijke broodjes en taartje op de klanten liggen te wachten. Eisalade en kip-kerrie, samen met een koel flesje cola de ideale lunch voor de backpackers op reis. Onderweg terug naar de parkeerplaats score ik nog een beker koffie voor € 1,40 bij de McDonald’s en voor mij is de ochtend zeer geslaagd.
Op een bankje in de schaduw wachten we totdat we de deuren van de bus open zien gaan. Wij zijn weer als een van de eerste in de bus. Dat maakt me weinig uit want ik ben nu eenmaal een persoon die bijna altijd ruim op tijd aanwezig is.
Vol rust vlij ik me achterover in de stoel en wacht wat er verder komen gaat. Na een korte rit pikken we Ellen weer op en we gaan naar de oude Joodse wijk van Parijs voor een wandeling langs de minder bekende, maar daarom niet minder interessante, plaatsen van Parijs. Voor het eerst maak ik kennis met de moderne techniek van de gidsen. “Oortjes” noemen ze die dingen. De gids spreekt in een microfoon en alle deelnemers van de wandeling hebben een ontvanger met daaraan een klein oortelefoontje. Ideaal! Je hoeft niet de hele tijd op de lip van de gids te zitten om niets te missen van de verhalen. Een fotograaf als ik kan vrij zwerven om foto’s te maken en toch het hele verhaal volgen.
Kerken, stadspaleizen, hofjes en binnenpleinen. De overblijfselen uit een gouden tijd waar de Fransen volgens mij nog wel eens van dromen maar die nooit meer zal wederkeren. Vergane glorie gebouwd met het goud van het bestelen en beroven van de koloniën in Afrika en Azië.
Parijs is ook bevolkt door een enorme groep Afrikanen uit de oude koloniën. Een mengelmoes van Arabieren en negers die geen enkele keer dreigend op me over kwam. Misschien laat ik mijn angsten, na de overval in Marokko, hier voorgoed achter en kan ik de Arabische wereld weer zonder vooroordelen bezoeken.
Aan het einde van de wandeling staan we voor het andere wereldberoemde monument en een icoon van Parijs, de “Notre Dame”. Misschien niet zo indrukwekkend als de “Sacre Couer” maar toch de moeite om te bezoeken. Ook hier staan er honderden mensen te wachten om naar binnen te gaan en een rondje door de kerk te lopen. Ondertussen hebben Lyka en ik al besloten om Parijs een keer in de winter te bezoeken. Sneeuw, koude en de magische lichtjes van deze mooie oude stad zouden dat tot een onvergetelijke belevenis kunnen maken.
Maar ook de schatten van de “Notre Dame” zijn de moeite om te gaan bezoeken. Schitterende oude en nieuwe religieuze voorwerpen, al dan niet kopieën, staan in vitrines tentoongesteld. Een ivoren beeld van Jezus aan het kruis is mijn favoriet. Het is het kleine bedrag van € 4,- p.p. zeker waard in de wetenschap dat het geld voor de restauratie en het onderhoudt van de kerk wordt gebruikt.
Als laatste woorden van Ellen legt ze ons uit waar de bus ons om half zeven scherp zal ophalen. De Tour Saint-Jacques mag dan wel 52 meter hoog zijn maar ook dit park heeft vier zijden waar de Parijse avondspits zich een weg baant op weg naar huis of het werk. We zijn vanzelfsprekend weer vroeg en zoeken naar een goede plaats waar de bus zou kunnen stoppen.
We maken een rondje om het park en blijven vruchteloos naar het zoeken van de opstapplaats. We vinden een leeg bankje in het park en genieten van de laatste zonnestralen voordat ze achter de zandstenen façades van Parijs verdwijnen. Met nog tien minuten te gaan lopen we lukraak over het trottoir op zoek naar medereizigers. En die hebben we zo gevonden. Een grote groep staat bij een bushalte te wachten en dat zou best wel eens een logische plaats kunnen zijn! En ze hadden gelijk, om vijf voor half zeven verschijnt de bus bij de bushalte en kunnen we ons opmaken voor de laatste excursie van vandaag.
Mensen die mijn weblog al langer volgen weten dat ik iets heb met hoge gebouwen en lange bruggen. De “Tour Montparnasse” is met zijn 210 meter maar een dwerg vergeleken bij wat ik allemaal al bezocht heb maar het uitzicht over Parijs zou er uniek moeten zijn. Voor de prijs van € 13,50 per persoon brengt de lift ons omhoog.
Het is leuk op de top, maar het is niet bijzonder. Wat er zeker mist is een opsomming van hoge gebouwen in Europa! Misschien hebben ze dat ook wel bewust weggelaten? Want bij het zien dat deze toren op de 22ste plaats staat op de lijst van hoge gebouwen in Europa voelt de bezoeker zich misschien bekocht. De zon gaat onder achter de “Eiffel Toren” dus een redelijke foto van die stalen kolos kan je wel vergeten.
Wanneer je voldoende tijd hebt is een bezoek misschien aan te raden maar ik zou het niet als speciaal en onmisbaar tijdens je bezoek aan Parijs durven te bestempelen. In het voorjaar en het najaar wanneer de lichtjes van Parijs aan gaan lijkt het me wel een hele mooie plaats om Parijs bij avond te zien.
Onze dag zit er op en onderweg bespreken we dat we wel wat extra geld kunnen uitgeven aan een warme maaltijd in het hotel, we hebben genoeg hamburgers op. Maar wanneer we om negen uur bij het hotel arriveren is de keuken al gesloten en de toch al niet al te flexibele Fransen zijn ook niet van plan de keuken te openen. Dan hadden we dat van te voren maar moeten laten weten. We zijn ook vanavond de enige bus op de parkeerplaats en dat zal ook wel hebben bijgedragen aan het vroege sluitingsuur. Dus wordt het voor de derde avond op rij een hamburger van de gouden bogen. We moeten er samen wel hard om lachen! De komende weken willen we geen fastfood meer zien!
Een paar zinnetjes over onze indrukken van vandaag vinden hun plaats op de harde schijf van mijn MacBook en samen met Lyka bekijk is de foto’s. Het was weer een prima dag met prima weer. We hebben er geen spijt van dat we voor vijf dagen in plaats van drie dagen Parijs hebben gekozen!
Wanneer ik in bed lig schiet er een goede titel voor het verhaal van vandaag te binnen. Ik ben zo moe dat ik niet de moeite kan en wil nemen om de titel snel op te schrijven. En dat terwijl ik haast zeker weet dat ik deze titel vannacht, wanneer ik in mijn dromen door de straten van Parijs zwerf, die titel ergens zal laten liggen. Welterusten, nog anderhalve dag Parijs te gaan.
