De goedkope huis wijn van Lidl uit een plastic zak met een kraantje ruist door mijn hoofd wanneer het eerste schot cafeïne een poging waagt om me wakker te maken. Senseo slaat me als een platte vrouwenhand in mijn gezicht en brengt me terug uit dromenland. Zes uur ‘s morgens opstaan op een niets betekende maandag in augustus! Waar ben ik in godsnaam mee bezig? De overblijfselen van mijn plannen voor langere fietstochten doen het goed op marktplaats, althans, er is veel interesse voor de overbodige uitrusting. Pas wanneer het geld op mijn rekening staat is het een succes. Snel weg met al die rotzooi die ik waarschijnlijk toch nooit meer gebruik.
Om zeven uur draait Lyka zich maar weer om en ik moet het gevecht aan gaan met de schone slaapster. Een gevecht dat ik nooit kan winnen! De slaap is heer en meester in de belevingswereld van de Aziaat. Slaap is soms nog belangrijker dan eten!
Ik loop het lijstje in mijn hoofd nog eens na en leg alles dat op het lijstje staat op een grote stapel op de bank. Zodra het compleet is kijk ik er nog een keer snel overheen en verdwijnt het in het kleine compartiment van oude trouwe rugzak. Om half negen stappen we de deur uit om Lyka’s lang gekoesterde droom om de Eiffel toren te zien in vervulling te laten gaan.
Maar echt ver komen we niet! In Den Bosch staan we alweer stil omdat de sprinter van de NS niet verder gaat. Er is iemand, net voorbij Tilburg, voor de trein gesprongen en al het treinverkeer tussen Tilburg en Breda ligt stil. Het is niet dat ik meteen in paniek raak maar ik laat er ook geen gras over groeien. Bij de informatie/klantenservice in de vertrekhal leg ik mijn probleem aan je juffrouw achter de balie voor waarna er na wat heen en weer gebel de verlossende mededeling komt dat er in Tilburg een taxi voor ons klaar staat wanneer we met de intercity van 09:50 vertrekkend van spoor 7a naar Tilburg vertrekken.
En die taxi komt er ook! In Tilburg worden we meteen opgevangen door een medewerker van de NS die ons even apart neemt en vriendelijk vraagt of we niet bij de andere reizigers, die op de bus staan te wachten, willen gaan staan. De taxi arriveert enkele minuten later en volgens de TomTom moeten we rond kwart voor elf in Breda arriveren. Een prima service van de NS, als het wel goed gaat mag dat ook wel een keer vermeld worden en hier is zelfs een compliment voor de NS op zijn plaats.
De bus die ons naar Parijs zal brengen is alleen ruim een half uur te laat en de chauffeur moet ook nog enkele problemen ter plaatse oplossen waardoor we bijna een uur later dan gepland vertrekken. De sfeer in de bus is gemoedelijk en ik heb meteen een goed gevoel bij het reizen met een gezelschap.
Over de reis naar Parijs met de bus kan ik maar weinig vertellen. We zien het landschap steeds veranderen en na België komt Frankrijk. De chauffeur verteld zijn verhaaltje en wij zijn een beetje wijzer geworden. Het is een lang en intens programma voor de komende dagen, althans wanneer je daar zin in hebt.
Naast ons zitten Winnie en Hans en die gaan ook alles doen wat we kunnen doen met uitzondering van het afscheidsdiner. Er moet wel € 133,- voor ons beiden op tafel komen om bij alle excursies aanwezig te zijn. Een stevig bedrag maar we willen niets missen op deze eerste trip naar Parijs. Dus het lijkt in ieder geval goed besteed geld.
En daar is Parijs! We vangen een spoortje van de Eiffel toren op wanneer op weg zijn naar Montmartre, de eerste kennismaking met Parijs. We zeulen ons de naar de top van de berg waar de witte “Basilique du Sacré-Cœur” zich tegen een blauwe hemel aftekent. Het is schitterend weer en we hebben er ook zin in. Helaas dwingt de enorme rij mensen, die zich op dit moment voor de ingang heeft gevormd, tot het overslaan van het bezichtigen van het interieur.
Aan de andere kant, het is voor mij alweer de zoveelste katholieke basiliek dicht niet veel zal verschillen met de zaligmakendheid van de andere Christelijke godshuizen. Het is wel mooi, het is anders, maar het lijkt ook een beetje op Montreal in Canada. Die Fransen hebben toch hun eigen dingen.
Het twee sterren hotel is precies wat we ons ervan hadden voorgesteld, alleen de gratis snelle internet aansluiting is een grote bonus. Voordat ik mijn eerste verhaal schrijf en de foto’s verwerk gaan we een Big Mac eten bij de gouden bogen. Parijs, het is maar wat je ervan verwacht! Le Big Mac Royale!
Street Art op een muur in Montmartre
